David Wiffen - Coast to Coast Fever (1973)

Ik sluit me aan bij Jasper. Het klinkt allemaal iets gewoner en daardoor wat minder intens emotioneel dan op het debuut, maar dat levert nog altijd een uitstekende plaat op. White lines, You need a new lover now en vooral Climb the stairs zijn mijn persoonlijke favorieten.

Dit is de opvolger van het titelloze debuut uit 1971 van de getalenteerde muzikant David Wiffen, tevens helaas zijn zwanenzang. Wiffen legt hier wat meer de focus op folk; de country-invloeden zijn nog steeds aanwezig, maar worden ietwat naar de achtergrond verschoven. Net als de voorganger is dit wel weer een fraai document uit begin jaren '70, van één van die talloze singer-songwriters uit de tijd.

Ik hoor in de nummers op dit album (niet allemaal) echo's van Joni Mitchell, vooral qua vocale inkleuring en intonatie. Ook denk ik dat bijvoorbeeld een artieste als Laura Marling goed naar songs als Smoke Rings geluisterd heeft - zou zijn fan zijn?

Skybound Station is een dromerige, gelukzalig klinkende opener. Wat deels in de tekst weerklinkt, vind ik, want ook al is die niet zo optimistisch gestemd, ik herken er wel een soort van fatalisme, berusting in het lot, in terug. Hetzelfde kan overigens over wel meer songs gezegd worden, zoals de bitterzoete titelsong.

Up on the Hillside is een wat vrolijker klinkend deuntje, van de hand van landgenoot Bruce Cockburn (al werd Wiffen geboren in Engeland en verhuisde hij pas op zijn zestiende naar Canada), die aan deze plaat meewerkte als producer en ook enkele instrumenten inspeelde. Zo staan er nog twee covers op deze plaat: het aandoenlijke White Lines (hoe overtuigend brengt Wiffen dit zeg!) en het wat naar Randy Newman neigende You Need a New Lover Now.

Lucifer's Blues is zompige blues met conga en saxofoon in de begeleiding. Een onrustig, zweterig sfeertje wordt gecreëerd rond de sterke tekst van Wiffen; het klinkt ook een beetje alsof Bob Dylan zich aan Sympathy for the Devil van de Stones waagt. De aanhef van elke strofe van Climb the Stairs doet me grappig genoeg dan weer denken aan A Whiter Shade of Pale van Procol Harum ("We skipped the light fandango"), maar verder is ook dit weer zo'n fijne, doorleefde song waarin Wiffen zijn stem het werk laat doen.

Dat laatste kan ook gezegd worden over de afsluiter van dit plaat, met de achteraf bekeken nogal zwaarbeladen titel Full Circle. Wiffen begeestert en betovert, zijn diepe bariton stem klinkt geruststellend, iets waar heden ten dage de Ier Adrian Crowley bijvoorbeeld ook aardig in slaagt. Een song die slaat en zalft, want de uitwerking tijdens het luisteren mag dan nog zo heilzaam aanvoelen, als je echt naar de tekst luistert wordt je in een zwaarmoedig, melancholiek bad ondergedompeld. En dan kan ik nu, in het moment, enkel zielsgelukkig zijn dat die minzame jongen zo'n mooie muziek heeft uitgebracht.

4 sterren