Op mijn zestiende was ik een fan van “harde” muziek. Metal, punk, noem maar op. Iron Maiden, Metallica, Ramones, The Clash, dat soort bands. Daarna ben ik dat alles een tijdlang uit het oog verloren, ik begon nieuwe dingen te ontdekken. Eerst Johnny Cash en Elvis Presley, daarna Neil Young en Bob Dylan. Ik heb enkele jaren amper metal beluisterd, tot in 2010. Toen kwam het allemaal terug. Ik omarmde mijn oude liefdes, maar leerde ook nieuwe dingen kennen. Opeth. Agalloch. Neurosis. Shining. Woods of Desolation. Een wereld vol verbluffende platen opende zich voor mij; black metal, post-metal, sludge metal… Niet dat ik echt specifiek naar genres keek, het moest me vooral liggen, ik moest het voelen, mee ervaren. Om u maar een idee te geven van mijn grillige leven in metal-land.
Nu is er dus die nieuwe gigant die zich heeft geopenbaard voor mij. ‘Lapsus’ van Light Bearer. Volgens verschillende bronnen een eerste van vier delen, over Lucifer (letterlijk: light bearer), de gevallen Engel van God. De volgende delen zouden volgens
deze bron ‘Silver Tongue’, ‘Magisterium’ en ‘Lattermost Sword’ gaan heten, maar daar heb ik het dan wel weer over. Eerst een korte schets van het verhaal dat op ‘Lapsus’ wordt verteld.
Lucifer is de protagonist (hoofdrolspeler) van het verhaal. Zijn tegenspeler (antagonist) is God. Ooit bestond er een soort onvoorwaardelijke liefde en trouw tussen Lucifer en God, maar het komt tot een conflict. Lucifer wordt verbannen uit de hemel, naar de diepe krochten van de hel. Daar welt de woede langzaam in hem op, en de wrok, tot hij beseft dat hij een tegengewicht moet creëren voor Adam, God’s schepping. Het verhaal volgt dus het boek Genesis uit het Oude Testament, maar is geen letterlijke interpretatie of vertaling daarvan. Lucifer wordt gezien als “good guy”, en dat is opmerkelijk, maar ook verfrissend, want je kan het uiteraard van twee kanten bekijken.
Een andere belangrijke invloed was ‘Paradise Lost’, ook een aparte opvatting van het verhaal over Adam en Eva, van de Engelse dichter John Milton. Dat geldt ook voor de overige drie delen; Alex, de zanger van Light Bearer, heeft zijn hele verhaal geïnspireerd op deze legendarische werken. En wat ‘Lapsus’ althans betreft, kunnen we zeggen dat dit een meesterwerk in spe is. De band vertaalt op weergaloze wijze de gevoelens en gedachten van Lucifer, in een mengeling van post- en sludge metal. Epiek ten top, natuurlijk, gezien het onderwerp van de plaat, en de lengte van sommige tracks (de titeltrack spant wat dat betreft de kroon, met ruim 17 minuten!).
‘Beyond the Infinite’ is een prachtige proloog, een voorbereiding op het echte werk. Een gigant ontwaakt; een nieuw besef. Een gedachtestroom komt op gang, radertjes beginnen te werken. Lucifer staat op. Een ingehouden begin, een uitbarsting, prachtig melancholisch vioolspel. Een machtige tweestrijd is geboren.
‘Primum Movens’, dat erg doet denken aan het meest epische en monumentale werk van GYBE!, luidt de neergang van Lucifer in. Veel herhaling van gitaarlijnen in deze track, maar nooit storend, en het drumwerk is bovendien fantastisch. Lucifer weigert te buigen voor Adam, een mens. God ziet dit als verraad, en wil hem weg uit de hemel. De song zwelt op en op en op, tot Lucifer besluit met “Take up arms! Amorphous ghost! For this is the eve of our disgrace!”. Prachtig, tot tranen toe bewegend pianospel sluit het nummer af.
‘Armoury Choir’ representeert de Engelen die trouw blijven aan God. Gabriel. Michael. Zij doen hun best om stroop om de mond van God te smeren, en blijven hem trouw tot het eind, niet zozeer uit liefde en overtuiging voor God, eerder uit haat voor Lucifer. ‘The Metatron’ is een kort, ambient-achtig tussenstukje. Metatron was ook één van de meest loyale Engelen, maar scheen geen eigen meningen te hebben. Wat God dacht, dat dacht hij. Wat God goed achtte, dat achtte ook hij goed, en wat God kwaad achtte, dat achtte ook hij kwaad. Een schaap, een loze geest, die uiteindelijk de genadestoot uitdeelde aan Lucifer. Dit is zijn beschuldiging:
“O Day Star, Son of Dawn!
Laid the nations low!
You said in your heart:
“I will ascend to heaven;
I will raise my throne
Above the stars of God;
I will ascend
To the tops of the clouds;
I will make myself
Like the most high””
‘Prelapsus’ is het pleidooi van Lucifer. Schreeuwend begint hij aan zijn betoog; en wordt het stilaan duidelijk dat hij er niet meer op hoopt om in de hemel te mogen blijven, maar probeert hij zoveel mogelijk strijdmakkers te werven; Engelen die het ook niet eens zijn met God, en hem willen volgen in zijn afdaling, om zich voor te bereiden op een allesvernietigende slag. Een bijzonder heftige en intense song, enorm geladen ook; Lucifer weet dat hij zal vallen, en daarom laat hij al zijn gevoelens de loop.
‘Lapsus’ is het sluitstuk van deze eerste akte. Lucifer wordt verstoten, samen met de Engelen die bij hem aansloten. Een song die alle haartjes op m’n armen doet rechtstaan; de zang is enorm intens (het zal ook te maken hebben met het feit dat de zanger dit zelf allemaal heeft geschreven), de gitaren spelen epischer riffs als tevoren, de spanning tussen “the false God” en zijn volgelingen en “the innocent Lucifer” en zijn rebellen is te snijden, bijna te voelen. Bovendien zeggen de laatste vier minuten van het nummer meer dan duizend loze woorden; hierin zie ik ook wel een aanklacht tegen het rechtssysteem, dat soms erg oneerlijk is, corrupt en bevooroordeeld. Maar dat zal mijn verbeelding dan wel weer zijn.
Deze eerste akte roept niet alleen verbazing op, maar ook torenhoge verwachtingen wat betreft deel 2, deel 3 en deel 4. Iets in mij zegt dat het wel goed zal komen, en gezien het verhaal en wat nog komen moet, staat ons nog één en ander te wachten. Ik heb gelezen dat de release van het volgende deel gepland staat ergens in de zomer van 2012, en dat Light Bearer ook nog van plan is om enkele onafhankelijke EP’s uit te brengen.
Hier vind je trouwens de lyrics van het album, plus een tekstje bij elk nummer, dat het verhaal wat prozaïscher vertelt. Ontzettend handig, en ik heb me er ook wel op gebaseerd.
4,5 sterren