Genesis - Duke (1980)

Ik heb altijd het idee dat degene die hier een lage waardering geven een bepaald statement willen afgeven. Ik kan me niet voorstellen als dit album was uitgebracht door een andere (beginnende) band dat men dan ook zo laag zou waarderen. Zeker als men aangeeft een groot gedeelte toch wel erg goed te vinden.

Ik vind dat ik met mijn 3 steren helemaal niet zo laag zit. Volgens mij nog steeds een voldoende.
De nummers naast genoemde 6 nummers doet de rest mij gewoon niet zoveel, wie ze ook geschreven heeft. Misunderstanding vind ik zelfs irritant.

ik snap je bezwaren ik deel ze gedeeltelijk enkel waardeer ik de gehele linie wat hoger. Komt ook door de nummers die echt goed zijn ook gelijk écht goed zijn. Die duren ook gemiddeld gezien wat langer waardoor ze procentueel ook een grotere bijdrage blablabla.

Ik zou daar zelf het ietwat verscholen pareltje Cul de Sac aan toe willen voegen.

Alleen de nummers Misunderstanding, Alone Tonight en Please don't ask vind ik minder, hoewel nog steeds niet slecht. De rest is heel goed tot briljant. Echt één van mijn favoriete Genesis albums.

Goed dat smaken verschillen, meesterdsch

[quote]vigil schreef:

Ik weet dat velen die erg kunnen waarderen, maar die is bij mij nooit echt gevallen.

Weet je wat, ik quote mezelf gewoon nog een keertje . (Voor het laatst, beloofd)
Dit schreef ik een jaartje of 7 geleden, en moet zeggen dat ik ook Foxtrot, Selling England By The Pound en Wind And Wuthering zeer kan waarderen. En dan te bedenken dat And Than There Were Three mijn kennismakingsalbum was. In retrospect een toch wat “minder” album terwijl ik er lyrisch over was toen ik het net had gekocht.

Tot op de dag van vandaag draai ik Duke. En wat mij betreft staat het album nog altijd als een huis. Klinkt alsof het pas is opgenomen.
Dutchess en Guide Vocal zijn onweerstaanbaar mooi, het repetitieve in Dutchess is betoverend net als de overgang naar Guide Vocal. Heathaze is prachtig en ik vind, i.t.t. anderen Please Don’t Ask heel mooi, heel persoonlijk. Zou niet hebben misstaan op Face Value.
Na dit album werd het (voor mij) allemaal wat minder. Genesis kocht ik nog wel (eigenlijk alleen voor het tweeluik Home By The Sea) maar dat was het dan ook wel. Aan de drie laatste albums ben ik niet meer begonnen.
Duke is een weergaloos slot van een weergaloze band

Met deze opmerking doet vanwijk in mijn beleving Genesis tekort...

Ja, dat en ik wel met Hans eens. Ik vind opvolger Abacab een vreemde, maar wel leuke eend in de bijt, en de laatste (CAS) herbergt ook nog wel een aantal toffe nummers. Nee, Duke is voor mij zeker niet het slotakkoord van Genesis.

Moet bekennen dat ik Abacab al ff kwijt was, Mea Culpa.
De titelsong en Dodo/Lurker zijn wel de moeite waard alhoewel ik de uitvoeringen op Three Sides Live vele malen beter vind. Me and Sara Jane is ook redelijk te pruimen. Al met al vind ik Abacab geen match voor Duke.

Ik had Genesis (Home By The Sea), Invisible Touch (geen enkel nummer dat het doet voor mij) en We Can’t Dance (Driving The Last Spike) in mijn hoofd. ...Calling All Stations... heb ik laten gaan.

Maar misschien moet ik leren wat scherper te formuleren en had ik aan mijn conclusie dat Duke een weergaloos slot is van een weergaloze band vooraf moeten laten gaan door de frase “in my humble opinion” maar ik was er vanuit gegaan dat een subjectieve mening dat overbodig maakt. Wil hier alles behalve overkomen als iemand die de alwetende wil uithangen.

Samengevat is in my humble opinion Duke een weergaloos goed slot van een weergaloos goede band.

Duke was de plaat die ik na And Then There Were Three eigenlijk niet meer had verwacht. Er werd destijds op de radio door Theo Stokkink veel aandacht aan besteed in een uur durende radiospecial (hier nog aanwezig op een bandje).

Eigenlijk vind ik zelf alleen Misunderstanding een vreselijk nummer. Het is samen met That’s All (nog zo’n draak van een andere plaat) een van de meest gedraaide nummers op diverse classic rock radio stations in de USA. Verder bevat Duke wat mij betreft vooral pareltjes aangevuld met enkele prima tracks. Duke werd voor een groot deel live gebracht tijdens de Duke tour, welke in 1980 alleen de UK en de USA aandeed. Tijdens de daaropvolgende Abacab tour in 1981 stonden Duke’s Travels en Duke’s End helaas niet meer op de setlist.

Ik mag deze plaat erg graag opzetten en neem Misunderstanding dan wel voor lief. Opvallend is nog wel het enorme verschil qua geluid tussen de diverse versies van Duke: de eerste CD versie, de eerste LP versie, de CD remaster en de geremixte versies op zowel (SA)CD, DVD-Audio en LP. Het is een van de Genesis platen waar de de verschillen tussen de genoemde versies aanzienlijk zijn.

Na Wind & Wuthering ging het licht uit bij Genesis. Toevallig ook nadat ene Hackett ( die toch een groot deel van het geluid bepaalde) was opgestapt

De opvolger van W & W was dan misschien geen meesterwerk maar toch ook niet slecht, toch ?

Is het eigenlijk niet zo dat toen bij jou het licht uitging ?

OK, nou maak je me nieuwsgierig. Ik bezit zelf de originele LP (West-Duitse persing) en de 'Definitive remaster' editie uit 1994 op CD. Het is even geleden dat ik die gedraaid heb, maar in mijn herinnering klinken ze allebei meer dan acceptabel. De LP heeft een vrij lange speelduur en kan daardoor soms een beetje vlak klinken, maar ik vind 'm goed genoeg.
De 'Definitive remaster' - zo definitief zal-ie wel niet zijn, omdat er daarna nog diverse andere geremasterde edities van de Genesis-albums verschenen - valt mij ook niets tegen, al staat me ook bij dat-ie vooral scherper klonk dan mijn LP-versie.

Zijn er bepaalde versies die je aanraadt? Ik ben zelf geen fan van die remixen uit 2007; daar heb ik toch een paar voorbeelden van gehoord (Abacab met name) die toch heel anders klinken dan in mijn herinnering. Daar is gewoonweg teveel aan gerommeld en geremixt naar mijn smaak.

Die zou ik nou net weer aanraden, eerlijk gezegd

Uiteindelijk zijn het vooral je eigen oren die het werk doen en bepalen wat je mooi vindt. Ik heb zelf bij aanschaf van nieuwe versies de oude versies nooit weggedaan. Duke is een plaat die voor een optimale vinylversie op een enkele LP eigenlijk te lang is, bijna 55 minuten. De Definitive Remaster CD edition uit 1994 krijgt veel kritiek omdat de plaat door de remastering nogal schel is gaan klinken volgens velen. Ik deel dat wel, maar luister nog steeds naar alle versies. Probeer eens de allereerste CD versie van Duke (1983/84) op de kop te tikken, gewoon op CD gezet zoals het is opgenomen, geen fratsen. Die versie is erg populair bij de op ‘beste versie’ georienteerde fans. Dit geldt trouwens zeker voor Trick Of The Tail waarvan de eerste CD versie de andere versies overtreft. Nogmaals het blijft persoonlijk, maar het is erg leuk om de diverse versies te vergelijken. Zie ook de discussies op de website van Steve Hoffman.

zeker niet, ik sta voor de volle 100% achter mijn mening!

De lamp ging out on Broadway?

Komt goed of om met Phil te spreken " turn it on again"

Bedoel je daarmee ook de SACD/DVD die er is uitgegeven?
Of zijn de remixen en de SACD hetzelfde?
Er is nauwelijks nog bij te houden welke geluidsdragers er allemaal zijn uitgegeven.

Was zelf destijds zeer teleurgesteld in het oorspronkelijke vinyl. Aan de andere kant heb ik altijd begrepen dat beter dan SACD niet mogelijk is.
De muziek daarop is onderling veel beter op elkaar afgestemd (in geluid).

Ik snap je waardering voor "Duke" niet Neal Peart. Op je naam afgaande ben je een (groot) Rush liefhebber. Dat ben ik ook. Derhalve begrijp ik niet dat je "Duke" kennelijk helemaal ruk vindt terwijl ik "Duke" als één van de betere Genesis albums ervaar. "There must be some misunderstanding...."

klopt inderdaad, omdat ik de oude Genesis super top vindt en daarna , na ATTWT, is dat m.i. bergafwaarts gegaan en werden zij een single groep. Inderdaad ben ik een super RUSH fan ( maar ook kritisch). Heb ze 7 x LIVE gezien

Na lang de Genesis zonder Peter Gabriel niet tof te hebben gevonden heb ik me er toch aan gewaagd. Wat blijkt is dat Genesis met Duke een prachtig album heeft afgeleverd dat balanceert tussen pop en progressief.

Mijn voorkeur gaat uit naar de Genesis periode met Peter Gabriel. Dat was smullen van Prog van een zeer hoog niveau. De periode met Phil Collins is geheel anders.. Deze plaat Duke is toch één van de betere uit dat rijtje. Behind the Lines en Man of Our Times zijn bv 2 prachtsongs die mij nog dagen achtervolgen in mijn hoofd . Zalig ........

Ik ben er nu toch echt uit, na Selling England by the Pound is Duke gewoon het beste werk van ze. Overigens weer gevolgd door andere cd's van de Gabriel-era.

Ik kan dan ook iedereen die de Phil Collins-periode geen warm hart toedraagt dit album een aantal keer te gaan luisteren.

Ik vind dit een album met een verzameling typische Genesis- en typische Phil Collinssongs. Ik mag graag naar de Duke-suite luisteren, de rest bekoort me een stuk minder.