Edwynn schreef:
Smaakverandering. Laat me niet lachen. Hardrock was booming in de VS.
In 1991 waren James en Lars 28 jaar. Het zou maar gek zijn als hun smaak niets veranderd was. Over de productie vertelt James dat ze Dr. Feelgood van Mötley Crüe geweldig vonden klinken. Uitgerekend een album van die
posers, waar ze eigenlijk een hekel aan moesten hebben om
true te zijn. Maar de jongens van Metallica waren intussen volwassen genoeg om in te zien dat dit net zo goed een pose was.
Bob Rock mocht dus wat komen helpen. Maar ze schreven de nummers wel zelf uiteraard. Je zou het hardrock gehalte een verloochening kunnen noemen, maar bij het ontstaan van de NWoBHM (de leken zoeken maar even op wat dat is) was metal en hardrock nog helemaal niet zo strikt gescheiden. Def Leppard, Judas Priest, Diamond Head, zo
true metal waren die niet. En Metallica ook niet met het nummer Escape op Ride the Lightning.
Ik vind die balans, waar het de ene keer overhelt naar metal en dan naar hardrock, gewoonlijk te gek. Zoals bij Scorpions op de drie albums nadat Uli Roth vertrokken was. Bij dit album van Metallica werkte het voor mij niet. Het leek nu meer om het nummer zelf te gaan maar minder om de muziek en de nummers vond ik niks. Daar kwam enige verandering in toen ik onlangs bij het beluisteren de focus echt op het gitaarwerk legde. Dat bleek toch boeiender te zijn dan ik altijd dacht. En nu leken die nummers ineens toch ook iets te hebben.
Je kan een jeugdtrauma zoals vielip het schertsend noemt op twee manieren verwerken. Het loslaten of er anders naar gaan kijken/luisteren. Maar toegegeven, jezelf er in blijven wentelen kan ook wel lekker zijn.