Is it Too Late?
To do it Again?
Or should We Wait,
Another Ten?
Nobody Knows
Everybody cares
Everyone's Asking
zo opent Here Before,
en wat mij betreft ben ik blij dat ze niet nog eens 10 jaar hebben gewacht,
en mogen ze van mij, gezien de kwaliteit van het gebodene, er nog wel een paar albums aan vast knopen.
Zoals cddrive al zegt: oude tijden herleven, maar dit keer op een positieve manier:
the Feelies zijn op een prettige manier the Feelies gebleven.
Gelukkig heten ze niet allemaal Davies.
Want hier geen nieuw album waarvan je na beluistereing moet concluderen: ja dat was er dus duidelijk 1 te veel.
Alle ingredienten zijn hetzelfde, de bandleden zijn hetzelfde, maar ook, de kwaliteit van de songs is weer hetzelfde als, voor het laatst, 19 jaar geleden.
Okee Mercer's stem is ietsje minder stemvast dan 20 jaar geleden, wat lager ook. Maar hij heeft nog steeds dat lekkere relaxte gevoel. Wat zo lekker soms samengaat met en soms ook dwars staat op die dubbele gitaarpartijen.
Heerlijk weer die slaggitaar van Bill MIllion die gaat weer door en door.
Wat ook opvalt is dat Brenda's bas spel beter en meer prominent is geworden, soms zelfs bijna frivool. Meid toch... het feit dat ze met Wild Carnation meer op de voorgrond trad, zal daar aan meegeholpen hebben.
En Dave? Die zit weer als vanouds ineengedoken met zijn lange lijf achter een floortom, subtiele ritmedingetjes te doen, met 1 stok en een tamboerijn.
Het album overtreft mijn verwachtingen, hoewel die, eerlijkheidshalve, misschien een beetje 'kunstmatig' laag waren. Want stel je voor dat een album van een van je favoriete muziekclubjes, na zo lang wachten, wel tegenvalt....da's pas balen.
Inderdaad; om aan de titel van het album te refereren: ze zijn hier eerder geweest, en voor mij mogen ze weer een tijdje blijven, en moeten we maar gewoon genieten van hoe lang het deze keer weer allemaal duurt.
Want een ding is zeker bij the Feelies, met het begrip tijd gaan zij op een geheel 'eigen wijze' om.
En nu maar hopen dat, over tijd gesproken, Bill voldoende vakantiedagen over heeft om er een tour door Europa in te plannen.
Maar laten ze het toch vooral op hun eigen manier blijven doen, want dat is en blijft hun kracht.
Dus Stan, Glenn, Bill, Brenda & Dave: welcome back !!
Ik ben een blij man.