Vergelijkbare ervaring als
Roxy6, alleen niet op nieuwe audio set maar gewoon op goeie koptelefoon. Ik was bijna vergeten dat het zó mooi was.
De aanleiding was een regeltje/ een paar woorden die uit (na enig nadenken) Northern Lad komen "..., it gets so fucking cold". Toen ik het kon plaatsen wilde ik uiteraard dat nummer horen en dacht 'ik begin gewoon bij het begin' en nestelde me op de bank met koptelefoon op. Niet heel erg comfortabel met deze temperaturen maar de sonische ervaring maakte het thermisch ongemak smelten als sneeuw voor de hete septemberzon. Dus...
Anyway, Spark begint natuurlijk al magistraal. Die eerste tonen, BAM. Niks intro, shit begint als het begint yo
Verder de cd af, nouja, het staat hierboven ook al vrij accuraat beschreven. Extra opmerking voor Raspberry swirl, die is toch ook wel heel fijn.
Heel dit album is voor mij een 'bewijs' dat je niet iemands of een band hun hele oeuvre 'goed hoeft te vinden'. Ik heb Tori geprobeerd, maar buiten dit nooit echt verliefd geworden.
Ik leerde haar kennen van Cornflake Girl en halverwege jaren '90 begon mijn grote maniakale muziek obsessie en ik las OOR en allerlei magazines die toen nog bij de platenboer lagen waarini Boys for Pele de hemel in geprezen werd maar het deed mij niks.
Deze cd had ik destijds opgehaald voor een vriendin (ik kwam immers meerdere keren per week in de platenzaak) en thuis toch maar een keer beluisterd voor ik 'm aan haar gaf. Maar wauw, dit was fijn! Het was best wel liefde op het eerste gehoor. Het was de tijd van triphop en voor mij de uitbreiding van gitaarmuziek naar bredere stromingen en deze paste wel.
Blijkt ook weer dat 'ellende' tot mooie kunst kan leiden. Thema of in ieder geval terugkerend onderwerp is miskraam en verloren liefde. Blijkt een goede manier van verwerking te zijn.
Lang verhaal kort: ik vind dit een meesterwerk (zal m'n score ophogen naar 4,5 want dat is wel het minste) maar de rest van haar werk kan me niet zo bekoren.