Forbidden - Twisted into Form (1990)

Na zoveel jaren nog steeds in Form.

Toffe plaat.

Waar haalden ze toch de ene coole riff na de ander vandaan?
Waarom beseften gitaristen vroeger WEL dat downstrokes cool zijn en dat snel cool is en langzaam voor watjes?
Wat is er toch gebeurd met de metalstijl als deze, ouwe Sepultura, Slayer (DIE DOEN HET GELUKKIG NOG!!!), ouwe metallica, ouwe Anthrax etc.....

En waarom moeten we het tegenwoordig doen met bands die allemaal dezelfde zeikerige hiphop tempo's hanteren met gitaren in B of zelfs A die nauwelijks nog meer kunnen spelen dan een E en een F akkoord?

Deze plaat moet liefhebbers van klassieke Thrash probleemloos weten te charmeren.
Niet dat we iets wereldschokkends te horen krijgen, maar wat we krijgen wordt op zeer degelijke wijze gebracht en de productie klinkt dan ook nog eens erg goed, wat soms wel eens een struikelblok kon zijn bij de oudere platen in dit genre.

Fans van het genre kennen deze Bay Area-band zeker, al was het maar van naam. Maar ik denk dat ze vandaag vooral bekend zijn voor het feit dat enkele van hun vroegere leden later in bekendere bands speelden (drummer Paul Bostaph oa bij Slayer, Testament & Anthrax en gitarist Tim Calvert bij Nevermore Zelfs Robb Flynn van Machine Head maakte nog deel uit van Forbidden).

Een erg sterk album, maar nergens zo goed als hun tijdloze debuutalbum.

dit had ik zelf kunnen schrijven

Met heerlijke down-strokes,wel of niet?,mentale gitaar-wisselingen,goede akkoorden,(a,b,c,of f-a.d.:dit staat als een huis...de band heeft er duidelijk zin in en de gitaar-aspiranten,tim calvert(militia/nevermore)/craig locicero, is evil en erg kwaadaardig,en haalt agresieve uitspattingen en vendetta's naar boven.
De band ligt erg op de kloof tussen de kwadrate bay-area(san-francisco)trash-genitialen...,vergeleken wordt met,overkill,exodus,l/possessed en death angel,het klinkt niet gedateerd is erg melodieus vooral om het gitaarwerk waar ook laats-genoemde niet onderschat mag worden en de heerlijke vocalen van russ anderson,maken je uiterste woede die je niet meer onder controle kunt krijgen.
(met moeizame platen-contracten),en op dit album de drum-kruk is over-nomen door,paul bostaph(testament),laat even de herinneringen van dave lombardo,vergeten...(maar wij hebben dan altijd nog)...(grip inch-slayer...),ook gitarist,glen alvelais), doet vergeten.

Dit album geluisterd naar aanleiding van hun album Green dat metalalbum van de week is.

Forbidden Evil was tot voor kort hun enige album dat ik kende.
Maar ook dit album klinkt tot nu toe niet verkeerd!

Een stuk beheerster dan het debuut. Maar dat maakt Twisted Into Form ook juist weer boeiend. Afwisselende tracks met gewelidg riffwerk. En Russell Anderson heeft nog meer ruimte om zijn vocale kracht te etaleren.

Russell Anderson is wat mij betreft de beste Thrash/Speed metal zanger....

Een hele goeie in ieder geval.

Toch het volle pond gegeven.

Ongenadig knappe plaat, die volgens mij zelfs pop/rock publiek moet aanspreken. De zanglijnen en melodieen zijn echt herkenbaar en elk nummer groovet heerlijk.

RIP is echt een klassieker, die riff, die drumbeats, en dat heerlijke onheilspellende refreintje...

Parting of Ways/Infinite is toch wel een waanzinnig mooi en dynamisch duo.
Geweldige manier om je plaat mee te beginnen.
Van mooi en sereen tot hard en snel...

Geweldig album! Ook deze klinkt weer heerlijk in de beste, oude thrash traditie. Logge drums en heerlijk hakkende riffs. De zang van Anderson mag tot de sterke troeven gerekend worden. Heerlijke strot heeft de beste man! Out of body, Step by step, Twisted into form; het is eigenlijk allemaal even gaaf. Prachtige hoes ook trouwens!

Dit is in 1990 de allereerste CD die ik kocht. Tot die tijd kocht ik nog LP’s omdat die goedkoper waren. Je moet keuzes maken met het geld van je krantenwijk

Dit album stond tot vandaag zeker al een jaar of 15 stof te vangen in mijn CD-kast.
Ook nu klinkt ‘Twisted Into Form’ nog als een klok. De typische Bay Area thrash metal krijgt door de melodieuze zang van Russ Anderson toch een eigen geluid.

Het album trapt af met het rustige instrumentaaltje ‘Parting Of The Ways’ dat overgaat in het beste nummer van de plaat ‘Infinite’. Een furieus nummer met een hoofdrol voor de zang van Anderson. Deze lijn wordt de volgende nummers doorgetrokken. Pas aan het einde van de plaat wordt het gaspedaal af en toe losgelaten. De 40 minuten die deze plaat duurt zijn zo voorbij en het album verveelt dan ook geen moment. Nog een keer!

Het duizelt me nog steeds van de ongekende muzikaliteit als ik dit album beluister: fantastische zanger, geweldige riffs, solo's, breaks. Kortom: thrash classic!

Zeg je metal en 1990, grote kans dat je één van de vele thrash metal albums op je oren hebt. Er zijn genoeg bands die niet veel verder komen dan 4 akkoorden die vanwege de populariteit van het genre met een platencontract werden beloond. Die zul je nu niet snel nog terugzien en daar valt Forbidden dan gelukkig niet onder. Maar om met de major league mee te kunnen dien je wel technisch op hoog niveau te spelen en wat opvallende breaks en twists inbouwen. Of je zorgt voor een groove die je het album insleurt. En allebei mis ik dan toch wat bij de tweede worp van deze Amerikanen. Het is een heel degelijk album, maar met zoveel releases is het voor mij te straightforward om boven het maaiveld uit te komen. Voor de genreliefhebbers (like me) valt er genoeg te genieten om Twisted into Form eens te checken.

De tweede en, wat mij betreft, de beste plaat van deze amerikaanse thrashers.

Minder rauw en agressief en wat melodieuzer dan de voorgaande plaat. Maar Russ Anderson zingt echt waanzinnig, van agressief tot clean. En het maakt ook dat de refreintjes meezingbaar zijn (al gaat Russ wel erg de hoogte in).

Ook deze plaat is met drummer Paul Bostaph, die zijn dubbele bassdrums flinkt laat rollen. Het gitaarduo op deze plaat is Calvert/Locicero. Ik denk ook dat het komt door Calvert dat deze plaat wat technischer en progressiever klinkt dan de voorgaande.

Wat mij betreft is het ook over na deze plaat (al is Omega Wave uit 2010 nog wel vet), en blijft Forbidden eigenlijk dat bandje waar Paul Bostaph in speelde (en Tim Calvert en Glen Alvelais, die beiden om beurten naar Testament vertrokken)