Neil Diamond - Dreams (2010)

Hmm, een album met flink bekende songs in een Neil Diamond jasje. Ik hoorde I´m a Believer in Later... With Jools Holland en dat klonk wel aardig alleen dat nummer zelf is zo waardeloos.
Maar de tracklist zelf is wel interessant.

Neil Daimond is overigens de auteur van I'm A Believer, dus technisch gezien geen cover.

De origineele versie (was van een band geloof ik, maar het zou ook Neil Diamond kunnen zijn) vond ik echt niks.

En ik zei overigens niet dat het een cover was, technisch gezien

Nee, het punt was ook niet zo zeer dat jij iets zei dat niet klopte, maar dat ik even kon dwepen met dat weetje

En de (nep)band die het nummer beroemd maakte is natuurlijk The Monkees

Het werd inderdaad hoog tijd dat Hallelujah gecoverd werd. Goed dat Neil er voor zorgt dat meer mensen het nummer leren kennen!

Deze plaat nu aan het beluisteren. Enkele briljante nummers maar ook enkele afgrijselijke versies. Heel apart. Yesterday vind ik echt tenenkrommend.

Een stuk of 3 pareltjes (o.a. Hallelujah), een stuk of 3 gedrochten (o.a. Yesterday) en voor de rest een aantal aardige doch niet wereldschokkende covers. Misschien moet deze plaat nog groeien maar verder dan 3 sterren kom ik nog even niet. Geen plaat die ik op repeat zet.

Het eerste deel van de plaat vind ik behoorlijk, maar daarna vind ik het allemaal wat lauw...
Het laatste nummer daarentegen, "Don't Forget Me", vind ik uitstekend. Ik dacht het te kennen van Neco Case, maar het blijkt van Harry Nillson te zijn.

Ik ben benieuwd, de formule "Rick Rubin + Rijpe licht over the hill zijnde artiesten + Covers = verrassend goede combinatie die lijdt tot een waardering voor artiesten die ik nooit voor mogelijk had gehouden".

Ik vind het alleen jammer dat ook Diamond zich weer waagt aan Hallelujah, dat is net zo overbodig als een straalkacheltje in Ivoorkust.

Ik zie nu dat ik in ieder geval niet de enige ben die hier liever een andere song had zien staan; het zijn sowieso wel érg voor de hand liggende covers die ik eigenlijk voor het grootste gedeelte moe ben, vanwege de overmatige airplay op de radio. Desalniettemin ga ik dit wel proberen, want zijn vorige project wist me positief te verassen.

Ondanks mijn angst op een clichématig coveralbum moet ik de Mr. Diamond toch het compliment geven dat hij ze redelijk eigen heeft gemaakt; "Ain't No Sunshine" vind ik zelfs erg goed gedaan. Daarom een dikke voldoende voor Neil, maar niet meer dan dat. Volgende keer graag wat meer avontuurlijks; of gewoon nieuwe nummers want zijn vakmanschap staat natuurlijk buiten kijf (of je er nu van houdt of niet, zijn oeuvre is ongekend).

Een album vol met covers, ach een artiest als Diamond die zo een groot eigen klassiek oeuvre heeft, mag zich daar wel aan wagen. Hij heeft nog steeds een mooie warme stem en weet bij sommige nummers toch een geheel eigen Neil behandeling te geven. Dat het niet altijd goed uitpakt mag evident zijn. Een nummer als Yesterday werkt gewoon niet en verliest al zijn dromerigheid in zijn versie en de Neil behandeling ligt er duimendik bovenop, dat het niet mooi meer is. Evenzo met Desperado, wat ook niet kan overtuigen. Een cover van Hallelujah, had voor mij niet gehoeven, dat nummer is zo doodgeknuffeld dat het aan alle kanten blauwe plekken heeft. Het begin heeft dan nog het meest te bieden. Halverwege het album begint het naar mijn gevoel een beetje voort te slepen en kakt het wat in. Hoe het ook zij, Neil Diamond blijft een groot zanger, maar nummers eigen maken, zoals Cash dat deed met de American serie, komt hier toch niet zo goed uit de verf.

Ah, de inspiratie is weer op bij Diamond. Daar heeft die andere Neil geen last van.

Dat houd hem ook young

wie Neil?

Dreams is nu niet direct het eerste album van je van Neil op gaat zetten. Neil heeft zoveel mooie muziek zelf geschreven dus waarom naar muziek van anderen gezongen door Neil gaan beluisteren? Het album luistert aangenaam weg en hij heeft er absoluut zijn eigen sound in kunnen brengen maar het album is voor mij meer toegankelijk als achtergrondmuziek dan een plaat waar ik eens echt voor ga zitten.

Al de tweede keer dat hij I'm A Believer opneemt. Op September Morn uit 1979 had hij 'm ook al uit de oude doos gehaald. Een songwriter die een cover album opneemt. Writers' block?

Neil Diamond heeft naast eigen composities altijd heel wat covers opgenomen. Met zijn warme stem maakt hij er meestal ook wel iets van. Mijn verwachtingen voor dit album waren lauw omdat het een volledig coveralbum is, maar het valt me beter mee dan gedacht. Het is een rustig plaatje vol gevoelige liedjes. De titel past perfect. De eerste 6 nummers zijn heel geslaagd met 'Midnight Train To Georgia' als absolute parel. De covers van Cohen en The Beatles zijn wel overbodig en flauw. Al bij al vind ik 'Dreams' geen stap terug. '12 Songs' vind ik sterker, maar dit plaats ik op dezelfde hoogte als 'Home Before Dark'. Beide albums bevatten uitschieters en wat middelmaat.

Het was een langgekoesterde droom om dit album met beste songs uit het rocktijdperk op te nemen, aldus de zanger in de hoestekst. En misschien had de man ook wel even een adempauze nodig na een intensieve periode van twee zelfgeschreven albums, opgenomen onder leiding van Rick Rubin. De hoesfoto verraadt dan ook wel een wat andere attitude. En laten we dan inderdaad aannemen dat Neil hier zijn droomplaat opnam, dan moet er slechts van het hart, dat we met Yesterday en Hallelujah twee overbodige vertolkingen tegenkomen. De schade blijft daarmee beperkt, want verder is het een fraai, sober, zonder overbodige instrumentatie opgenomen album geworden met liedjes waar de zanger echt wat mee kan. Verrassend klinkt zijn uitvoering van de Monkees-hit I'm a Believer, uit 1966, nu zonder beat en als luisterlied verpakt. Diamond was de auteur van het liedje, destijds als artiest nog onbekend.

Ain't No Sunshine, Midnight Train To Georgia, Love Song, A Song For You en Don't Forget Me zijn goed gedoseerd en eigen gemaakt. Niet slecht dus. Maar nodig? Ik weet niet of de versies op dit album ons lang gaan heugen, maar voor Capitol/Universal toch voldoende reden het album in 2014 opnieuw uit te brengen na de labelwissel van de zanger. Smaakvol hoesje, keurige plaat. En mijn conclusie wordt dan: gewoon goed.

Ik heb deze week ongewild kennis genomen van een groot deel van dit album omdat Johan Derksen deze week covers van Neil Diamond laat horen in zijn radioprogramma voor Radio Drenthe. En ik moet zeggen dat ik niet vrolijk wordt van de manier waarop Diamonds deze liedjes interpreteert.
Derksen heeft ontegenzeggelijk smaak, maar ik zal blij zijn als hij vrijdagavond zijn Neil Diamond Week afsluit. Ergens heb ik ook het gevoel dat het laten horen van al die covers het talent van Diamond als singer-songwriter een beetje uit het zicht verdwijnt. Dit album is niet de ideale instapper om Neil Diamond te leren kennen.

Had ie beter '12 Songs' of 'Home Before Dark' onder de aandacht kunnen brengen... Twee meer recente puike Diamond platen met origineel materiaal. Of, nog beter, 'Just for You', uit 1967 dan wel, die de pure klasse van de songwriter Neil Diamond bevestigt. Dit 'Dreams' mijden als de pest inderdaad.