Spandau Ballet - Through the Barricades (1986)

Helaas viel mijn zus een tijdje voor deze zoetsappige boys en gezien het feit ze niet zo heel veel LP's kocht kon ik dit album continue in repeat beluisteren. Ik werd er altijd een beetje flauw van.

Dat is zeker een feit, maar toch is de titelsong erg goed en steekt ver boven de rest uit.

Aie... Daar was ik al bang voor... Ik hoopte nog even dat mijn zoekopdracht op dit edele forum niets zou opleveren, maar hij staat er echt in: de naar mijn mening Allerslechtste Plaat Allertijden!!!!
Ik kreeg laatst een stapel afgedankte platen via via in mijn bezit, met daartussen enkele pareltjes, maar ook dit exemplaar...
Daarna heb ik deze plaat één maal geluisterd. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen. Nog maar eens geluisterd en toen moest ik vooral heel hard lachen: wat ongelofelijk triest...
Zonder iemand voor de benen te willen schoppen zou ik deze plaat willen nomineren voor de toppositie van een nieuwe lijst: De grootste missers in de muziekhistorie!!

Nou nou , ok het is zeker geen classic -album maar zo slecht is dit album toch ook weer niet ?
Smaken verschillen , maar ik vind dat er toch wel aardige nummers op staan. ''Trough the barricades '' en ''How many lies'' zijn toch best aardig .
Verder vind ik ''Cross the line '' ook best goed.
De rest is inderdaad niet zo bijzonder.....
2,5*

Als we het over "missers in de muziekhistorie" gaan hebben; nou dan weet ik er nog wel een paar

Maak me gek Hans!! Bestaat er al zo'n topic..??
En sorry Don: Ja, zo slecht is dit album echt. Zielloze popmuziek met simpele melodietjes. Al geef ik schoorvoetend toe dat het titelnummer best ok was geweest als het niet omringd was (of voorafgegaan zo u wilt) door zoveel bagger...
Maar dit is natuurlijk mijn persoonlijke mening...

Volgens mij niet

Altijd een hekel aan deze band gehad,mierzoete ballads in combinatie met aalgladde songs en dat ten tijde van tijdsgenoten en fantastische bands als the Cure,U2, Simple Minds.Depeche Mode en Roxy Music. Als exponent van de New Wave periode volkomen ongeloofwaardig!
Het titelnummer is overigens nog wel redelijk en ook de zanger (Hadley heette hij of zoiets) heeft best wel kwaliteiten !

Ze begonnen hun carriere anders nog wel aardig met nummers als Muscle Bound, To Cut a Long Story Short en Chant No.1! Dat waren toch nummers die heel best onder de noemer New Wave vielen

Zal deze nummers nog wel even ophengelen,ze zeggen mij niets overigens !

Vooral doen, ze zullen je nog verbazen.

laat mij graag verrassen Ruby !

het titelnummer en how many lies zijn mooie nummers maar de rest op dit album vind ik iets minder,het beste album wat spandau ballet maakte was true uit 1983

Ik raak zowaar ook benieuwd ruby. U hoort nog van ons
En True laat ik verder ongemoeid, als je het niet erg vindt Monique..??

Ik vind dit album nogal tegenvallen. Alleen het titelstuk (dat ik nog steeds een wereldnummer vind) en 'How many lies?' spreken mij echt aan.

Through The Barricades, hoe afgezaagd ook, blijft klassiek tokkelvoer voor de akoestische gitaar.

Ik kan me er wel mee vermaken. Hert blijft een mooi deuntje.

How many lies heb ik ook altijd een erg leuke single gevonden, en die is in de vergetelheid geraakt...

Dit was mijn eerste album wat ik ooit kocht, toen nog een voorbespeelde cassette voor twintig gulden. Ik kocht het omdat ik de singles 'through the barricades', 'How many lies' en 'Fight for ourselves' goed vond, en toen ik 'm thuis ging luisteren vond ik de rest ook goed. Dat vind ik nu nog steeds wel, hoewel ik het album nu (ik heb 'm nu inmiddels op plaat) lang niet meer zo vaak draai.

Het laatste redelijk succesvolle album van deze muzikale macho's . Weinig muzikale progressie .
De romantische pop is nog altijd aalglad , maar heeft wel met het titelnummer een prachtig nummer in huis . Fraaie opbouw en met aardig wat diepgang .
De rest is van een duidelijk minder kaliber .

Ik vind dit het beste album van ze. Ik vind ieder nummer op het album wel aardig.
Dit album klinkt wat rauwer en minder steriel dan de vorige twee albums en ik vind het vreemd dat het zo'n lage gemiddelde beoordeling krijgt.

Voor mij kon dit album niet helemaal tippen aan het niveau van voorganger "Parade", maar echt slecht is dit album ook weer niet. Het titelnummer is nog steeds een dijk van een nummer en wat op dit album erg mooi is, is het terugkerende "Barricades" thema in de intro en de aflsuiter. "How many lies" en "Fight for ourselves" zijn toch ook nog aardige hits geweest, en echte slechte nummers staan er ook weer niet op, alhoewel geen enkel nummer (nou ja, "Cross the line" dan nog) het niveau van de genoemde 3 nummers heeft.
Voor mij blijft "Parade" dé Spandau Ballet standaard en is dat album voor mijn gevoel meer één geheel dan "Through the barricades", maar als je deze in de CD/LP bak tegenkomt, zou ik 'm toch niet laten liggen.

Through the Barricades bezit zoveel schoonheid in zowel tekst als de muziek.
How Many Lies? is niet zo sterk als Barricades en klinkt als een fijne eind 60's/ begin 70's popsong.
True en Parade zijn als het ware een soort van Greatest Hits verzamelaars, vanwege de goede, toch uitgemolken hits op singles, maar de albums van CBS/Sony Music laten toch weer een volwassen klinkende band horen die zonder grote hits ook goed bezig is.

Wisselend album. How Many Lies blijft een ondergewaardeerd nummer (1 van de beste SB-hits). Kwaliteit op dit album wordt voor mij neergezet met Cross The Line, Swept en Through The Barricades. Maar er zijn ook zwakke broeders als Virgin en Snakes & Lovers.

Ik begrijp nog steeds niet waarom How Many Lies genegeerd wordt op de twee verzamelaars die ik van Spandau Ballet heb.
Goed nummer en ook een redelijk hitsucces.

Ik heb zopas de dubbele verzamelaar The Story aangeschaft incl. How Many Lies.
Bevat ook de fantastische remix van Chant N°1 van 8 minuten die ik reeds lang zocht.
Volgens mij vrij compleet,mis enkel Empty Spaces.

Een aanrader!

Ik heb Reformation en Gold als verzamelaars.
Through the Barricades wil ik wel nog steeds eens aanschaffen.

Puik popalbum. Fijne songs en productie. Niets mis mee.

Ik vond er eigenlijk ook niets mis mee.

Soit, wie er vanuit een new wave (of zelfs new romantic) verwachting naar beluistert, hoort iets te lichtzinnigs, wie op een rockplaat hoopt, hoort een gladde productie die de tand des tijds niet echt doorstaan heeft... maar ik vond het een alleszins fijne plaat. Naast het titelnummer waren How Many Lies en Fight for Ourselves al bekend maar de (in meerderheid up-tempo) rest luisterde ook lekker weg. Tony Hadley is gewoon een erg fijne zanger en de alomtegenwoordige saxofoon... hoewel ook een jaren '80 cliché maakt Spandau Ballet er wel iets eigens van. Allicht geen Van Der Graaf Generator-achtig venijn, maar toch...

Een wat rauwer geluid deze Through The Barricades dan voorgangers True & Parade.
Geen memorabele plaat maar mag erop zijn tijd graag naar luisteren.
Het titelnummer en How Many Lies behoren tot het betere werk wat de band gemaakt heeft.