thebestfreaks schreef:
So Runs the World Away is een prima plaat geworden zoals we inmiddels gewend zijn van Josh Ritter. De sympathieke zanger borduurt voort op en verder vanuit The Hystorical Conquests of ..., en maakt een mooie stap vooruit.
Mooi stukje Lex en ik ben het deels met je eindconclusie eens: een stap vooruit zou ik het zelf niet willen noemen want zo ervaar ik het niet echt. Verder helemaal mee eens.
muziekobsessie schreef:
Volg Ritter al sinds hello starling
Dat doe ik ook. Hello Starling was een toevalstreffertje en bleek een blijvertje. The Animal Years vond ik een uitstekende opvolger en toen ik het debuut maar eens ging beluisteren sloeg er voor het eerst een soort 'verveling' toe. Het is een iets te zware term om mijn gemoedstoestand rond die cd uit te drukken, maar ergens kreeg ik het gevoel dat die andere 2 albums genoeg Josh waren voor mij. Toch ben ik ook The Hystorical Conquests of Josh Ritter gaan beluisteren en dat was wat ik verwacht had: prima album maar verder niet veel meer of minder. Daarna zijn Starling en Animal rustig de favorieten gebleven en zo ben ik naar deze nieuwe gaan luisteren en inderdaad wat ik al verwacht had: het blijven mooie plaatjes maar ik raak er niet meer zo door ontroerd of gegrepen als voorheen.
We hebben er weer fijn 13 nummers bij. Josh Ritter is een sympathieke artiest die je eigenlijk wil blijven volgen, maar tegelijkertijd is het een beetje de categorie waar ook een Tom McRae in valt: té sympathiek (zowel artiest als albums) om af te haken, maar ook weer niet dermate boeiend om hernieuwd euforisch te raken. Ergens hoop ik er stiekem nog wel een beetje op, maar zolang dit soort artiesten albums van dit kaliber afleveren ben ik op zich al tevreden genoeg.