Faith No More - We Care a Lot (1985)

Aardig eerste album waarop je goed kan horen hoe de typische FNM-sound zich gaat evolueren. Op dit album is Chuck Mosely (net als op Introduce Yourself) nog de zanger voordat ie uit de band werd getrapt!

We Care A Lot is een klassieker. Ik vind dat Chuck Mosely ook niet veel minder dan Mike Patton.

Chuck zong toch echt een stuk minder, hij was lang zo toon-vast niet als Mike.

Mike vond ik toch ook regelmatig 'over the top' zingen. Live staan ze zeker wel als een huis. De muziek neigde in het begin meer naar Living Colour en Red Hot Chili Peppers.

helemaal mee eens!!!

Living Colour bestond nog niet toendertijd.
Faith No More waren, samen met de Peppers, de grondleggers van alternatieve cross-over, iets dat z'n tijd ver vooruit was en eigenlijk pas in die te gekke jaren '90 werd gewaardeert. Het duidelijkste verschil met de Peppers zijn de keyboards.

Net als Introduce Yourself is ook dit een lekkere plaat van de vroege Faith No More.

4.

Living Colour, Red Hot Chili Peppers, RATM, Fishbone, Primus, Urban Dance Squad en Faith No More.
Allemaal Cross-over bands die veel naar elkander luisterden. Wie er nu eerder was maakt mij niet zo veel uit. Allemaal artiesten die mij muzikaal veel luisterplezier gaven.

Nee, de beste man zong niet zo heel erg zuiver.

Toch misstaat het de muziek niet.

op een of andere manier spreek de sfeer me op dit album zeer aan, een beetje onheilspellend (why do you bother) maar het kan ook jeugd sentiment zijn, vind het gewoon een verfrissend album halfje omhoog

En Urban Dance Squad natuurlijk waar de Peppers ook gek op zijn. Ik heb Rude Boy met de Peppers samen Crosstown traffic zien doen op Torhout '91. Faith No More is echter wel uniek te noemen en de gekte zat er al vroeg in.

UDS werd pas een jaar naar het verschijnen van dit album op gericht. Dus ik denk eerder dat zij juist naar dit album geluisterd hebben.

Goed album met een dreigende sfeer, doet zeker niet onder voor de andere albums van Faith No More.

Het klinkt allemaal nog erg pril op deze CD. De beginselen van hun latere sound zijn hier nog experimenteel en primitief. Het vervangen van deze zanger bracht de band na Introduce Yourself in één klap op een aanzienlijk hoger niveau.

Geweldige band. Was alleen nog nooit aan dit album toegekomen. En dit is echt heel erg slecht. Op We Care A Lot na geen memorabele song te vinden. Blijkbaar vonden ze dat zelf ook want het is de enige song die is meegenomen naar Introduce Yourself.

Bij Faith No More - Angel Dust (1992):

Alleen de titeltrack bedoel je, neem ik aan,de rest is bagger

Echt pure bagger... Nog nooit zoiets slechts gehoord als Faith No More...

Waarmee je te kennen geeft niet te begrijpen dat ik het heb over We Care a Lot

Ook We Care A Lot (de elpee) is geen pure bagger...

Dan verschillen we van mening

Ik vind pure bagger nogal heftig, want eigenlijk vind ik We Care a Lot helemaal niet zo geweldig. Maar er zit potentie in die plaat.

...en wij ook Malle, ofschoon ik het juist wel vaak met je eens ben...

We Care a Lot vind ik een prima plaat, wel de minste van FNM trouwens... verreweg zelfs... maar nog steeds prima....

Wil ik nog even ontzenuwen na al die jaren.... Living Colour is opgericht in 1983: Living Colour - Wikipedia - nl.wikipedia.org, muzikaal was het wel wat afwijkend van wat we kennen van ze overigens, ik heb wel een paar live opnamen uit de tijd 1983 t/m 1986, er wordt o.a. een prima cover gespeeld van Lila's Dance van Mahavishnu Orchestra...(!)

Ik heb deze nog op vinyl. Naast de titeltrack vind ik The Jungle, Mark Bowen, Why Do We Bother en Arabian Disco erg sterk. Prima band en dito debuut.

Deze was ook lange tijd alleen op vinyl te krijgen. Weet nog dat ik in Londen was (december '95) en dat ie daar in de HMV lag, op cd! Ik meteen gekocht (was toen al groot FNM luisteraar) voor £11,49 (sticker zit er nog op).

On topic: vind 'm wel aardig.

-The Jungle is wel ok (gaat iets te lang door) maar je hoort wel die slepende keyboard-sounds al.
-Mark Bowen kende ik al van de live bonus cd bij Angel Dust. Is hier wat matjes vergeleken met die versie (die is zó goed '. Mark Bowen schijnt trouwens een oud-bandlid te zijn.
-Jim is het instrumentaaltje van Jim Martin neem ik aan. Net als op Live @ BA hij 'the Grade' mocht, vind ik zo'n zelfde nummer.
-Why do you bother heeft wel een origineel outro. En is qua nummer ook weleen beetje spannend, dreigend.
-New beginnings is een soort boze ballad? Vind dit eigenlijk nog het beste, interessantste nummer.

Rest is ook goed maar nog ruwe diamant.


Al met al: die stem van Chuck Mosley mis ik totaal niet op latere FNM albums (zacht gezegd), maar muzikaal hoor ik zeker dat er hier al potentie in zat. Met wat vettere productie zou dit al een stuk beter klinken. Maar dit heeft ook wel z'n charme.
Af en toe (nu, bijvoorbeeld ) draai ik 'm en dat bevalt eigenlijk best prima. Eigenlijk is ie best 3,5* waard, ipv 3. Bij dezen.

Na lang deze nog 'ns opgelegd, 0,5* erbij. Potentie van band duidelijk aanwezig, snoeiharde riffs in combinatie met keyboards (al hou ik ook iets meer van Mike Patton's stem). We Care a Lot als hoogtepunt al zijn The Jungle, Pills for Breakfast & Arabian Disco ook niet te versmaden.

Met de betere versie van We Care A Lot

Heb ooit deze in de cd-speler gehad en daarna snel doorverkocht. Ik werd pas bekend met FNM vanaf de Mike Patton versie van We Care A Lot en een fan sinds The Real Thing.

Vandaag is de heruitgave van dit album met bonustracks. Het album was lang niet meer beschikbaar en omdat ze zelf de masters hadden verloren (eigenlijk op een vergeten plek opgeborgen) is het 20 jaar sinds deze voor het laatst beschikbaar was. Het is digitaal afgestoft van wat demos voorzien (gelijk 1995?) plus 3 opnieuw gemixte versies van nummers, alsmede 2 live versies daarvan uit 1986.

Denk dat dit album vooral in de smaak zal vallen bij fans van de Red Hot Chili Peppers eerste albums, voor ze doorbraken. Voor mij neigt dit album met de zang/stem van Chuck naar het werk van Fishbone maar dan met minder humor. Het klinkt wonderwel beter dan ik me kan herinneren van destijds maar toen zal waarschijnlijk teleurstelling veel meer meegespeeld hebben. Ik begon met TRT en toen Angel Dust, pas daarna ben ik bekend geworden met Introduce Yourself en dit album eigenlijk als laatste. De omgekeerd volgorde en dan ervoer ik dit album als veel minder interessant. Wel duidelijk te horen zijn alle elementen die op latere albums zo heerlijk hoekig en agressief uit de speakers kwamen/komen. De zang van Chuck is nog steeds deels onverstaanbaar gemompel van een dronkaard maar misschien door deze speakers/stereo dat het wat verstaanbaarder klinkt als toen.

De 2016 mixen klinken meer zoals Mike Patton ze zou doen, in elk geval in We Care A Lot, maar Mikey heeft nog altijd meer bereik en fantasie dan Chuck met het gebruiken van de stem. Pills for Breakfast en As the Worm Turns in de 2016 mixen klinken meer als FNM ten tijde van Introduce Yourself en The Real Thing, iets scherper / agressiever en helderder dan op de originelen.

Zou ik 20 jaar geleden dit album waarschijnlijk 2,5* of 3* hebben gegeven nu rond ik het af naar boven en geef het 3,5* ivm de nieuwe mixen, het afstoffen en toch de daad om je fans tevreden te stellen die graag ook dit album in hun collectie wilde hebben, niet alleen streamen. Veel zal er wel niet verdient worden aan deze heruitgave en dat is dan toch een mooi gebaar.

Het debuut van de heren en nog onevenwichtig van aard. Hoewel de potentie al wel te horen is, We Care a Lot draagt al die typische FNM signatuur. Waar enkele commentaren blijk geven van enige positiviteit t.a.v. de zangcapaciteiten van Chuck Mosley geldt dat niet voor mij. Ik heb zelden zo'n slechte zanger gehoord, zijn technische kwaliteiten staan in schril contrast met die van overige bandleden. Je hebt weleens bands waarvan de zanger geen geweldenaar is maar het stemgeluid van de persoon op zich nog wel goed past bij de muziek. Voor Chuck gaat die vlieger niet op. Met de songs an sich is niet zoveel mis, enkele keyboard stukken laten bij tijd en wijle een naargeestig geluid horen, de ritmes zijn al uit duizenden herkenbaar.
The Jungle is zo'n song, een goede timing, lekkere ritmes, de oerwoudgeluiden hoe simpel ook, het werkt. Ik schiet echter in de lach als de zang wordt ingezet, hilarisch. Pills for Breakfast, ook weer een degelijk werkje. Zo bevat elke song wel een moment van creatieve gekte waarbij de aandacht van de luisteraar wordt gevraagd. We Care a Lot is een mager debuut, de productie is ook niet echt goed te noemen, het talent is er al wel, de heren zijn alleen nog flinke zoekende.

Tussenstand:

1. We Care a Lot

In navolging van milesdavisjr ook maar es even opgezet, want dit was toch wel weer lang geleden. Met de deur in huis: vier sterren is echt teveel van het goede. Er zitten wel wat leuke ideetjes tussen, het is voor een keer zeker wel om aan te horen en Moseley doet het aardig tot prima wat mij betreft, schreeuwend, jouwend, pratend of lallend. En helaas worden sommige songs wat saai door te weinig variatie.

3,0*.

Bij Faith No More ga je Chuck Mosley al snel vergelijken met Mike Patton. Die laatste is een ware stemkunstenaar. Ofschoon ik hem op de Real Thing nogal irritant vind. Maar goed, om dan Mosley weg te zetten als slechte vocalist vind ik dan toch wel wat ver gaan. Die man geeft er een punkdraai aan. Hij doet me met zijn lome en obstinate zang wat denken aan die knuppel van The Specials of misschien wel Johnny Rotten. Soms ook nog wel aan wat Ice T met Body Count ging doen. Eigenlijk illustreert hij ook gewoon de gekte van Faith No More. Dat zwalkende gelal in Mark Bowen is daar volgens mij opzettelijk ingezet. New Beginnings is ook niet al te best gezongen. Maar ik twijfel of dat niet gewoon de bedoeling was. Greed is gewoon technisch goed gezongen. Al kan ik me voorstellen dat zijn timbre niet iedereen aanspreekt en daarbij hadden de zanglijnen iets meer aandacht mogen hebben. Dat gewhoohoo bijvoorbeeld doet afbreuk aan de verder inventieve track.

Aan het materiaal moest inderdaad nog geschaafd gaan worden. Maar qua toonzetting is Faith No More al heel goed duidelijk te maken waar het naar toe moest. Pills For Breakfast nodigt bijvoorbeeld uit om helemaal klaar te gaan zitten, maar vervolgens gebeurt er geen reet. Is dat 'attitude' of gewoon onvermogen? Bij Faith No More weet je dat nooit. Arabian Disco is van hetzelfde laken een pak. Een zagende riff en verder een commanderende Mosley. Daar had beslist meer ingezeten.

We Care A Lot is de classic die we ons nog herinneren, al lag dat meer aan de versie op Introduce Yourself. Dat is degene die op single verscheen. Zelf vind ik Why Do You Bother de sterkste track. Een tikje krankzinnig maar ook erg vernuftig door het vernuftige gitaarwerk en het meeslepende toetsenwerk. Ook As The Worm Turns is te gek. Vreemd maar erg interessant. Typisch Faith No More.

Fascinerend om te lezen in hoeverre Chuck Mosley niet door iedereen wordt weggezet als een irritante zanger, ik vind het timbre van de man vreselijk, het dronken mans gewauwel niet om aan te horen en het uit de maat zingen lachwekkend. Gelukkig er dan ook nog hoop voor mij . De energie, gekte en punkachtige attitude van Mosley zal wellicht ook aansluiten op de rest van de band destijds en daardoor ook wat makkelijker geaccepteerd worden. Why Do You Bother vormt voor mij 1 van de songs die de aandacht vragen, de keyboard partijen vormen wat mij betreft sowieso een van de sterkste troeven op deze plaat.