Pain of Salvation - Be (2004)

Ik weet nog dat ik toevallig een keer de liveversie zag voordat ik de band kende. Verschrikkelijk zeikerig en pretentieus vond ik het, moeilijkdoenerij zonder echt beklijvende momenten. Enkele maanden later dit album beluisterd en ik was onmiddelijk verkocht. Ik vraag me af hoe ik de live-dvd nu zou ervaren.

De dvd is zeker de moeite waard om te kijken. Er zit ontzettend veel sfeer en emotie in. Het is ook interessant om te zien wat de verschillen zijn tussen de DVD en studio versie. De dvd is opgenomen voordat het album echt af was. Er zitten dus kleine maar ook minder kleine verschillen tussen dvd (of de cd van dat optreden natuurlijk) en studio versie.

Heb deze weer onder het stof gehaald. Zat onterecht onder het stof, want het is een geweldig album. Biedt geen 'instant satisfaction', je moet er echt even moeite doen om erin te komen. Maar dan slaat 'ie in als een bom.

Om een lang verhaal kort te houden: BE is een geweldig album! Toen ik het voor het eerst hoorde dacht ik van wat luister ik nu weer, maar na een paar luisterbeurten raakte ik echt geboeid. Heb hem dan ook grijs gedraait. Voor mij persoonlijk is dit meesterwerk een van de beste albums albums tot nu toe.

Een dikke 5 sterren!

Nummer 13: Iter Impius (Martigena, Son of Mars) (Obitus Diutinus) vind ik persoonlijk het beste nummer.

Laatste tijd weer veel Pain of Salvation aan het luisteren en onverwacht had ik ook vaak de neiging om dit album op te zetten. En het klikte opeens een stuk meer, iig beter dan de laatste keer dat ik dit album draaide. Zou het toch nog ooit liefde worden tussen BE en mij? Eén ster erbij in ieder geval

Eigenlijk is vergelijken met andere Pain Of Salvation albums onzinnig. Dit klinkt weer zo anders, maar ook weer vertrouwd. BE is zeker geen album om even een nummer links of rechts van te draaien. Een hoorspel, een concept dat zijn weerga niet kent. Je moet er even voor zitten, maar dan is het ook adembenemend prachtig. Koptelefoon op, boekje erbij en laat je meevoeren.

Progressive Metal is een genre waarin ik me de laatste tijd wat meer aan het verdiepen ben. Het blijkt wel een genre te zijn met mooie elementen, maar het heeft ook zijn schaduwkanten. Progressiever dan dit album valt er denk ik nauwelijks te bedenken.

Dit album heeft wat mij betreft een aantal sterke kanten door de goede productie en de veelzijdigheid aan arrangementen. De zang is sterk en de muziek is bij vlagen prima luisterbaar. Aan de andere kant vind ik het album een rommeltje en duurt het veel te lang. Er mogen wat mij betreft best wat meer Metalpassages in voorkomen in plaats van dat vele onzinnige quasi-interessante gepraat of stukjes als Omni. Dat wil dan weer niet zeggen dat ik ieder non-metal element op dit album verguis, Imago vind ik bijvoorbeeld een sterk nummer.

Typisch geval van een 3*tje. Het blinkt uit in overdadigheid, maar het heeft zeker zijn momenten.

Okee, ik kan het niet meer ontkennen. Ik ben momenteel volledig in de ban van dit album. En dat is gek, want toen ik dit album vijf jaar geleden voor het eerst hoorde, kon ik er helemaal niets mee. In die tijd stond mijn muzieksmaak zich ook op het punt te ontwikkelen naar wat het nu is. “BE” paste gewoon totaal nog niet binnen mijn muzikale referentiekader, en na één of twee luisterbeurten liet ik het album verder dan ook links liggen.

Drie jaar later had mijn smaak een behoorlijke ontwikkeling gemaakt, en was ik ook bekend geraakt met andere albums van Pain of Salvation, waarvan ik sommige erg goed vond. Over “BE” hoorde ik overal op internet enthousiast commentaar, en ik besloot om het een nieuwe kans te geven. Het resultaat daarvan staat nog te lezen in de review die ik twee jaar geleden bij dit album heb geplaatst. Hoewel ik “BE” toen al wat beter kon waarderen was ik nog steeds vrij negatief. Wel vond ik dat er toch enkele mooie nummers op stonden (Pluvius Aestivus, Martius/Nauticus II) en deze begon ik wel regelmatig los te draaien.

Ik denk dat die nummers aan het begin hebben gestaan voor de waardering die ik nu voor “BE” heb. Het is tenslotte een concept-album, en daar losse nummers van draaien is eigenlijk not done. Telkens als ze langskwamen had ik toch het idee dat ik eigenlijk het hele album zou moeten draaien, en dat ze binnen die context nog beter tot hun recht zouden komen. Ik begon me ook wat meer te verdiepen in het concept, dat ik eerst als pretentieus had afgedaan. Nog steeds kan ik daar wel inkomen, maar het is toch ook vooral een mooi concept en goed uitgewerkt. Er zit erg veel diepgang in het gaat ook veel verder dat puur datgene dat op de CD te horen is. Ik begon het album weer te draaien, en ik merkte dat de stukjes zowaar op hun plaats begonnen te vallen. De meeste nummers (en het album als geheel) bleken kwaliteiten te hebben die ik er vroeger totaal niet in gezien had.

Ik heb “BE” nu ook origineel in huis en ik sta nog steeds verbaasd van de groei die dit album heeft doorgemaakt. Ik ken eigenlijk nauwelijks groeiplaten, ik weet meestal na een paar luisterbeurten wel of een album mijn ding gaat zijn of niet. “BE” blijkt een uitzondering: een album dat ik eerst niets vond en dat na jaren alsnog in de smaak blijkt te vallen. Heb ik nu spijt van mijn eerdere lage waardering? Nee, natuurlijk niet, dat was gewoon de manier waarop ik het album destijds ervaren heb. Ik ben allang blij dat “BE” alsnog gegroeid is en dat ik er momenteel zo erg van kan genieten. Wat de toekomst zal brengen? Geen idee, momenteel staat “BE” op een dikke vier sterren, en ik zie zeker de mogelijkheid dat het album in de toekomst nog verder gaat stijgen. Of misschien zal het weer dalen in mijn achting en krijgen de negatieve gevoelens toch weer de overhand, al betwijfel ik dat. Met “BE” lijkt alles mogelijk.

Verklaar je nader, ik snap niet helemaal wat je bedoelt.
Blinkt uit? Zeker!

Tja, het is gewoon een Zweeds metalbandje. Ze komen over alsof ze alle problemen die op aarde bestaan even voor ons gaan uiteenzetten en hoe we die moeten oplossen. Voor zover ik het concept heb achterhaald zit ik er niet eens zover naast, het is in ieder geval ontzettend pretentieus.

Dat bedoel ik met overdadigheid en dáár blinken ze in uit. Dat wil niet zeggen dat heel het album kommer en kwel is; het heeft zeker zijn momenten maar ik hekel dit soort overdreven gedoe. Doe gewoon waar je goed in bent en schrijf leuke liedjes, het is immers een metalalbum en geen eindscriptie voor je master fylosofie.

Daniel en zn bandje, maar vooral Daniel is ook ontzettend pretentieus.

Ze tourden niet in de States omdat ze geen vingerafdrukken wilden afgeven. Leuk en sympathiek voor de fans, die daar wonen

Los van het feit, dat de band nogal hoogdravend is (ik ken de teksten niet, ik luister nooit naar teksten), vind ik het muzikaal allemaal enorm spannend.

Dit is geen metal album, dit is de jesus christ superstar van de hedendaagse prog.

Inderdaad. Een hoorspel, een toneelstuk of een film op muziek. Een filosofische bespiegeling geschreven in de taal van muziek.
Dit gaan luisteren en dan kijken of er nog toffe riffs en solo's op staan is een zinloze bezigheid.

Dan kun je beter One Hour By The Concrete Lake of The Perfect Element nog eens uit de kast trekken.

Mijn tweede PoS album, na Remedy Lane. De lyrics van dit album zijn één van de beste die ik ooit al gehoord heb, maar ik heb het gevoel dat de muziek wat te lijden heeft onder het verhaal. Je hoort wel dat het een slimme kerel is, die Gildenlow. Volgens mij is hij trouwens in het links-ecologistische spectrum van de politiek te situeren, aan zijn lyrics te horen.

3 sterren voor de muziek, maar een halfje erbij voor de lyrics. Remedy Lane vind ik muzikaal veel straffer.

Grandioos "toeters en bellen", uitmuntend "vuurwerk all over"!
Het is waar, de schoonheid komt naar boven na een viertal luisterbeurten, maar dan slaat hij genadeloos toe, mij acterlatend met een zondvloed aan emoties!
De man die dit concept bedacht heeft en zelfs in uitvoering kan brengen is een God!!!

P.S. en zeggen dat hij maar vijfde man is bij Transatlantic; wat een groep moet dat dan niet zijn?

BE is erg goed, dat is duidelijk. Maar bij mij boeit hij niet door de complete speelduur heen. Het is echt te lang jammer genoeg. Muzikaal zit het namelijk enorm goed in elkaar en zit er zeer veel variatie in. Zoals king_pin zegt: Het is de Jesus Christ Superstar van de prog.

Daniel Gildenlow zingt echt geweldig. Weinig zangers hebben zo´n groot stembereik. Deze is heel erg goed maar ik zet liever Scarsick op. Dit is er een om heel af en toe in zijn geheel langs te laten komen. 4 sterren.

Dit album luister je niet, dit album is een esoterische ervaring!!

2,5 jaar geleden wat oppervlakkig beluisterd. Ik was er niet onder de indruk van, maar 2,5 jaar ouder met wat meer ervaring met progrock en -metal en wetende dat dit album hoog wordt ingeschat, dacht ik ik ga er weer eens werk van maken. Ik vermoedde eigenlijk dat het niet kan missen en ik heb het aangedurfd de cd te kopen, om me goed te kunnen vastbijten in het concept.

Het is eigenlijk vooral de muziek die wat bij me is gestegen, het concept blijft wat achter. De muziek is hyperbombastisch en de samenhang moet wat rijpen door wat luisterbeurten. Toch vallen de kwartjes wel en Imago en Diffidentia vind ik vooralsnog de hoogtepunten. Hoe jammer dat het concept me niet weet mee te slepen. Het duurde (te) lang voor ik het begreep en zonder de Engelse wiki was me dat ook echt niet gelukt. Door al die invalshoeken op het 'alles' wordt het verhaal minder to the point en dus minder meeslepend. Ook de dikdoenerigheid van Gildenlöw, zoals die literatuurlijst waar hij inspiratie uit zou hebben gehaald en die geforceerde Latijnse woordspelingen, helpt niet mee. Hoe Arjen Lucassen zoiets aanpakt heb ik meer mee. Toch qua muziek de moeite en de aankoop waard. Ik zie het ook nog wel wat groeien bij me.

Misschien het enige album dat mijn huidige nr 1 ooit van de troon kan stoten. Waanzinnig. Ik kan er geen ander woord bij verzinnen.

nr. 34 in de toplijst van 2004

Een plaats 34 in een nietig muziekjaar en al lange tijd geen interactie over dit album. Alsof deze monumentale plaat niet beter verdient. Waarom vinden zo weinig mensen de weg naar deze prachtige muziek? Zeer jammer.

Eén van de platen van mijn leven. Hij rust vredig in mijn cd-rekje en als hij tevoorschijn komt, walst ie alles plat in de ruimte waar hij wordt afgespeeld. En achteraf rest er enkel maar leegte, alsof de wereld even stopt met draaien.

Hoe mooi sommigen dit ook vinden, ik snap ook waarom mensen dit helemaal niets vinden.
Sterker nog, ik vind het al heel wat dat deze plaat met 129 stemmen boven de 4* uitkomt.

Een vermakelijk plaat van deze band. Ik moet er wel altijd even de tijd voor nemen om deze bij mij naar binnen te laten komen. De zang is uitstekend, de instrumentale stukken eigenlijk ook, maar de plaat duurt mij wel iets te lang.

Fijn dat Gildenlöw zijn creatieve en conceptuele ei hiermee heeft kunnen leggen, maar ik persoonlijk luister muziek toch vooral om de muziek. Sterker nog, ik geef meestal de voorkeur aan (meer) instrumentale muziek.
Tuurlijk zijn er nummers die baat hebben bij sterke lyrics, maar over het algemeen geldt; als ik een verhaal wil of een concept uitgewerkt wil zien, dan lees ik wel een boek (of kijk een film).

Heb om dit album te beoordelen naar wat het is vrijwel alles geluisterd met de tekst erbij, maar dan wordt het toch meer een intellectuele inspanning, terwijl muziek daar voor mij totaal niet over gaat.

Qua muziek; zitten goede stukken bij, zal ze vast nog vaker luisteren zonder per se op de tekst te letten, maar ook veel te veel gesprekken, gesproken dingen en passages die meer om de tekst draaien.

Niet direct mijn ding (hoe goed het inhoudelijk ook moge zijn verder).