The Frames - Burn the Maps (2005)

Hum ok dan hebben wij gewoon een totaal andere luisterstijl.. niks mis mee!

Ik ken deze band al een tijdje, maar ik ben er pas echt naar gaan luisteren nadat ik onder de indruk was geraakt van een live-optreden. Dit is vooralsnog mijn favoriete album van deze band, met Keepsake als m'n favoriete nummer; dus zo zie je maar: het loont zeker als je niet na de eerste drie nummers je concentratie verliest

Ik heb hem nu een aantal keer beluisterd, en dit gaat direct naar 4,5.Wat een plaat geweldig in één woord

Beste band, beste plaat..

Ik ken deze band alleen maar van de single Fake. Ik had geen idee dat die band al zoveel cd's uit heeft gebracht. Zelfs een plaat in de top 250, toe maar..
Ik ga m nu luisteren in de favoriete nummervolgorde volgens musicmeter

Misschien moet ik deze cd toch nog wat luisterbeurten geven..
Aangezien de meesten van jullie de cd toch vrij hoog waarderen.
Maar wat "The cost' en 'Fitzcarraldo' met mij doen, doet 'Burn the maps' nou niet echt met me..

'Fake' vind ik het mooiste nummer.

Een muzikant naar mijn hart, die Glenn Hansard. Echt in huilen uitbarsten doe ik niet maar het wordt me toch regelmatig vochtig voor de ogen bij het horen van zijn nummers. Soms zacht, ingetogen en dromerig maar hij durft ze evengoed compleet laten ontploffen. En dat vind ik er nu net zo fantastisch aan, hij durft zich geven, zich helemaal verliezen in zijn muziek en een lied in een chaotische storm van emoties laten verdwijnen. Op deze cd lijken die uitbarstingen meer dan ooit overal op de loer te liggen. De nummers bevatten keer op keer een soort van onderhuidse spanning die de intensiteit aardig opdrijft. En wanneer de groep dan de toestemming krijgt om loos te gaan, doen ze dat ook goed. Buiten de bezielde en krachtige uitspattingen van Glenn ( soms kun je de wanhoop echt voelen), wordt er ook rauw en stevig uitgevlogen door de band.
Een viool die op hol slaat, drums die alle frustratie van zich afkloppen, gitaarriffs die regelrecht door je ziel scheuren,… Met andere woorden een groep die met veel macht uit zijn krammen kan schieten. En dat zijn de mooiste delen: wanneer het gevoel het overneemt en de rede al lang de deur uit is. Vaak zijn dat pure kippenvelmomenten die me naar de keel grijpen en me dan verstild achterlaten.
Weer een werkje van de heer Hansard en zijn vrienden dat me absoluut wist te overtuigen

Nadat ik finally al lange tijd een ijzersterk nummer vind, heb ik tot mijn schaamte pas vandaag de moeite genomen om het gehele album te beluisteren.. Tot mijn schaamte, want ik ben er na één luisterbeurt al achter dat ik wat gemist heb! Album heeft me gelijk weten te overtuigen; de prachtig emotionele stem van de zanger, ondersteunt door mooie strijkers, doet je armharen met regelmaat omhoog staan. Nu al zin het wederom te beluisteren!

4*

Hoe omschrijf je Burn The Maps van The Frames.
Moeilijk.
Soms hoor ik het gefluister van dEUS.
Dan weer Chris Martin in de overslaande stem.
Gooi daar een brok emoties tegenaan.
Zoals Afghan Whigs en Buffalo Tom dat zo mooi deden in de jaren 90.
Eigenlijk dit alles samengesmolten.
Soort van ideale festivalsdag terug gebracht naar een enkele artiest.
Nergens zoetsappig.
Op de een of andere manier blijft het Ierse spierballenrock.
Niet zo heavy als Therapy?
Ook weer net niet het rebelse van U2 in hun puberjaren.
Maar wel het gevoel van saamhorigheid.

Muziek om te verbroederen.
Gezellig onder het genot van een biertje.
Ergens in een café.
Waar gemoederen hoog kunnen oplopen.
Zelfs leiden tot slaande ruzie.
Gearmd naar buiten laten.
Problemen die uitgepraat zijn.
Temperamentvolle beleving.
Levensverhalen die moeiteloos passeren.
Dreigende echtscheidingen en de finale van Idols worden besproken.
Tegenvallende voetbalresultaten, geboorte van een kind.
Open communicatie over het staan in relaties.
Elkaar recht in de ogen durven te kijken.
Het blijft boeien.
Welkom geheten worden in andermans privé.
Twee mannen die op het toilet boven de pisbak over de zin van het leven filosoferen.

Puur uitgaande van een gevoel.
Ontsnappen op een zaterdagavond.
Legale bijeenkomst van de Anonieme Alcoholisten in de plaatselijke kroeg.
Wetend dat het dorp de volgende dag weer genoeg gespreksstof zal hebben.
Omdat dat de enige voedingsbodem is.
Opbouwen van een overlevingsdrang.
Vanuit een plaats zonder enige vorm van escapisme.

Dit is het gevoel dat bij mij achter gelaten wordt.
Vreugde, hoop, maar ook ellende.
Verbrand de wegenkaarten niet.
Maar zoek aansluiting tot nieuwe onbewandelde paden.

wat een sublieme samenvatting van alles wat door je heen gaat bij een album of concert van The Frames door deric raven!

Alle hulde!

Geweldige plaat. Hele fijne sfeer en een werkelijk fantastische zanger met een veelzijdige stem. Naar het einde toe vind ik hem wat inzakken, maar 4 sterren is hij zeker waard.

Ik weet niet wat het is, ik vind Glen Hansard solo echt geweldig maar in the Frames stoor ik me aan het geluid. Ook ik hoor een beetje Deus en Afghan Wigs erin, Chris Martin niet echt maar dat is alleen maar positief. De eerste twee kan ik ook nog plaatsen en van genieten bij tijd en wijlen.
Deze CD is niet mijn ding waar het logischer was als het wel zo is. 3*

Inmiddels zijn we 14 jaar verder. The Dutchman heet gewoon weer Michiel en de laatste keer dat ik sneeuw heb gezien in januari is alweer 5 jaar geleden. Gelukkig leent deze herfst-winter zich uitstekend voor muziekmiddagjes. Tijdens het opruimen van mijn stapels CD's die ik in geen jaren meer heb geluisterd kwam ik deze tegen. Ik dacht: hey, daar had ik lang geleden iets over geschreven op Musicmeter toch? En ja, haha dat klopt. Nou, nu komt 'ie wel goed binnen! Ik ga beter voor dit schijfje zorgen want ik zit nog maar op de eerste 6 nummers en heb nog geen zwak moment kunnen ontdekken. De tijd doet wat met je, mooi is dat toch.

Ik ben een enorme sucker voor The Frames en de sympathieke Glen Hansard. Dit is niet mijn favoriete Frames album maar desalnietemin staan hier ook weer een paar pareltjes op. Ik heb het liefst dat de nummers opbouwen naar een climax en Glenn even lekker uit zijn koekie gaat met zijn gitaar. Enorm opzwepend en het geeft ook een enorme postieve vibe. Ik heb de band regelmatig live gezien en dat was toch elke keer wel een rollercoaster beleving weet ik nog. De beginjaren van de band zijn mijn favoriet, maar eigenlijk hebben ze nooit een slechte plaat gemaakt. Favoriete nummer hier is Fake, maar ook een nummer als Underglass is top met die Pixies vibe.