The National - High Violet (2010)
mijn stem
1526 stemmen
Verenigde Staten
Rock
Label: 4AD
-
Terrible Love (4:39)
-
Sorrow (3:25)
-
Anyone's Ghost (2:54)
-
Little Faith (4:36)
-
Afraid of Everyone (4:19)
-
Bloodbuzz Ohio (4:35)
-
Lemonworld (3:23)
-
Runaway (5:33)
-
Conversation 16 (4:18)
-
England (5:40)
-
Vanderlyle Crybaby Geeks (4:12)
-
Terrible Love [Alternate Version] * (4:18)
-
Wake Up Your Saints * (4:14)
-
You Were a Kindness * (4:25)
-
Walk Off * (2:40)
-
Sin-Eaters * (3:39)
-
Bloodbuzz Ohio [Live at Current] * (3:53)
-
Anyone's Ghost [Live] * (2:58)
-
England [Live] * (5:26)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur:
47:34
(1:19:07)
- nummer 26 in de top 250
0
geplaatst: 3 oktober 2015, 18:11 uur
Deze komt in m'n top 10, wat een fantastisch album is dit toch.
9
geplaatst: 25 november 2015, 21:49 uur
Soms is het alsof een artiest jouw leven bezingt. Hoeveel depressieve mensen kwijnden weg bij Ian Curtis of Thom Yorke? Hoeveel homoseksuelen hebben troost gehaald uit de teksten van Morrissey? Zelf heb ik nooit zo iemand gehad. Tot Matt Berninger ten tonele verscheen.
Wat Boxer startte (we’re half-awake in a fake empire), completeerde High Violet. Het album beschrijft de zoektocht van een gedesoriënteerde (jonge)man in een maatschappij (Silver City) waarin men vervreemd van elkaar raakt.
Een maatschappij bestaande uit rollenspellen, waarbij de link naar social media snel gemaakt is. Een façade van rozengeur en maneschijn (try to hold it together until our friends are gone) wordt opgehouden. Een terugkerend thema in veel van zijn teksten en wat mij betreft tot perfectie verheven op de opvolger Trouble Will Find Me, bijvoorbeeld in Don’t Swallow the Cap:
Niet alleen de sociale druk wordt groter, ook de politieke druk wordt groter. Aanslagen in Parijs, terreurdreiging en religieuze extremisten beheersen de media (venom radio and venom television). Oplossingen zijn niet voorhanden en het is zo’n rommel geworden dat niet meer duidelijk is wie de held is en wie de schurk (lay the young blue bodies with the old red bodies). En alsof politieke onrust nog niet genoeg is, hebben we ook te maken met een economische crisis ( I still owe money to the money to money I owe). Matts fatalisme eet hem langzaam op vanbinnen (your voice is swallowing my soul).
Matt probeert ergens positiviteit vandaan te halen (If I was less than amazing, I do not know what all the troubles are for), maar het wordt steeds lastiger om nog vreugde te vinden (all our lonely kicks are getting harder to find). Hij zet het op een drinken (I was carried to Ohio in a swarm of bees), denkt terug aan vroegere, betere tijden (I was a comfortable kid) en probeert zich verstoppen in een Lemonworld. Hij zoekt afleiding (I'll try to find somethin' on this thing that means nothin' enough), maar het is slechts oppervlakkige voldoening (ice for their fevers / I don’t have the drugs to sort it out). Het zal niemand verbazen dat hij uit Ohio komt. Echter, zijn banden met het thuisfront zijn niet bijster sterk (I never thought about love when I thought about home).
Vooralsnog weinig positieve noten. Het is dan ook geen toeval dat The National het imago heeft van de dronkaard die naar huis waggelt, omdat de lokale pub dicht ging. Antidepressiva in Sorrow, drank in Bloodbuzz Ohio en drugs in het algemeen in Afraid of Everyone, het is zware kost. Toch is het slotnummer een mooi lichtpuntje aan het eind van de tunnel. Ondanks de dubbelzinnige tekst is de aard van het nummer lieflijk en intiem. Een soort lullaby. Matt zoekt lichtpuntjes in zijn leven, heeft de hoop dat alles ooit goedkomt. Ooit zal hij zijn plaats kennen. Dat hier nog een lange weg te gaan is, blijkt wel uit de opvolger van High Violet. Veel van de beste albums ontstaan uit persoonlijk leed en High Violet is daar geen uitzondering op. Het heeft iets wrangs, maar High Violet is een weergaloos album.
Wat nog rest is vertellen wat Matt dan precies tot mijn held maakt. Ik ben geen sociopaat, maar zijn worsteling boeit mij mateloos. Zijn zoektocht naar de ‘juiste’ plek in de maatschappij en de machteloosheid als het gaat om politieke vraagstukken wordt op High Violet tot briljante muziek verheven. Hij zingt woorden die mijn leven beschrijven, hij stelt zinnen samen die uit mijn mond hadden kunnen komen en componeert nummers die stuk voor stuk de oorzaak zijn van kippenvel en vochtige ogen.
Wat Boxer startte (we’re half-awake in a fake empire), completeerde High Violet. Het album beschrijft de zoektocht van een gedesoriënteerde (jonge)man in een maatschappij (Silver City) waarin men vervreemd van elkaar raakt.
Een maatschappij bestaande uit rollenspellen, waarbij de link naar social media snel gemaakt is. Een façade van rozengeur en maneschijn (try to hold it together until our friends are gone) wordt opgehouden. Een terugkerend thema in veel van zijn teksten en wat mij betreft tot perfectie verheven op de opvolger Trouble Will Find Me, bijvoorbeeld in Don’t Swallow the Cap:
When they ask what do I see
I say "a bright white beautiful heaven hanging over me"
Maar evengoed op High Violet in Anyone’s Ghost:I say "a bright white beautiful heaven hanging over me"
I had a hole in the middle where the lightning went through it
Told my friends not to worry
Deze dramaturgische benadering zal velen niet vreemd zijn. Het aantal columns dat ik de afgelopen jaren heb gelezen waarin jongeren oproepen tot ‘gewoon jezelf kunnen zijn’, is niet meer op twee handen te tellen. De ‘like’-cultuur die ontstaan is, wordt weergaloos in tekst gevangen tijdens de climax van England: afraid of the house, ‘cause they're desperate to entertain.Told my friends not to worry
Niet alleen de sociale druk wordt groter, ook de politieke druk wordt groter. Aanslagen in Parijs, terreurdreiging en religieuze extremisten beheersen de media (venom radio and venom television). Oplossingen zijn niet voorhanden en het is zo’n rommel geworden dat niet meer duidelijk is wie de held is en wie de schurk (lay the young blue bodies with the old red bodies). En alsof politieke onrust nog niet genoeg is, hebben we ook te maken met een economische crisis ( I still owe money to the money to money I owe). Matts fatalisme eet hem langzaam op vanbinnen (your voice is swallowing my soul).
Matt probeert ergens positiviteit vandaan te halen (If I was less than amazing, I do not know what all the troubles are for), maar het wordt steeds lastiger om nog vreugde te vinden (all our lonely kicks are getting harder to find). Hij zet het op een drinken (I was carried to Ohio in a swarm of bees), denkt terug aan vroegere, betere tijden (I was a comfortable kid) en probeert zich verstoppen in een Lemonworld. Hij zoekt afleiding (I'll try to find somethin' on this thing that means nothin' enough), maar het is slechts oppervlakkige voldoening (ice for their fevers / I don’t have the drugs to sort it out). Het zal niemand verbazen dat hij uit Ohio komt. Echter, zijn banden met het thuisfront zijn niet bijster sterk (I never thought about love when I thought about home).
Vooralsnog weinig positieve noten. Het is dan ook geen toeval dat The National het imago heeft van de dronkaard die naar huis waggelt, omdat de lokale pub dicht ging. Antidepressiva in Sorrow, drank in Bloodbuzz Ohio en drugs in het algemeen in Afraid of Everyone, het is zware kost. Toch is het slotnummer een mooi lichtpuntje aan het eind van de tunnel. Ondanks de dubbelzinnige tekst is de aard van het nummer lieflijk en intiem. Een soort lullaby. Matt zoekt lichtpuntjes in zijn leven, heeft de hoop dat alles ooit goedkomt. Ooit zal hij zijn plaats kennen. Dat hier nog een lange weg te gaan is, blijkt wel uit de opvolger van High Violet. Veel van de beste albums ontstaan uit persoonlijk leed en High Violet is daar geen uitzondering op. Het heeft iets wrangs, maar High Violet is een weergaloos album.
Wat nog rest is vertellen wat Matt dan precies tot mijn held maakt. Ik ben geen sociopaat, maar zijn worsteling boeit mij mateloos. Zijn zoektocht naar de ‘juiste’ plek in de maatschappij en de machteloosheid als het gaat om politieke vraagstukken wordt op High Violet tot briljante muziek verheven. Hij zingt woorden die mijn leven beschrijven, hij stelt zinnen samen die uit mijn mond hadden kunnen komen en componeert nummers die stuk voor stuk de oorzaak zijn van kippenvel en vochtige ogen.
1
geplaatst: 13 augustus 2016, 10:26 uur
Hoe vaak komt het voor dat een lp beter wordt naar het einde toe?
0
geplaatst: 19 oktober 2016, 22:08 uur
Het is vreemd. Ik kan horen waarom iedereen hier zo enthousiast is. De teksten zijn prachtig en poëtisch en de muzikale passages maken je dromerig. Toch doet het me niets, en dat heeft te maken met de voordracht. De vrij nasale stem van Berninger in combinatie met zijn teksten doen het voor mij niet. Hij mompelt zijn vaak retrospectieve teksten op een manier die na een tijdje gaat jeuken. Dit had ik minder op het mooie 'Trouble Will Find Me'. Het voelt betweterig, klagerig, misschien wel zeikerig bij vlagen. Het ene moment kun je je identificeren in zijn tekst en het volgende moment/mompel versta of snap je er niets meer van. Ik zal het ongetwijfeld overdrijven, en zoals ik eerder zei begrijp ik de muziek. Echter maakt of breekt voor mij een stem of een zekere oprechtheid de muziek. Ik weet wel zeker dat Berninger een moeilijk leven heeft, daar twijfel ik zeker niet aan. Wellicht de voordracht, of ach geen idee ook. I tried.
1
geplaatst: 11 november 2016, 21:13 uur
chevy93 schreef:
Soms is het alsof een artiest jouw leven bezingt. Hoeveel depressieve mensen kwijnden weg bij Ian Curtis of Thom Yorke? Hoeveel homoseksuelen hebben troost gehaald uit de teksten van Morrissey? Zelf heb ik nooit zo iemand gehad. Tot Matt Berninger ten tonele verscheen.
Wat Boxer startte (we’re half-awake in a fake empire), completeerde High Violet. Het album beschrijft de zoektocht van een gedesoriënteerde (jonge)man in een maatschappij (Silver City) waarin men vervreemd van elkaar raakt.
Een maatschappij bestaande uit rollenspellen, waarbij de link naar social media snel gemaakt is. Een façade van rozengeur en maneschijn (try to hold it together until our friends are gone) wordt opgehouden. Een terugkerend thema in veel van zijn teksten en wat mij betreft tot perfectie verheven op de opvolger Trouble Will Find Me, bijvoorbeeld in Don’t Swallow the Cap:
Niet alleen de sociale druk wordt groter, ook de politieke druk wordt groter. Aanslagen in Parijs, terreurdreiging en religieuze extremisten beheersen de media (venom radio and venom television). Oplossingen zijn niet voorhanden en het is zo’n rommel geworden dat niet meer duidelijk is wie de held is en wie de schurk (lay the young blue bodies with the old red bodies). En alsof politieke onrust nog niet genoeg is, hebben we ook te maken met een economische crisis ( I still owe money to the money to money I owe). Matts fatalisme eet hem langzaam op vanbinnen (your voice is swallowing my soul).
Matt probeert ergens positiviteit vandaan te halen (If I was less than amazing, I do not know what all the troubles are for), maar het wordt steeds lastiger om nog vreugde te vinden (all our lonely kicks are getting harder to find). Hij zet het op een drinken (I was carried to Ohio in a swarm of bees), denkt terug aan vroegere, betere tijden (I was a comfortable kid) en probeert zich verstoppen in een Lemonworld. Hij zoekt afleiding (I'll try to find somethin' on this thing that means nothin' enough), maar het is slechts oppervlakkige voldoening (ice for their fevers / I don’t have the drugs to sort it out). Het zal niemand verbazen dat hij uit Ohio komt. Echter, zijn banden met het thuisfront zijn niet bijster sterk (I never thought about love when I thought about home).
Vooralsnog weinig positieve noten. Het is dan ook geen toeval dat The National het imago heeft van de dronkaard die naar huis waggelt, omdat de lokale pub dicht ging. Antidepressiva in Sorrow, drank in Bloodbuzz Ohio en drugs in het algemeen in Afraid of Everyone, het is zware kost. Toch is het slotnummer een mooi lichtpuntje aan het eind van de tunnel. Ondanks de dubbelzinnige tekst is de aard van het nummer lieflijk en intiem. Een soort lullaby. Matt zoekt lichtpuntjes in zijn leven, heeft de hoop dat alles ooit goedkomt. Ooit zal hij zijn plaats kennen. Dat hier nog een lange weg te gaan is, blijkt wel uit de opvolger van High Violet. Veel van de beste albums ontstaan uit persoonlijk leed en High Violet is daar geen uitzondering op. Het heeft iets wrangs, maar High Violet is een weergaloos album.
Wat nog rest is vertellen wat Matt dan precies tot mijn held maakt. Ik ben geen sociopaat, maar zijn worsteling boeit mij mateloos. Zijn zoektocht naar de ‘juiste’ plek in de maatschappij en de machteloosheid als het gaat om politieke vraagstukken wordt op High Violet tot briljante muziek verheven. Hij zingt woorden die mijn leven beschrijven, hij stelt zinnen samen die uit mijn mond hadden kunnen komen en componeert nummers die stuk voor stuk de oorzaak zijn van kippenvel en vochtige ogen.
Soms is het alsof een artiest jouw leven bezingt. Hoeveel depressieve mensen kwijnden weg bij Ian Curtis of Thom Yorke? Hoeveel homoseksuelen hebben troost gehaald uit de teksten van Morrissey? Zelf heb ik nooit zo iemand gehad. Tot Matt Berninger ten tonele verscheen.
Wat Boxer startte (we’re half-awake in a fake empire), completeerde High Violet. Het album beschrijft de zoektocht van een gedesoriënteerde (jonge)man in een maatschappij (Silver City) waarin men vervreemd van elkaar raakt.
Een maatschappij bestaande uit rollenspellen, waarbij de link naar social media snel gemaakt is. Een façade van rozengeur en maneschijn (try to hold it together until our friends are gone) wordt opgehouden. Een terugkerend thema in veel van zijn teksten en wat mij betreft tot perfectie verheven op de opvolger Trouble Will Find Me, bijvoorbeeld in Don’t Swallow the Cap:
(quote)
Maar evengoed op High Violet in Anyone’s Ghost:(quote)
Deze dramaturgische benadering zal velen niet vreemd zijn. Het aantal columns dat ik de afgelopen jaren heb gelezen waarin jongeren oproepen tot ‘gewoon jezelf kunnen zijn’, is niet meer op twee handen te tellen. De ‘like’-cultuur die ontstaan is, wordt weergaloos in tekst gevangen tijdens de climax van England: afraid of the house, ‘cause they're desperate to entertain.Niet alleen de sociale druk wordt groter, ook de politieke druk wordt groter. Aanslagen in Parijs, terreurdreiging en religieuze extremisten beheersen de media (venom radio and venom television). Oplossingen zijn niet voorhanden en het is zo’n rommel geworden dat niet meer duidelijk is wie de held is en wie de schurk (lay the young blue bodies with the old red bodies). En alsof politieke onrust nog niet genoeg is, hebben we ook te maken met een economische crisis ( I still owe money to the money to money I owe). Matts fatalisme eet hem langzaam op vanbinnen (your voice is swallowing my soul).
Matt probeert ergens positiviteit vandaan te halen (If I was less than amazing, I do not know what all the troubles are for), maar het wordt steeds lastiger om nog vreugde te vinden (all our lonely kicks are getting harder to find). Hij zet het op een drinken (I was carried to Ohio in a swarm of bees), denkt terug aan vroegere, betere tijden (I was a comfortable kid) en probeert zich verstoppen in een Lemonworld. Hij zoekt afleiding (I'll try to find somethin' on this thing that means nothin' enough), maar het is slechts oppervlakkige voldoening (ice for their fevers / I don’t have the drugs to sort it out). Het zal niemand verbazen dat hij uit Ohio komt. Echter, zijn banden met het thuisfront zijn niet bijster sterk (I never thought about love when I thought about home).
Vooralsnog weinig positieve noten. Het is dan ook geen toeval dat The National het imago heeft van de dronkaard die naar huis waggelt, omdat de lokale pub dicht ging. Antidepressiva in Sorrow, drank in Bloodbuzz Ohio en drugs in het algemeen in Afraid of Everyone, het is zware kost. Toch is het slotnummer een mooi lichtpuntje aan het eind van de tunnel. Ondanks de dubbelzinnige tekst is de aard van het nummer lieflijk en intiem. Een soort lullaby. Matt zoekt lichtpuntjes in zijn leven, heeft de hoop dat alles ooit goedkomt. Ooit zal hij zijn plaats kennen. Dat hier nog een lange weg te gaan is, blijkt wel uit de opvolger van High Violet. Veel van de beste albums ontstaan uit persoonlijk leed en High Violet is daar geen uitzondering op. Het heeft iets wrangs, maar High Violet is een weergaloos album.
Wat nog rest is vertellen wat Matt dan precies tot mijn held maakt. Ik ben geen sociopaat, maar zijn worsteling boeit mij mateloos. Zijn zoektocht naar de ‘juiste’ plek in de maatschappij en de machteloosheid als het gaat om politieke vraagstukken wordt op High Violet tot briljante muziek verheven. Hij zingt woorden die mijn leven beschrijven, hij stelt zinnen samen die uit mijn mond hadden kunnen komen en componeert nummers die stuk voor stuk de oorzaak zijn van kippenvel en vochtige ogen.
Twee zielen een gedachte!
Perfect omschreven...Well done!!
1
geplaatst: 4 februari 2017, 04:38 uur
Kevinski79 schreef:
Verhoogd naar 5*... Beter als Boxer (vind ik)!!
Verhoogd naar 5*... Beter als Boxer (vind ik)!!
Mee eens!
De Boxer was onrustiger en rommeliger.
Er zit toch ook een nieuwe The National aan te komen ?
Ik lees er nog niet veel over hier..
The National go electronic on new album - NME
0
geplaatst: 4 februari 2017, 11:39 uur
Zowel deze plaat als "Trouble Will Find Me" verhoogd naar de maximale score. Ik vond het een beetje flauw van mezelf dat ik deze beiden platen nog op 4,5* had staan. Alleen maar om aan te geven dat "Boxer" mijn nipte favoriet van de 3 is. Terwijl (inmiddels) alle drie de albums zijn gegroeid tot absolute klasse albums.
2
geplaatst: 10 augustus 2017, 16:51 uur
Ooit gezien dat iemand deze vond bij de kringloop en liet dat in een app zien. Ik vond de hoes grappig, en dat bleef me bij.
Tot ik 'm zelf ook bij de kringloop vond en daarom dus meenam. Eenmaal beluisterd vraag ik me af wat ik de laatste 7 jaar heb gedaan. Wat een mooie plaat is dit zeg! Nu wil ik meer van deze band horen.
Tot ik 'm zelf ook bij de kringloop vond en daarom dus meenam. Eenmaal beluisterd vraag ik me af wat ik de laatste 7 jaar heb gedaan. Wat een mooie plaat is dit zeg! Nu wil ik meer van deze band horen.
1
geplaatst: 10 augustus 2017, 17:55 uur
lennon schreef:
Ooit gezien dat iemand deze vond bij de kringloop en liet dat in een app zien. Ik vond de hoes grappig, en dat bleef me bij.
Tot ik 'm zelf ook bij de kringloop vond en daarom dus meenam. Eenmaal beluisterd vraag ik me af wat ik de laatste 7 jaar heb gedaan. Wat een mooie plaat is dit zeg! Nu wil ik meer van deze band horen.
Ooit gezien dat iemand deze vond bij de kringloop en liet dat in een app zien. Ik vond de hoes grappig, en dat bleef me bij.
Tot ik 'm zelf ook bij de kringloop vond en daarom dus meenam. Eenmaal beluisterd vraag ik me af wat ik de laatste 7 jaar heb gedaan. Wat een mooie plaat is dit zeg! Nu wil ik meer van deze band horen.
Je kunt je afvragen welke onverlaat dit soort pareltjes naar de kringloop stuurt
1
geplaatst: 10 augustus 2017, 18:11 uur
SébastienY schreef:
Je kunt je afvragen welke onverlaat dit soort pareltjes naar de kringloop stuurt
(quote)
Je kunt je afvragen welke onverlaat dit soort pareltjes naar de kringloop stuurt
Geef mij inderdaad ook zo'n kringloop. Hier ligt alleen "Alle 13 Goed" en "Het beste van het Urker Mannenkoor"
2
geplaatst: 10 augustus 2017, 19:27 uur
SébastienY schreef:
Je kunt je afvragen welke onverlaat dit soort pareltjes naar de kringloop stuurt
(quote)
Je kunt je afvragen welke onverlaat dit soort pareltjes naar de kringloop stuurt
Gevonden
The National - High Violet (2010)
2
geplaatst: 16 augustus 2017, 22:16 uur
Een week na de vondst in de kringloop ben ik inmiddels helemaal verslaafd aan deze plaat. Sterker nog; vandaag de violet vinyl versie in huis gehaald, die moest ik gewoon hebben.
Wat een pracht album, en de beleving op dat mooie gekleurde vinyl maakt t alleen nog maar mooier.
Yep, I'm hooked.
Wat een pracht album, en de beleving op dat mooie gekleurde vinyl maakt t alleen nog maar mooier.
Yep, I'm hooked.
0
geplaatst: 11 september 2017, 20:39 uur
High Violet betekende de definitieve doorbraak van The National. In deze band verdiepte ik pas na het prachtige Bloodbuzz Ohio dat veelvuldige gedraaid werd maar dat is niet het enige hoogtepunt op dit album. Fraaie popsongs met pakkende melodieën en retrospectieve, soms maatschappijkritische teksten, gezongen met een wat mompelende en nasale stem die de songs een donker tintje geeft. Zeker één van de beste albums van 2010.
0
geplaatst: 23 september 2017, 14:26 uur
Bij The National - Sleep Well Beast:
High Violet staat gewoon in de top 10 hoogst gerate albums van het decennium op MuMe dus toch een behoorlijk bizarre opmerking.
Ook niet zo vreemd dat HV hier hoger scoort trouwens, is nu eenmaal het toegankelijkere album en rockgerichte platen scoren over het algemeen wat beter hier + HV was bij het grote publiek hun doorbraakplaat waardoor het voor sommige luisteraars altijd een referentiepunt zal bijven. HV is wat mij betreft oerdegelijk maar toch wat te voorspelbaar om een lange houdbaarheidsdatum te hebben en hun minste na hun debuut. -het soort CD die vooral gemaakt werd om The National (met succes) naar grotere arena's te brengen. Maar dat zal hier nooit een populaire mening zijn.
High Violet staat gewoon in de top 10 hoogst gerate albums van het decennium op MuMe dus toch een behoorlijk bizarre opmerking.
Ook niet zo vreemd dat HV hier hoger scoort trouwens, is nu eenmaal het toegankelijkere album en rockgerichte platen scoren over het algemeen wat beter hier + HV was bij het grote publiek hun doorbraakplaat waardoor het voor sommige luisteraars altijd een referentiepunt zal bijven. HV is wat mij betreft oerdegelijk maar toch wat te voorspelbaar om een lange houdbaarheidsdatum te hebben en hun minste na hun debuut. -het soort CD die vooral gemaakt werd om The National (met succes) naar grotere arena's te brengen. Maar dat zal hier nooit een populaire mening zijn.
0
geplaatst: 23 september 2017, 20:19 uur
"het soort CD die vooral gemaakt werd om The National (met succes) naar grotere arena's te brengen. Maar dat zal hier nooit een populaire mening zijn".
Hiermee suggereer je dat het geluid van High Violet bewust zo gekozen is om een groter publiek te bereiken. Is dat gewoon een gevoel (met uiteindelijke cirkelredenering)? Of baseer je dit gevoel op bepaalde zaken die jij weet en ik niet weet?
Hiermee suggereer je dat het geluid van High Violet bewust zo gekozen is om een groter publiek te bereiken. Is dat gewoon een gevoel (met uiteindelijke cirkelredenering)? Of baseer je dit gevoel op bepaalde zaken die jij weet en ik niet weet?
0
geplaatst: 23 september 2017, 22:51 uur
Ik baseer me op wat ik hoor op deze CD: nummers met een duidelijk episch karakter inclusief majesteuze climax als England, een meezinger als Vanderlyle (bemerk trouwens hoe nogal wat nummers duidelijk herkenbare zichzelf herhalende refreinen hebben), zelfs Terrible Love dat ze hier productiewijs wat gesaboteerd hebben maar live (en op de expanded edition) waarschijnlijk hun meest knallende stadionrocker is... Komende van Alligator en Boxer moge het vrij duidelijk zijn dat High Violet een groter publiek trachtte te bereiken. Op zich niks mis mee trouwens en ze brengen die missie met verve tot een goed einde. Alleen worden een aantal nummers hierdoor nogal voorspelbaar, mis ik de scherpe teksten (nogal wat nummers zijn eerder een collectie van cool klinkende one-liners) en ben ik niet zo een fan van de nogal bombastische, monolitische productie. Daarom voor mij hun minste na hun debuut (inclusief Sad Songs ja) maar ieder zijn meug natuurlijk en het feit dat ze hiermee een groter publiek bereikt hebben na 5 albums was The National van harte gegund.
0
geplaatst: 23 september 2017, 22:58 uur
Morinfen schreef:
Ik baseer me op wat ik hoor op deze CD: nummers met een duidelijk episch karakter inclusief majesteuze climax als England, een meezinger als Vanderlyle (bemerk trouwens hoe nogal wat nummers duidelijk herkenbare zichzelf herhalende refreinen hebben), zelfs Terrible Love dat ze hier productiewijs wat gesaboteerd hebben maar live (en op de expanded edition) waarschijnlijk hun meest knallende stadionrocker is... Komende van Alligator en Boxer moge het vrij duidelijk zijn dat High Violet een groter publiek trachtte te bereiken. Op zich niks mis mee trouwens en ze brengen die missie met verve tot een goed einde. Alleen worden een aantal nummers hierdoor nogal voorspelbaar, mis ik de scherpe teksten (nogal wat nummers zijn eerder een collectie van cool klinkende one-liners) en ben ik niet zo een fan van de nogal bombastische, monolitische productie. Daarom voor mij hun minste na hun debuut (inclusief Sad Songs ja) maar ieder zijn meug natuurlijk en het feit dat ze hiermee een groter publiek bereikt hebben na 5 albums was The National van harte gegund.
Ik baseer me op wat ik hoor op deze CD: nummers met een duidelijk episch karakter inclusief majesteuze climax als England, een meezinger als Vanderlyle (bemerk trouwens hoe nogal wat nummers duidelijk herkenbare zichzelf herhalende refreinen hebben), zelfs Terrible Love dat ze hier productiewijs wat gesaboteerd hebben maar live (en op de expanded edition) waarschijnlijk hun meest knallende stadionrocker is... Komende van Alligator en Boxer moge het vrij duidelijk zijn dat High Violet een groter publiek trachtte te bereiken. Op zich niks mis mee trouwens en ze brengen die missie met verve tot een goed einde. Alleen worden een aantal nummers hierdoor nogal voorspelbaar, mis ik de scherpe teksten (nogal wat nummers zijn eerder een collectie van cool klinkende one-liners) en ben ik niet zo een fan van de nogal bombastische, monolitische productie. Daarom voor mij hun minste na hun debuut (inclusief Sad Songs ja) maar ieder zijn meug natuurlijk en het feit dat ze hiermee een groter publiek bereikt hebben na 5 albums was The National van harte gegund.
Duidelijk, 'nummers met een duidelijk episch karakter inclusief majestueuze climax' worden gemaakt om een groter publiek te bereiken. Zo leer ik elke dag weer wat nieuws!
0
geplaatst: 23 september 2017, 23:09 uur
England is meer het soort nummer die tracht de achterste regionen van de arena te bereiken dan pakweg Ada of City Middle (de nummers in hetzelfde slot op de voorgaande 2 platen) ja. Dat is gewoon een objectieve vaststelling, geen waardeoordeel. Het is maar wat je zelf zoekt in deze band.
0
geplaatst: 24 september 2017, 01:01 uur
Het scheurende (rock)geluid van Boxer lijkt me beduidend geschikter voor grotere stadions dan het subtiele, vooral productioneel strakke High Violet.
1
geplaatst: 24 september 2017, 10:06 uur
Welk "scheurend rockgeluid"? Boxer had net een zeer ingehouden vibe met tal van ballads en een tweetal onderkoelde post punk rockers (mistaken for strangers en appartement story). Is door de band zelf toentertijd uitvoerig beschreven in interviews in die zin dat men komende van Alligator zich afvroeg of men zou wegkomen met een dergelijk downtempo album. Live hebben ze toen wel een aantal nummers volledig vertimmerd om te voldoen aan die grotere concerthallen (squalor victoria blijft daar het schoolvoorbeeld van). Soms vraag ik mij met alle respect toch af of sommige mensen hier wel naar dezelfde albums aan het luisteren zijn.
0
geplaatst: 24 september 2017, 17:52 uur
Ik lees hier toch heel veel dingen waar ik me totaal niet in kan vinden. Zo snap ik echt niet dat je de muziek op Boxer kan beschrijven als 'scheurend rockgeluid', maar ik snap al helemaal niet dat je over dit album kan zeggen dat het gericht is op de grote arena's. Ik heb dit album echt wel acht keer moeten draaien voordat ik de pracht ervan inzag. Bij muziek gericht op de grote arena's denk ik toch veel eerder aan Editors of iets dergelijks. Deze plaat is alles behalve enorm toegankelijk en arenagericht. Daarvoor heb je meestal wél het scheurende rockgeluid nodig.
0
geplaatst: 24 september 2017, 21:03 uur
Morinfen schreef:
Is door de band zelf toentertijd uitvoerig beschreven in interviews in die zin dat men komende van Alligator zich afvroeg of men zou wegkomen met een dergelijk downtempo album.
Dat zegt meer over Alligator dan over Boxer. High Violet is productioneel beduidend minder 'hoekig' dan Boxer; High Violet heeft een heel 'clean' geluid. Dat maakt High Violet voor mij ook de betere van de twee, want het is meer een geheel dan Boxer die, inderdaad, nogal twee gezichten heeft tussen de uptempo (rock)nummers en de melancholische ballads.Is door de band zelf toentertijd uitvoerig beschreven in interviews in die zin dat men komende van Alligator zich afvroeg of men zou wegkomen met een dergelijk downtempo album.
0
geplaatst: 26 september 2017, 12:42 uur
Morinfen schreef:
Komende van Alligator en Boxer moge het vrij duidelijk zijn dat High Violet een groter publiek trachtte te bereiken.
Komende van Alligator en Boxer moge het vrij duidelijk zijn dat High Violet een groter publiek trachtte te bereiken.
Dank voor je uitgebreide uitleg. Ik proef toch een kleine cirkelredenering (met alle respect overigens, want je schrijft zeer inhoudelijk). Door uit te gaan van een eigen stelling, volgt automatisch de gewenste conclusie. Op dezelfde wijze kan je ook het tegenovergestelde 'vaststellen'. De band bracht met Alligator een veel ruiger album op de markt maar dit werd nog onvoldoende omarmd door het grotere publiek. Als rauwe rock niet opgepakt wordt, dan misschien een trager/loom geluid creëren waar wel vraag naar bestaat, maar het aanbod nog wat schaarser van is? Toen is besloten om stapje voor stapje tot een slomer rockgeluid te komen, binnen de kenmerkende The National sound.
Op Boxer werd de eerste stap gezet door enkel Mistaken for strangers van een rauw geluid te voorzien en daarnaast een mooie collage van trage rock met uptempo drums. High violet had geen enkel rauw randje meer en was voorzien van maarliefst vijf trage nummers (Sorrow, Little faith, Afraid of everyone, Runaway, Vanderlyle). De kleine wisseling in stijl sloeg aan en op de opvolger Trouble will find me stonden dan ook acht (van de dertien) trage nummers. Op deze wijze toon ik het tegenovergestelde aan (een per album tragere sound = grotere populariteit).
Ik denk dat de waarheid ietsje in het midden ligt. The National heeft een kenmerkend geluid en per album wordt het toegespitst op een bepaalde variant. Alligator was redelijk rauw en bevatte de grootse stadion meezinger met Mr. November. Boxer was relatief melodieus, High violet was relatief repetitief, Trouble will find me bevat relatief veel ballads, de nieuwe plaat Sleep well beast gaat weer wat meer de kant op van electro/experiment. De kracht van The National is de variatie per album en schijnbaar maakt het niet zo veel uit welke richting die variatie op beweegt (zo lang die variatie maar hoorbaar is).
3
geplaatst: 5 oktober 2017, 14:11 uur
De 2CD uitvoering gekocht vlak na uitkomen, een aantal malen gedraaid, maar nooit meer dan 1x
achter elkaar. Het deed me niks, niet slecht, maar ook niks bijzonders, weggezet als miskoop, de kast staat er vol mee, ontdekken van mooie en goeie muziek levert nu eenmaal misperen op.
In het kader vd goeie recensies van hun nieuwste album. Gisteren HV toch maar weer eens uit de kast gehaald, en in de lade gedaan, op luisterniveau burenruzie, ondertussen allerlei vervelende administratie uitgevoerd, ondertussen bleef de CD maar doordraaien. Inmiddels heeft ie mij gepakt, ben er eens goed voor gaan zitten, en toen pakte hij mij nog meer, een ware groeibriljant gevonden in mijn eigen kast.......blij blij blij
achter elkaar. Het deed me niks, niet slecht, maar ook niks bijzonders, weggezet als miskoop, de kast staat er vol mee, ontdekken van mooie en goeie muziek levert nu eenmaal misperen op.
In het kader vd goeie recensies van hun nieuwste album. Gisteren HV toch maar weer eens uit de kast gehaald, en in de lade gedaan, op luisterniveau burenruzie, ondertussen allerlei vervelende administratie uitgevoerd, ondertussen bleef de CD maar doordraaien. Inmiddels heeft ie mij gepakt, ben er eens goed voor gaan zitten, en toen pakte hij mij nog meer, een ware groeibriljant gevonden in mijn eigen kast.......blij blij blij
0
geplaatst: 6 januari, 12:26 uur
SébastienY schreef:
Je kunt je afvragen welke onverlaat dit soort pareltjes naar de kringloop stuurt
(quote)
Je kunt je afvragen welke onverlaat dit soort pareltjes naar de kringloop stuurt
Wel, blijkbaar moet ik toch maar eens vaker naar de kringloopwinkel gaan.
0
geplaatst: 6 januari, 13:10 uur
Erg mooi album. Ik vind het zelfs na één keer luisteren misschien nog iets beter dan Boxer. Maar beide albums zijn wel duidelijk groei-albums. Het zijn ook albums die je meezuigen naarmate je langer luistert. Daarom dat ik ook denk dat het hier beter tot zijn recht komt, wanneer je naar een album in plaats van naar individuele nummers luistert. Al is dat misschien bij de meeste muziek zo, op de echte hitnummers van de grote popartiesten na dan. Wanneer je de muziek door en door kent, is dat dan misschien iets minder van toepassing. Het geluid, de stem en dergelijke zijn allemaal mooi. Ik weet alleen niet of het muziek zal zijn die me zal bijblijven, en het heeft zeker meerdere luisterbeurten nodig, omdat je het ook de kans moet geven om bij te blijven. De tijd zal leren of dit werkt voor mij, maar appreciëren kan ik het zeker.
* denotes required fields.
* denotes required fields.