Scorpions - In Trance (1975)

Lekkere gouwe ouwe van Scorpions
maakten ze nog maar van deze pracht platen
4 sterren

Weer een tikje beter ten opzichte van het vorige album. Compactere songs en de epische sfeer is ingeruild voor een wat donkere aura. Het spel van Roth blijft bij kleine klassiekertjes als Evening Wind en de titeltrack een lust voor het oor. De opvolger is nog weer een klein stukje beter.

Helaas vind ik dit album een teruggang tov de voorganger "Fly to the Rainbow".
Niet dat die slecht is, zeker niet maar hier ontdek ik toch een paar teleurstellende nummers zoals:

Top of the Bill - op het eind heel lelijk geschreeuw (als ziijnde samenzang), verder wel een heel simpel rocknummer.
Sun in My Hand - een vervelend traag nummer met gepraat erdoorheen en slechte zang van Ulrich.

Verder kon ik het live album "Tokyo Tapes" eerder als deze en de uitvoeringen van "Dark Lady" en vooral "Robot Man" vallen mij tegen ten opzichte van die live uitvoeringen.

Echter de overige 6 nummers zijn wel weer heel goed, een 3,5 dan toch nog !

Top of the bill vind ik juist een topnummer. Met een wat simpele riff kunnen ze een heerlijk onmelodieus liedje maken. Dat geschreeuw is prachtig en vormt een fraaie overgang naar de solo. Top of the bill staat terecht op Tokyo tapes. De korte versie van Robot man blijft een klassieker en bevat een sublieme solo van Roth. Dark lady vond ik vooral vroeger heel mooi. Vandaag de dag sta ik wat meer open voor Evening wind & Living and dying. Sun in my hand blijft een saai, oninteressant liedje. In trance behoort tot het beste wat ze gemaakt hebben. Op Live bites staat ook een fraaie uitvoering Life's like a river & Longing for fire zijn heel goed. Het instrumentaaltje is een leuke afsluiter. In trance is m'n favoriete studioplaat met Roth, op de voet gevolgd door Virgin killer.

In Trance en Evening Wind behoren tot de allerbeste Scorpions songs naar mijn mening. Life´s Like a River, Longing for fire en de instrumentale afsluiter Night Lights zijn eveneens parels.
Naast de titeltrack zijn Dark Lady en Robot man een van hun eerste klassiekers en Living and Dying en Sun in my Hand zijn weirde maar spannende nr´s. De riff van Top of the Bill eindigt in een gitaarspel waar je bang van wordt en het gitaarwerk van met name Uli Jon Roth is overdonderend, en op geen enkel ander Scorpions album hoor je zoveel prachtige gitaarsolo´s als op In Trance.
De gehele sfeer is bijzonder eigen en het rauwe maar zuivere geluid van de opnamens komen goed van pas.
Van alle Scorpions albums vind ik deze samen met Humanity-Hour 1 en Lonesome Crow de beste

Waarom bij "Virgin Killer" de originele (en later gecensureerde) hoes is geplaatst, en hier niet die met de blote tiet begrijp ik niet goed. Ofwel overal de originele versies, ofwel overal de gesencureerde, want zo is het een zootje....

Da's gewoon een kwestie van even een correctie doorsturen Cabeza. Maar don't worry, dat heb ik zonet al gedaan.

Het beste Scorpions studioalbum is als enige nergens los te verkrijgen op cd , in het verleden alleen in Japan als speciale editie maar is niet meer leverbaar bij bol.com.
Kortom: een schande!

''Sun in my Hand'' is juist heel speciaal; barst van zelfverzekerdheid op een weirde manier ,eindigend in een lange solo van simpele melodietjes die je langzaam In Trance brengen.
De zang en met name die ene stemvervorming aan het begin zijn als een uitroepteken voor dit alles en dat Uli Roth kan doen wat ie wil met zulke meesterlijke muziek!!
-voor mij athans

Ben nooit kapot geweest van In Trance eigenlijk. De nummers kwamen live op Tokyo Tapes allemaal net wat beter uit de verf, maar toch is dit een heel aardige plaat. Lekker rauwe hard rock op Dark Lady of Robot Man, heerlijke sterke midtempo bij Life's Like A River en Living and Dying en wat grootsere nummers als In Trance of Evening Wind.

Van Top of the Bill vond ik dat overdreven geschreeuw van Klaus Meine altijd een afknapper i.v.m. de Tokyo Tapes versie. Sun In My Hand vind ik verschrikkelijk, en de laatste twee waren ook niet bijster boeiend vond ik. Verder toch helemaal geen slechte plaat.

Dat geschreeuw is de inleiding van een werkelijkwaar meesterlijk gitaarwerk!!
Heel dat nummer is voor mij een inleiding voor die laatste minuut. Dit onbreekt volledig op Tokyo Tapes, waardoor ik deze versie 10x beter vind. ''Top of the bill'' is daardoor ook mijn favoriet naast ''Evening Wind''.

Heerlijke plaat

Waarom wordt er zovaak gezegd, ik vind het nummer niets aan, omdat het zo simpel is.

Top of the Bill en Longing for fire zijn goede rock songs

Ik heb liever nietszeggend lekker in het gehoor liggende nummers, dan nummers waarvan de teksten goed zijn, maar je de zanger niet eens kunt verstaan. (death en black metal bv)

Dat maakt het juist zo'n leuk collectorsitem.

Prima album van de Scorps. Alleen één piepklein minpuntje.

Ze hadden die Uli Roth heel ver bij die microfoon vandaan moeten houden. Nummers als Dark Lady, Sun In My Hand en Top Of The Bill bv. worden een beetje om zeep geholpen. Waarom Klaus deze nummers niet zingt is mij een raadsel.

Je hebt nog mazzel, morgen zingtie ze allemaal, in Almelo hahaha
edit: oh nee toch niet hij neemt een zanger mee

Omdat Ulrich Roth zijn eigen geschreven songs altijd zelf wilde inzingen.
Dat leverde nogal eens spanningen op binnen de band.
Luister eens naar die Electric Sun albums, dan weet je helemaal niet wat je hoort zo slecht zingt hij daarop.

Toch zingt Uli Jon Roth niet alle nummers die door hem gepend zijn? "Yellow Raven", "Virgin Killer" bijvoorbeeld hebben Meine zang.
Ik heb nooit zoiets gelezen van die spanningen over zijn zingen, wel over verschil in muzikale richtingen, waardoor Roth inderdaad de band verliet en Electric Sun oprichtte.
Een goede zanger is hij zeker niet, maar dat heeft mij nooit gestoord. Maar ik kan me voorstellen dat veel mensen er niks mee kunnen.

Ik heb het niet over de nummers die door Uli zijn geschreven maar over wat hij heeft gezongen. En mij stoort dat dus wel.

Heerlijke plaat is dit. Eigenlijk staan er bijna alleen maar toppers op. Maar ik kan vooral genieten van de eerste twee nummers. Maar de rest mag er zeker ook wezen. Kortom een heerlijke rock plaat.

Met Dark Lady begint het nog goed, maar Evening Wind, Sun in My Hand en Night Lights, ook allemaal van Roth, zijn weer de stinkers. Dat Jimi zijn grote held is mag duidelijk zijn, want het resulteert in een gebrek aan eigen stijl. Rudolf Schenker heeft die wel en samen met Klaus Meine schrijft hij de sterkste songs. Zonder de zwakke schakel die Roth is had er wellicht een 4,5* ingezeten.

Ik vind wel dat Roth zich met name op Taken By Force heeft bewezen. Hier zijn zijn eigen nummers inderdaad ondergeschikt aan die van het duo Schenker/Meine, dat ben ik met je eens.

Op Taken By Force heeft hij maar drie nummers geschreven. The Sails of Charon is wel sterk, maar dat vind ik wat weinig om zich bewezen te hebben. Luister naar een nummer als Dark Lady en het lijkt wel of Klaus in de strofes Jimi Hendrix als zanger moet nadoen. Al bij al vind ik Roth een middelmatige Hendrix imitator en wat mij betreft was Scorpions beter af zonder hem.

Maar met de geschiedenis die mij welgezind is mag ik natuurlijk niet klagen. Na Taken By Force ging men verder zonder Roth en verschenen de drie beste albums van de band.

Toen Jimi Hendrix overleed ging Uli John Roth aan de haal met de toenmalige vriendin van Jimi.
Ze hebben jaren een relatie gehad, in 1996 is Monika Dannemann onder controversiele omstandigheden overleden.

De bijdrage van Roth op In Trance is oké. De schade blijft beperkt. Dark Lady is goed maar kan suf overkomen als Hendrix-imitatie. De prijsnummers zijn dan ook van het duo Meine / Schenker. Van semi-ballads (In Trance, Living and Dying) tot keiharde rockers (Top of the Bill). Hun beste album tot hiertoe.

88/100

Hey, ik bleek deze gewoon op LP (inclusief borst en tepel op de cover) te hebben en tien jaar geleden nog best veel geluisterd te hebben. Dark Lady was toen nog een behoorlijke verrassing, omdat ik niet aan deze zang gewend was (kende alleen de hits) totdat bleek dat het hier ook ging om Roth in plaats van Meine. De verschillen qua composities zijn wel duidelijk. Roth heeft nog steeds de meer bluesy en psychedelische klanken, terwijl de Meine en Schenker songs meer richting de hardrock/vroege heavy metal gaan. De combinatie werkt echter nog behoorlijk goed.

Zo'n song als Evening Wind heeft een dreigende openingsriff en erg mooi gitaarwerk. Beetje Black Sabbath-light. Dark Lady heeft een fantastische krijsende Meine. In Trance is een van de betere balladesque tracks van de band uit de vroege jaren. Top Of The Bill, Living And Dying en Robot Man rocken heerlijk en Longing For Fire heeft wederom fantastische baslijnen.

Hoeveel charme de voorgangers ook hebben, In Trance is het eerste album dat echt klopt. Een vroege heavy metal-klassieker en het bewijs dat er buiten het Verenigd Koninkrijk toen al genoeg moois op heavy gebied gebeurde. De teksten en het accent vergeef ik ze hier maar even.

Voorlopige tussenstand:
1. In Trance
2. Lonesome Crow
3. Fly To The Rainbow

Wauw! Wat een vervolg! Ik rekende wel op progressie, maar zo goed had ik niet verwacht. De inconsistentie van het vorige album is helemaal weg. Meine. Schenker en Roth hebben een prachtige balans gevonden tussen de lekker scheurende hardrock en de fijnere psychedelica. Dit geluid doet me heel erg denken aan Manilla Road, dat pas vijf jaar hierna zal debuteren. Ik durf zelfs te zeggen dat Dark Lady een proto speed metal anthem is. Heerlijke vibe en gitaarwerk om van te smullen. Helaas wel meteen het hoogtepunt van dit album, maar dat wat volgt, smaakt ook erg lekker. Het gitaarwerk is goed. Meine begint nu eindelijk goed te zingen en ook Roth kan ik achter de microfoon wel goed hebben. In Trance is een leuke, energieke plaat waar het helemaal goed voelt.

Tussenstand:
1. In Trance
2. Fly To The Rainbow
3. Lonesome Crow

Gezien de mate van verkrijgbaarheid op CD toch wel een beetje een 'cultalbum' van Scorpions. Heb nu een Japanse CD met Blu Ray technieken ge(re)masterd wat resulteert in 'audiofiele' geluidskwaliteit, maar een gewone standaard RCA uitgave is al moeilijk te vinden, of dan wel de boxset In Trance / Virgin Killer: The Back to Black Collection - met Fly to the Rainbow als bonus over 2 schijven. In ieder geval, kost wat maar dan heb je ook wat met zo'n Japanse uitgave. Ken het album sinds medio 1985 en vind dit hun sterkste album met Uli Roth. Afgezien van de hoes zijn de teksten ook nog niet zo 'hitsig' of op rockclichés afgestemd dan later het geval zou worden. Semi-ballads zijn top en het album bevat de nodige kranige rockers. Het verbitterde Top of the Bill is altijd wel favoriet geweest en zoiets als Evening Wind vind ik nu niet meer saai maar sfeervol. Eerste keer dat het klassieke Scorpions logo vorm werd gegeven overigens.

Fly to the Rainbow is in een nog wat andere stijl en niet helemaal te vergelijken. Maar van het drietal dat volgt vind ik deze ook de beste.

Zonet eens gezocht op die Back To Black Collection. Wel suf dat daar weer de gebande hoes van Virgin Killer gebruikt wordt terwijl ook de bandleden er zelf afstand van nemen. Als het puur om de cd's gaat (als je bijvoorbeeld de platen al hebt) ben je beter/goedkoper af met Scorpions – 3 Original Album Classics. Dan heb je de drie albums met originele tracklist.

Ik ken die platen wel van vroeger. Dat is erfgoed dat zich nu elders in de familie bevindt. De vraag is of ik er nog aan wil beginnen. Fly to the Rainbow en Virgin Killer zijn op CD zo geregeld via Dodax, alleen een standaardversie van Taken by Force laat zich (ook) moeilijk vinden waar ik kijk. Lijkt wel of er geen ontkomen aan Deluxe is.

Of het nu een CD of een LP is maakt me bij Scorpions niet zo gekke veel uit. Ik weet dat de LP van Taken by Force hier in het dorp wel te koop ligt, alleen is de winkel gesloten wegens lockdown. Het Uli Roth materiaal is wat ondergeschoven bij mij al heeft die Japanse In Trance wel de verwachtingen waargemaakt en is er interesse gewekt in herwaardering van het oude werk.