menu

Josh Ritter - So Runs the World Away (2010)

mijn stem
3,72 (85)
85 stemmen

Verenigde Staten
Folk
Label: Pytheas

  1. Curtains (0:56)
  2. Change of Time (4:07)
  3. The Curse (5:00)
  4. Southern Pacifica (4:22)
  5. Rattling Locks (4:28)
  6. Folk Bloodbath (5:19)
  7. Lark (3:05)
  8. Lantern (5:18)
  9. The Remnant (4:02)
  10. See How Man Was Made (3:27)
  11. Another New World (7:39)
  12. Orbital (3:32)
  13. Long Shadows (2:24)
totale tijdsduur: 53:39
zoeken in:
avatar van muziekobsessie
4,5
He hij staat erop, goeie hoes zeg. Volg Ritter al sinds hello starling, dus ben hier zeker benieuwd naar. 1 nummertje al via zijn site te horen en valt beetje tegen maar dat zegt niets(ze geven altijd de verkeerde eerst weg).

avatar van thebestfreaks
3,5
Change of Time bevalt me prima hoor Ik ben ook erg benieuwd naar de hele plaat.

Wacht in spanning!

avatar van Shangri-la
Fijn weer een nieuwe Ritter, ik ben zeer nieuwsgierig hoe deze zal klinken.

avatar van IntoMusic
4,0
Idd interessant en gaat zeker beluisterd worden

avatar van thebestfreaks
3,5
Rustig en statig wordt het gordijn geheven en de plaat wordt officieel geopend door het reeds bekende Change of Time. Dit is Josh Ritter zoals we hem al een tijdje kennen. Vertrouwd en prettig; een mooie opener. Bij de eerste klanken van het pianogedragen The Curse wordt ik even erg gelukkig. In plaats van in slaap 'gewalzt' te worden, word ik opgepakt en reis mee met Josh Ritter, op onderzoek naar de diepere betekenissen van zijn 'Mummy-song'.
Het blijft rustig en ingehouden bij Southern Pacifica, maar de piano blijft achterwege, terwijl electrische gitaar het overneemt. Opnieuw is Ritter op onderzoek en hij verhaalt erover in prachtige coupletten en refreinen.
Rattling Locks biedt een hoofdrol aan de percussie. Het heeft een eigenwijs ritme, maar wordt interessant wanneer de achtergrondzangeres inzet en de gitaren gaan schellen. Dit geeft een fijne spanning. Ritter blijft zich inhouden en ik raak erg benieuwd hoe deze song live tot zijn recht gaat komen. Prachtnummer !
Folk Bloodbath heeft een statige opbouw waarbij gaandeweg de instrumenten uit de kast worden gehaald; erg mooi. In eerste instantie mis ik hierbij de spanning en een meer pakkende melodie. Tegelijkertijd is dit een typisch nummer wat op termijn, na meerdere luisterbeurten mooier wordt. Of dat echt gaat kloppen is natuurlijk afwachten.
Wat luchtiger, melodieuzer en kleiner is Lark, een typisch Ritter-nummer op acoustische gitaar. Het is een mooie overgang naar een middle-of-the-road folk-rocker; Lantern. Dit nummer ligt lekker in het gehoor, maar dat is het ook wel. Hetzelfde kan gezegd worden voor The Remnant, waar een stevig ritme wordt ingezet, maar niet veel meer biedt.

Het is ook een fijne overgang wanneer See How Man Was Made naar binnen fluistert en Ritter mijmert 'Man wasn't made to live alone ..'. Het maakt ruimte voor een van de prijsnummers van de plaat Another New World. Ritter begeleid zichzelf op acoustische gitaar en wordt verrijkt met strijkers, blazers, piano en meer. Toch wordt het geluid klein gehouden en het nummer wordt vooral vocaal gedragen, met een lang instrumentaal uitgeleide.
Hierna biedt Orbital een welkom en prima uptempo nummer waarna de plaat wordt afgesloten door weer zo'n klein, fijn, typisch Ritter acoustisch nummer.

So Runs the World Away is een prima plaat geworden zoals we inmiddels gewend zijn van Josh Ritter. De sympathieke zanger borduurt voort op en verder vanuit The Hystorical Conquests of ..., en maakt een mooie stap vooruit.

avatar van aERodynamIC
3,5
thebestfreaks schreef:

So Runs the World Away is een prima plaat geworden zoals we inmiddels gewend zijn van Josh Ritter. De sympathieke zanger borduurt voort op en verder vanuit The Hystorical Conquests of ..., en maakt een mooie stap vooruit.

Mooi stukje Lex en ik ben het deels met je eindconclusie eens: een stap vooruit zou ik het zelf niet willen noemen want zo ervaar ik het niet echt. Verder helemaal mee eens.

muziekobsessie schreef:
Volg Ritter al sinds hello starling


Dat doe ik ook. Hello Starling was een toevalstreffertje en bleek een blijvertje. The Animal Years vond ik een uitstekende opvolger en toen ik het debuut maar eens ging beluisteren sloeg er voor het eerst een soort 'verveling' toe. Het is een iets te zware term om mijn gemoedstoestand rond die cd uit te drukken, maar ergens kreeg ik het gevoel dat die andere 2 albums genoeg Josh waren voor mij. Toch ben ik ook The Hystorical Conquests of Josh Ritter gaan beluisteren en dat was wat ik verwacht had: prima album maar verder niet veel meer of minder. Daarna zijn Starling en Animal rustig de favorieten gebleven en zo ben ik naar deze nieuwe gaan luisteren en inderdaad wat ik al verwacht had: het blijven mooie plaatjes maar ik raak er niet meer zo door ontroerd of gegrepen als voorheen.
We hebben er weer fijn 13 nummers bij. Josh Ritter is een sympathieke artiest die je eigenlijk wil blijven volgen, maar tegelijkertijd is het een beetje de categorie waar ook een Tom McRae in valt: té sympathiek (zowel artiest als albums) om af te haken, maar ook weer niet dermate boeiend om hernieuwd euforisch te raken. Ergens hoop ik er stiekem nog wel een beetje op, maar zolang dit soort artiesten albums van dit kaliber afleveren ben ik op zich al tevreden genoeg.

avatar van muziekobsessie
4,5
We hebben er weer fijn 13 nummers bij. Josh Ritter is een sympathieke artiest die je eigenlijk wil blijven volgen, maar tegelijkertijd is het een beetje de categorie waar ook een Tom McRae in valt: té sympathiek (zowel artiest als albums) om af te haken, maar ook weer niet dermate boeiend om hernieuwd euforisch te raken. Ergens hoop ik er stiekem nog wel een beetje op, maar zolang dit soort artiesten albums van dit kaliber afleveren ben ik op zich al tevreden genoeg.

Ben 't weer is helemaal met je eens aero, the curse en another new world zijn erg mooi echter er zitten ook een beetje zeurderige nummers bij. deels doordat Ritter simpele accoorden gebruikt (mis af en toe dissonanten)of door het enorme aanbod in dit genre. Maargoed blijft toch een plaatje die ik vorlopig zal draaien, wie weet is 't een groeiplaat

avatar van IntoMusic
4,0
Dit album was me even ontschoten en dus meteen besteld. Leuke review van bestfreaks en natuurlijk blijft het dat smaken verschillen, maar als het album voor mij ook zo klinkt zoals omschreven dan wordt het weer een dikke beoordeling.
Ben benieuwd...

avatar van muziekobsessie
4,5
Kan mijn vorige bericht gewist worden?was mijn vriendin ongesteld?? Zat er behoorlijk naast, dit is gewoon een topplaat en inderdaad een stap verder(integendeel tot Tom Mcrae). Draai 'm nonstop en dit is gewoon zoals muziek bedoelt is genieten!!! Zit m in de kleine productiedetails, die bij elk nummer verrassend zijn en de spanning er in houden. Aanrader>>>

avatar van AOVV
3,5
Als ik de quotaties op MusicMeter moet geloven, dan heeft Josh Ritter nog geen enkele tegenvallende plaat uitgebracht. Zelf ken ik niets van de man, dus kan ik daar (nog) niet over oordelen, maar deze heb ik wel al binnen, en na enkele luisterbeurten ben ik toch deels verkocht aan de mooie muziek die deze man maakt. Zijn stem heeft iets breekbaars, dat goed samengaat met de instrumentatie van de songs (zoals bijvoorbeeld op het nummer ‘Change Of Time’).

Het verhalende in de nummers ligt me wel. ‘The Curse’ is daar een goed voorbeeld van. Gedragen door een meeslepende piano doet Ritter z’n relaas. ‘Southern Pacifica’ is al even meeslepend als ‘The Curse’, maar deze keer is het een gitaar, en geen piano. Afwisseling troef op deze plaat, en dat is knap!

‘Rattling Locks’ heeft een heel ander ritme, dit gaat meer de kant op van de blues, ik heb dit soort geluid bijvoorbeeld gehoord op ‘Together Through Life’ van onze gouwe ouwe Bob Dylan, een album dat volgens mij toch ook wat meer op de oude blues georiënteerd was. Ik kan er mijlenver naast zitten natuurlijk, maar dat is wat ik aanvoel. Wel een erg geslaagd nummertje.

Op ‘Folk Bloodbath’ passeren een heleboel instrumenten de revue. Prachtig nummer, het lijkt net alsof hij een sprookje aan het vertellen is, maar dan wel één met een wrange nasmaak. De verscheidenheid aan instrumenten maakt het mogelijk het nummer een meer dan fraaie opbouw te schenken.

De volgende drie nummers zijn iets minder, maar halen toch nog een meer dan behoorlijk niveau, in die zin dat het nooit saai wordt. ‘Lark’ geeft me zelfs een goed gevoel eigenlijk. Het meest optimistische nummer op de plaat. ‘Lantern’ is zo’n nummer dat ik wel leuk vind, maar geen tig keren zal draaien; daarvoor mist het wat extra. ‘The Remnant’ ligt meer in het verlengde van ‘Rattling Locks’, maar duidelijk van een minder hoog niveau. Daar waar ik ‘Rattling Locks’ een babe in een Porsche cabrio vond, vind ik dit nummer eerder een vrouw van in de dertig met haar eerste ouderdomsrimpels in een ouwe Ford. Maar nog steeds een cabrio.

‘See How Man Was Made’ is een uiterst aangenaam nummertje, op de akoestische gitaar, lekker sober, en Ritter laat horen dat hij over een erg mooie stem beschikt.

Op naar het langste nummer op deze plaat, ‘Another New World’, en het is een pareltje. Dit nummer is heerlijk meeslepend, en Ritter doet op z’n verhalende wijze het nummer helemaal kloppen.

‘Orbital’ is weer geheel anders qua klankkleur, dit is toch luchter dan ‘Another New World’, beetje vrolijk zelfs. Geen slecht nummer, zeker niet, maar ook niet erg speciaal.

Afsluiten doen we met ‘Long Shadows’. Ritter en z’n akoestische gitaar, waarop hij zich thuis voelt, dat hoor je zo. Het nummer moeten we zoeken in dezelfde doos als ‘Lark’, het heeft ook zo’n feel-goodelement.

‘So Runs The World Away’ is een meer dan genietbare plaat van een getalenteerde singer-songwriter waar we hopelijk nog heel wat van gaan horen. Ik ga me in ieder geval op z’n eerder werk smijten!

3,5 sterren

4,5
Eerste luisterbeurt heeft ie me al te pakken. Wat een nummers, wat een verhalen, wat een stem!

Favoriet voor nu: The curse

Hopelijk blijft deze net zo hangen als The Animal Years en Hello Starling..

4,5
Beste album van Ritter. Geweldige teksten, beter dan ooit.
Ook lekker afwisselend.

avatar van musicboy2602
3,5
Gaat iemand me slaan als ik zeg dat de composities me doen denken aan Mews No More Stories etc.? Zo ja dan meen ik het niet. Hele mooie instrumentaties en krachtige teksten.

avatar van Madjack71
3,5
Bij vlagen zou dit ook Paul Simon's return to Graceland kunnen heten, want in sommige nummers is zijn stem en muziek bijna niet die van Simon te onderscheiden. Verder hoor ik ook de geest van Springsteen en Dylan ronddwalen op dit album. Dit is terug te halen in de verhalende wijze van bepaalde nummers zoals Folk Bloodbath bijv. Waar hij op een Dylaneske wijze zijn ding doet. Het geeft dit album i.i.g. de nodige variatie en het blijft van een goed niveau. Hij heeft m.i. nog niet een geheel eigen stijl en het ontbreekt voor mijn gevoel ook nog wat aan bepaalde charisma, maar een getalenteerd muzikant is hij zeker.

avatar van muziekobsessie
4,5
op komende motel mozaique, daar ga ik dan speciaal een kaartje voor kopen want vind dit nog steeds een supermooie plaat

avatar van Co Jackso
3,0
De albums van Josh Ritter zijn toch wat wisselvallig. Zo ook dit laatste album van zijn hand. Prachtige nummers als Change of Time, Another New World en het absolute hoogtepunt The Curse worden afgewisseld met zeer tegenvallende nummers als The Remnant en Rattling Locks. En dat is toch jammer, want de potentie is zeker aanwezig. Wellicht had hij ook wat meer selectiever kunnen zijn, zodat het album iets korter zou zijn. Toch blijft Josh Ritter een artiest om in de gaten te houden, want er komt een dag dat hij het perfecte albums aflevert.

avatar van Koos R.
4,5
Een van mijn favoriete Josh Ritter platen. Een van het standaard singersongwriter afwijkende plaat, daar houd ik wel van. Geen herhaling van eenvoudige akkoordenschema's of simpele teksten, eerder het tegenovergestelde. Als verhalenverteller komt Josh op dit album helemaal uit zijn verf. Destijds moest ik eerst behoorlijk wennen aan het album, omdat het afweek van zijn voorgangers. Alsof je iets meer mag nadenken om de nummers en de muziek te begrijpen. Redelijk vlot vielen de nummers steeds beter, ineens was daar bij mij het besef dat ik het een behoorlijk evenwichtig album vind.

The Curse is een prachtig liefdesliedje, de bijbehorden clip is eveneens van een prachtige schoonheid. Het meer rockende 'The Remnant' doet het bij mij juist heel goed: de kracht in het nummer zelf gecombineerd met de stuwing van de band is het een van mijn favoriete nummers.

Het album is een mooie verzameling van kleine verhaaltjes, die toevalligerwijs allemaal in muzieknummers zijn gegoten, die bewust goed bij elkaar passen. Op dit album is Josh Ritter in topvorm. En dan te bedenken dat juist in die periode het met zijn huwelijk minder ging, getuige de opvolger van 'So runs the world away'.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:14 uur

geplaatst: vandaag om 09:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.