menu

The Steve Miller Band - Bingo! (2010)

mijn stem
3,65 (52)
52 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Blues
Label: Roadrunner

  1. Hey Yeah (3:17)
  2. Who's Been Talkin'? (3:03)
  3. Don't Cha Know (3:13)
  4. Rock Me Baby (3:47)
  5. Tramp (3:27)
  6. Sweet Soul Vibe (3:39)
  7. Come On (Let the Good Times Roll) (2:38)
  8. All Your Love (I Miss Loving) (3:11)
  9. You Got Me Dizzy (2:23)
  10. Ooh Poo Pah Doo (3:31)
  11. Ain't That Lovin' You Baby *
  12. Further on Up the Road *
  13. Look on Yonder Wall *
  14. Drivin' Wheel *
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 32:09
zoeken in:
avatar van musician
5,0
Verhoogd naar 5*****.

Mede in verband met ijzersterke live uitvoering. Het mogen dan wel covers zijn, maar de composities zijn goed gekozen, maken het een ijzersterk geheel. Over het prima spel van de gehele band kunnen al helemaal geen klachten worden ingediend.

avatar van musician
5,0
Wie dacht dat Steve Miller (1943) zelf al redelijk op leeftijd is, wat te denken van mede-zanger en bandlid Sonny Charles (1940)??

Ik had hem echt geen 70 gegeven bij het recente Nederlandse optreden, integendeel, maar als lid van de Checkmates heeft hij er al een carriére van 55 jaar opzitten!

Uiteindelijk komt zijn 'oude Checmates maatje' Sweet Louie tijdens een cruise, waar Sonny Charles met hem zou optreden, te overlijden. En dan:

"We had a level of fame, oh yeah," says Charles, who counted 78 network appearances by the duo. "We were big on the supper-club circuit, traveling around and doing that stuff."

But just as the band was ready to break into the major leagues, it unraveled. As Charles remembers, everyone wanted to be the star.

Left behind was its core of The Checkmates, including Charles and Sweet Louie. They continued to play small clubs and lounges for many, many years. "But there are no stars in the lounge," as Charles says, and the final decade was "really unsatisfying. There was no prominence for lounge acts."

Then Sweet Louie died. Charles was devastated. But he knew he wasn't finished making music. His legs still were lively and his voice as strong as ever. Charles felt he could still perform; his body said so.

In the days after Smith's death, as Charles considered his options, he received a call from an old friend. It was Steve Miller, the famed guitarist. Steve Miller of the Steve Miller Band — that Steve Miller. The same Steve Miller kicking off a national tour Friday night at M Resort's Villaggio del Sole. The tour is in support of Miller's first studio release in 17 years, titled, "Bingo."

"We've known each other for a long time. We did a club thing and got to know each other. This was in 2001," Charles says. "When he first heard me sing, he said he wanted to do a blues album with me. We were talking, but not really doing anything. It was always, 'Yeah, we'll put something together. We'll do an album.' A week after Louie died, he called to see how I was doing."

In February 2008, Miller called again. This time he wanted to do business.

"He asked me if I wanted to do some recording with him, and I spent three nights with him at the Fillmore in San Francisco, and afterward he said, 'Why don't we do this? Let's go meet the guys.'"

Charles met the guys, yes, and also recorded about 50 songs in 13 days at a studio in George Lucas' Skywalker Ranch in Marin County. "Steve's passion is blues. We recorded 50 blues songs, and I sang on all of 'em," Charles says. "It was all with a live band. I stayed there, we had rooms. It was like an inn — I had the Clark Gable Room."

Miller asked about the upcoming summer tour — would Charles be interested? Sure! And he could join the band, too.

"Sounded all right to me," Charles says, laughing. "I feel like I'm back in show business again."

The song list of the forthcoming "Bingo," set for release in June, has been juggled quite a lot by Miller, but Charles sings lead on three or four songs. He remains the same joyful singer and dancer who graced the lounges in Vegas over the decades.

"I'm gonna grow old, but I don't want to stop performing," he says. "I don't want to be old. I have some control over that. I'm very healthy. I have no prescriptions. I go to the gym, and when the music happens, I bounce around."

Geweldig! De Engelse tekst hierboven komt overigens uit de Las Vegas sun.

avatar van rudiger
De cover heeft wel heel veel weg van onderstaande .
Pink Floyd - Delicate Sound of Thunder (1988)

Toeval of jatwerk .

avatar van Oldfart
Niet alleen de muziek, maar ook de hoes is een 'cover'

Stijn_Slayer
rudiger schreef:
De cover heeft wel heel veel weg van onderstaande .
Pink Floyd - Delicate Sound of Thunder (1988)

Toeval of jatwerk .


Het kan natuurlijk nooit toeval, laat staan jatwerk zijn.

De maker van de hoes is namelijk niemand minder dan Storm Thorgerson. Je kan hem niet verbieden zijn eigen creaties her te gebruiken en deze aan te passen.

Of een kunstenaar zich moet herhalen is een tweede.

avatar van Madjack71
Daarnaast is het m.i. ook de vraag behalve of de kunstenaar zich moet herhalen, je als artiest jezelf wel een te makkelijke link voor de voeten moet willen laten leggen. Want behalve dat dit album verre van origineel klinkt met die eeuwig herhalende bluesmaten, zou een "eigen" hoes wel wenselijk zijn.
Edoch, Steve Miller weet wel om te gaan met die blues perikelen. Wel vind ik dat Hey Yeah, wat nog iets authentieks over zich heeft, het daarna wel heel makkelijk klinkt allemaal. Tot aan Sweet Soul Vibe vind ik het allemaal wat inwisselbaar. Daarna komen er een paar nummers voorbij die ondanks de saaie bluesvariaties wel weten aan te spreken...maar dit album roept geen Ooh Poo Pah Doo gevoel bij mij op.

avatar van Deren Bliksem
3,5
Hmm, kleine teleurstelling voor me.

Sowieso kan hij met deze nummers véél meer doen dan wat hij nu heeft gedaan. Ik had meer power verwacht, meer stampende bluesrock, langere versies, lange gitaarsolo's. (en dan hoeft het niet van Joe Satriani te zijn)

Slecht wordt het nooit, maar soms heb ik het idee dat dat meer door de ijzersterke nummers komt. En, om eerlijk te zijn, ben ik ook niet heel erg weg van Jimmie Vaughan itt Steve die hem prefereert boven SRV. Ieder zn meuk zal ik maar zeggen.

3.5*

avatar van musician
5,0
Nog een paar dagen (ik dacht 18 april), dan verschijnt het vervolg op Bingo!, Let your hair down.
De tijd van slaapzakken voor de deur bij de platenzaak is voorbij, maar het blijft natuurlijk een verplichte aanschaf.

avatar van Davidus
4,5
sjezis, wat een aangename verrassing. Is dit Steve Miller ?

Was afgehaakt na zn commerciele successen in de jaren 80. Deze toch maar uit een soort verveling opgezet en wauw ik ben echt supersurprised !
Steve Miller is back. Geweldige cd. Is dit echt in 2010 gemaakt, ik ga terug in de tijd; de 70's. geweldig.

Klinkt echt geweldig. Heerlijke Rock alla Steve Miller, te vergeljken met zijn beste periode: zeg maar tm Fly like an eagle (alhoewel hij hier al commercieel ging)

Heerlijke cd

avatar van musician
5,0
En het vervolg, of eigenlijk deel 2, is er ook al: Let your hair down. Is net twee weken geleden verschenen

avatar van Davidus
4,5
Ook geluisterd, maar ik vind (voorlopig) toch Bingo beter; is wat energieker, rauwer, voller.

avatar van Banjo
Maar 28 stemmen? zouden er niet zo veel steve miller band fans op musicmeter ztten?

avatar van musician
5,0
Het is treurig genoeg.

Hoewel ik vind dat het ook voor jongere fans heel goed is, wordt het waarschijnlijk in het algemeen toch gezien als ouwelullenmuziek. Nogmaals, ik zou niet inzien waarom, maar de vele jeugdige schrijvers op mume zien vooralsnog geen reden het album aan te schaffen/ down te loaden of hoe dan ook. Uitzonderingen daargelaten uiteraard en die zijn er dan ook wél enthousiast over.

Dat kan dan ook niet anders, met dit album!

avatar van Ataloona
3,5
Ik ben zelf nogal jeugdig (16), maar dit aanraden aan jeugdige mensen op deze site is nog zo makkelijk niet. De meeste jonge mensen op deze site zijn niet zo van de blues, laat staan met zo nieuw geluid. Ten 2de kennen de meesten Steve Miller niet eens, misschien alleen als je wat oude nummers van hem laat horen. En ten 3de kan ik het me best voorstellen dat je niet van Steve Millers oude en nieuwe werk houd. Het is nou niet bepaald zoals Radiohead of iets van de oude garde zoals Pink Floyd. Zo populair is het niet, en de scores zijn niet hoog genoeg om in de toplijsten nauwdrukkelijk voortekomen. Jammer welliswaar dat het bij zo'n selecte groep blijft, maar aan de andere kant ben ik daar wel blij mee. Ik ken genoeg onbekende artiesten waar ik op musicmeter reclame voor ben gaan maken en dat het snel genoeg afgebrand of dat de scores omlaag gingen.

Ook een reden is natuurlijk dat je Steve Miller zowat nooit door de updates komt, misschien dat men het wat oubollig vind en het dan maar laat liggen, ik vind immers ook heel veel dingen uit zijn verleden niet zo geweldig. Ik moet zelfs zeggen dat ik zijn 2 meest recente platen het meest waardeer, al zou een volledig nieuw materiaal album helemaal fantastisch zijn

avatar van musician
5,0
Dat zou ik denken!

Overigens, het is een tijdelijk probleem. Als men over 300 jaar terugkijkt naar de rockmuziek van onze tijd, maakt het voor de mensen die dan leven niet meer uit of een album komt uit 1965 of 1997. Ik zou uit mijn hoofd gezegd ook niet weten wie eerder leefde en actief was, Bach of Beethoven.

Voor liefhebbers van klassieke muziek maakt dat ook niet uit. En over 300 jaar is de rockmuziek van nu natuurlijk de klassieke muziek van tegen die tijd.
En dan weet ik wel één ding: de muziek van Steve Miller zal heel wat bands van nu weten te overleven!

avatar van Ataloona
3,5
Hopelijk

Al denk ik zelf niet, dat als het nu niet populair is, over 300 jaar ook niet.

avatar van musician
5,0
Nee, maar hij is natuurlijk al eerder wel heel populair geweest!!!

avatar van Deren Bliksem
3,5
musician schreef:
Het is treurig genoeg.

Hoewel ik vind dat het ook voor jongere fans heel goed is, wordt het waarschijnlijk in het algemeen toch gezien als ouwelullenmuziek. Nogmaals, ik zou niet inzien waarom, maar de vele jeugdige schrijvers op mume zien vooralsnog geen reden het album aan te schaffen/ down te loaden of hoe dan ook. Uitzonderingen daargelaten uiteraard en die zijn er dan ook wél enthousiast over.

Dat kan dan ook niet anders, met dit album!


Beschouw je iemand van 30 nog onder jeugd? Denk het niet, maar als ik me wel even zo voordoe;

Ik ben het niet met je eens Hans. Ik vind het geen ouwelullenmuziek, maar dit album beklijft nooit en mist de spanning. Dus ik ben dan een uitzondering, want ik ben er niét enthousiast over.
Het kabbelt best lekker voort, slecht wordt het nooit. Maar ik geef ''de jeugd'' gelijk dat ze dit -puur muzikaal, niet gelet op leeftijd- links laten liggen, want er zijn veel mooiere albums uitgekomen in 2010/ 2011. Of ook daarvoor.

avatar van musician
5,0
We zullen het niet weten, want om een goed oordeel van de jeugd te kunnen krijgen zullen ze eerst kennis moeten maken met het album en dan moeten cijferen.

Ik weet wel één ding: toen Steve Miller in commercieel opzicht écht een grote jongen was, dus grofweg tussen 1973 en 1978, had hij ook heel veel jeugdige aanhang, waaronder ikzelf. Dat kan ook niet anders, hij verkocht miljoenen albums.

Die aantallen worden nu bij lange na niet meer gehaald, niet door Miller zelf maar ook niet door de bands die anno nu wel doorgaan als 'bestemd' voor de jeugd.
Maar waar je in de jaren '70 een groot onderscheid had tussen oudere artiesten en de toen nog jonge garde, heb je in 2011 nog nauwelijks een verschil.

Dat Steve Miller inmiddels 68 is, doet niets af aan het geluid van de rockband waar hij nog steeds naamgever van is, daar zit geen verschil in. Dus in die zin hoeft leeftijd niet uit te maken. De interesse van de jeugd (in ieder geval bij een deel daarvan) kan uiteraard zijn verschoven.
Maar als ik, vader van twee zoons (15, 17) muziek van nu voorbij hoor komen (en neem nou dat laatste Lady Ga Ga concert bij BNN op de TV) hoeft Miller zich bepaald niet te schamen voor de muziek die hij brengt.

Ik kan mij zelfs voorstellen dat als de jeugd zich er daadwerkelijk in zou interesseren, hij nog steeds zou kunnen rekenen op een behoorlijke aanhang. Maar goed, elke generatie heeft recht op z'n eigen helden en artiesten, zeg ik ook altijd. Maar alleen muzikaal bekeken zou ik, net als Ataloona, het wel weten.

avatar van Deren Bliksem
3,5
Ja, maar er bestaat meer op het gebied van ''de muziek van tegenwoordig'' dan alleen Gaga natuurlijk he! Dan noem je ook iemand.

avatar van musician
5,0
Dat is ook weer waar!

avatar van musician
5,0
......Aan de andere kant, net op de TV Nick & Simon in St Louis The Joker horen zingen. En gelukkig is Steve Miller nog springlevend maar anders had het toch echt wel een gevalletje ''draait zich om in zijn graf" geweest.

Dát Nick & Simon kozen voor The Joker (en dan in St. Louis) getuigt er in ieder geval ook van dat er hier sprake is van onvergankelijke rockmuziek, blijkbaar heel geschikt, bijzonder en goed genoeg voor vele generaties die na ons gaan komen.

Dus blijkbaar heeft Miller's muziek eeuwigheidswaarde en is wat hij speelt niet (meer) aan leeftijd gebonden!

avatar van Deren Bliksem
3,5
Als Nick & Simon het zingen, weet je genoeg. Eeuwige roem.

avatar van lebowski
4,0
Oldfart schreef:
Niet alleen de muziek, maar ook de hoes is een 'cover'




Lekker om Miller en zijn band in een dergelijke vorm te horen, de lol hoor je er van af. Heerlijk materiaal hebben ze gekozen, maar ik kom niet verder dan 4*: het blijven nu eenmaal covers.

avatar van musician
5,0
Ik merk nu pas dat Ain't that lovin' you baby ook al een keer was opgenomen voor het album Living in the 20th Century.

Voor de liefhebbers van Bingo! (en Let your hair down): kant 2 van het album Living in the 20th Century (1986) is eigenlijk al een soort opzetje geweest voor dit album, een soort blauwdruk.

Maar Living in the 20th Century heeft zo weinig kopers gehad, waarschijnlijk zal Miller hebben gedacht dat het verder niemand zou opvallen.

Als je er toch eens aan kunt komen, kant 1 van Living in the 20th Century blikt qua muziek haast ouderwets nog eens terug op de periode Book of dreams/Fly like an eagle.

avatar van Ronald5150
4,0
Uitstekende comeback plaat van Steve Miller. Op deze bluesgeoriënteerde plaat keert Steve Miller terug naar zijn roots. En dat doet hij niet onverdienstelijk. Muzikaal zit het allemaal uitstekend in elkaar, en Miller speelt meer dan uitstekend gitaar en perst smaakvolle solo's uit zijn instrument. Ook de dubbele zang werkt uitstekend. De gekozen covers zijn weliswaar niet de meest spannende uit het bluesgenre, maar Miller weet er toch iedere keer zijn eigen draai aan te geven, zonder het respect voor het origineel te verliezen. De arrangementen liggen grotendeels dicht bij de oerversies van de nummers, maar op details en nuances voegt Miller een mooie dimensie toe. Daarnaast is het een energiek album geworden, waar duidelijk op te horen is dat Miller en zijn band gedreven zijn en er plezier in hebben. Dit straalt uit op de muziek. Lof en hulde voor The Joker!

Gast
geplaatst: vandaag om 23:38 uur

geplaatst: vandaag om 23:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.