Ólafur Arnalds - .​.​.​and they have escaped the weight of darkness (2010)

Gewoon doen bij mij staat sinds kort ook in mijn top 10, met afstand mijn favoriete muziek om mee in te slapen.

Dan zou ik je ook zeker Wintermusik van Nils Frahm aanraden. Staat bij mij op de 4de plek in mijn Top 10.

'ontdekt' via Nils Frahm. Ook mooi en op dit moment strijdend om wie er in de CD speler mag

Je bedoelt dat album waar hij een 4,0* voor heeft gegeven?

Ik had zijn stemmenlijst nog niet bekeken.

Haha toch bedankt voor de tip

Een absoluut meesterwerk, hoe ik mijzelf kan "kwijtraken" in deze muziek

De 5* is dus een feit.

Mooie plaat inderdaad. Doet me qua toon denken aan 'Systems/Layers' van Rachel's, een plaat die voor mij net wat volwassener klinkt, iets wat je zowel als een voordeel en nadeel kunt beschouwen.. Beide mooie albums die een fijn geheel vormen.

Loftið Verður Skyndilega Kalt, het moment dat die strijkinstrumenten erin komen.. Wat een track is dat. De rest is ook uitstekend.

Hoe begin je uit te leggen wat dit album met je doet? Eigenlijk zou je hem gewoon moeten ondergaan maar ik ga toch een gooi doen naar wat het in mij losbracht.

Dit album doet iets wat nog niet veel albums klaar kregen voor mij en dat is dat je gewoon in deze muziek gaat verdwalen. Gedachten en gevoelens schieten alle kanten uit. Beelden komen voorbij en vervagen weer als een foto die je terugvindt van iemand die uit je leven verdwenen is. Hij bracht me naar de donkere periode dat ik iemand (mijn moeder) verloor aan de dood maar tegelijkertijd bracht deze muziek me ook naar de periode dat m'n dochters geboren werden. Deze muziek slaat en zalft tegelijk. Vergeef me nu al maar de al te persoonlijke onthullingen hiervoor maar om uit te leggen wat deze muziek bovenhaalt is dit onontbeerlijk en onvermijdelijk (of is dat hetzelfde? wat maakt het uit, het zijn maar woorden)… Het zijn maar woorden en het verbaast me nog steeds dat gewoon wat muzieknoten dit kunnen losmaken in mij zonder dat er zelfs maar een gezongen woord aan te pas komt.
Deze muziek geeft me even vrede met de wereld zoals ze is met alles wat komt en gaat.

…en de beelden blijven maar komen, beelden uit mijn kindertijd wat ongetwijfeld komt door de melancholie die uit elke seconde muziek gensters slaat in m'n ziel. Ook dat is deze plaat voor mij; de vreugde en euforie van een onbezorgde tijd naast de zwaardere momenten gedrenkt in verdriet. Deze muziek haalt je niet naar beneden maar zorgt juist voor verlichting zonder hier te refereren aan zweverigheid (wil niet verstrikt raken in m'n chakra's )

Kwam Olafur z'n naam tegen ergens ter hoogte van die van Nils Frahm maar waar deze laatste iets minimalistischer (maar wat een muziek alweer) klinkt, komen er bij Arnalds meer instrumenten de muziek versterken maar denk niet dat het daardoor gedrenkt is in bombast. Nee, hier wordt de meligheid vakkundig vermeden (ondanks mijn gevoelens bij deze muziek - een contradictio van jewelste misschien) maar waar ik op doel is dat deze muziek er gewoon altijd al lijkt te zijn geweest zonder mij het gevoel te geven om iets op te leggen. Maak er je eigen puzzel van zou ik zo zeggen, maar laat hem zorgvuldig inwerken zonder een noot te missen. Van de eerste voorzichtige tonen tot de meesterlijke blazers op het einde en de piano die na de laatst aangeslagen toets een stilte inluidt die des te harder aankomt.

Altijd ben ik op zoek naar nieuwe muziek, en heel vaak hoor je platen die aangenaam wegluisteren, soms ook platen die je helemaal niks doen en ook soms hoor je platen die je gewoon raken. Dit album doet zelfs dat niet. Dit album haalde me gewoon onderuit waardoor het nu al zweeft in een buitencategorie. En nu na de zoveelste beluistering klok ik af op 5*. Hij is al zo dikwijls gepasseerd maar ik ga hem nog wat opsparen voor de speciale momenten dat ik hem echt nodig zal hebben.

Ik ga zeker achter nog meer werk van deze man aan maar voorlopig wil ik de intensiteit niet te groot maken. Desalniettemin zou ik hier graag van andere gebruikers te weten komen welke muziek ook maar enigszins in de buurt komt. Heb hierboven al enkele tips gelezen die op m'n longlist gezwierd worden.

Ter conclusie nog 1 ding (de rest was maar inleiding ) : WAT EEN PLAAT!!!

Mooi dat deze plaatje zo kan raken. Ik heb hetzelfde. Deze muzek is hier altijd al geweest. Het stond aan ieders geboorte en zal waarschijnlijk ook aan iedereen zijn einde staan. Een fascinerende koude adem. De noten horen waar ze zijn en dat is heel knap. Want dat klinkt heel logisch maar is het niet. Bij deze plaat staat alles zó goed dat alles direct klopt bij het eerst gehoor. Zoals de sterren goed staan zo klopt deze plaat ook. Kloppend als een hartslag. De mooie opbouw van de nummers vallen bijna in het niet bij enkele climaxen. Tunglið en Loftið Verður Skyndilega Kalt zijn denk ik pas een greep uit de sterke nummers maar spreken mij aan.
Olafur, uit het land van Sigur Rós, Johann Johannsson en zoveel andere prachtige artiesten. Maar deze plaat staat torenhoog in de bovenste regionen van wat dat land muzikaal kan bieden.

Overigens vind ik Frahm niet heel minimalistisch als je Tristiana van Wintermusik luistert bijvoorbeeld. In andere werken zoals Screws weer wel, dus snap je redenatie op zich wel. Namen van iets gelijkwaardigs.. Daar vraag je me wat. Ik had Frahm aangeraden als je dat niet kende.
Een persoonlijk favoriet van mij als het gaat om 'neo-klassiek' en piano is Max Richter - Memoryhouse.

4.

Thanks voor de tip, ga er nog achteraan. Net als andere muziek die ik bij jou stemmen zie staan. Zitten wel wat dingen bij die me aanspreken...

Popstranger, ik kan je deze ten zeerste aanraden: Otto A Totland - Pinô (2014). Nog een heel stuk minimalistischer dan dit, maar minstens even mooi.

Voor dat ik me aan een volledig bericht over dit album waag, waar ik met intreden van de maand november weer wat vaker naar zal luisteren, wil ik een opmerking maken over de drums die je op verschillende nummers hoort. Buiten dat dit net voor dat opzweperige zorgd wat de desbetreffende nummers nodig hebben om naar hun moment van epiek te klimmen, vind ik het eigenlijk een gigantisch contrast vormen. De drums klinken net niet lekker, wat losjes. Misschien ligt dat aan de opname, misschien aan de kit die gebruikt is. Misschien hadden ze electrische drums moeten opnemen.. de piano in combinatie met de strijkers klinken vrij vast en als een geheel (doch ruimtelijk), maar zodra die drums er bij komen lijkt het net alsof Olafur met zijn pinao en metgezellen in de ene kamer zitten en een paar kamers 'down the hall' zit een drummer. Kortom, er komt net wat te veel ruimte in het geluid te zitten.

Maar hij plingelt ze wel aan elkaar en bij vlagen poppier dan Arnalds. Neem bijvoorbeeld North Way. De klanken die hij kiest zijn ongelogfelijk poppy, maar door de organische, verstilde manier van opnemen past zo iets perfect in de plaat. Totland maakt echter wel gebruik van geluidssamples zo nu en dan.

Probeer ook de nieuwe van A Winged Victory for a Sullen eens. Wat voller, maar even 'euforisch' als deze Arnalds.

De vorige van A Winged Victory For The Sullen kende ik al en die nieuwe zwier ik ook op de lijst! Bedankt voor de tips alvast en laat maar komen die goeie muziek!

Geloof het of niet maar was deze ook al tegengekomen hier op de site recent en hij komt nu dus zeker op m'n nog te beluisteren lijst!

Deaf Center - Pale Ravine moet je ook maar eens beluisteren!

Vooral White Lake is fenomenaal. Er is zoveel mooi's popstranger. Veel plezier op je reis, maar kijk vooral ook achterom.
Naar dit pareltje.

Meh, dit soort tragische neo-klassiek heb ik vaker gehoord. In tegenstelling tot een Johan Johansson, Nils frahm of een jan Swerts, hoor ik hier niet echt een leuke kwinkslag of een stukje eigen smoelwerk. Dit zorgt er voor dat ik de muziek nogal saai vind.

Ik liet deze CD aan een terminaal zieke vriendin horen. Ze heeft 'm de laatste dagen voor haar overlijden veelvuldig gehoord. Het bracht haar rust en verlichting zei ze. Wilde ik even delen.

Heftig man, sterkte!
Kan begrijping dat zo'n werk verlichting brengt.

perrospicados Veel sterkte, muziek die verlichting kan brengen in zware tijden heeft bij mij ook altijd een streepje voor gehad. Ook dit album heeft me al gesteund in zware periodes van verlies en zorgde altijd voor een streepje licht aan de horizon...