Athlete - Tourist (2005)

een geweldige plaat, vooral wires, en de beginsong, het is echt een plaat die je hard op zet en vooral mee gaat lallen, ik ben benieuwd naar de nieuwe plaat van hun: Beyond the Neighborhood!, de eerste songs van die plaat klinken als een goede opvolger van deze!

Wires
Die synthesizer in het refrein bezorgt me keer op keer kippenvel en roept heel soms nostalgische gevoelens op, maar ik ben er nog niet achter waarom..

Modern Mafia & Wires zijn schitterende nummers.
De rest luistert goed maar soms is het iet wat saai.
3* toch vanwege de muziek die toch mooi is .

Nog steeds mee eens. Dit is een rock-cd die ik nog meermaals in mijn cd-speler leg. Vooral vocaal vind ik het erg sterk.

Wat dacht je van Yesterday Threw Everything At Me, Changes en het nog prachtige 24 Hours.
Wat MOOOI!!

ben met de meeste niet mee eens en vind deze album matig - ik vond en vind nog steeds dat Athlete alleen wat aandacht kreeg omdat er toen weinig goede nieuwe indie bands waren - ze braken door rond dezelfde tijd als de Big 3 indie bands van die tijd: Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs & The Futureheads - over de laatste 2 tot 3 jaar stormt het met Britse indie guitar bands en de meete hadden de template genomen van die voorgenoemde Big 3 - bijna niemand zit te wachten op een band beinvloed door een Athlete ... en terecht!

Ik vind persoonlijk Franz Ferdinand en (in mindere mate) Kaiser Chiefs nogal banaal naast dit mooie, subtiele plaatje. The Futureheads ken ik niet, maar daar zal ik dan vast ook niet zo veel aan missen; Big Three??

Afijn, ik denk dat dit in een wat andere vijver vist. Leuk om eens iets anders op te zetten dan Death Cab for Cutie of Thirteen Senses. Favoriete nummers: de eerste twee en Twenty Four Hours.

Athlete brak al eerder door. de rest volgden.

Maar ik snap niet hoe je aan Big Three kom.

ik heb het over wat rond 2005 toen afspeelde in het indie muziek wereld, circuit, etc.

Wat ik beschrijf als The Big Three (FF, Futureheads, Kaiser Chiefs) is omdat toen (in 2005) waren deze 3 bands de leiders in de nieuwe richting dat indie muziek nam - in andere worden, deze 3 bands waren te danken dat muziek liefhebbers in GB het indie scene weer ging bekijken (want sinds eind jaren 90 was het echt saai en voorspelbaar geworden) - dat de muziek pers en platen labels nu over andere bands praten (herschrijving van musical history) als de grote invloeden rond 2005 boeit mij niet

kijk maar voor de grap aan een eerdere discussie (niet met mij) op MM forum rond 2005 (toen was topic, Britpop van jaren 90) en kijk hoe vaak bijv. The Futureheads worden genoemd in allerdaagse opmerkingen door verschillende mensen?!?

http://www.musicmeter.nl/forum/18/765/30

bijvoorbeeld op pagina 2, op 26 september 2005


aan Casartelli - ben niet zo verbaasd dat je niet gehoord heb van THe Futureheads. Hun waren belangrijk voordat de algemene mee loop pers de indie revival uiteindelijk accepteerden! - Kaiser Chiefs en FF zijn over de hele wereld intussen populair geworden ... ik vind The Futureheads beter (much more exciting) ... dat NL radio, of OOR, of algemene NL muziek pers niet over The Futureheads praten of hun muziek spelen zoals de andere twee geeft mij gewoon aan dat ze lui zijn en de massas volgen en niet voor hun zelf kunnen denken. je zou ze een keer moeten beluisteren

Dat laatste zal ik zeker eens doen. Verder heb ik weinig idee wat de Nederlandse muziekpers (anders dan mijn eigen dagblad, waaraan ik verder qua muziekredactie verder ook niet al te veel waarde hecht) precies over indiebandjes schrijft, weet ik niet, daarvoor interesseert het genre me net niet genoeg. Ik zal het dus moeten doen met wat er desalniettemin doordringt (wat nu meer is dan drie jaar geleden).

Als je het over een Big Three hebt, interpreteer ik dat toch als drie bands die dermate groot zijn dat ze ook buiten de incrowd van een bepaald deelgenre naam gemaakt hebben. Dat had ik kennelijk verkeerd begrepen.

Hoe het ook zij: ik neem Athlete voor wat ik het vind: een prettig in het gehoor liggend popplaatje; niet meer en niet minder. Indie? Alternatief? Misschien wel, misschien niet. Die beide begrippen zijn sowieso nogal aan inflatie onderhevig.

Athlete wordt nog wel eens afgeschilderd als een Coldplay kloon. Dat is niet helemaal eerlijk. Ondanks de muzikale raakvlakken heeft deze Londense band op eigen kracht veel bereikt.

In 2003 werd debuutplaat Vehicles & Animals genomineerd voor de Mercury Music Prize en de prachtige single Wires van het tweede album Tourist won de prestigieuze Ivor Novello Award.

Wires is een aangrijpend verhaal over de premature geboorte van het zoontje van zanger/gitarist Joel Potts. Kippenvel gegarandeerd.

Tourist is gewoon een mooi album. Net als genregenoten Keane en Thirteen Senses strooit de groep met melancholische hoogtandjes met pakkende melodieën en fragiel gitaar- en toetsenwerk (Chances, If I Found Out, Yesterday Threw Everything At Me).

Het titelnummer klinkt heerlijk easy, als het relaxte muziekje op de i-Pod van een backpacker.

Maar waar het aan ontbreekt is pit, peper, spierballen! Het klinkt allemaal zo voorzichtig. Alleen bij Half Light en Modern Mafia veren we even uit onze zetel. Met wat forsere gitaren had dit album wel eens voor een grote doorbraak kunnen zorgen.

De albums van dit bandje zijn wel heel erg eentonig, maar hier staan wel een paar heel sterke nummers op.

Mijn favoriete album van Athlete. Het pakt van het begin tot het einde. Dat de nummers wat eentonig zijn is misschien een beetje waar, maar ik vind het niet storend en daardoor saai worden. Favoriete nummers:
-Chances, het album begint hiermee. Begin rustige piano, melodieuze zang en dan is er in de rest van het nummer overwegende overgangen van de piano en (wat drukkere) strijkinstrumenten/gitaren. Prachtig deze overgangen. Zit goed in elkaar. 'Verhevend nummer'.
-Half Light, vervolgnummer op Chances met de meer aanwezige gitaren. Je wordt als het ware wakker geschud door deze gitaren t.o.v. het vorige nummer.
-Wires, voor velen hier het favoriete nummer. Inderdaad mooi, een paar leuke effecten. Persoonlijk begon dit nummer toch na een tijdje al te vervelen, iets dat bij de andere nummers niet zo snel gebeurde. Wel een prachtig nummer, dat wel.
-Twenty Four Hours, een werkelijk overweldigend nummer. Grote invloed van gitaren, vooral op het laatst. Dit nummer is eigenlijk weer heel anders dan alle andere nummers op het album. Melodieuze zang, vervolgens een rustige gitaarsolo, dan weer zang (nu iets feller) voor de uiteindelijk ruim een een minuut-durende outro. Dit is eigenlijk vrij ruig t.o.v. de rest van het album, maar werkelijk prachtig. Het nummer zit erg goed in elkaar. Pak wel het 5:02 durende nummer, de andere (verkorte) versie, is ten onrechte verkort.

alleraardigst album. lekker easy-listening maar er mag toch wel wat meer distortion in a la modern maffia. de rest van de nummers vind ik wat eenzijdig maar de zanger heeft wel een fijne stem.

goed voor een 7tje (3,5)

we still got twenty four hours... het is soms wat te braaf en te vlak, maar het blijft mooie aangename poprock: wires is subliem, en alles tot wires is een mooie opbouw. Daarna wordt het wat te vlak en teveel inwisselbaar als je het album als geheeld echt beluisterd. Maar als aparte songs valt telkens op hoe sterk de nummers eigenlijk wel zijn.

deze morgen 'twenty four hours' dat plots passeerde, en de dag zag er alweer wat mooier uit

Wat blijft Wires een prachtig nummer! Als je een beetje gevoel in je donder hebt is het om te janken zo mooi!