Met: Freddie Hubbard (trumpet), Curtis Fuller (trombone), Wayne Shorter (tenor sax), Cedar Walton (piano), Reggie Workman (bass), Art Blakey (drums)
De hele samenstelling van de 'Jazz Messengers' veranderde zo vaak in de tientallen jaren dat ze bestonden. Maar als Blakey ergens een neus voor had was het voor jong talent. Deze plaat staat er weer vol van en klinkt daardoor ondanks dat het weer allemaal typisch Art Blakey is, ontzettend fris. Blakey was er niet vies van wat van de nieuwe invloeden in zijn muziek te verwerken. De modale opener
'Free For All' mag gerust een klassieker van formaat worden genoemd. De muziek is spannend, heeft een geweldige groove en gaat van climax naar climax. Dit is Wayne Shorter op te toppen van zijn kunnen. Om nog niet te spreken van 'The Hub' en de jonge Cedar Walton achter de piano. Walton is een bopper in hart en nieren maar bepaald geen suffe copycat. Geeft de muziek altijd net kleine beetje extra jeu mee en houdt de boel samen met Workman goed bij elkaar. Alleen Art Blakey zelf klinkt weer als een olifant in een porseleinkast....
Daarna wordt de muziek al snel wat conventioneler maar dat mag de pret zeker niet drukken. Want op dit soort Blue Note platen klopt alles gewoon precies. Elke solo, het samenspel, elke compositie: alsof er tientallen takes nodig waren (het waren er meestal maar een stuk of drie). De kwaliteit druipt er gewoon vanaf. Dat was ook wel een beetje Blakey's trademark denk ik: een fantastische band samenbrengen, kritisch kijken naar de composities en dan gewoon 45 minuten lang de sterren van de hemel spelen.
Op de B kant gaat het met
Core weer de spannendere kant op. Fijne stevige expressie maar dat alles binnen het bop-idioom. Uitstekend zenuwachtig getoeter dus
Het is wederom Shorter die echt de show steelt met een beest van een solo. Grappig te horen hoe zijn muziek wel raakvlakken met die van John Coltrane heeft maar toch uniek op zichzelf weet te staan. Het staat echt als een huis. Ook de souplesse en de speelsheid van Walton hier vallen weer direct op. De afsluiter is dan een wat gezapig eind van een verder uitstekende plaat.
Ik heb deze op vinyl uit de 75th birthday series van Blue Note. Hier is goed te horen waarom die serie geen goede naam heeft. Ik heb gelukkig niet zoals veel mensen tikken en veel gekraak maar dit is overduidelijk geen analoog geluid. Dit is precies hoe een mp3 file klinkt dat wordt geperst op een stuk vinyl. En dan maakt het gewicht niet zoveel uit van dat stukje vinyl. Met name wanneer alle drie de blazers tegelijk spelen is het geluid veel te overdonderend met distortie (en lichte hoofdpijn) als gevolg. Op andere momenten (wanneer de overige blazers arrangementen spelen achter een solo) valt hun geluid juist weer weg. Zonde van mijn geld dus. Als het even lukt ruil ik deze in voor een betere.