Stevie Ray Vaughan and Double Trouble - In Step (1989)

Stevie speelt geweldig.
Daarbij zijn veelzijdigheid, eeuwig zonde dat we niets meer van hem zullen horen.
3,5*

Mooi album van deze super gitarist

mooie nummers met als hoogtepunt dat schitterende Riviera Paradise

Leave My Girl Alone vind ik DE perfecte blues, heerlijk

prachtplaat!

Dé cd van SRV die ik iedereen zou aanraden en die ikzelf ook aan geïnteresseerden laat horen.

Dat SRV gitaar kon spelen, zal iedereen wel toegeven, maar hier krijg je nog dat extraatje erbij waaruit blijkt dat hij ook fantastische songs kon schrijven, zelfs voor wie niet helemaal wild loopt van het betere (beste?)gitaarwerk!

Jammer dat dit hoogtepunt geen vervolg meer gekregen heeft...

"Riviera Paradise" .....zó mooi. Geen woorden voor.

Prachtig album waarop ie geen seconde in herhaling valt, in tegenstelling tot Texas Flood (Pride & Joy vs I'm Cryin').

Stevie in topvorm, Leave my girl alone, weergaloos!!!!
Riviera Paradise een pareltje. Crossfire gedreven.
Puike productie, helemaal goed.

"In Step" is het vierde en laatste studioalbum van de veel te vroeg gestorven Stevie Ray Vaughan. Postuum zou nog "The Sky is Crying" worden uitgebracht, maar ik beschouw "In Step" als zijn laatste wapenfeit. Deze plaat laat de veelzijdigheid van Stevie Ray Vaughan horen. Het album opent met het rock & roll gedreven "The House is Rockin'". Niet heel erg bijzonder, maar wel lekker en zet direct de toon. De twee volgende tracks zijn heerlijke stuwende blues shuffles, waarbij ik met name "Tightrope" een heerlijke groove vind hebben. Stevie Ray Vaughan laat de blues swingen. Ook slowblues staat in het vocabulaire van Stevie Ray Vaughan. Met het nummer "Leave My Girl Alone" laat hij horen hoe een slowblues hoort te klinken: emotioneel, meeslepend en intens. Na het instrumentale "Travis Walk" volgt een hoogtepunt met het groovende en tegelijkertijd donker klinkende "Wall of Denial". Die gitaarriff is fenomenaal. Dan volgen nog twee blues shuffles om af te sluiten met het absolute hoogtepunt in de vorm van "Riviera Paradise". Een negen minuten durende instrumentale blues en jazz trip. Stevie Ray Vaughan flikt het gewoon weer.

Mooie recensie Ronald 5150. Fantastische set albums heeft Stevie ons tijdens zijn artiestieke leven gebracht. Riviera Paradise is een heerlijk loom bluesy Nummer. Nav je recensie net weer even geluisterd. Magnifique.

Uitstekende en afwisselende plaat, met een perfecte feestopener (met lekker drumwerk), een krachtig Tightrope, een prachtige en sfeervolle afsluiter en als absolute hoogtepunt het emotionele en openhartige Wall of denial. Een paar toppers, geen zwakke broeders, effectief gebruik van keyboards, alles spant samen om hier een zeer consistente plaat van te maken - spijtig dat het meteen ook SRV's zwanezang moest zijn.
        De bonusnummers zijn een mixed bag : The house is rockin' en Let me love you baby zijn lekkere rockers die ook nog eens worden gevolgd door een uitstekende versie van Texas flood (toch al een favoriet nummer van mij), maar de gitaarsolo's van het veel te lang durende Life without you zijn niet erg boeiend. Maar goed, de ontboezemingen halverwege maken er natuurlijk wel een fraaie uitsmijter van.
        En welke man wil er nou níét een vrouw die als ze loopt shakes like a willow tree ? (Ik weet het wel, Stevie Ray schreef die regel niet zelf, maar hij zingt hem zó heerlijk suggestief. . .)

Misschien al bekend voor de ervaren gitarist en/of SRV-fan, maar voor de overigen hopelijk een aardig weetje: het ijle geluid van de losse noten die Vaughan tussen 6'15 en 6'50 op Riviera paradise speelt, bereikt hij door het plukken aan een snaar (zo te zien de G) bij de gitaarkop, dus tussen de topkam (bovenaan de hals) en de stemschroef, zoals te zien is wanneer hij dat nummer speelt op de Live from Austin, Texas-DVD.

Weer een lekker album van SRV.
Ik ben i.t.t. de meeste hier niet zo kapot van Riviera Paradise.
Ik hou toch meer van het recht toe recht aan geweld.
Het gitaarspel staat uiteraard buiten kijf.

Geweldig afwisselend album van de SRV man waarbij het hele bluesrock spectrum wordt aangedaan.

Hoogtepunten voor mij het swingende Crossfire, de slowblues van Leave my girl alone, het baggervette Tightrope en het emotionele Riviera Paradise.

Maar ach, eigenlijk zijn alle nummers wonderschoon en zit er geen zwakke broeder tussen.

Recent de gelimiteerde Music On Vinyl LP remaster aangeschaft op mooi zilvergrijs swirled vinyl.

Prachtige plaat idd. En wat hierboven gezegd word, sluit ik me volledig aan. The house is rockin vind ik altijd ook wel een fijne opener . Lekker stevig en je zit gelijk lekker in de sfeer.