Niet slecht, met een aardige eighties-vibe in die hyper-doorwerkende drums (ik moet soms denken aan New Musik, de Cars en de vroege Cure, maar ook –wat minder flatteus– aan
Rock and roll van Gruppo Sportivo), en in de gitaren hoor ik flarden Echo & the Bunnymen en de Editors. De nummers duren nooit te lang, en dat de zang nog niet zo vol zelfvertrouwen en karakter zit als op de volgende albums betekent gelukkig ook dat de refreinen nog zo neigen naar die stadion-meebrul-impulsen van
Rivals ("Calling, calling!"). Toch kan ik er niet over de hele linie even enthousiast over zijn : er zit teveel dezelfde dynamiek in en te weinig gemene sologitaar, de nummers blijven "emotioneel" steeds op hetzelfde niveau (zodat een uitschieter als
Friendly fire meer dan welkom is), en dat de mannen af en toe een tandje hoger schakelen betekent helaas nog niet dat ze ook echt heftig uit de hoek komen. Misschien mis ik net als
frolunda hierboven (23-11-2017) de scherpe randjes, hoewel de belofte van een ècht goede popplaat wel ruimschoots aanwezig is – en die kwam er dan ook met de beter en voller klinkende opvolger
Vultures.
(Overigens heb ik zelf een uitgave waarin de volgorde van de eerste zeven nummers radicaal omgegooid is ten opzichte van bovenstaande tracklisting, en met één extra nummer,
Let go dat het album opent en gevolgd wordt door
Youth.)