Metallica - Metallica (1991)

Door "The Black Album" ben ik in 1995 in aanraking gekomen met Metal en daarom zal het altijd wel een speciaal album voor mij blijven. Echter luister ik er niet meer graag naar tegenwoordig, terwijl ik hun voorgaande albums (voornamelijk vanaf Ride The Lighning) nog regelmatig opzet.

Voor mij het laatste redelijke Metallica album. Hierna werd het voor mij niet meer, en dan vind ik deze al stukke minder als z’n voorganger. En al helemaal niet te vergelijken met master of puppets en ride the lighting. Maar ondanks dat vind ik dit zeker nog en aardig album. Tot en met nothing else matters hoor je mij niet klagen, daarna word het voor mij allemaal wel wat minder. Dus 3.5*.

Zo, dat is wel even geleden dat ik deze plaat in zijn geheel de revue heb laten passeren. Maar het verplaatsen van mijn cd's naar een andere plek in huis heeft ook zo zijn voordelen, dan kom je nog eens wat tegen. Een uurtje pure jeugdsentiment, met eigenlijk best een lekker in het gehoor liggende plaat.

Berichten verplaatst naar Winger

Voordeel van een Metallica concert in aantocht, is dat ik ook dit album weer eens draai. Mijn favoriete Metallica plaat met een plek in mijn album top 10.

Hun beste!

Want je houdt niet zo van thrash / speed metal?

Sinds enkele maanden de 2021 vinyl pressing in huis, sinds die tijd staat het album weer wat vaker op. Blijft een prachtplaat met eigenlijk alleen maar goede nummers. Van mij had het complete album iets korter mogen duren, maar kan ook zo 1-2-3 geen nummer uitkiezen welke ze hadden kunnen schrappen.

Stem verhoogd van 4 naar 4,5.

The Black Album is de laatste van de "5 goede platen" van Metallica, want met dit album nam de afkeer van het metal publiek wel wat toe, zijn dat nu strijkers te horen op een Metallica nummer?! Hierna was het niet meer van dezelfde kwaliteit, hoewel ik dit ook zo ervaar vind ik een aantal latere albums ook vermakelijk en staan er genoeg goede nummers op, maar dat voor nu even ter zijde. Dit is het album dat ik als eerste van ze heb leren kennen, en is gekenmerkt met de hitsingles als Enter Sandman, The Unforgiven, en Nothing Else Matters. Laatstgenoemde is het 1e nummer dat ik van ze hoorde, blijft ook toch nog steeds 1 van hun beste, mainstream of niet.
De productie is bombastisch, en er is ook zo waar een bass te horen, en dat is maar goed ook want ik had de intro van My Friend of Misery niet willen missen. Daarnaast zijn de vocalen van James Hetfield ook uitstekend, na dit album kon hij ze zo niet meer brengen. Tijdens de opnames van dit album zou hij zijn stem al kapot geschreeuwd hebben, waardoor hij zangoefeningen moest doen met een coach. Dit zou zo maar een reden kunnen zijn dat de cleane zang wat zuiverder is dan op de voorgangers. The Unforgiven bevat naar eigen zeggen de beste solo die Kirk Hammett geschreven en opgenomen heeft, ik kan moeilijk zeggen dat ik het niet met hem eens ben, al vind ik 1 beste solo uitkiezen geen doen. Lars Ulrich laat horen dat hij toch wel aardig kan drummen, live ging het in de jaren daarvoor al een stuk beter, nu in de studio ook. Het niveau is wederom niet van ongekende hoogte, maar dit zou ook niet gepast hebben. Alles bij elkaar vind ik dit een fantastisch album op de grens van metal, 1 van mijn favorieten. Ik durf hem zelfs persoonlijk op 1 te zetten voor wat betreft Metallica.

1. Metallica
2. Ride The Lightning
3. Master of Puppets
4. ...And Justice For All
5. Kill 'Em All

Ik zou durven stellen dat James op Load zijn beste prestatie neerzet. Weg zijn de oeh's en ah's, het kenmerk van Hetfield. Gevarieerder en fraaier had James in mijn ogen niet eerder geklonken, maar dat is mijn perceptie.

Ik heb inmiddels in de sale de remastered 2024 LP op clear with black marble (Some Blacker Marbled) vinyl gekocht en ik moet zeggen: die klinkt als een klok. Wat een geweldige sound! Aanrader mocht je 'm nog op vinyl willen hebben.

Hoe vaak is dat ding wel niet geremastered?