menu

Metallica - Metallica (1991)

Alternatieve titel: The Black Album

mijn stem
3,90 (1820)
1820 stemmen

Verenigde Staten
Metal / Rock
Label: Elektra

  1. Enter Sandman (5:34)
  2. Sad But True (5:27)
  3. Holier Than Thou (3:50)
  4. The Unforgiven (6:29)
  5. Wherever I May Roam (6:46)
  6. Don't Tread on Me (4:02)
  7. Through the Never (4:07)
  8. Nothing Else Matters (6:31)
  9. Of Wolf and Man (4:19)
  10. The God That Failed (5:10)
  11. My Friend of Misery (6:52)
  12. The Struggle Within (3:56)
  13. So What * (3:08)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 1:03:03 (1:06:11)
zoeken in:
avatar van gigage
3,5
Als je met de billboard # 1 Dr. Feelgood producer in zee gaat is het vrij duidelijk wat je doel is inderdaad. Die brug die lag er dus al ( in de VS).

avatar van gaucho
4,0
Zou kunnen, ik twijfel niet aan hun intenties om een breder publiek te bereiken. Maar toch was dit voor Metallica in dat opzicht een enorme sprong voorwaarts. De hardrock/metal op The Black Album valt toch wel een tikkie zwaarder uit dan wat bands als Aerosmith, Scorpions en Def Leppard in die dagen maakten. Bovendien een stuk minder commercieel klinkend, al was het geluid op dit album natuurlijk (eindelijk) top.

Dus ik val milesdavisjr hier bij: ik vond en vind de gigantische wereldwijde doorbraak van Metallica in 1991 - met maar liefst vijf hitsingles bovendien - echt iets bijzonders. Een dijkdoorbraak in de smaak van het grote publiek. In zekere zin zou je zelfs kunnen zeggen dat Metallica hiermee de deur opende voor wat er een jaar later zou gebeuren: de definitieve doorbraak op grote schaal van grunge en alternatieve rock, tot hoog in de hitparades toe.

En die brug was in de VS, waar harde (maar wel commerciële) rock al langer populair was, misschien wat gemakkelijker te slechten dan elders in de wereld, maar die singles en dit album sloegen echt wereldwijd aan. Ook in Nederland, waar we toen in de hitlijsten nog niet veel gewend waren op het gebied van 'harde' muziek. Wat hier gebeurde, was in mijn beleving van destijds echt ongekend. Wel degelijk 'iets bijzonders'.

avatar van gigage
3,5
You Could be Mine, Hey Stoopid, Enter Sandman, Smells like Teen Spirit, ja in 1991 volgden de hardere songs elkaar in vlot tempo op nadat we waren doodgegooid met ballads van extreme, mr big en scorpions.
Het " probleem " was dat Metallica by far de populairste metalband was onder metalheads. De band had bijvoorbeeld 13 songs in de goedbeluisterde Vara's Vuurwerk top 50 van 1989 en tevens de nummer 1 positie in de lijst van 1990. Dan krijg je ook een scherpere veroordeling voor deze knieval. Terecht of niet laat ik voor het gemak maar in het midden, daar zijn de stemsterren voor.

avatar van Kronos
4,0
Hardere muziek was inderdaad al verschillende jaren aan een opmars bezig. Denk ook maar aan de megahit Thunderstruck van AC/DC. Metallica duwde de deur met dit album hooguit een beetje verder open maar is toch te traditioneel hardrock/metal volgens mij om het pad te effenen voor grunge en alternatieve rock. Dat deden de bands die toen nog echt alternatief waren.

avatar van Kronos
4,0
Kronos schreef:
Haha, die verklaring stemt de zeurende purist in mij tevreden.

Nu die purist in mij zijn pleziertje heeft gehad lijkt de weerstand tegen dit zwarte geval een pak minder te zijn geworden. Het gelach klinkt nu wat vrolijker: Haha, dit is eigenlijk best een tof album.

Er mag gerust een hele ster bij van mij.

avatar van west
5,0
Kronos schreef:
(quote)

Nu die purist in mij zijn pleziertje heeft gehad lijkt de weerstand tegen dit zwarte geval een pak minder te zijn geworden. Het gelach klinkt nu wat vrolijker: Haha, dit is eigenlijk best een tof album.

Dat is mooi gezegd. Het tovert een lach op mijn gezicht.

avatar van milesdavisjr
4,0
One had min of meer al de weg geplaveid (met de eerste muziekvideo van de heren) naar een groter publiek, nog los van het feit dat met de albums en muzikale ontwikkeling de band een steeds grotere schare volgelingen aantrok. The Black Album vond ik destijds in 91' meesterlijk. De songs waren voor een puber van mijn leeftijd, nog weinig weet hebbende van Ride en Master een eye-opener, natuurlijk was Guns' N' Roses vuig en smerig, was funkmetal 'cool' voor jongens van mijn leeftijd maar miste ik een zwaar heavy geluid. Met The Black Album werd ik op mijn wenken bedient. Bijna elke song vond ik destijds een schot in de roos, deze plaat was fantastisch geproduceerd en Enter Sandman maar met name Sad But True ging erin als koek. Nothing Else Matters, en The Unforgiven, werkelijk fantastische nummers als je weet dat je tegelijkertijd de top 40 van die tijd ook uitploos en een hoop bagger over je heen kreeg gestort. Pas later ontdekte ik platen als Master en And Justice for All, het songmateriaal hiervan bleek spannender, inventiever en compromislozer te zijn.
Desalniettemin tovert de 5e van de heren nog steeds een glimlach op mijn gezicht. Hetfield komt volwassen voor de dag, is in topvorm. De solo's van Hammett zijn op zich niet avontuurlijk maar wel doeltreffend, de wijze waarop hij soleert in Wherever I May Roam is uitstekend. The Unforgiven vind ik nog steeds een heerlijke powerballad. Of Wolf and Man en My Friend of Misery vind ik met terugwerkende kracht toch sterker dan ik dacht. Don't Tread on Me, Enter Sandman, Through the Never smaken mij inmiddels wat minder. De lengte van de plaat en het gebrek aan durf en inventieve tempowisselingen maken het echter wel tot een lange zit.

Tussenstand:

1. Master of Puppets
2. Ride the Lightning
3. Metallica
4. And Justice for All
5. Kill Em' All

0,5
Schandalige slechte plaat.
Geen fatsoenlijk nummer op te vinden.
Als je na kill em All t/m and Justice... met dit op de proppen komt..kan je wel stoppen als band
Complete verloochening.
Heb cd destijds blind gekocht... na twee keer luisteren weggegeven.
Zou een smet op mijn collectie zijn.
Natuurlijk wel de grote doorbraak bij mainstream publiek.
Deze slappe hap was ook voor de Mariah, Whitney en andere commerciële muziek liefhebbers te behappen.

avatar van vielip
3,5
Oei, ik bespeur enige onverwerkte jeugdtrauma's

avatar van gaucho
4,0
Duidelijk, ja. Ik vind het je reinste flauwekul. Natuurlijk was de productie gestroomlijnder (verfijnder, zou ik zeggen) maar om nou te zeggen dat Metallica hiermee ook de liefhebbers van consumptiepop a la Mariah en Whitney wist te bereiken, nou nee.... Zou het ook niet gewoon zo kunnen zijn dat de smaak van het grote publiek begin jaren negentig vrij drastisch veranderde?

Kan best zijn dat je koersverandering die met dit album werd ingezet je niet ligt. Maar een halve ster? Kom op zeg. Wat ken je dan toe aan een overduidelijk wanproduct als St. Anger?

avatar van gigage
3,5
Nou, daar ben ik het wel met Joosil eens. De stadions zitten vol met mensen die Metallica een keer gezien willen hebben en de maand erop naar mamamia de musical gaan.

avatar van GrafGantz
4,5
gigage schreef:
De stadions zitten vol met mensen die Metallica een keer gezien willen hebben en de maand erop naar mamamia de musical gaan.


Ja, dus?

avatar van Edwynn
3,0
Smaakverandering. Laat me niet lachen. Hardrock was booming in de VS. Metallica had natuurlijk al veel publiek op eigen kracht weten te verzamelen werd rond die tijd gemarketed als een malle. Met wat hulp van Bob Rock werden de ruwe randjes overboord gegooid et voila. Een kassucces was born. Niettemin zeer knap dat de band plus Rock haarfijn aanvoelde wat er nodig was voor dit succes.
Zelf vind ik het door de bank genomen een zeer saaie plaat met hier en daar wat opveermomenten. (Of Wolf And Man!) De hairconcullega's hadden minder exposure maar wel de betere platen in mijn beleving. Enkel Guns n Roses stond op gelijke voet. Ook al zo'n band waar idioot in is geïnvesteerd.

avatar van Kronos
4,0
Edwynn schreef:
Smaakverandering. Laat me niet lachen. Hardrock was booming in de VS.

In 1991 waren James en Lars 28 jaar. Het zou maar gek zijn als hun smaak niets veranderd was. Over de productie vertelt James dat ze Dr. Feelgood van Mötley Crüe geweldig vonden klinken. Uitgerekend een album van die posers, waar ze eigenlijk een hekel aan moesten hebben om true te zijn. Maar de jongens van Metallica waren intussen volwassen genoeg om in te zien dat dit net zo goed een pose was.

Bob Rock mocht dus wat komen helpen. Maar ze schreven de nummers wel zelf uiteraard. Je zou het hardrock gehalte een verloochening kunnen noemen, maar bij het ontstaan van de NWoBHM (de leken zoeken maar even op wat dat is) was metal en hardrock nog helemaal niet zo strikt gescheiden. Def Leppard, Judas Priest, Diamond Head, zo true metal waren die niet. En Metallica ook niet met het nummer Escape op Ride the Lightning.

Ik vind die balans, waar het de ene keer overhelt naar metal en dan naar hardrock, gewoonlijk te gek. Zoals bij Scorpions op de drie albums nadat Uli Roth vertrokken was. Bij dit album van Metallica werkte het voor mij niet. Het leek nu meer om het nummer zelf te gaan maar minder om de muziek en de nummers vond ik niks. Daar kwam enige verandering in toen ik onlangs bij het beluisteren de focus echt op het gitaarwerk legde. Dat bleek toch boeiender te zijn dan ik altijd dacht. En nu leken die nummers ineens toch ook iets te hebben.

Je kan een jeugdtrauma zoals vielip het schertsend noemt op twee manieren verwerken. Het loslaten of er anders naar gaan kijken/luisteren. Maar toegegeven, jezelf er in blijven wentelen kan ook wel lekker zijn.

avatar van Edwynn
3,0
Het ging over de smaak van het grote publiek.

Verder alle credits voor Hefield en Ulrich hoor. Die flikten het maar mooi door de juiste personen erbij te halen. Hun keuze, hun koers. Ze roken de kans en ze grepen hem. En ze scoorden.

avatar van Kronos
4,0
Dan zijn we het eens.

avatar van LucM
4,5
Dit album van Metallica klinkt toch wel harder en zwaarder dan de hardrockbands die eind jaren '80 populair waren als Guns 'n Roses, Aerosmith, Bon Jovi, Scorpions ... Je kunt terecht zeggen dat Metallica met dit album de deur voor metal opende voor een breder rock-, festival- of 'alternatief' publiek al droeg de grunge daar ook bij.

avatar van Kronos
4,0
De deur openen is misschien wat veel gezegd, LucM. Iron Maiden kwam eind jaren tachtig ook al eens op de radio met een hit. De deur verder mee openen, zeker wel. In het tv programma Belpop over de geschiedenis van Rock Werchter is te zien wat een grote stap het eigenlijk was om Metallica op de affiche te zetten. Maar dit was pas in 1993 en toen waren er al zoveel hardere en zwaardere bands dan Aerosmith, Bon Jovi en consoorten salonfähig geworden. Faith No More, Pantera. Soundgarden in '92 op Pinkpop, Rage Against the Machine in '93. Zolang het maar geen typische jaren 80 metal was.

avatar van LucM
4,5
In 1986 had Iron Maiden inderdaad een hit maar hun populariteit was niet zo groot als Metallica anno 1992. Maar mede dankzij Metallica was metal niet meer taboe op Rock Werchter.

avatar van Kronos
4,0
In 1988 had Iron Maiden ook een hit (Can I Play With Madness). Metallica trouwens ook met One. Het ging me erom aan te geven dat die verandering al langer bezig was. Eigenlijk kan je dus zeggen dat Metallica de deur mee opende door mee op de trein te springen met een toegankelijker album. Ik denk dat we vooral de rol van MTV niet mogen onderschatten.

avatar van Edwynn
3,0
En dan is er nogal een verschil tussen de VS en Europa. De omslag kwam hier later. Of dat nu Metallica is of de grunge laat ik in het midden. Maar ik denk zelf de grunge.

avatar van gigage
3,5
GrafGantz schreef:
(quote)


Ja, dus?

Dat ik het met Joosil zijn statement eens ben itt mijn voorganger ( maar om nou te zeggen dat Metallica hiermee ook de liefhebbers van consumptiepop a la Mariah en Whitney wist te bereiken, nou nee.... ) wel dus.

avatar van dominicano fonso
3,5
Als rockliefhebber vind ik het een goed album dat werd geproducet door Rick Rubin.
Als muziekliefhebber vind ik het wel jammer dat ze naar de zachte kant gingen.

avatar van vielip
3,5
dominicano fonso schreef:
dat werd geproducet door Rick Rubin.


Bob Rock bedoel je denk ik?

avatar van dominicano fonso
3,5
vielip schreef:
(quote)


Bob Rock bedoel je denk ik?


Ja je hebt gelijk het album was niet geproduceerd door Rick Rubin in.


avatar van Funky Bookie
4,0
Wordt een indrukwekkend boxje.

avatar van gigage
3,5
12 x een Nothing else matters cover, zo te zien, achter elkaar ook nog eens. Dat lijkt me wat gortig.

avatar van milesdavisjr
4,0
Wellicht dat meest extreme Metallica fetisjist hier wat mee kan, maar mijn god, wat moet je met 10 verschillende uitvoeringen van Sad But True, 20 licht verschillende versies van Enter Sandman enzovoort.
De heren zijn hun catalogus dermate aan het uitmelken dat ik mij werkelijk afvraag, wie zit hier echt op te wachten. Desalniettemin hebben ze er alle recht toe en zal het meer te maken hebben met het 'actueel' houden van de naam van de band dan dat het echt iets toevoegt aan het oeuvre.

avatar van Leptop
4,0
milesdavisjr schreef:
Wellicht dat meest extreme Metallica fetisjist hier wat mee kan, maar mijn god, wat moet je met 10 verschillende uitvoeringen van Sad But True, 20 licht verschillende versies van Enter Sandman enzovoort.....


Sad, but true?

Gast
geplaatst: vandaag om 13:05 uur

geplaatst: vandaag om 13:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.