Snowing - Fuck Your Emotional Bullshit (2009)

Fuck yeah! Wat een verademing! Dit is niet het zoveelste cliché screamo bandje, maar wel een gebalanceerd midden tussen de rauwe punkenergie van de In Casino Out-era At the Drive-in en het kristalheldere gitaargetokkel van mathrockers American Football. Ik ken niet veel dat hierop lijkt, behalve misschien Cap'n Jazz (al vind ik die pakken minder goed).

Zoals wel de verwachten valt is de productie wat dunnetjes (cfr. American Football) maar niet slecht of godbetert, lelijk. De dynamische wisselwerking tussen de gitaar en de energieke drums zorgt voor een vlotte overgang tussen de harde schreeuw-passages en de Kinsella-gitaarlijnen. Van verveling is nergens sprake, al zou dat natuurlijk maar erg zijn op een EP van nog geen 13 minuten.

Met de vocalen wat naar achter in de mix is het des te indrukwekkender dat die zoveel emotie kunnen overdragen. Het zijn namelijk de melodische schreeuwen van John Galm die de nummers omhoog tillen door er de nodige wanhopige epiek aan te geven. Zoals in Important Things, met het fantastische "Why can't I see the sunspots in your eyes?". Niet gewoon doorheen de muziek schreeuwen zonder rekening te houden met melodie of ritme, maar wel als deel van de muziek, zo heb ik het graag. Ook leuk is dat ze soms voor harmonieën opteren. Komt door de productie niet helemaal uit de verf, maar het blijft een leuke toevoeging.

Natuurlijk blijft het wel emo, dus als je je stoort aan passages als:
"And what do you do with those boys I see you with,
or better yet, what would I do if you came back?
I'd say no, or I hope I could,
but I still want you."
dan ben je eraan voor de moeite. Verder best geniale teksten eigenlijk, met bijvoorbeeld een fijne knipoog naar hun invloeden op het op een Simpsons-scene geïnspireerde Methuselah Rookie Card: "I'll drive home screaming At the Drive-In".

Rest me enkel nog te zeggen dat ze ergens eind dit jaar, begin volgend jaar hopen hun debuut album klaar te hebben. Waarschijnlijk heb ik tegen dan deze lichtelijk geniale EP (die titel! die hoes!) al helemaal kapot heb gedraaid.

Eigenlijk best gaaf. Typisch jaren 90 emo geluidje, ook qua productie. Inderdaad wat Cap'n jazz achtig (die toch echt net zo goed zijn, eigenlijk gewoon iets beter ), zonder Kinsella's bandjes en dat zijn er veel, hadden dit soort bandjes nu ook niet meer bestaan waarschijnlijk.

Beetje een rammelproductie. Rammelende drums, doffe gitaren, rauwe zang. Erg fijn dus. Het verbaasd me eigenlijk dat jij dit zo goed vind Gajargon. Jij die vaak genoeg kritiek levert op bijna alles wat te ongepolijst is.

Over wat ik nu wel en niet leuk vind aan producties kan ik inderdaad nog wel eens een boompje opzetten. Het feit dat Snowing veelal cleane gitaar speelt bevordert hier zeker en vast de luisterbaarheid. De drums vind ik ook goed meevallen, de cimbalen komen er bijvoorbeeld aardig door - beter dan pakweg op Terrible Love, opener van High Violet van The National, dat toch wel een duurdere productie zal hebben gehad. Luister maar eens naar de intro van Methuselah Rookie Card, die eerste fill klinkt toch geweldig! Verder gewoon excellent drumwerk met een duidelijk geprofileerde stijl - veel fills (waarbij de toms inderdaad soms wat rommelig klinken door de productie), de steeds terugkerende flams op de anacrouse , de her en der gestrooide ride-belletjes... cfr. Sam Rudich, daar komen ze alledrie veelvuldig terug. Sowieso vind ik Snowing muzikaal erg spannend - hoe Kirk Cameron Crowe iets na halfweg plots ontploft... gewoon geweldig !

Maar waar deze muziek helemaal rond draait is natuurlijk de zang. Beetje nasaal, vrij hoog (naar het schijnt praat de zanger in het echt ook met zo'n hoog stemmetje), en een ontzettend gevoel voor intonatie en melodie. Voeg daarbij absurde, way-too-personal lyrics als "I did some funny things with my best friend Patrick"; snelle en felle dynamiek, en ik ben een fan. Naar mijn smaak beter dan Cap'n Jazz, al kan ik er zeker inkomen als iemand het omgekeerde vindt.

Ze noemen als een van hun grootste invloeden Nirvana, en dat hoor ik er ook in. Korte en intense nummers, schijnbare nonsens teksten die wel lekker meebekken, en een fijne schreeuw.

Op hun blog staat nu een nieuw, nog niet-gemixt nummer, Malk It genaamd ( ). Voorsmaakje van het volwaardige album, ik heb er al zin in.

Zal hem nog eens her beluisteren dan, had de eerste keer maar weinig goeds gehoord.

Ik kan de vrolijke noot van het album zeer goed waarderen, erg gaaf gitaarspel. Ik kom alleen echt niet over die zang heen, echt verschrikkelijk. Bij important things en Kirk Cameron Crowe valt het nog mee, maar bij uithalen als in Pump Fake beginnen me tenen de andere kant op de krullen.

'Heb ook totaal niet het idee dat Emo jouw straatje is, zover je bij jou van een straatje kan spreken. Allemaal een beetje zeurderig en vaak erg out of key. Leuk dat je t geprobeerd heb, maar uithalen zoals deze zijn toch wel standaard in het genre. Zie bands als Cap'n Jazz, Mineral, Braid.

Zangers weten bij mij inderdaad vaak roet in het emo-eten te gooien, hoewel ik Cap'n Jazz zeker een stuk beter kan waarderen dan dit.

Ik heb dus exact het omgekeerde, ik vind de zang hier tien keer mooier dan die van Cap'n Jazz ... . Niet dat het de traditionele mooie zang is, maar buiten enkele liedjes van Far ken ik eigenlijk geen emo waar er mooi juist gezongen wordt.

Om nu je voorbeeld van Pump Fake aan te halen: het stukje van "I'd cut my arms off" is wel vals, maar klinkt voor mij op een vreemde manier oprecht en gepassioneerd. Zeker als hij dan op het einde even stil gaat (1:45 tot 1:48) - "I'd cut them off" - het zijn die kleine momenten die me hebben doen zwichten naar de 5*.

Die stem doet het ook niet echt voor mij. Rauw zingen is erg mooi maar nee, de stem doet me echt niks. Muzikaal klinkt het gewoon praktisch als cap & jazz maar dan net wat rauwer. Aardig zover niets meer.

Door de review van Gajarigon en zijn stats op Last FM dit album gaan luisteren. In het begin vond ik er niks aan, wat een rommelige muziek! Maar vandaag draai ik eerst het nieuwe album en daarna deze weer en hij bevalt in een keer. De sound is juist heerlijk, puur en oprecht en de zanger... Hij zingt af en toe vals, maar het is wel heel erg mooi. En na 1 keer vandaag wilde ik nog meer, en meer, en meer, en meer. Ik ben nu op mijn achtste keer vandaag, ik ben er helemaal verslaafd aan. Ik ga deze 5 sterren geven, jammer genoeg zet ik geen EP´s in mijn top 10, anders had hij zeker kans gemaakt. Zo´n beetje de beste 13 minuten die ik dit jaar heb gehoord.

Dank Gajarigon, ThirdEyedCitizen en Don Cappuccino voor het prijzen van dit album: heb me er om die reden aan gewaagd en dat is me bijzonder goed bevallen.
Roept herinneringen op aan de wat populairdere 'emo' van rond de eeuwwisseling die ik destijds zo waardeerde. Kan me daarnaast ook vinden in de vergelijking met bijvoorbeeld het geweldige At the Drive-In.
Ga op jullie aanraden ook eens luisteren naar Mineral, Cap'n Jazz en Braid.

Wat een zonde toch dat Snowing ermee gestopt is. Frontman John Galm liet al weten dat het allemaal het gevolg was van het onverwachte succes van "that EP", en de enorme stortvloed aan gelijkaardige bands die in hun spoor volgden. De bakken kritiek die de groep kreeg als zijnde niets meer dan een Cap'n Jazz rip-off band (wat ik altijd al belachelijk vond, dit is vele malen beter) maakte dat de groep zich niet geapprecieerd voelde voor wat ze waren. Vervolgens was er kritiek omdat de LP een andere richting uitging. In combinatie met het feit dat ze zelf niet tevreden waren met het eindresultaat van de LP en een incidentrijke tour was dat genoeg om er de brui aan te geven na 3,5 jaar (een eeuwigheid in emo termen), één EP en één LP (dat is dan weer wel typisch voor het genre). Wie de blog van Galm volgde zag het trouwens al aankomen, al knijp je soms je ogen dicht voor wat je niet wilt zien.

Getreurd? Ja, maar in afwachting van de nieuwe projecten die er ongetwijfeld op stapel staan luister ik deze EP nog wel enkele honderden keren, of schuim ik youtube af op zoek naar live-opnames.

Mijn god, wat een moddervet plaatje! Geweldige gitaarsound en vocals!

Wat is dit lekkere muziek, gek, hard en zomers.
Er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht bij de opener het is gewoon zo grappig hoe ontspannend dat gitaarriffje is en terwijl zit de zanger gewoon de hele tijd te schreeuwen.

Ook de afsluiter heeft een steeretje voor zijn naam. De zanger is echt geniaal, maar ik hoop wel dat hij nog wat anders kan dan wat hij op deze EP doet want ik denk dat het dan gaat gaan vervelen. Maar deze EP verdient zeker een vette 4*.

Heel goede album. De eerste keer dat ik dat hoorde beluisterde ik Sam Rudich. Het was zo 2 seconde stil maar hij zei iets en het stil en dan begonnen ze zo te zingen. Ik was eerst een beetje geschroken. In het begin dacht ik van wat voor album is dit maar als ik de nummers een paar keer beluisterde vond ik het eigenlijk wel een goede plaat. Ik vraag me af hoe de zanger zingt op een live concert en als hij zo zing als op deze album hie hij dat volhoud. Al daarvoor zou je de plaat waarderen.

De band is toch al gesplit?

Meneer Bungel, de band is inderdaad gesplit. Maar er staan genoeg livebeelden op YouTube.

Don Cappuccino beveelt deze plaat aan in het Topic waar je je parels deelt met anderen. Dat is niet de exacte titel, denk ik, maar ik ben nu even te lui om het op te zoeken. Omdat wij het niet zelden eens zijn met elkaar op het vlak van muziek, wilde ik het toch eens een kans geven. Ik ben het EP-tje nu voor de tweede keer aan het beluisteren, en mijn eerste indruk is dat er veel emotie schuilgaat achter de zang. Ik heb me nog niet verdiept in de teksten, maar het lijkt mij, gezien de titel van de EP, niet bepaald over koetjes en kalfjes te gaan. Over serieuze zaken, dus. Leuk detail ook, de titel van het laatste nummer. Ik heb de betreffende aflevering van The Simpsons gezien, jawel!

Is dat niet de aflevering met het barbershop kwartet, op de rommelmarkt? Verder is het lang geleden dat ik me echt verdiept heb in teksten, fijn dat ze hier nauwelijks verstaanbaar zijn.

Gelijk heb je, Flanders die religious trading cards probeert te verkopen aan de kids.

Fijne, energieke EP. Vijf nummers, alles samen nog geen kwartiertje muziek, maar wel van behoorlijk niveau. De teksten vind ik vrij sterk, maar soms toch net erover, zoals de lyrics van het tweede nummer. Sterkste punt van de band vind ik de zanger, die veel emotie in z'n stem weet te leggen (emo, weet je wel), maar nog belangrijker, die emotie weet me ook te raken (en dat is lang niet altijd het geval).

Het gitaarwerk is soms stevig, soms chaotisch, soms ook weer wat ingetogener. Drummer en bassist staan geheel in dienst van de songs, en spelen hun rol in het geheel. De langspeler van deze thans reeds uiteengevallen band (jammer) moet ik nog horen, maar met 'Fuck Your Emotional Bullshit' in het achterhoofd weet ik toch dat ik kwaliteit mag verwachten.

3,5 sterren

Snowing - Fuck Your Emotional Bullshit

Een heerlijke emo EP die jammer genoeg maar een lengte heeft van 12 minuten.
De song knalt er al direct in met de heerlijke hoge stem van de zanger.
Ondanks dat de zanger de longen uit zijn lijf schreeuwt blijft het gitaarspel zeer rustig.
Dat geeft de song iets geks, ook de drummer doet zijn werk erg goed.

Een perfecte EP voor op een zonnige zomerdag, als je eens 12 minuutjes vrij hebt.
Wat een geweldige hoes heeft deze EP trouwens.

Fantastische titel en heerlijk gitaarwerk.
Maar wat een geschreeuw zeg.

Probeer dan misschien eerst hun LP, die is wat rustiger. Bv. dit nummer is toch wel erg toegankelijk.

Dat vind ik al een stuk beter.
Deze EP bevalt me ook al wat beter trouwens.

Wat blijft dit een heerlijke EP, schitterende screams. Schitterende riffjes.
En erg sterk gedrum. 4,5*

Na twee luisterbeurten ben ik nauwelijks onder de indruk van dit EP'tje. Kan er weinig bijzonders op ontdekken en vind de vocalen zelfs vrij slecht. Alleen het gitaarspel wil nog wel eens leuk zijn. Hopelijk trekt het nog bij, voorlopig vind ik er echter weinig aan.

Gelukkig kan je hem zeker 3 keer na elkaar beluisteren. Om te weten of er wat groei inzit.

Bijzonder is het, door het gitaarwerk, zeker wel! En luister eens naar die teksten Niels. En grote energieboost dit. Daardoor is de lengte ook perfect te noemen.

Es tut mir leid Niels, das ist aber schade.

Nog altijd dik op 1 in mijn top 10. Zet hem nog minstens één keer per week op, blijft gewoon 12:54 lang kippenvel.