Circle Takes the Square - As the Roots Undo (2004)

Valt dit niet gewoon onder de mathcore?

Ik heb een hekel aan genres, maar toch: 'Neen! '

Circle Takes the Square is een screamo band, maar op dit album experimenteren ze (zwaar) met allerlei andere genres waaronder mathcore (de georkestreerde chaos), wat grindcore (muzikaal dan toch), metalcore, progressieve rock/metal en wat thrash en ambient. Omdat dit album zowat 80% van hun discografie voorstelt, worden ze dan ook vaak met 'experimentele screamo' of 'progressieve screamo' aangeduid. Vrij nietszeggend, maar wel correct. Op hun EP gebruiken ze zelfs ergens raps bijvoorbeeld, dan krijg je al snel een label experimenteel.

En aan neyonn: echt niet representatief dit album! Probeer dan beter een groep met van die korte explosieve nummers, zoals Orchid ofzo.

Ok zal ik doen

Die achteloze harmonie aan het einde van Interview at the Ruins .

Hij hikt lichtelijk tegen een 4,5 aan

Bij iedere luisterbeurt word ik weer weggeblazen door As The Roots Undo.
Wat een ongelooflijk goed album, agressief maar toch melodieus, de nummers zitten fantastisch in elkaar en de twee zangers lijken, zoals eerder gezegd, wel in gevecht met elkaar. Ik ben overdonderd.
5 sterren en een plek in mijn top-10.

Ik heb 'm nu twee keer beluisterd. Vrij moeilijk te bevatten, deze muziek. Brutaal, dat is het eerste wat in je opkomt. Maar daaronder ligt duidelijk nog meer, en ik heb het gevoel dat ik 'm nog veel meer zal moeten draaien om al die lagen te ontdekken.

Vanaf ongeveer 1:30 van Interview at the Ruins = Eargasm

Ik kan me verder wel vinden in wat AOVV zegt. Klinkt aardig, maar weet nog niet precies wat ik ervan moet denken. Enkele stukken beginnen al tot me door te dringen, zo is het eerder genoemde Interview at the Ruins nu al het duidelijke hoogtepunt, maar na twee luisterbeurten begonnen ook andere stukken op te vallen (nu al) want met name de wat langere instrumentale stukken zijn geweldig. Het schreeuwen heeft ook zo zijn hoogtepunten maar er zijn ook stukken dat ik er niet bijzonder veel aan vind. Ik ga dit in ieder geval zeker vaker luisteren en zien wat het wordt.

Jeuj, je hebt Circle Takes the Square ontdekt!

Mijn 4,5 sterren blijven ruim staan, Circle Takes the Square is namelijk het bewijs dat doordachtheid, spanning en zware emotie goed samen kunnen gaan met gitaargeweld en beukende drums. Ik heb nog geen enkel ander metal- of screamoalbum kunnen vinden dat deze 3 punten voor mij duidelijk combineert.

(kuch)

Letlive - Fake History

We trappen af met 4 sterren, deze is al behoorlijk gegroeid, geweldig album. Maar ik ontdek nog steeds nieuwe dingen dus wie weet wordt het nog hoger

Zelden was ik zo onder de indruk van een plaat na één luisterbeurt.
Ieder nummer is fantastisch, er is erg veel variatie, het drumwerk is geniaal! Heerlijk hoe de zanger en zangeres haast in een strijd met elkaar liggen en blijven schreeuwen tot ze niet meer kunnen. Het gitaarwerk is ook haast perfect. Ik sluit het zeker niet uit dat deze plaat ooit een Top 10 plaatsje zal krijgen.

Dit is dan ook gebeurd. Want na heel wat luisterbeurten ben ik ervan overtuigd dat dit een van de mooiste platen allertijden is. Kill The Switch en Same Shade as Concrete zijn mijn favorieten.

Ongeloofelijk hoe deze luisterbeurt per luisterbeurt steeds mooier wordt.
Ik heb hem dan ook maar van de 7de naar de 3de plek verschoven in mijn top 10.
Morgen ofzo volgt er nog een groter stuk. 5*

Heb hier ooit 1x één of twee nummers van gehoord, gelijk afgezet toen. Dat gekrijs kon ik toen niet hebben op dat moment. Misschien nog maar eens proberen als ik deze berichten zo lees.

Nu deze mijn top 3 is binnengeslopen, is het wel eens tijd om hier een stukje bij te schrijven.
As The Roots Undo is een brok emotie. Het beukt, het ontroert en het verbaast.
De songs kun je makkelijk herkennen en niet zoals bij andere screamo bands kun je hier zelfs makkelijk de harde stukken van elkaar onderscheiden.

Na de mooie inleidende intro krijgen we het schitterende: Shame Shade As Concrete.
Heerlijk hoe de zanger en zangeres haast in een strijd met elkaar zijn. De tekst wordt in een erg snel tempo op je afgevuurdt. De riff is fantastisch en het drumwerk is ronduit geniaal.
Heerlijk hoe de zanger haast hopeloos: "Let The Flood Swell" schreeuwt, en op de achtergrond hetzelfde zinnetje rustig en harmonieus wordt gezongen. Ook de haast electronic achtige onderbekingen zijn erg sterk.

In The Nervous Light of Sunday is ook een hoogtepunt. De screams zitten vol emotie.
Het gitaarwerk snijdt en beukt, maar toch is er plaats voor ritme en melodie.
Een fantastische gitarist. De onzekere cleane zang van de zanger vind ik fantastisch.

Een andere favoriet van mij is: Interview At The Ruins, het dubbele pianospel met op de achtergrond het verschuiven van de scherven, is de prachtige inleiding van een grootse ontploffing met een van mijn favoriete riffs allertijden. De zanger schreeuwt heerlijk op de maat van de riff mee. Maar de riff horen we jammer genoeg niet zo lang. Maar buiten dat is Interview At The Ruins boeiend genoeg.
Het pianospel, met de mooie cleane zang zorgt voor een lekkere rustpunt. Ondanks dat de drums doen vermoeden dat er nog een uitbarsting is. Buiten een sterke gitaarriff blijft de uitbarsting uit, maar we eindigen wel met het schitterende acapella einde.

Kill The Switch is misschien wel de beste song van de plaat.
Het start direct hard, we horen voor het eerst ook eens totale chaos. Waar we in de andere harde stukken nog heel wat melodie horen, is het begin van Kill The Switch heerlijk beukend.
Maar al snel is er een prachtig rustpunt. De drums zijn opnieuw zo mooi.
Tot er opnieuw een prachtige uitbarsting is, deze keer horen we de riff wel goed. Gelukkig maar want wat een schitterende riff is het toch.
Kortom een van de mooiste tracks allertijden!

En As The Roots Undo is een van de mooiste platen allertijden.
Erg veel variatie voor een screamo plaat. Zo start Non Objective Portrait of Karma bijvoorbeeld met een ambient gedeelte. Het gitaarwerk snijdt en beukt, en ook de drums zijn meesterlijk.
Maar wat zou As The Roots Undo zijn zonder, die fantastische screams? Meesterlijk schreeuwpartijen, zowel de vrouw als de man doet het schitterend.

Jelle kan het gekrijs niet hebben! Jelle is een watje!

Ja daaaag Ik ken best wel wat gegrunt hebben, zoals Opeth bv, dat vind ik nog ergens naar klinken en is behoorlijk zuiver. Dit vind ik echt niks.

Welkom bij het genre 'Screamo', Jelle. Schreeuwende vocalen en punkriffs spelen hier de belangrijkste rol. Je hebt nou ook niet echt de makkelijkste band uitgekozen. Als je er echt goed aan wil wennen, raad ik je Snowing aan.

Wat blijft dit geniaal! Heerlijk geflipte composities zonder ook maar enige structuur.
Geniale riffs en twee screamers die haast in een gevecht met elkaar zijn.

Instrumentaal is het met momenten tamelijk briljant, maar die screamo is niet aan mij besteed, vrees ik.

Dit album had bij mij echt tijd nodig. Bij de eerste keren vond ik het album zeer chaotisch en schreeuwerig maar nu begin ik er echt de schoonheid van in te zien.



Ik ben het echt compleet niet met deze opmerking eens. Circle Takes The Square is juist een band die songs maakt met complexe songstructuren. De nummers worden prachtig opgebouwd of afgebouwd. De harde momenten komen echt hard aan en de rustige stukken zijn ook echt gevoelig. Nergens wordt het te huilie huilie, iets wat ik bij screamo vrij snel heb. Maar Circle Takes The Square heeft sowieso een vrij uniek geluid. Heel veel verschillende invloeden.

Vanavond wordt het tweede album op de luisteraars losgelaten. Ik ben zeer benieuwd. De EP Rites Of Initiation is namelijk nog beter dan deze.

Ik wist niks van een tweede plaat.
Geweldig nieuws. Waar kan je hem vanavond beluisteren?

Hij zal vanavond via Bandcamp te beluisteren en te downloaden zijn met het pay what you want-systeem. Maar dat nieuws werd gisteren pas bekend gemaakt.

Oke, bedankt!

Het begin van de plaat moet ik me altijd een beetje doorheen sleuren. Maar dan wordt die zodanig goed dat het echt genieten geblazen is.

Nee mezelf ik heb ongelijk. Het duurde gewoon 3 dagen langer vooraleer ik inzag hoe geniaal dit ganse album is. Dit album begint naar 5 sterren te neigen. En ze wordt misschien wel een kanshebber op een plaatsje in mijn top 10.

Na de eerste minuten dacht ik echt dat het een lange zit zou worden om het album uit te zitten.
Dit doe ik het liefst toch wel om ergens een goed oordeel over te kunnen vellen.
Na een kwartier begon hij toch tussen de oren te kruipen, en ondanks de totaal chaotische eerste indruk, heb ik de indruk met een buitengewoon slim doordacht album te maken te hebben.
Typisch geval van op het verkeerde been gezet worden

Later nog een paar keer doorgedraaid (dat zegt toch al genoeg hè) en ik kan niet anders dan het een zeer interessant plaatje te vinden. Toch erg sterke melodieën goed verstopt een zeer dikke laag chaos.
Ik kan het wel waarderen!

Doet wel heel erg denken aan relationship of command van at the drive in. At the drive in zit muzikaal dan toch wel iets beter in elkaar.

Nou... ik vind het allebei wel steengoed in elkaar zitten eigenlijk.