David Wiffen - Coast to Coast Fever (1973)

Op deze 2e studioplaat van David Wiffen klinkt het geheel wat professioneler en volwassener dan op de eerste uit 1971. Wat trouwens niet betekent dat het daarom ook meteen beter wordt, want juist die scherpe randjes van het eerste album kunnen mij wel bekoren.
Maargoed, wat overeind blijft is de geweldige stem van Wiffen en daarbovenop zijn talent voor het schrijven van liedjes. Dat vind ik een gouden combinatie die ik maar bij zeer weinig artiesten terughoor op dit niveau.

Naast schitterende eigen composities als "Skybound Station", "Coast to Coast Fever", "Climb the Stairs" en niet in de laatste plaats de afsluiter "Full Circle" brengt Wiffen hier zijn versies van drie liedjes geschreven door landgenoten van hem (Canadezen dus), te weten Bruce Cockburn (Up on the Hillside), Murray McLauchlan (You Need a New Lover Now), en "White Lines", dat is geschreven door Willie P. Bennett. Vooral White Lines vind ik een geweldig nummer dat met een overtuigingskracht wordt gebracht door Wiffen die zijn weerga niet kent. Z'n stem komt bij dat nummer misschien nog wel het beste uit, een ware streling voor het oor.

"Coast to Coast Fever" haalt het wat mij betreft net niet bij "David Wiffen" uit 1971, maar kan net als die plaat gerekend worden tot het beste wat er op singer-songwriter gebied te vinden is uit die periode. Een absolute aanrader voor liefhebbers van dit genre.

Ik sluit me aan bij Jasper. Het klinkt allemaal iets gewoner en daardoor wat minder intens emotioneel dan op het debuut, maar dat levert nog altijd een uitstekende plaat op. White lines, You need a new lover now en vooral Climb the stairs zijn mijn persoonlijke favorieten.

Ergens is het toch een beetje triestig om David het album af te horen sluiten met 'Full Circle' en zo zijn carrière uit blaast. En melancholisch slotstuk op een carrière die niet van de grond wilde komen, waar alle potentie in zat maar in de categorie 'de zoveelste vis in de vijver' viel.

'The silences grow longer, but you can't put down the phone. You sit down in your chair, and you bathe in despair because you love her too. It's time to be homeward bound, to see you've been around'.

David Wiffen | Full Circle - YouTube

Dit is de opvolger van het titelloze debuut uit 1971 van de getalenteerde muzikant David Wiffen, tevens helaas zijn zwanenzang. Wiffen legt hier wat meer de focus op folk; de country-invloeden zijn nog steeds aanwezig, maar worden ietwat naar de achtergrond verschoven. Net als de voorganger is dit wel weer een fraai document uit begin jaren '70, van één van die talloze singer-songwriters uit de tijd.

Ik hoor in de nummers op dit album (niet allemaal) echo's van Joni Mitchell, vooral qua vocale inkleuring en intonatie. Ook denk ik dat bijvoorbeeld een artieste als Laura Marling goed naar songs als Smoke Rings geluisterd heeft - zou zijn fan zijn?

Skybound Station is een dromerige, gelukzalig klinkende opener. Wat deels in de tekst weerklinkt, vind ik, want ook al is die niet zo optimistisch gestemd, ik herken er wel een soort van fatalisme, berusting in het lot, in terug. Hetzelfde kan overigens over wel meer songs gezegd worden, zoals de bitterzoete titelsong.

Up on the Hillside is een wat vrolijker klinkend deuntje, van de hand van landgenoot Bruce Cockburn (al werd Wiffen geboren in Engeland en verhuisde hij pas op zijn zestiende naar Canada), die aan deze plaat meewerkte als producer en ook enkele instrumenten inspeelde. Zo staan er nog twee covers op deze plaat: het aandoenlijke White Lines (hoe overtuigend brengt Wiffen dit zeg!) en het wat naar Randy Newman neigende You Need a New Lover Now.

Lucifer's Blues is zompige blues met conga en saxofoon in de begeleiding. Een onrustig, zweterig sfeertje wordt gecreëerd rond de sterke tekst van Wiffen; het klinkt ook een beetje alsof Bob Dylan zich aan Sympathy for the Devil van de Stones waagt. De aanhef van elke strofe van Climb the Stairs doet me grappig genoeg dan weer denken aan A Whiter Shade of Pale van Procol Harum ("We skipped the light fandango"), maar verder is ook dit weer zo'n fijne, doorleefde song waarin Wiffen zijn stem het werk laat doen.

Dat laatste kan ook gezegd worden over de afsluiter van dit plaat, met de achteraf bekeken nogal zwaarbeladen titel Full Circle. Wiffen begeestert en betovert, zijn diepe bariton stem klinkt geruststellend, iets waar heden ten dage de Ier Adrian Crowley bijvoorbeeld ook aardig in slaagt. Een song die slaat en zalft, want de uitwerking tijdens het luisteren mag dan nog zo heilzaam aanvoelen, als je echt naar de tekst luistert wordt je in een zwaarmoedig, melancholiek bad ondergedompeld. En dan kan ik nu, in het moment, enkel zielsgelukkig zijn dat die minzame jongen zo'n mooie muziek heeft uitgebracht.

4 sterren