menu

Art Blakey & The Jazz Messengers - Free for All (1965)

mijn stem
3,89 (33)
33 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Blue Note

  1. Free for All (11:04)
  2. Hammer Head (7:47)
  3. Core (9:24)
  4. Pensativa (8:19)
  5. Free for All [Alternate Take] * (8:27)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 36:34 (45:01)
zoeken in:
pretfrit
Vergeet Moanin'...dit is het beste album van Blakey.

avatar van itchy
4,0
Daar kan ik het mee eens zijn! Heel fijn album.

avatar van AOVV
4,0
Lekker plaatje, maar toch wat minder dan 'Moanin'' in mijn ogen. Maar goed, 'Moanin'' heb ik dan ook al erg veel afgespeeld, deze nog maar één keer.

avatar van Teunnis
4,5
Zal ik dan maar de eerste zijn die hoger dan 4* geeft?

Wat een heerlijke energie! Vooral de eerste drie nummers gaan in sneltreinvaart voorbij. Vierde nummer is wat minder spectaculair, maar eigenlijk ook wel lekker bijkomen.

avatar van aerobag
4,5
AOVV schreef:
Lekker plaatje, maar toch wat minder dan 'Moanin'' in mijn ogen. Maar goed, 'Moanin'' heb ik dan ook al erg veel afgespeeld, deze nog maar één keer.


En, denk je daar, zo'n slordige 10 jaar later, en momenteel op een '65 trip, inmiddels anders over?

Die combinatie Hubbard/Shorter/Blakey is wel on fire op dit album hoor én heerlijk in balans

avatar van AOVV
4,0
Ik moet zeggen, aerobag, dat ik het plaatje nu wat hoger inschat. Hoe die Hubbard tekeer gaat op The Core, heerlijk. De compositie, bedacht door Hubbard trouwens, heeft ook een politieke inslag, want verwijst naar CORE (Congress of Racial Equality), een organisatie die zich destijds (en nu nog steeds) inzette voor gelijkheid in de maatschappij. Tevens zou de titel er ook op wijzen dat hier de kern van jazzmuziek wordt blootgelegd - wat jazzmuziek definieert, zou je dus kunnen stellen. Ik kan het er alleen maar eens mee zijn, want dit klinkt puur en ontzettend geïnspireerd.

Ik heb misschien nog steeds een lichte voorkeur voor Moanin', maar deze misstaat hoegenaamd niet!

4 sterren

avatar van Mssr Renard
5,0
Gek dat deze plaat zo aan mij is voorbijgegaan, maar goed ik heb nog 40.000 jazzplaten te ontdekken.

Deze plaat heeft wat mij betreft een droom-lineup: Blakey, Hubbard (tr), Fuller (tb), Shorter (ts), Walton (p) en Workman (b)*

Vier beesten van songs, waarvan twee van Shorter (kant A), één van Hubbard (Core) en een bossa-standard (Pensativa). De muzikanten dagen elkaar uit en halen het heftigste en beste in elkaar naar boven. Omdat koper een metaalsoort is kun je zonder blikken of blozen stellen dat dit zeker een heavy metal plaat is, helemaal gezien de tempo's en het volle, drukke drumspel van Blakey. Alleen de titeltrack is de aanschaf van deze plaat meer dan waard.

Dit is wat mij betreft tot nu toe wel het beste wat ik heb gehoord uit het omvangrijke oeuvre van the Jazz Messengers.


* Ik ben begonnen met afkorten, want dat tikt sneller, en alle boekjes doen het ook, dus so what.

Soledad
Met: Freddie Hubbard (trumpet), Curtis Fuller (trombone), Wayne Shorter (tenor sax), Cedar Walton (piano), Reggie Workman (bass), Art Blakey (drums)

De hele samenstelling van de 'Jazz Messengers' veranderde zo vaak in de tientallen jaren dat ze bestonden. Maar als Blakey ergens een neus voor had was het voor jong talent. Deze plaat staat er weer vol van en klinkt daardoor ondanks dat het weer allemaal typisch Art Blakey is, ontzettend fris. Blakey was er niet vies van wat van de nieuwe invloeden in zijn muziek te verwerken. De modale opener 'Free For All' mag gerust een klassieker van formaat worden genoemd. De muziek is spannend, heeft een geweldige groove en gaat van climax naar climax. Dit is Wayne Shorter op te toppen van zijn kunnen. Om nog niet te spreken van 'The Hub' en de jonge Cedar Walton achter de piano. Walton is een bopper in hart en nieren maar bepaald geen suffe copycat. Geeft de muziek altijd net kleine beetje extra jeu mee en houdt de boel samen met Workman goed bij elkaar. Alleen Art Blakey zelf klinkt weer als een olifant in een porseleinkast....

Daarna wordt de muziek al snel wat conventioneler maar dat mag de pret zeker niet drukken. Want op dit soort Blue Note platen klopt alles gewoon precies. Elke solo, het samenspel, elke compositie: alsof er tientallen takes nodig waren (het waren er meestal maar een stuk of drie). De kwaliteit druipt er gewoon vanaf. Dat was ook wel een beetje Blakey's trademark denk ik: een fantastische band samenbrengen, kritisch kijken naar de composities en dan gewoon 45 minuten lang de sterren van de hemel spelen.

Op de B kant gaat het met Core weer de spannendere kant op. Fijne stevige expressie maar dat alles binnen het bop-idioom. Uitstekend zenuwachtig getoeter dus Het is wederom Shorter die echt de show steelt met een beest van een solo. Grappig te horen hoe zijn muziek wel raakvlakken met die van John Coltrane heeft maar toch uniek op zichzelf weet te staan. Het staat echt als een huis. Ook de souplesse en de speelsheid van Walton hier vallen weer direct op. De afsluiter is dan een wat gezapig eind van een verder uitstekende plaat.

Ik heb deze op vinyl uit de 75th birthday series van Blue Note. Hier is goed te horen waarom die serie geen goede naam heeft. Ik heb gelukkig niet zoals veel mensen tikken en veel gekraak maar dit is overduidelijk geen analoog geluid. Dit is precies hoe een mp3 file klinkt dat wordt geperst op een stuk vinyl. En dan maakt het gewicht niet zoveel uit van dat stukje vinyl. Met name wanneer alle drie de blazers tegelijk spelen is het geluid veel te overdonderend met distortie (en lichte hoofdpijn) als gevolg. Op andere momenten (wanneer de overige blazers arrangementen spelen achter een solo) valt hun geluid juist weer weg. Zonde van mijn geld dus. Als het even lukt ruil ik deze in voor een betere.

avatar van Sandokan-veld
4,0
Volgens de chart van rateyourmusic.com en een paar reacties op deze pagina de beste plaat van de Messengers. Zit wel wat in. Met de recente toevoeging van Reggie Workman (een van mijn favoriete bassisten) heeft de drummer een meesterlijk sextet om zich heen verzameld.

Blakey durft ook wat verder te kijken dan zijn hardbopneus lang is, zo horen we meteen op albumopener en -hoogtepunt 'Free for All', een lekker hectische modale soep met oosterse of mediterrane invloeden die een beetje doen denken aan het beste werk van Joe Henderson op Blue Note.

Uitblinker is componist Shorter, die hier echt als een beest speelt. Op die eerste track heb je bijna medelijden met Curtis Fuller, die helemaal niet slecht speelt, maar die zijn solo moet afwerken tussen die van Shorter en een altijd energieke en hier messcherpe Freddie Hubbard. 'The Core' doet dit later nog even dunnetjes over, en de andere twee tracks zijn ook vrij goed. Het is de eerste plaat van de Messengers in lange tijd die ik ooit nog wel naar 4,5 zie groeien, voor nu een ruime 4.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:50 uur

geplaatst: vandaag om 13:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.