Collage - Moonshine (1994)

Dit is wat mij betreft het beste neo-prog album ooit gemaakt. Een trip van 75 minuten waar geen noot op word verspeeld, alles voelt aan als één geheel. Van het fantastische refrein in Wings in the Night (Let the wind be your guide, spread your wings and learn to fly) en het ontroerende gevoelige Living in the Moonlight tot de anthem, de meezinger War Is Over. Het klopt gewoon helemaal.

Collage zou later verdergaan als Satellite en daarin maken ze tot op de dag van vandaag nog prachtige muziek, maar dit meesterwerk hebben ze naar mijn bescheiden mening nooit meer overtroffen.

Grotendeels met je eens. Zelf in een recensie gelezen dat dit album bijna niet was uitgekomen omdat de bandleden onderling in discussie waren over het (groeps)geluid. Na wat consessies hier en daar, is het album gelukkig toch uitgekomen.

Dat wist ik niet, maar goed dat ze het eens zijn geworden dan!

Hierbij de recensie van progwereld. Onder 'Passie' wordt het hier ook genoemd.

http://www.progwereld.org/cd-recensies/collage.htm

Dit is denk met voorsprong het beste album wat op het infameuze SI label is verschenen.

Wat een album! Hoe vaker ik dit draai, hoe beter ik het vind. Ik draai dit nu een maand elke dag minstens een maal en kan er niet mee stoppen. Dit album verdient echt beter bekend te worden! Jammer dat Collage niet meer bestaat. Satellite is wel goed, maar niet zo goed als dit. De melodielijnen zijn "out of this world"!
Geen zwak nummer, van begin tot eind is dit genieten van optimale melodieuze symfonische muziek. Voor mij 5/5

ik ben benieuwd

inmiddels in z'n geheel meerdere keren beluisterd en zeker 4,5 ster waard.

misschien weet ik hier binnenkort meer zinnigs over te vertellen...

Dit is helaas wel een plaat met een beperkte houdbaarheid. Hij staat nog in mijn top 10 maar na 4 maanden is de lol er wel af. De sound an sich is boven gemiddeld maar het album klinkt me iets te monotoon.

Nadat ik het album een aantal maanden geleden voor het eerst een paar keer heb geluisterd, heb ik hem vandaag weer eens gedraaid. In tegenstelling tot Souldreamer, (die ik dus ook ken, zie een aantal posts beneden) vindt ik dit dus geen goed album. ( Terwijl wij over het algemeen eens zijn qua prog muziek)
De unieke gitaargalm die sommigen juist wel aantrekt, vindt ik simpelweg zwaar irritant na een aantal tracks. Van voor naar achter ademt dit album die sfeer van melancholie uit. Tot het vervelende aan toe. De melodielijnen komen wat mij betreft ook het zelfde over. 1 nummer (zoals Moonshine) is wel lekker om te horen, maar als ik het hele album moet luisteren, begint mij die sound echt te irriteren...

@ Ayreonfreak:
Haha, eindelijk iets waar we het dus niet over eens zijn! No problem, mate! Maar dit album is wel heel bijzonder & met een unieke "sound" binnen prog rock. De muziek zit vol kleine loopjes en "sub" melodietjes, op een manier die je nergens anders zult aantreffen. Dit is een "Rococo" variant van prog (rock) muziek, uniek zover ik weet....

Ik kan me de kritiek die Ayreonfreak uit wel voorstellen. De galm is iets waar je van moet houden, en dat is nou net een belangrijke factor in dat groepsgeluid van Collage, net als de zang.
Ik vind het zelf geen 5 sterren album, omdat niet alle tracks wat mij betreft memorabel genoeg zijn om die eer te krijgen. Living in the Moonlight is echter een absoluut prijsnummer, een parel van een melancholiedje.

Heerlijke muziek! Toch is het bijna niet beluisterbaar voor mij, in de meeste gevallen lijkt de zang op een vreselijke Peter Gabriel rip-off, en dat is zonde.
Op Wings in the Night en War is Over vind ik dat dan weer echt meevallen, en is het zeer plezant om te luisteren.

Schitterend album. Eén van de beste (de beste?) neo-prog platen die ik ken (en dat zijn er best veel).

De keyboardpartijen in combinatie met de geweldige gitaar in met name Wings in the night zijn fantastisch.

Ik kan niet meer dan 5 sterren geven en dat is best jammer.

Hele fijne plaat hoor. Ik las toevallig dat deze band weer bij elkaar is en op gaat treden op het Night of the Prog festival 2014 (samen met oa Anathema en Clepsydra). Uitstekende eerste kennismaking in ieder geval. Mooie liedjes, veel melodieuze keyboards en iets minder gitaarwerk.

Naar zeggen het beste verkochtte album van het Nederlandse Symfo label, SI die jammer genoeg niet meer bestaat, maar waarop fantastische abums zijn uitgekomen. Dit album kwam uit in de heydays of Symfo in Nederland, aan het einde van 1994. Als gevolg hiervan gaf collage als een na laatste een optreden in Tilburg op October 29, 1994, tijdens het tweede deel van het Aurora Borealis, waar verder ook nog Ulysses speelde en na Collage uiteindelijk Shadowland.

Ik denk dat iedereen die bij dat concert aanwezig was kan instaan voor het feit dat vergeleken met dat, deze cd niet zoveel voorstelt. Zelden heb ik een band met zoveel power, energie en toewijdig zien spelen (de enige andere band die mij te binnen schiet is Quidam op het Day Of Dreams Festival in Zwolle, wat ook hun eerste optreden was). Mirek Gil, die Robert Amirian tegenhoudt die bijna uit extase zijn accoustische gitaar aan diggelen slaat. En net als Quidam later met Jadis, speelde Shadowland compleet van de kaart. Hierna zou de band no Safe uitbrengen, maar helaas bleef het daar verder bij, tot dat ze verder gingen zonder Mirek Gil (hij procuceerde het eerste Quidam album) als Satellite en waarmee ze ook een aantal schitterende albums hebben gemaakt.

Deze cd klimt wat matjes en is bij vlagen veel te vlak en ondynamisch opgenomen, hetgeen het luisterplezier allemaal geen voordelen oplevert. Collage doet me hier erg aan Genesis denken die ook live vele malen beter was dan in de studio. Neither way, Collage zette hier de deur open naar vervolg acties en andere bands uit Polen, die ook allemaal hun steentje konden bijdragen. Quidam, Satellite en uiteraard Riverside.

Briljant album van deze Poolse band. Zag ze voor het eerst tijdens een sympho festival in het Noorderlicht in Tilburg in 1994, o.a. samen PTS en Shadowland. Geweldige show!

Zonder meer een neoprogklassieker en misschien überhaupt wel een beetje een progklassieker, al is ook voor mij de galmsound van het album, in elk geval voor 68 minuten, wel wat veel van het goede. Verder komt het allemaal wat traag op gang. Dat is echter allemaal vergeten en vergeven als The Blues, Wings in the Night en het magistrale titelnummer langskomen.

Smaken verschillen maar ik vind dit echt een fantastisch album van begin tot eind en naar mijn mening juist helemaal nergens mee te vergelijken, uniek album in neo-prog stijl. Jammer dat deze band gestopt was, ja inderdaad gestopt was want ik heb vernomen dat er een nieuw album aan zit te komen ergens in juni 2022, wel met een andere zanger, ik kijk er in ieder geval naar uit

Steengoede plaat is dit zeg. Die galm die hier wat wordt vergruisd is precies waar ik van hou. Dat maakt deze neo-prog extra majestueus.

Wings in the Night is een waanzinnig gaaf nummer.

Een paar mooie nummertjes maar zeker geen klassieker. Daarvoor klinkt de cd te mat en er staan ook wat teveel vlakke, middelmatige songs op. Desalniettemin een heel behoorlijke neo prog plaat. 3,5 ster