Chef'Special - One for the Mrs. (2011)

Ik heb hem inderdaad ook bij de Sounds in Haarlem gehaald, volgens mij heeft de Fame in Amsterdam hem ook.

Niet meer nodig, net voor 5 euro op marktplaats op de kop getikt.

Dit kon wel eens mijn meest beluisterde 2011 release zijn, echt lekker, vooral met het mooie weer nu. Biertje, Chef'Special en een tuinstoel...erg fijn.

Vooral live zijn ze geweldig, heb ze al 5 keer live mogen aanschouwen.

echt een verassend leuke plaat! Ik ken ze al een tijdje en hoewel ik anderhalf jaar geleden er nog van overtuigd was dat ze niet speciaal genoeg waren om door te breken, zijn ze in die korte tijd zóveel verbeterd. Echt een plaat die je meerdere keren kunt luisteren zonder er gek van te worden.

En @ Rythm & poetry: Get over it, dude. Volgens mij zit iets je iets teveel dwars als je mensen zo erg van muziek waar ze van genietenwilt afpraten. Je vind het niet leuk, ontzettend jammer, nu verder naar iets wat je wel leuk vindt.

Over die taalfouten trouwens, voor mij is het duidelijk dat hij geen taalfouten maakt maar een beetje Engelse slang over wilt nemen. weet ook niet of ik dat nu zo fantastisch vind, maar taalfouten zijn het niet hoor.

Met een halfje verhoogd, toch wel erg goed dit. Elk nummer is raak. Ik had het zelfs 4,5 gegeven zonder het walgelijke scribblin. Lie to me is fantastisch, vooral de band. Fantastische productie.
Live is het ook echt swingend, geweldig.

The Seed (2.0) van The Roots ft. Cody Chesnutt heeft wel erg duidelijk model gestaan voor Airplaying.

Live is het een feest, dat zeker. Dan verwacht je dat de plaat of netjes uitgekiend is en we een geluidsbeeld vol details voorgeschoteld krijgen, of dat het een vrij ruw product is om dat live-gevoel en de daaraan gepaarde opwinding vast te houden. Helaas zit het er een beetje tussenin op de eersteling van Chef’Special.

Het probleem is een beetje dat er teveel gekozen wordt voor zaken die anderen als ‘chill’ of ‘relaxed’ aan zullen merken, ‘zomerplaat’ zullen ze misschien ook wel zeggen, maar daar kan ik niet veel mee. ‘Birds’, ‘Stick Around’, ‘Lie to Me’, zelfs ‘Scribblin’, het zijn vrij aardige liedjes met een Jack Johnson- of reggae-tic. Bij Jack Johnson val ik letterlijk in slaap en reggae neem ik maar in beperkte mate tot me. Het probleem is namelijk vaak dat als een zanger zich aan reggaenummers waagt, hij een belachelijk accent op moet zetten omdat ie blijkbaar denkt dat ie Bob Marley is. Denk aan de zanger van Beef, maar ook de zanger/rapper van Chef’Special, Joshua Nolet heet hij, moet een gek stemmetje opzetten. Wel jammer, want de vrijage met dit soort muziek levert toch wel aardige nummers op, zoals ‘Slowdown’, dat in de studioversie helaas niet de smerig dikke dubbas van de live-uitvoeringen heeft.

Die Joshua Nolet, hij is het probleem van de band. Live valt het wel mee, want dan is ie niet altijd even goed verstaanbaar, maar op de plaat kan hij soms zelfs ergerlijk zijn. Echt een goede rapper is hij niet, daarvoor hangt hij teveel tussen ritmisch praten a la The Streets en écht rappen in, maar dan heel erg snotterig, en als zanger is hij ook niet echt geslaagd. Ook tekstueel komt hij vrij flauw uit de hoek. Zo schept hij in het overigens verder behoorlijk geslaagde, op een strak vastgehouden biet voortdenderende ‘Spitting On Ye Citystreets’ op dat zijn band in de stad is en dat moeders hun dochters thuis moeten houden, want Chef’Special komt voor hun maagdelijkheid. Stoer hoor, maar ongeloofwaardig en zeker als je bedenkt dat hij na afloop van het concert wat ik bijwoonde, een bezoekster geen knuffel wilde geven, want ‘Sorry, ik heb een vriendin’.

Nu ga ik iets racistisch zeggen: Joshua is wit. Zijn jullie al gechoqueerd? Afijn, Joshua is wit, heeft lulletjeshaar en denkt dat hij afwisselend Bob Marley en een grote, zwarte n-woord is. Tja, daar zit het andere pijnpunt: ‘One for the Mrs.’ is geen hiphopplaat. Er wordt ondermaats gerapt en in de verborgen track wordt The Roots nagedaan, maar dat is dan ook de enige connectie met hiphop. Geen knappe teksten vol leuke woordspelingen en virtuoos binnenrijm, maar een psuedo-stoer doen. Jammer dat men zich wel voordoet als zijnde hiphop. Het is potverdorie geen live-hiphopgroep, maar een band met een rapper. En die rapper vraagt net teveel aandacht en weet niet goed wanneer hij even zijn mond dicht moet houden.

Maar nu zul je je afvragen, wat is er goed aan deze plaat? Dat zal ik jullie nu vertellen, beste lezers en lieve lezerettes. De band bestaat namelijk uit een aantal goede muzikanten, waarvan vooral de ritmesectie eigenlijk ijzersterk is. Op plaat worden de muzikanten wat in toom gehouden, omdat Joshua blijkbaar voorop moet staan, dat is wel jammer. En ook al zijn de ‘relaxte, chille zomerplaatmomenten’ toch behoorlijk in orde, de band is op het sterkst als ze gewoon snel, hard en funky uit de hoek komen. ‘Airplaying’, waarvoor men wel erg duidelijk met een scheef oog naar ‘The Seed 2.0’ heeft gekeken, is net als die klassieker een strak nummer waarin funk, garagerock en raps een geslaagd huwelijk aangaan. ‘Colors’ is het beste moment van de plaat, een ijzersterk nummer waarin scherp gitaarspel, een stevige ritmesectie, een viezige synth-bas en aan het einde een bescheiden luchtalarmgitaarsolo het absolute albumhoogtepunt opleveren.

Nederlandse band waar wij nog heel veel gaan horen. Mix van pop, rock, hiphop, dubstep en reggae. Heerlijk albumpje om op een zonnige dag te luisteren tijdens het studeren, in de auto of gewoon lekker in de tuin onder het genot van een drankje. 4,5/5

Waar hoor jij in Goethesnaam dubstep?

Op dit album niet, maar hun liveoptredens zijn zeker dubstepinvloeden hoorbaar. YouTube - Chef'Special - My Night Off - Pinkpop 2012 - HD1080i (4:06). De zin was ook meer een aanvulling op mijn eerste zin. Een Nederlandse band die een mix van pop, rock, hiphop, dubstep en reggae maakt. Dubstep is op dit album niet te horen, live wel. Wie weet op het volgende album wel

Eerlijk is eerlijk, ik vind 'My Night Off' een beetje plat, maar dat dubstepgedeelte in de live-versie is best master. Ik heb het hen in elk geval zelf nog nooit live horen doen (ik heb ze twee live meegemaakt; een keer ergens vorig jaar in een klein tentje en met het Bevrijdingsfestival te Wageningen). Maar soit, het werkt best goed.

Ik heb ze helaas nog niet live gezien, maar die kans zal vast nog wel ooit komen. Dat dubstep gedeelte hoorde ik voor het eerst toen ik naar het Pinkpop verslag op tv keek. Zeer tof, ik hoop dat dit soort invloeden op het volgende album te horen zijn.

Jeez, wat een gemiddelde. Ken het album verder niet, maar die zanger/rapper is toch te irritant voor woorden of niet? Die kan werkelijk helemaal niks.

De frontman is inderdaad duidelijk het minst getalenteerde bandlid, maar de rest is gewoon prima genoeg om dat menneke net niet ergerlijk te vinden. Toen ik ze voor het eerst live zag was het geluid gelukkig ongeveer zo dat Joshua niet heel goed te verstaan was.

Aan mij ligt het niet Kos.

Saaie band. Een veel te hoog 'chill' en relax gehalte, dat trucje kennen we nu wel lang en breed. ('Inderdaad!! hoor ik nu Jack Johnson, Ed Sheeran en Beef zeggen). Maar dat zijn dan ook melodieuze, uitdagende acts met sterk werk. Weinig spannend ook. Zanger - het wordt hier en daar al duidelijk bij de reacties - enorm saai mijmerend door alle nummers heen. Dat geintje deed Llewy is Sel van relax toch wel wat beter. Misschien kan de zanger met deze Stadgenoot gaan babbelen. Ritmesectie haalt Chef' Special net van de grens tussen onvoldoende en voldoende weg, in hun eigen voordeel.

joshua heeft voor zover ik weet nog nooit een knuffel afgewezen of ooit toegegeven dat hij een vriendin had/heeft. stick around gaat weliswaar over een bepaald meisje, maar dat is dacht ik nooit iets geworden. verder zie ik ook niet zo hoe je in weetikveelsnaam joshua het "probleem" van de band kan noemen. hij is plusminus het creatieve brein, hoewel ze natuurlijk allemaal creatief zijn schrijft hij alle nummers en heeft ervoor gezorgd dat de band is wat het is.

Je hoeft niet m'n hele recensie te citeren, dat is ook weer zo'n lap tekst. Maar omdat je het zo lief vraagt zal ik puntsgewijs op je commentaar ingaan.
1. Ik baseer me hierbij op wat ik opving na afloop van het concert in Doetinchem, begin september 2011.
2. Ken je Joshua of zo, dat je op de hoogte bent met welke meisjes hij wel en niet wil knuffelen en of hij een vriendin heeft?
3. Je opmerking of Joshua het creatieve brein is kan ik niet valideren. Kun jij dat wel? Dan zou ik daar graag onderbouwing voor willen. Ik vind hem een ondermaatsche rapper/zanger en tekstueel ook weinig interessant. De musici vind ik dan weer vrij goed, maar Joshua blijft t.o.v. behoorlijk achter.

Ben je trouwens nieuw hier? Da-ag Rebekka. Mag ik Rebekka zeggen?

Na een live optreden voor een paar euro's op de kop getikt op Marktplaats. Tekstueel is het niet overal even goed, maar het blijft in je hoofd plakken. Ik vind het vooral lekker in de zomer. Pilsje erbij, en voila, genieten. Live vind ik het trouwens ook een erg sterke band, vooral die dubstep invloeden erbij...

Normaal zou ik zeggen: 3,5*, maar Pete Philly zorgt toch voor een halve ster extra

Gisteren heb ik dan eindelijk Chef'special live mogen beschouwen @ Bibelot in Dordrecht. Ik kende het album al een tijdje, maar wat zijn ze live vet! Sommige mogen Joshua misschien geen goede zanger/rapper vinden, maar een entertainer is hij zeker. Naast de meeste nummers van deze plaat, speelden ze ook een aantal nieuwe nummers die wij wellicht op de nieuwe plaat kunnen terughoren. Ik moet zeggen, het klonk veelbelovend. Ik kijk uit naar het nieuwe album!

Een leuke, vrolijke plaat, met een zanger die zich inderdaad iets te chill voordoet om een heel album lang te kunnen boeien, maar de sterke composities en het fraaie bandgeluid maken veel goed. Het genre is niet echt mijn ding, dus in de discussie over invloeden en "street cred" kan en wil ik me niet mengen, en ik weet ook niet wie daarop zou zitten te wachten aangezien het sowieso alweer een onwaarschijnlijke twintig maanden geleden is dat er voor het laatst iets bij deze plaat geschreven werd... Bizar.