Slowgaze schreef:
Live is het een feest, dat zeker. Dan verwacht je dat de plaat of netjes uitgekiend is en we een geluidsbeeld vol details voorgeschoteld krijgen, of dat het een vrij ruw product is om dat live-gevoel en de daaraan gepaarde opwinding vast te houden. Helaas zit het er een beetje tussenin op de eersteling van Chef’Special.
Het probleem is een beetje dat er teveel gekozen wordt voor zaken die anderen als ‘chill’ of ‘relaxed’ aan zullen merken, ‘zomerplaat’ zullen ze misschien ook wel zeggen, maar daar kan ik niet veel mee. ‘Birds’, ‘Stick Around’, ‘Lie to Me’, zelfs ‘Scribblin’, het zijn vrij aardige liedjes met een Jack Johnson- of reggae-tic. Bij Jack Johnson val ik letterlijk in slaap en reggae neem ik maar in beperkte mate tot me. Het probleem is namelijk vaak dat als een zanger zich aan reggaenummers waagt, hij een belachelijk accent op moet zetten omdat ie blijkbaar denkt dat ie Bob Marley is. Denk aan de zanger van Beef, maar ook de zanger/rapper van Chef’Special, Joshua Nolet heet hij, moet een gek stemmetje opzetten. Wel jammer, want de vrijage met dit soort muziek levert toch wel aardige nummers op, zoals ‘Slowdown’, dat in de studioversie helaas niet de smerig dikke dubbas van de live-uitvoeringen heeft.
Die Joshua Nolet, hij is het probleem van de band. Live valt het wel mee, want dan is ie niet altijd even goed verstaanbaar, maar op de plaat kan hij soms zelfs ergerlijk zijn. Echt een goede rapper is hij niet, daarvoor hangt hij teveel tussen ritmisch praten a la The Streets en écht rappen in, maar dan heel erg snotterig, en als zanger is hij ook niet echt geslaagd. Ook tekstueel komt hij vrij flauw uit de hoek. Zo schept hij in het overigens verder behoorlijk geslaagde, op een strak vastgehouden biet voortdenderende ‘Spitting On Ye Citystreets’ op dat zijn band in de stad is en dat moeders hun dochters thuis moeten houden, want Chef’Special komt voor hun maagdelijkheid. Stoer hoor, maar ongeloofwaardig en zeker als je bedenkt dat hij na afloop van het concert wat ik bijwoonde, een bezoekster geen knuffel wilde geven, want ‘Sorry, ik heb een vriendin’.
Nu ga ik iets racistisch zeggen: Joshua is wit. Zijn jullie al gechoqueerd? Afijn, Joshua is wit, heeft lulletjeshaar en denkt dat hij afwisselend Bob Marley en een grote, zwarte n-woord is. Tja, daar zit het andere pijnpunt: ‘One for the Mrs.’ is geen hiphopplaat. Er wordt ondermaats gerapt en in de verborgen track wordt The Roots nagedaan, maar dat is dan ook de enige connectie met hiphop. Geen knappe teksten vol leuke woordspelingen en virtuoos binnenrijm, maar een psuedo-stoer doen. Jammer dat men zich wel voordoet als zijnde hiphop. Het is potverdorie geen live-hiphopgroep, maar een band met een rapper. En die rapper vraagt net teveel aandacht en weet niet goed wanneer hij even zijn mond dicht moet houden.
Maar nu zul je je afvragen, wat is er goed aan deze plaat? Dat zal ik jullie nu vertellen, beste lezers en lieve lezerettes. De band bestaat namelijk uit een aantal goede muzikanten, waarvan vooral de ritmesectie eigenlijk ijzersterk is. Op plaat worden de muzikanten wat in toom gehouden, omdat Joshua blijkbaar voorop moet staan, dat is wel jammer. En ook al zijn de ‘relaxte, chille zomerplaatmomenten’ toch behoorlijk in orde, de band is op het sterkst als ze gewoon snel, hard en funky uit de hoek komen. ‘Airplaying’, waarvoor men wel erg duidelijk met een scheef oog naar ‘The Seed 2.0’ heeft gekeken, is net als die klassieker een strak nummer waarin funk, garagerock en raps een geslaagd huwelijk aangaan. ‘Colors’ is het beste moment van de plaat, een ijzersterk nummer waarin scherp gitaarspel, een stevige ritmesectie, een viezige synth-bas en aan het einde een bescheiden luchtalarmgitaarsolo het absolute albumhoogtepunt opleveren.
joshua heeft voor zover ik weet nog nooit een knuffel afgewezen of ooit toegegeven dat hij een vriendin had/heeft. stick around gaat weliswaar over een bepaald meisje, maar dat is dacht ik nooit iets geworden. verder zie ik ook niet zo hoe je in weetikveelsnaam joshua het "probleem" van de band kan noemen. hij is plusminus het creatieve brein, hoewel ze natuurlijk allemaal creatief zijn schrijft hij alle nummers en heeft ervoor gezorgd dat de band is wat het is.