Coys schreef:
Voor Okkervil Rivers doen is dit een erg kalme plaat.
Over het geheel genomen is dit inderdaad een kalme plaat voor Okkervil River. Er staan echter 13 nummers op, met toch regelmatig een aantal ouderwetse versnellingen daarbij. Om te beginnen gelijk al openingstrack The Valley, gevuld met heerlijke strijkers. Rustiger is Pirates, een nummer waar ik aan moest wennen. Maar wat heeft het eigenlijk een heerlijk relaxte beat en loopt het lekker.
Het wordt gevolgd door één van de beste nummers: The Rider. Ja hoor, toch echt in die ouderwetse Okkervil River versnelling, met een Arcade Fire achtige piano, gevolgd door sterke drums en violen. Het dwarrelt fraai door je kamer heen (of je hoofd als je een koptelefoon op hebt). Eigenlijk lijkt dit ook wel een beetje een Springsteen nummer.
En dan Lay of the Last Survivor. Daar horen we een bekend geluid terug: dat van de Nieuw Zeelandse band The Veils. Als je mij dit had laten horen en gezegd dat het een nieuw nummer van The Veils was, had ik je geloofd. Ik ben een fan van The Veils met hun intense hele fraaie muziek, dus dit rustige mooie nummer mag er wezen. Die sound komt trouwens vaker terug op dit album.
White Shadow Waltz is echt een heerlijk nummer, a la Arcade Fire. Tegen het valse aan gezongen vol met aanzwellende violen en trommels. Fantastisch. En het gaat zo door: We Need A Myth heeft een geweldige opbouw, begeleidt door piano, gitaar en drum.
Dan gaan we de rustige nummers in. Het begint met de honkie-tonkie piano van Hanging from a Hit. Opvallend is de mooie zang van Will Sheff en de fraaie melodie. Show Yourself is nog wat rustiger en wordt begeleidt door een akoestische gitaar en electronica. Op de koptelefoon klinkt dit nummer echt prachtig. En ineens komt er een electrische shoegaze gitaar voor de finale: sterk.
Your Past Life as a Blast heeft een mooi orgeltje eronder en doet weer denken aan The Veils. Shake It, Shake It! Wake and Be Fine heeft fantastisch mooie violen, een lekkere piano en knallende momenten. De finale track The Rise duurt ruim 6 minuten en is een monumentaal nummer. Piano, dubbele zang, violen en andere klassieke instrumenten beginnen vol aan dit nummer. Dan volgt er een heel rustig, bijna barok, tussenstuk, waarna er een enigzins chaotisch en toch mooi eind volgt.
Alles bij elkaar is dit een heel gevarieerde plaat geworden, van rustige momenten tot aanzwellende finales. Er worden veel verschillende instrumenten gebruikt en flink wat stijlen, waarbij de vergelijking met soms the Veils & the Arcade Fire opvallen. De productie is sterk en de uitvoering evenzo. En de plaat staat vol met goede tot prachtige tracks. Echt een hoogtepunt van 2011 dit I Am Very Far!