Faith No More - Introduce Yourself (1987)

Faith no more was echt zo'n band die overal lak aan had, en dat waardeerde ik enorm in ze.
Op dit album moesten ze nog wat op gang komen, maar We care a lot mag wat mij betreft worden bijgeschreven als Faith no more-klassieker.

En de tekst "It's a Dirty Job, But Someone's Gotta Do It" is inmiddels een gevleugelde uitspraak. Maar ik weet niet of Faith No More die ook zelf heeft verzonnen.

Het eerste album zonder Mike Patton die overigens bij Mr. Bungle werd weggeplukt om de vocals te doen bij The Real Thing omdat toenmalige zanger Chuck Mosely zich onmogelijk had gemaakt. Mike nam daarna ook voornamelijk het songwriten op zich...

Een ontiegelijk goed album met een aparte sfeer. De intro van The Crab Song bijvoorbeeld...

Alleen jammer dat hij zo kort duurt. 5*

Hmm, ik vind deze FNM toch echt op alle vlakken minder dan de band met Mike Patton. Plaat die ik ook vrij weinig draai.

Mwha, het klink al zeer apart en is een opmaat voor het echte werk, vind het zelf een buitengewoon goede plaat. met een apart sfeertje

Die uitspraak rammelt aan alle kanten. Ten eerste was dit de 2de plaat met Chuck Mosely en ten tweede moest Mike Patton zijn debuut nog maken met deze band (volgende plaat).

Vraag me af wat Mike Patton hiervan gemaakt zou hebben. Ik weet eigenlijk wel zeker dat het het publiek veel meer zou aanspreken.

Ik vind dat Faith No More op de eerste 2 platen al zeer goed op dreef waren. Chuck's stem is even wennen maar niet echt storend, het past wel bij deze muziek. Maar meneer scheen nogal moeilijk in de omgang te zijn en werdt gekickt ten faveure van onzer Mike. De rest mag dan geschiedenis heten, lijkt me zo!

4.

uitstekend album.
dit bewijst dat Faith No More zonder Patton ook staat als een huis.
Moest dit door Patton zijn gezongen, was het een klassieker.
Rauwe 80's sound die zich zal evolueren op de volgende albums.
Dit album is kort en krachtig.

We Care A Lot springt er duidelijk uit op dit album. De sound van het navolgende album verraadt zich al een beetje, m.n. het gitaargeluid gaat al aardig de kant op van The Real Thing. De zanger is hier een vreemde eend in de bijt, die een beetje tussen weirde rap en zang in hangt. Je hoort hier dus nog een band in ontwikkeling met wat aanknopingspunten van hun betere werk, dat weldra zou volgen.

Die is heel wat ouder.

Ik was vroeger helemaal leip van deze plaat. Ik heb hierna nooit kunnen wennen aan Mike Patton als leadzanger van deze band. Ben nog eens een keer naar een concert van FNM in Ahoy geweest (91/92?) en was toen verheugd dat ze daar 'The Crab Song' en ander werk van deze plaat speelden. Maar was nog steeds geen Patton fan.
Later toen ik Mr. Bungle (het 1e album) hoorde was ik helemaal om.
Nu kan Patton echt niet meer kapot bij mij maar het is wel grappig om er bij stil te staan dat het toen moeilijk te verteren was dat Chuck Moseley vervangen werd.
Het zal er ook zeker mee te maken hebben gehad dat deze plaat meer het (skate)punk gehalte heeft en later was het (in mijn ogen) foute metal.
Eigenlijk is het met FNM pas bij 'King for a Day' weer helemaal goedgekomen voor mij.

BTW: Het was wel een [email protected]#F*CK&NG goed concert in Rotterdam!

Je hoort de potentie al in deze plaat, al kan Chuck natuurlijk niet zingen. Soms echt tenenkrommend zoals in The Crab Song.
Dat laatste nummer hoorde ik later een keer op een bootleg met Patton op zang, en dat beviel al een stuk beter
Ondanks dat vind ik de zang echter zeker niet storend. Het hoort gewoon bij deze plaat.

Over het algemeen zeker goeie nummers, met als mijn favorieten Faster Disco, Anne's Song, Introduce Yourself, Chinese Arithmetic en natuurlijk We Care A Lot.

Ik verhoog de score hier met een halfje. Er staan nl. best wat nummers op deze CD die lekker in je hoofd blijven hangen.

Dit blijft een geweldige plaat, ondanks mr Moseley.
Wat een grafstem heeft die kerel...
FNM in '93 voor het eerst gezien, toen speelden ze naast We Care A Lot nog wat meer nummers van deze cd. Daarna helaas steeds minder.

Indien dit album met Mike Patton zou zijn opgenomen, was het zowiezo een extra ster geweest.
Toch een zeer goed album!

Chuck Moseley kan niet echt zingen. Maar Introduce Yourself en vooral We care a lot zijn kleine klassiekertjes...

Dat zijn zeker klassiekers, maar mijn favorieten zijn toch Anne's Song (wat een geweldige bas!) en Chinese Arithmetic!

Ja, dat zijn ook mijn favorieten

Introduce Yourself en The Real Thing ontlopen elkaar niet echt qua lol die ik aan die albums beleef. Ergens vind ik de bezopen voordracht van Chuck Mosley ietsiepietsie leuker dan de Patton-die-spacet-op-heliumzang op The Real Thing.
Het rommelige karakter past goed bij de quasi-lollige houding van Faith No More destijds. Maar vergis je niet, de funky basloopjes en de tegen hiphop aanleunende drumpatronen zijn behoorlijk dwingend van aard.

Muzikaal zit album best goed in elkaar, het talent is alom aanwezig. Een belangrijk element; de zang maakt echter dat ik dit album niet serieus kan beluisteren. Wat een afgang is die Mosley. Wellicht een sympathieke gozer maar qua zang kan dit simpelweg niet door de beugel.

Chuck Mosley op 57-jarige leeftijd gestopt met zingen

Klopt! Had je afgelopen vrijdag ook kunnen lezen in dit topic. ? . Wel zeer triest natuurlijk. Verder ben ik heel blij dat FNM Chuck ingeruild heeft voor Mike. We Care a Lot is opzich een prima liedje maar FNM met Chuck kan mij niet echt bekoren.

31 jaar later klinkt dit nog steeds heel fris. Chuck Mosley's vocalen passen goed bij de nummers. Begrijp de kritiek niet zo dat Mosley niet zou kunnen zingen e.d. Natuurlijk is het geen Mike Patton, veel minder theater en pathos, en vooral vanuit zichzelf. Serieus jammer dat deze man zichzelf de vernieling in heeft geholpen.

Ik wil Mosley niet zomaar afkraken en over smaak valt te twisten maar Mosley is toch geen fatsoenlijke zanger, onvast, geen goede toonhoogte, vaak gewoon ronduit vals, wat vormt voor jou de meerwaarde van Mosley ten aanzien van dit album behalve het 'eigene'?

je hebt van die albums die om de om de een of andere manier je wat doen. Het debuut van Last Crack is een van die albums, volgens geleerden de mindere van Burning Time; IYS is ook zo een album! In de schaduw van FNM met Patton maar dit is geheel onterecht!! Wat TRT te bieden heeft heeft dit album zeker ook. Stuwende riffs en synths drum patronen in een smeltkroes die prachtige nummers oplevert,. Hoogtepunten te over;
Faster Disco (4:16)
Anne's Song (4:46)
Introduce Yourself (1:32)
Chinese Arithmetic (4:37)
Death March (3:00)
We Care a Lot (4:02)
R n' R (3:12)
The Crab Song (5:53)
Blood (3:41)
Spirit (2:52)
Om een zwak nummer te vinden moet je echt verder zoeken!

Introduce Yourself, in vergelijking met het debuut is er aan dit plaatje door de heren net even wat meer aandacht besteed. Faster Disco doet mij wat denken aan Another Body Murdered, een nummer dat de heren in 93' schreven voor de Judgment Night soundtrack, het ademt een beetje dezelfde sfeer. Een degelijke opener trouwens. Over de zangkwaliteiten van Mosley heb ik het al gehad dus richt ik mij met name op de songs en dat valt niet tegen. Anne's Song duurt wat lang maar het is best een fijne song. Het korte Introduce Yourself heeft een punkachtig sausje en bevalt mij wel. Chinese Arithmetic vormt wederom een stemmige song, kent een mysterieuze opbouw en het kamerbrede refrein is van een prachtige schoonheid. Ik hoor trouwens wat subtiele Britse invloeden terug in de song (U2, The Cure). De overige songs zijn geen toppers maar halen hier en daar evengoed nog een voldoende. Met terugwerkende kracht krijgt dit plaatje toch wat meer credits.
Zo vormt dit schijfje een verbetering t.o.v. We Care a Lot, doet alleen Mosley afbreuk aan het geheel.

Tussenstand:

1. Introduce Yourself
2. We Care a Lot

De heren maken vorderingen, inderdaad. 'Anne's Song' lijkt qua ritme nogal op 'We Care a Lot', maar ach. De korte titelsong rockt lekker. Men haalt de mosterd nog iets teveel van bekend terrein, maar schamen hoeven ze zich dan ook weer absoluut niet voor deze tweede worp. In 'Death March' hoor ik al een beetje 'Jizzlobber', trouwens. Laatste nummer, haast een metal song, gaat nog even lekker los.

De invloeden van U2 en The Cure hoor ik net als milesdavisjr ook. Wat betreft Moseley is er meer aan de hand: het merendeel zingt hij prima - dat soms 'toon-onvaste' hoort gewoonbij zijn stijl, omdat je hier ook kan horen hij regelmatig toonvast zingt. Bij het eerste deel van 'The Crab Song' geef ik de klagers volledig gelijk, rustige ballad-achtige stukken kan hij niet aan - of het is zo bedoeld en dan vind ík het niks... Bij het intro van 'Spirit' lijkt het dan echt weer een lolletje te zijn.

3,5*.

Eigenlijk vind ik dat Introduce Yourself enkel op geluidstechnisch niveau een streepje voor heeft op het debuut. Het zwikkie klinkt alweer wat gelikte en voller. We Care A Lot werd nog maar eens in een nieuw jasje gehesen en opnieuw de wereld losgelaten. Voor de rest is kregen de wereld weer gewoon een stapeltje prettig gestoorde songs voorgeschoteld waarmee het debuut nog eens dunnetjes over gedaan wordt.