James LaBrie - Static Impulse (2010)

WAAR
IS
ZIJN
HAAR?!

Is dat James dan op de cover?

One More Time klinkt veelbelovend! ben niet echt dol op dat soort geschreeuw. Dan heb ik liever de echte grunts.

Wat ik er tot nu toe van gehoord heb klonk allemaal erg goed, LaBrie zingt iets lager en de grunts zijn ook erg gaaf. Ben benieuwd naar het volledige album.

Grappig dat de met afstand slechtste zanger in rock/metal met een solo-album komt. Hij is niet bang iig .

Ik vind de andere stem (de drummer right?) in het lied 'One More Time' niet echt 'grunts' te noemen in de zin van 'death growls'. Eerder lage screams, maar niet echt geslaagd. Labrie is wel goed in het zingen van refreinen, maar zijn stem klinkt precies niet zo emotioneel, terwijl sommige refreinen daar als het ware om vragen. Het gitaarwerk klinkt ook vaak wat geforceerd, zeker de solo's.

Waar is jouw bril

Mike Portnoy is uit Dream Theater gestapt... Maar gelukkig zijn Labrie's solo platen fantastisch!

Ironie?

Gezien zijn cijfer voor deze plaat niet

Goede harde plaat dit!

Wel zie nu eens. Zijn haar is écht af! Ga naar zijn Twitterpagina en klik op zijn link (een foto van 'm met kort haar). Ik herkende hem nauwelijks, hij ziet er plots veel ouder uit...

Mijn god. Dacht even de meningen te peilen over de nieuwe plaat. Gaat het over zijn haar. En het zijn niet eens de meisjes.

Toch wel het vermelden waard zeker James Labrie met een korte coupe na 20 jaar carrière, je hoeft toch geen vrouw te zijn om dat opmerkelijk te vinden.

Geweldig nieuwe album van James Labrie! Ik vind de 'screams' wel bij de stem van James passen! Goed!

Wat een geniale cd is dit toch heel anders dan elements of persuassion terwijl die ook al zo goed was.

eerste indruk erg goed. lekker direct en fris plaatje.

Het doet me goed dat zijn solo platen steeds harder en beter worden. Het lijkt wel of hij er na elke solo CD weer een shot zelfvertrouwen bij krijgt. Op deze plaat is een extra stem ingehuurd voor de brulpartijen, die een mooie aanvulling vormen. De hardere nummers kunnen dit prima gebruiken. Er staan ook nog genoeg nummers op die doen denken aan het eerdere materiaal (inclusief een ballad), maar de toon wordt gezet door de geslaagde zet de CD een tandje harder te maken dan de voorganger.

Verrassend sterk en heavy album, mede door de inbreng van Darkane drummer- en bruller Peter Wildoer, die op een aantal van de songs een stevig potje meeschreeuwt. Producer Jens Bogren heeft de plaat daarnaast heerlijk vet geproduceerd. Muzikaal doet het allemaal flink denken aan Dream Theater, maar de songs zijn veel compacter en to the point. LaBrie is uitstekend bij stem en er zit geen misser tussen, al is afsluiter Coming Home wel aan de matige kant. Prima schijfje!

Nou ik zn meeste side en solo projecten goed kon waarderen slaat deze de plank helemaal mis.

Elk nummer heeft elementen waarvan ik denk:"hee vet, dit kan m wel eens gaan worden" maar in alle songs verpest ie het met: choruslijntjes die allemaal hetzelfde klinken, de teksten (ooh, wat beschamend slecht zijn de teksten, ik kan er gewoon niet omheen!
Hij heeft bewezen dat ie wel goede lyrics kan schrijven (Disappear bijv. van Dream Theater) maar hoe cheesy sommige ljintjes zijn... en in elk nummer zitten ze!).

En wat is dat met die modderige basslijntjes soms als intro of tussendoor? de opener bijv. , klinkt compleet random (evenals het piano intro in Just Watch Me)
Nee, Trye Sumphonic Rockestra was een grote misstap van meneer LaBrie maar zn nieuwe solo album nu dus ook!
Götenberg Metal...van een gast in de 50 uit Canada

je noemt een aantal elementen waarom ik het juist wel een briljante plaat vind.

vreemd dat ie, itt DT, geen hogere ogen gooit op deze site..

met een nipte voorsprong op VandenPlas en Lukather op 1 in mn top 10 over dit jaar

Wetende dat over het onderwerp 'J. Labrie' er altijd twee kampen zijn, moet ik zeggen dat ik James een goede zanger vindt.
Maar ondanks dat ik een grote fan van Dream Theater ben, ben ik niet altijd gecharmeerd van zijn metal-edge zang stem.
Veels te geforceerd en doet me regelmatig aan James Hetfield denken, die ik ook al niet erg waardeer.
Voor mij liggen de kwaliteiten van James juist meer in de melodieuze sfeer, wat meer zingen, dan brullen.

De nummers of Static Impulse zijn op zich niet verkeerd, er zitten best goede nummers bij die lekker 'blijven hangen'.
Mislead is zo'n nummer.
Maar wat mij erg irriteert zijn de grunts.
Nou kan ik dit soort zang van tijd tot tijd best waarderen maar het voegt geen meerwaarde aan Static Impulse toe.

Jammer, want op het eerste gehoor is het geen slecht album.

Voor nu een 2.5.

Het enige wat me echt mateloos stoort aan dit album, zijn de teksten.....

Know that
I wont be coming home
Far away from where I belong
Tell my wife, my best friend
Both my children I love them
Know that I,
Know that I wont be coming home

Zo onorgineel en niet boeiend

Feel good metal. Amerikaanse makelij. Uiteraard.

Daarmee heb ik denk ik genoeg gezegd. Had het niet verwacht van James LaBrie, frontman van 's werelds meest bekende progmetal band. Ook niet na het progressieve Elements of Persuasion, en ik geef toe, de eerste keer dat ik het openingsnummer hoorde in 2010 heb ik m drie jaar weggelegd. Ik kon niet geloven dat LaBrie een grunter had ingehuurd om de boel hard te maken terwijl hij zelf zoetsappige refreintjes kon zingen. Achteraf viel het overigens erg mee met die grunter. Nu eenmaal een tweede kans gegeven al die tijd later is het eigenlijk een geweldige plaat. Het is inderdaad geen prog meer. De gladde refreintjes doen eerder denken aan die 13 in een dozijn Amerikaanse "metal"-bandjes, maar er zijn twee dingen die dit album onderscheiden: goed muzikantschap, te danken aan drummer Peter Wildoer, gitarist Marco Sfogli en natuurlijk gitarist/toetsenist Matt Guillory, en de tweede is het feit dat hier meneer LaBrie zingt! Hoewel hij bij DT nog weleens wat saai klinkt is zijn solo-carrière een wereld van verschil. Alsof hij zich hier vrijer voelt. Hij is een stuk levendiger en dan hoor je opeens dat dit toch echt een wereldzanger is.