Een prima rockalbum, doet het speciaal goed tijdens zonnige, warmere dagen, zoals vandaag op deze mooie zomerse 18 mei 2022. Ten opzichte van de voorgangers gaat het tempo op dit album rockerig omhoog. De muziek is iets steviger, ballads zijn er minder op te vinden. De vaart zit er in, Kelly zingt diverse nummers (Doorman, Devil, Dakota) met de broodnodige pit. Doorman kent bijvoorbeeld leuke, frisse tempowisselingen. Het nummer eindigt plots lekker strak, om in een hoofdinstemmendschuddend tempo door te gaan naar Brother. Als verhalenverteller is Kelly Jones ook mooi op dreef: Doorman heeft een duidelijke anti-racisme achtergrond.
Eerst helft van het album is sterker dan tweede helft. Bij de laatste vier nummers zwakt mijn aandacht wat af, maar dat komt eigenlijk ook door de vaart in de nummers tot en met Pedalpusher.