De tape waarop ik dit album had staan heeft mij vele uren vergezeld in mijn walkman tijdens het lopen van mijn krantenwijk en mijn barre fietstochten naar school. Nadat mijn cassettedeck en mijn tapes de deur uitgingen heb ik dit album nooit weer gehoord.... tot vandaag! Hammerheart Records heeft het album begin deze maand opnieuw uitgebracht en vanmiddag heb ik een vinylexemplaar gescoord.
Deze plaat heeft na bijna 30 jaar nog niet aan kracht ingeboet en deze reissue klinkt als een klok (sowieso véél beter dan mijn kopietje van destijds
). De nummers swingen en grooven als een malle, Eric Wagner's schurende strot is nog in topvorm en de riffs van het tandem Franklin/Wartell zijn om te watertanden.
Opvolger Plastic Green Head heb ik destijds nog wel beluisterd maar kon me minder bekoren en de rest van de discografie heb ik nooit verkend. Dat wordt misschien toch eens tijd.