Genesis - Duke (1980)

Het is je vergeven meneer. Het is dan ook een geweldig album.

Ach het is maar goed dat smaken verschillen

Wat maakt het ook uit! Een top 10 is bij iedereen vaak toch maar tijdelijk en een soort van een verkapte rotatielijst

Ik keek eigenlijk best wel uit naar dit album omdat ik de lp al een tijdje heb, maar slechts enkele malen heb geluisterd. Geloof dat ik hem zelfs vooral heb gekocht omdat ik Turn It On Again een lekker nummer vond. Aangezien ik nu de afgelopen maand de echte prog-periode goed tot me heb laten doordringen, zijn de overgangsalbums ...And Then There Were Three en Duke daardoor extra bijzonder om te beluisteren. Ik vind Turn It On Again overigens nog steeds een fijne popsong, helemaal omdat de ritmesectie er alsnog voor zorgt dat het nummer niet helemaal een standaard hit te noemen is.

Misunderstood is dat wel en is het wat mij betreft ook net niet. Een ballad als Heathaze vind ik dan weer wel fantastisch. Alone Again neigt naar het 'te zoete', maar is door de vocalen van Collins alsnog prima uit te zitten. Please Don't Ask is hartverscheurend. Een typisch nummer dat op een soloalbum had kunnen staan, maar de tekst (met zijn mislukte huwelijk in het achterhoofd) is uit het hart.

De progkant is nog steeds aanwezig en als hij aanwezig gewoon nog steeds goed. Niet briljant meer zoals voorheen, maar nog steeds kwalitatief hoogstaand. Behind The Lines, Duchess, Man Of Our Times en de Duke Suite is fantastisch. Toch voel ik hier inderdaad ook wel een overgangsfase. Voorheen was ik altijd wel fan van wat er hierna gaat komen (nou ja, vanaf de s/t, Abacab ken ik nog niet), dus benieuwd hoe dat nu gaat bevallen. Duke is het in ieder geval nog steeds wel waard.

Tussenstand:
1. Nursery Cryme
2. Wind & Wuthering
3. Selling England By The Pound
4. A Trick Of The Tail
5. The Lamb Lies Down On Broadway
6. ...And Then There Were Three
7. Foxtrot
8. Trespass
9. Duke
10. From Genesis To Revelation

Mooie recensie weer lennert. Duke vind ik net iets beter dan voorganger ATTWT. Na Duke houdt het wat Genesis betreft wel op voor mij. Hits als Mama en Land of Confusion zijn niet erg om te horen maar het songmateriaal op vooral Abacab vind ik echt ondermaats.

Ja, ik ben daar nu ook even flink de tijd voor aan het nemen. Ik ben altijd best fan geweest van de latere Collins-albums, maar vraag me af of dit misschien puur de singles was of echt de hele albums. We zullen het zien/horen, maar voorlopig ben ik echt heel blij dat ik de tijd ervoor heb genomen (heb de albums ook echt voor het gros allemaal meteen aangeschaft voor zover ik ze nog niet had)!

Wel een beetje nette versies hoop ik? Bij Genesis doe je jezelf toch wel erg tekort als je genoegen neemt met versies ouder dan de remasters uit... wat was het... 2006(?).

Allemaal remasters, behalve Nursery Cryme (maar die komt er nog wel). Maar je hebt gelijk, de remasters zijn beduidend beter om te beluisteren.

Hier gaat het voor mij toch echt de verkeerde kant op. Dit is voor mij het album waar het niet langer rock, maar pop is. Nu is popmuziek niet per definitie verkeerd, fout of slecht, maar kan ik er zelden echt mee uit de voeten. Hier mis ik de geweldige songstructuren en wordt het geluid me te toegankelijk. Een klein uur dit soort muziek duurt me eigenlijk ook gewoon te lang.

Daar staat wel tegenover dat de muziek ook niet irritant is. Er komt geen jeukgevoel op wanneer ik naar Duke luister. Phil Collins is en blijft een uitstekende zanger, maar zonder liedjes die blijven hangen, kan ik er echt niet meer dan een zesje voor geven. Wel de complimenten voor Duke's Travels.

Tussenstand:
1. Selling England By The Pound
2. Nursery Cryme
3. A Trick Of The Tail
4. Winds & Wuthering
5. The Lamb Lies Down On Broadway
6. Foxtrot
7. Trespass
8. ...And Then There Were Three...
9. From Genesis To Revelation
10. Duke

Duke is niet hun beste album, dat zeker niet. Maar...toch een paar mooie nummers, en er wordt naar een prachtige finale gewerkt

Oude Genesis, met Gabriel, heb ik vroeger redelijk veel beluisterd. Genesis tweede helft jaren ‘70 ken ik minder goed. Ik hoor de geweldige complexiteit en emotie, maar tegelijkertijd vind ik het vaak een hele zit en, eerlijk gezegd, wat stoffig. Dat klinkt beledigender dan ik het bedoel.

Duke vind ik een heerlijk album. Mooie balans tussen toegankelijkheid en diepgang. Prachtige sound ook. Ik begrijp dat sommige prog adepten dit wat minder vinden, maar ik vind het een wereldalbum. Met name de twee openingsstukken en het prachtige Please Don’t Ask.

Na Duke schoot Genesis misschien wat te ver door in het maken van toegankelijke muziek. Duke lijkt een hele mooie brug te vormen tussen die twee tijdperken.

Heb dit album inmiddels toch al heel vaak gehoord. Vanavond stond het weer eens op en toen vielen me twee zaken op: 1) de composities zijn beter dan ik me eerder realiseerde, proggier ook, en 2) de instrumentatie bevalt me maar matig. Het geluid is veel te vol, bombastisch. Absoluut geen probleem op zich, maar bij dit album gaat dat eigenlijk de hele tijd door. In plaats van een goede afwisseling tussen ingetogen en uitbundig, zit Tony Banks op dit album de hele tijd in de overdrive, terwijl Collins zich ook wel erg laat gelden (en ik heb ook het idee dat hij veel meer met zijn bekkens doet dan op eerdere platen).

Ik ben fan van Collins zijn percussie dus ik vind het niet zo'n probleem, W&W is ook erg percussiegericht maar een stuk subtieler dat klopt

De buurman
Ik snap precies wat je bedoeld De buurman, ik weet dan zelf ook eigenlijk nooit zo goed waar mijn persoonlijke voorkeur ligt; Bij de "oude Genesis", of de "Nieuwe" Want, ook die nieuwe liep al een tijdje op de tijd vooruit. Marillion begon pas in 83 platen te maken die leken op deze Duke.
Tegenwoordige progrockbands kunnen vaak nog een puntje zuigen aan dit album uit de volgens velen "mindere tijd" van Genesis

Tegenwoordige progrockbands kunnen vaak nog een puntje zuigen aan dit album uit de volgens velen "mindere tijd" van Genesis

Helemaal mee eens, prachtalbum van de drie overgebleven artiesten, gedurfd!

Inderdaad veel mindere zelfs poppy album i.v.m. met hun eerste vijf albums. In feite niet te vergelijken zo'n enorm verschil er tussen.

Het is een verschil inderdaad. Maar hoe prettig het oude werk soms is qua nummers, hoe beroerd het is qua geluidskwaliteit. Vooral de drums van opnames van voor ‘75 klinken bij de meeste bands (uitzonderingen daargelaten) waardeloos. Ook bij Genesis. Een album als Duke klinkt nog steeds fris. Van Foxtrot kun je dat moeilijk beweren.

Dat ik een grote voorkeur heb voor de 'oude' Genesis, wil niet zeggen dat ik niet af en toe met plezier kan luisteren naar de 'wat minder oude' Genesis van na Hackett. Ik moet er alleen in een andere stemming voor zijn. Na Hackett wordt Genesis voor mij gewoon meer Genesis light.

.....top gesproken, maestro

Duke is een prima album, een paar lelijke dingen (Man of our times is geen favoriet) maar het heeft een prachtige sfeer, het idee er achter is goed.

Er wordt zeker ook nog geen stap gezet richting Abacab, een album dat al wel naar de jaren '80, vooral poppy, hapklare brokken toegaat.

Er hangt dus haast een serene, mystieke sfeer. Dat is op zich prima, maar helaas wordt het te vaak onderbroken door eh.... niemandalletjes. Waarvan ik het waarom niet begrijp. Het gaat dan met name om de singles Misunderstanding en Turn it on again.

Daar tegenover vind ik het deel Cul-de-sac, Please don't ask, Duke's travels en Duke's end een van de prachtigste dingen die Genesis ooit heeft gedaan. Dat niveau heeft de band nooit meer gehaald.

[[i]Daar tegenover vind ik het deel Cul-de-sac, Please don't ask, Duke's travels en Duke's end een van de prachtigste dingen die Genesis ooit heeft gedaan. Dat niveau heeft de band nooit meer gehaald.

i.v.m. welk album bedoel je musican, daar ben ik wel benieuwd naar.

Om dit album 2 sterren te geven... dat is vooral een statement proberen te maken dan een serieuze beoordeling toe te kennen.

Waarom?? Ik vind Genesis na Wind & Wuthering bergafwaarts gegaan. Dus dan kan en mag ik deze waardering geven. Abacab was nog slechter....

1979 was een tussenjaar voor de 3 overgebleven Genesis leden. Phil Collins zijn huwelijk stond op springen en vrouwlief Andrea eist feitelijk dat de relatie op de 1e plaats komt.
Laten we stellen dat Phil dit niet kon waarmaken gezien het steeds groter wordende succes van Genesis.
Duke is daarom deels een persoonlijk album geworden en de rest van Phil's ellende komen we dan weer tegen op diens solodebuut Face Value van een jaar later.
De nadruk op Duke ligt wat meer op popgeorienteerd materiaal, maar dat betekent niet dat de vertrouwdere progstijl helemaal weg is.
Het is dan ook een album waar geput is uit jam sessies die ergens in 1979 plaats vonden en waar er persoonlijke composities zijn gebruikt.
Zo krijg je een alleraardigste mix voorgeschoteld.
Ik vind Duke eigenlijk niet minder dan de voorganger, waar er nog enigzins voorzichtig al meer pop paden worden betreden.
Duke is best prima. Niet alles is even raak. Misunderstanding is een leuk ideetje, maar lijkt niet echt van de grond te komen en eindigt ook vrij snel voor Genesis begrippen.
Man Of Our Times overtuigd mij ook niet zozeer. Het lijkt niet binnen te komen, er mist iets, al kan ik ook niet precies aangeven wat precies.
Maar de eerste 2 songs komen prima binnen. Op Dutchess gebruikt Collins voor het eerst een Roland drummachine en zal dat steeds meer gaan doen in de toekomst.
Turn It On Again heeft een fijn ritme en verraad Phil's voorliefde voor Motown. Een echte single uiteraard en uiteindelijk niet meer uit de live setlist te slaan.
Alone Tonight is somber en de klaagzang van de kleine man zegt genoeg over de situatie waarin hij verkeerde.
Dan volgt er nog een prima finale wat mij betreft. Hier pakt het trio nog even behoorlijk uit en blijkt ook de wederom treurige slower Please Don't Ask een prachtige bijdrage. De Duke suite is voorbeeldig en Banks laat nog even horen dat hij toch echt tot de beste toetsenisten gerekend mag worden.

Fiijne plaat wel. Goede balans en veelal goede tot een aantal uitstekende songs.
Vanaf nu brak een andere periode aan zoals wij inmiddels weten.


.