menu

Fleetwood Mac - Mr. Wonderful (1968)

mijn stem
3,48 (87)
87 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Blues / Rock
Label: Blue Horizon

  1. Stop Messin' Round (2:24)
  2. I've Lost My Baby (4:20)
  3. Rollin' Man (2:56)
  4. Dust My Broom (2:56)
  5. Love That Burns (5:06)
  6. Doctor Brown (3:49)
  7. Need Your Love Tonight (3:31)
  8. If You Be My Baby (3:56)
  9. Evenin' Boogie (2:44)
  10. Lazy Poker Blues (2:39)
  11. Coming Home (2:43)
  12. Trying So Hard to Forget (4:45)
totale tijdsduur: 41:49
zoeken in:
avatar van Droombolus
3,0
Mittelprächtig zouden de Duitsers zeggen over deze plaat. Op zich is er niks mis mee. Hij gaat gewoon verder waar de 1e plaat opgehouden was, maar dan op een iets lager vuurtje. Stop Messin' Around is en blijft natuurlijk een klassieker, maar nog een keertje Dust My Broom vond ik toen al een zwakte bod ........

Harald
Droombolus schreef:
Mittelprächtig zouden de Duitsers zeggen over deze plaat. Op zich is er niks mis mee. Hij gaat gewoon verder waar de 1e plaat opgehouden was, maar dan op een iets lager vuurtje. Stop Messin' Around is en blijft natuurlijk een klassieker, maar nog een keertje Dust My Broom vond ik toen al een zwakte bod ........


Mittelprächtig bestaat er niet, het moet zijn Mittelmässig.
En mittelmässig is deze plaat zeker niet. Superaffengeile Scheibe zouden de Duitsers dan ook zeggen.

EVANSHEWSON
Formidabele tweede plaat, met Peter Green... ik kocht hem samen met die eerste in een dubbele digipack, héérlijk zulke uitgaves, en nog supergoedkoop ook (dank U, Mediamarkt; 7 €, kijk; daarvoor kan ik dit echt niet laten liggen).

Deze plaat gaat inderdaad verder waar de eerste stopt en staat bol van de prima bluesnummers. Toppertje hoor!

****1/2

avatar van kaztor
3,5
Mick lijkt hier wel wat op Christopher Lloyd met die maniakale blik...

EVANSHEWSON
Mick Fleetwood looks great! Graatmager is die boomlange vent, dat wel. Euh... geen idee wie Christopher Lloyd is hoor kaztor, ik ga even Googelen nu (???) een acteur, politicus, zanger , Nooit van gehoord, vrees ik...

Schitterende Bluesplaat is dit zeker en vast / vast en zeker.

(Ik weet dat men in Vlaanderen/Nederland bovenstaande uitdrukkingen dus anders gebruikt, ik weet alleen niet meer of het nu in Vlaanderen vast en zeker is of zeker en vast en omgekeerd, omdat ik te vaak in beide landen kom...)

Och ja, kaztor, het is die acteur die de rare professor speelt in Back to the Future, ja, nu je het zegt... MF lijkt er inderdaad wat op!

avatar van musician
3,0
Je moet hier inderdaad heel erg van houden, als Fleetwood mac fan met het gehele oeuvre in het bezit weet je soms ook niet meer wat er voorbij komt.

Blues, ik krijg hele volkstammen over mij heen als ik schrijf dat ik vaak nauwelijks een onderscheid tussen nummers weet te maken (erg he), op een cd als Mr. Wonderful. Wat ik wel weet, is dat ik een jubileum uitgave heb van Fleetwood mac greatest hits (1997) waarop ditmaal wel alle goede bluesnummers/hits zijn gezet.

Dat vind ik een klein briljantje. Voor mij is deze cd voldoende, voor de eerste twee jaar in het bestaan van deze super band.

Father McKenzie
Tijdloos sterk bluesalbum van deze vroege Mac. Stop Messin' Round is energieke opener, Dust my broom en Evenin' Boogie en ook Lazy Poker Blues zijn parels; Schitterende hoes ook met die boomlange en graatmagere toen nog jonge Mick Fleetwood.
Prachtplaat!!

twnmrs
Ik dacht dat na het debuutalbum (Peter Green's Fleetwood Mac) er een hoop albums zouden komen waarop duidelijk de vermoeidheid van Peter Green te merken zou zijn. Dit echter is een vondst!
Wat een topplaat en wat een tophoes!

avatar van kaztor
3,5
Heb 'm als deel van de The Blues Years-box. Daarop staat al het materiaal dat verscheen tot Then Play On, maar daarnaast ook het live-album Blues Jam At Chess en The Original Fleetwood Mac (een album dat verscheen nadat Peter Green al een paar jaar uit de band was).

Redelijk album vind ik dit, maar de productie klinkt erg brak en de nummers zijn nogal eender. De pluspunten zijn het spelplezier en de authentieke aanpak.

Stijn_Slayer
Misschien vloeken in de kerk voor sommige puristen, maar deze sla ik dan een tikkeltje hoger aan: Fleetwood Mac - English Rose (1969)

avatar van Droombolus
3,0
English Rose was een US-only release dus je zult met de puristen geen last krijgen ........

sugartummy
spencer en green speelden niet meer samen op dit album, waar wel horns de intrede deden. een iets afwisselender album dan het debuut, met wederom een sterke hoes.

avatar van musician
3,0
Waarom zouden Jeremy Spencer en Peter Green niet meer samenspelen op dit album?!

Credits

Fleetwood Mac

Peter Green – vocals, guitar, harmonica
Jeremy Spencer – vocals, slide guitar
John McVie – bass guitar
Mick Fleetwood – drums

avatar van Droombolus
3,0
Ah, deze vraag is mij ontgaan damaals .........

Het is gedeeltelijk waar wat Suikerbuikje zegt. Jeremy Spencer wou geen 2e gitaar spelen achter Green's leadpartijen. Green speelt daarentegen wèl mee op Spencer's nummers ...........

Het was één van de redenen waarom de band geen stap vooruit gekomen was sinds het debuut en zij, om er toch nog wat afwisseling in te krijgen, Christine ( toen nog ) Perfect vroegen piano te spelen en er blazers ingezet werden op sommige van de tracks van dit album. Maar de hoes blijft onbetaalbaar ......

Gelukkig kwam Green op het briljante idee om er nog een gitarist bij te vragen ..........

avatar van Ronald5150
3,0
Op "Mr. Wonderful" wordt de lijn van het debuut voorgezet. Energieke rauwe blues die op geen enkele manier vergelijkbaar is met het huidige geluid van Fleetwood Mac. Uiteraard is het gitaarspel van Peter Green prominent aanwezig, en dat is erg prettig om naar te luisteren. Met name in de wat langzamere nummers als "I've Lost My Baby", "Love That Burns" en het afsluitende "Trying So Hard to Forget" is de intensiteit nog groter. Zwaktebod vind ik wel dat maar liefst vier nummers op "Mr. Wonderful" hetzelfde thema hebben als "Dust My Broom". Naast deze klassieker hoor ik dezelfde riff (al dan niet in een ander tempo) terug op "Doctor Brown", "Need Your Love Tonight" en "Coming Home". Dat komt de variatie op het album niet ten goede en komt zelfs wat gemakzuchtig over. "Mr. Wonderful" is een lekker klinkend bluesalbum met een bijzonder goede gitarist in de hoofdrol, maar naast het gebrek aan variatie is de ontwikkeling ten opzichte van het debuut best beperkt.

avatar van Booyo
Love That Burns...

avatar van LucM
4,0
Het tweede album gaat stilistisch verder op de weg van het debuut: pure blues, bezield en authentiek. Wel klinkt het iets relaxter zonder aan energie te verliezen. Het gitaarspel van Peter Green komt ook hier maximaal tot zijn recht, vooral in de tragere nummers. Ik leerde Fleetwood Mac pas kennen midden in de jaren '70 en hun album Rumours is weliswaar jeugdsentiment, de oude bluesy Fleetwood Mac van Peter Green vind ik nauwelijks minder interessant.
Then Play On , dat meer richting rock gaat bezit ik ook allang en vind ik nog wat beter, hun werk in de tussenperiode (1970-1974) beluister ik nu volop.

avatar van goldendream
Dit album is het zwakste van de 3 albums met Peter Green. Het debuut en 'Then Play On' zijn beter. 'English Rose' is een verzamelaar en staat hier eigenlijk verkeerd. Alle nummers van dit album konden ook op het debuut gestaan hebben, alleen staan de sterkere nummers op het debuut. Dit album boeit me matig. Aangezien het pure blues is, kom ik tot het besef geen pure bluesliefhebber te zijn. De hoes is, eu, speciaal: Mick Fleetwood, de lange en magere slungel die wat verbaasd kijkt met een enge pop in de hand. 2 sterren

avatar van RuudC
3,0
Dit sluit inderdaad naadloos aan op het debuut, dus ik ga het verder kort houden, want alle positieve en negatieve commentaren gelden hier ook. Op het debuut staan inderdaad betere songs, maar qua niveau ontloopt het elkaar weinig.

Tussenstand:
1. Peter Green's Fleetwood Mac
2. Mr. Wonderful

avatar van lennert
2,0
Nog steeds een 'nee' van mijn kant, dit keer is hij slechts nog iets groter door het feit dat de blazerssectie erbij me allemaal nog minder doet dan het origineel. Verder wat RuudC ook zegt: het sluit naadloos aan op het debuut. Ik houd hier niet van en heb uitzonderlijk weinig zin om er nog een keer naar te luisteren. Oerlelijke hoes ook.

Tussenstand:
1. Peter Green's Fleetwood Mac
2. Mr. Wonderful

avatar van west
4,0
Als je van de blues houdt, en daarvoor moet je toch echt hier zijn bij Peter Green's Fleetwood Mac, dan kan dit album Mr. Wonderful niet echt tegenvallen. Een vrij relaxed album met een aantal snellere nummers, wat natuurlijk uitstekend wordt uitgevoerd. Peter Green's gitaar speelt weer een hoofdrol, wat kan die man toch spelen.

De nummers zijn goed tot erg goed, zoals opener Stop Messin' Round, I've Lost My Baby, het snellere Rollin' Man, Dust My Broom (de Elmore James cover), het mooie Love That Burns de catchy songs Doctor Brown & Need Your Love Tonight. Zo zie je gelijk dat kant A van de LP wat mij betreft uitstekend is en kant B goed. Het levert alles bij elkaar een prima blues plaat op. En dan vind ik de hoes ook nog eens anders en knap gemaakt.

avatar van kaztor
3,5
Vaak wordt het als een tegenvaller beschouwd, mede door het herhaaldelijk terugvallen op Dust My Broom, maar ik vind dat de ritmesectie hier een enorme doorgroei maakt vergeleken met het debuut.
Het klinkt allemaal een stuk strakker en in de langzamere stukken krijgen Mick en John alle ruimte waardoor dat typische FM-geluid nu beter te horen is.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:59 uur

geplaatst: vandaag om 16:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.