The Sonics - Here Are the Sonics! (1965)

Strychnine is niets minder dan briljant. Psycho en The Witch volgen op de voet. De rest is iets te afwisselend naar mijn mening.

Zeker lekkere, rauwe rock. Inderdaad veel covers. Ben me de laatste weken meer in de jaren 60 aan het verdiepen en het valt me op hoeveel er in die tijd gecovered werd. Veel meer dan nu denk ik zo(in verhouding).

alive and kicking..leuk, het madrileense publiek wat uit volle borst meeblert

Deze garagerockband kan je gerust protopunk noemen. Erg rauw en energiek (zoals ik verwachte) en erg vrolijk. Dat de geluidskwaliteit minder is neem ik maar bij. Het merendeel bestaat uit covers maar de eigen songs zoals The Witch, Psycho en Strychnine zijn eveneens sterk en heb ik ook aangevinkt. Een minpunt: het album duurt zo kort.

Psycho en Strychine wat een energie straalt dat uit

Psycho moet ik minstens één keer in de week horen.

Ik weet niet hoe bij jullie de geluidskwaliteit is en of het aan de opname zelf ligt, maar bij mij klonk het nogal schel en het lijkt gewoon te hard opgenomen. Niet echt mooi dus. Verder vond ik deze plaat nogal doorsnee met veel covers. Echt iets nieuws lijkt er dan niet te ontdekken. Eén nummer sprong er desondanks bovenuit: Strychnine. Dit klinkt een beetje Madness-achtig en dat is wel cool .

Ik kan het niet helpen. De composities klinken allemaal niet bijster origineel (veelal covers). Maar de manier waarop. Energie, rauw, solo's, trompetten, schreeuwen, dansen en zo kan ik wel even doorgaan. Geen enkele hedendaagse band die hierdoor is geïnspireerd kan in de buurt komen van dit geluid. Dat de geluidskwaliteit wat tegenvalt volgens sommige vind ik eigenlijk wel meevallen. De plaat heeft precies genoeg geluidskwaliteit voor een rauwe rock 'n roll band. Dit is garagerock in de puurste vorm. Kan deze plaat blijven luisteren. Hatseflats, in de top 10 ermee.

Als je Chuck Berry zou combineren met The Ramones zou je volgens mij precies hierop uitkomen.

Ik heb hier alweer een beetje spijt van. Nu houd ik best wel van garage rock. De energie kan heel aanstekelijk zijn. In het geval van The Sonics komt het toch niet over. Veel geschreeuw, weinig wol. Je zou het bijna letterlijk kunnen opvatten, want instrumentaal stelt het vrij weinig voor en is het vooral de bekende garage, beat, rock-n-roll van die tijd. Soms een stevige scheut blues en wat verder opvalt, is het harde geschreeuw van Gerrie Roslie. De covers doen me niks en van het eigen werk word ik niet veel warmer. In songs van dik twee minuten kun je ook niet echt een punt maken. Ik vind het behoorlijk overschat, dit.

Meteen vanaf het begin was me al duidelijk dat dit niet mijn band is. Ik houd niet van rock-n-roll en vind de 'ruige' zang hier echt geen toegevoegde waarde. Buiten dat geschreeuw blijft het gewoon dezelfde hoeveelheid covers die iedere band uit die tijd afwerkte. Niet rampzalig, maar goed vind ik het zeker niet. Ik vraag me tevens ook af of ik hier hele uitgebreide recensies van kan schrijven.

The Sonics hebben met Strychnine een echte punkrock klassieker op hun naam staan. Een heel album bleek een maatje te groot, en dan krijg je covers.
Toch hebben The Sonics veel invloed gehad op gitaar- en punkbands. Zelf heb ik de muziek van The Sonics leren kennen via de Groningse groep The Waistcoats.
Een goede verzamelaar is meer dan genoeg voor mij.

Ook de muziek van The Sonics is van 'voor mijn tijd'. In 1965 en 1966 was ik respectievelijk 6 en 7 jaar oud. Oftewel veel verder dan het zanguurtje op school ging mijn muzikale kennis niet.
Voor mij komt deze band dan ook uit de lucht vallen. Was ik in de tweede helft van de jaren '70 punkliefhebber geweest dan had ik deze band vast eerder leren kennen.
Niet dat ik de indruk heb veel te hebben gemist. Het is leuke muziek om een keer gehoord te hebben maar niet iets om nu grijs te gaan draaien.
Het valt me mee dat het album zo hoog (21) staat in de 100 Greatest Albums of 1965. Dat is zeker een blijk van waardering. In BestEverAlbums staat het album zelfs op 11.
3,5*

Geweldige, rauwe garage rockplaat van The Sonics, punkrock avant la lettre zelfs. The Witch, Boss Hoss, Psycho en Strychnine zijn de 4 eigen nummers op dit debuut, dat de uitdrukking "kort maar krachtig" hoog in het vaandel draagt. En die titels liegen er natuurlijk niet om: het venijn druipt er van af. De opener doet me zelfs wat denken aan Dead Kennedys.

4 sterren