Armin van Buuren - Mirage (2010)

Hier kijk ik enorm naar uit! Zijn vorig album IMAGINE is een pareltje, dus ben benieuwd of hij de lijn kan doortrekken. Full Focus is geen hoogvlieger, maar zorgt volgens mij wel voor de "het-dak-moet-eraf"-momenten. Dat het maar rap 10 september is!

Ik ben hier erg benieuwd naar en ook naar het nummer Not Giving Up on Love (feat. Sophie Ellis-Bextor).

ja dat klonk inderdaad zeer veelbelovend tijdens de vorige A State Of Trance!

Ik ben daar ook heel beniewd naar (meer omdat ik van Sophie Ellis-Bextor houd, en dit nummer ook op haar nieuwe album zal komen). De videoclip is opgenomen op Ibiza.

De preview van Not Giving Up On Love klinkt in ieder geval veelbelovend.

Besteld, kan niet wachten tot 10 september!

Hier kan je previews checken van MIRAGE:
Armin van Buuren - Mirage « Release « Armada Music - armadamusic.com

De eerste nummers klinken immens veelbelovend, maar na nummer 6 klinkt het op het eerste gehoor meer van hetzelfde. Ik blijf toch benieuwd...

Orbion is tot nu toe mijn favoriet. Geweldige plaat.

Klinkt vooral als meer van hetzelfde, meer van Imagine en meer van de middelmatigheid die de laatste jaren de enorme output aan trance domineert. Het vorige album had tenminste nog de briljante titeltrack (op het intro na) en het mooie Unforgivable, wat ik tot nu toe hiervan heb gehoord klinkt vooral saai, ongeïnspireerd en lineair.

Gelekt, ben hem nu aan het luisteren. Voorlopig valt het me reuze mee, alleen weet ik niet of het voor mij net zo'n knaller word als Imagine.

Na 1e luisterbeurt vind ik dit een lekker album. Meer echte trancy nummers als op Imagine. Mirage, Orbion, I Don't Own You zijn zeer lekkere tracks. Dit album al zeker nog vaak worden gedraaid en elke keer op me verder groeien.

Vork666 is niet blij.
De helft van de nummers is ronduit storend, de andere helft is identiek aan nummers van Imagine, alsof Armin het oude computerbestandje van In and Out of Love heeft genomen, een nieuwe melodie en vocal eroverheen heeft gegooid en zo This Light Between Us heeft gemaakt. Het wordt al helemaal bar als Minack in een geforceerde 3/4 maat wordt gegooid, een experiment dat aan te moedigen zou moeten zijn maar vooral pijnlijk en ongemakkelijk klinkt en het nummer omtovert tot een soort treurmars annex happy-hardcorenummer dat zijn eigen (reverb)gewicht niet dragen kan. Ook de featuring van Owl City-zanger Adam Young is niet iets om over naar huis te schrijven (ik vraag me ook af wie in godsnaam op dat idee is gekomen).
Enkel Virtual Friend en Mirage zijn mooie, originele nummers, hoewel bij Mirage de bombast ook weer gaat vervelen.
Armin heeft, zoals eerder gezegd, in het verleden best zinnige dingen gedaan (het nummer Imagine, Sail, de eerste Communication) maar hier gaat hij toch definitief richting de gemakkelijke euries. Ik had eigenlijk ook niet anders verwacht, gezien de populariteit van het handelsmerk Armin van Buuren.

Nja ik volg vork666 toch wel een beetje. Het klinkt vooral als meer van hetzelfde. Goeie nummers, maar ik blijf toch een beetje op mijn honger zitten. Misschien verbetert het naarmate ik de cd meer luister, maar voorlopig komt ie niet boven 3* vrees ik. Mirage is een schitterend nummer, Not Giving Up On Love ook met schitterende vocals.

Moeilijke cd eigenlijk om te beoordelen. De nummers zijn wel deftig tot goed, maar ik word nergens verrast, wat ik ergens wel jammer vind en welk gevoel ik dus wel had bij IMAGINE...

Zeker een goed album, maar "Imagine" doet daar toch een schep bovenop!

'This light between us' springt er voor mij uit!

Net zoals Tiesto is de tijd aangebroken dat Armin ervoor kiest om op een zo gemakkelijk mogelijke manier geld te verdienen en Mirage is daar het resultaat van.
Alles lijkt op elkaar, er is bijna niks vernieuwend. Dit is een zware aderlating na het zo sterke Imagine. Je kan dit zelf geen echte trance meer noemen.

Ik kan dit ook maar moeilijk "trance" noemen. Op de albums ga ik me niet meer verheugen, maar wel op de wekelijkse "A State Of Trance." Die blijven steengoed

Duurt de album versie van Not Giving Up On Love ook nog geen 3 minuten?

Volgens Wikipedia wel. Ik heb het album alweer lang van mijn harde schijf gegooid dus kan het niet uit eigen ervaring vertellen.

Ik probeer mij er over te zetten dat het meer van hetzelfde is, en uiteindelijk hoor ik wel heel wat goeie nummers. Ik word nergens echt verrast, tenzij bij MINACK, waar ik de kruising tussen 6/8 en 4/4 zeer geslaagd vind. Het is een leuke cd om naar te luisteren, niet meer, niet minder.

De showcase waar Armin zijn cd voorstelde vorige donderdag in het Coca Cola center in Wilrijk was trouwens zeer plezant, jammer genoeg was de geluidsinstallatie barslecht, boxen die uitvielen bijvoorbeeld. Niet plezant, maar goed genoeg voor een leuke amusementsavond!

Pracht album, nummers als coming home, mirage en this light between us zijn van een onhaalbaar niveau voor andere DJ's.

Geweldig en gevarieerd album van Armin van Buuren. Meer instrumentale tracks als Imagine en dat is fijn. Zelfde de pop/radio achtige tracks zijn heel goed. De eerste keer luisteren moest ik even wennen, maar nu vind ik het geweldig.

Grootste probleem met dit album is voor mij dat er veel te veel op staat. Op zich zijn er nummers die nog goed te doen zijn, maar er staat zoveel onnodigs en slechts op, wat het album verpest. Dit begint al bijna bij het begin. Intro Desiderium en titeltrack Mirage openen goed, totdat die kazige instrumentals erin komen. Klinkt voor mij inspiratieloos en overbodig. Afknapper. Volgende punt is Not Giving Up On Love, waarbij ik me mateloos erger aan de stem en uitspraak van Sophie Ellis-Baxtor. Na de eerste luisterbeurt dit nummer eigenlijk altijd geskipt, omdat het me op de zenuwen werkt. Naast enkele andere mindere nummers is er nog het nummer Minack. Zoals vork666 eerder aanhaalde erg geforceerd. De wrange klank past totaal niet bij de rest van het album en de 3/4 maat haalt de flow volledig uit het nummer.

Hiertegenover staan echter ook enkele betere nummers, met name Take A Moment, Virtual Friend, Down To Love en Orbion. De eerstgenoemde heeft lekkere vocals en Winter Kills heeft een fijne stem. Bij Virtual Friend bevalt me vooral hoe de instrumentals hier gebruikt worden. Goed door het nummer heen gemixt, niet als een soort "deel twee" binnen het nummer, zoals bij het titelnummer. Verder gewoon een lekker nummer. Down To Love is een lekker rustig nummer, ook hier goede vocals aanwezig. Ten slotte Orbion, wellicht een beetje te bombastisch, maar dat is trance. De beat is erg lekker, wat het nummer afmaakt.

Jammer dus, van die nummers die er eigenlijk teveel opstaan. Met een lengte van ongeveer een uur en twintig minuten (bij de iTunes release zelfs nog langer) was het zeker geen schande geweest om enkele overbodige tracks achterwege te laten, maar helaas heeft Armin hiervan afgezien. Zonde, wat het doet het album niet ten goede.

Met uitgang van het heerlijke ´This Light Between Us´ vond ik de vocalen op dit album een beetje in de weg zitten.
Het voegt vaak weinig toe; Armin is op zijn best in de langere trance nummers: Mirage is aardig maar de plaat komt naar het einde toe pas echt los met Orbion, These Silent Hearts en Coming Home.
Vanwege het zeer matige middenstuk ( I Don´t Own You tm Virtual Friend )Een nipte 3,5*

Een overdaad aan gastoptredens van allerlei zangers en zangeressen doet flink afbreuk aan de impact van dit album. Best jammer, want de muziek is feitelijk dik in orde. De aanstekelijke trance-anthems liggen lekker in het gehoor en stampen fijn door. Maar ja, die flauwe zangpartijtjes de hele tijd... het maakt de boel minder spannend en vooral erg vlak. De instrumentale tracks zijn derhalve duidelijk de betere.