menu

Light Bearer - Lapsus (2011)

mijn stem
4,05 (44)
44 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Metal
Label: Halo of Flies

  1. Beyond the Infinite (4:03)
  2. Primum Movens (13:56)
  3. Armoury Choir (14:44)
  4. The Metatron (1:43)
  5. Prelapsus (7:04)
  6. Lapsus (17:39)
totale tijdsduur: 59:09
zoeken in:
avatar van AOVV
4,5
Op mijn zestiende was ik een fan van “harde” muziek. Metal, punk, noem maar op. Iron Maiden, Metallica, Ramones, The Clash, dat soort bands. Daarna ben ik dat alles een tijdlang uit het oog verloren, ik begon nieuwe dingen te ontdekken. Eerst Johnny Cash en Elvis Presley, daarna Neil Young en Bob Dylan. Ik heb enkele jaren amper metal beluisterd, tot in 2010. Toen kwam het allemaal terug. Ik omarmde mijn oude liefdes, maar leerde ook nieuwe dingen kennen. Opeth. Agalloch. Neurosis. Shining. Woods of Desolation. Een wereld vol verbluffende platen opende zich voor mij; black metal, post-metal, sludge metal… Niet dat ik echt specifiek naar genres keek, het moest me vooral liggen, ik moest het voelen, mee ervaren. Om u maar een idee te geven van mijn grillige leven in metal-land.

Nu is er dus die nieuwe gigant die zich heeft geopenbaard voor mij. ‘Lapsus’ van Light Bearer. Volgens verschillende bronnen een eerste van vier delen, over Lucifer (letterlijk: light bearer), de gevallen Engel van God. De volgende delen zouden volgens deze bron ‘Silver Tongue’, ‘Magisterium’ en ‘Lattermost Sword’ gaan heten, maar daar heb ik het dan wel weer over. Eerst een korte schets van het verhaal dat op ‘Lapsus’ wordt verteld.

Lucifer is de protagonist (hoofdrolspeler) van het verhaal. Zijn tegenspeler (antagonist) is God. Ooit bestond er een soort onvoorwaardelijke liefde en trouw tussen Lucifer en God, maar het komt tot een conflict. Lucifer wordt verbannen uit de hemel, naar de diepe krochten van de hel. Daar welt de woede langzaam in hem op, en de wrok, tot hij beseft dat hij een tegengewicht moet creëren voor Adam, God’s schepping. Het verhaal volgt dus het boek Genesis uit het Oude Testament, maar is geen letterlijke interpretatie of vertaling daarvan. Lucifer wordt gezien als “good guy”, en dat is opmerkelijk, maar ook verfrissend, want je kan het uiteraard van twee kanten bekijken.

Een andere belangrijke invloed was ‘Paradise Lost’, ook een aparte opvatting van het verhaal over Adam en Eva, van de Engelse dichter John Milton. Dat geldt ook voor de overige drie delen; Alex, de zanger van Light Bearer, heeft zijn hele verhaal geïnspireerd op deze legendarische werken. En wat ‘Lapsus’ althans betreft, kunnen we zeggen dat dit een meesterwerk in spe is. De band vertaalt op weergaloze wijze de gevoelens en gedachten van Lucifer, in een mengeling van post- en sludge metal. Epiek ten top, natuurlijk, gezien het onderwerp van de plaat, en de lengte van sommige tracks (de titeltrack spant wat dat betreft de kroon, met ruim 17 minuten!).

‘Beyond the Infinite’ is een prachtige proloog, een voorbereiding op het echte werk. Een gigant ontwaakt; een nieuw besef. Een gedachtestroom komt op gang, radertjes beginnen te werken. Lucifer staat op. Een ingehouden begin, een uitbarsting, prachtig melancholisch vioolspel. Een machtige tweestrijd is geboren.

‘Primum Movens’, dat erg doet denken aan het meest epische en monumentale werk van GYBE!, luidt de neergang van Lucifer in. Veel herhaling van gitaarlijnen in deze track, maar nooit storend, en het drumwerk is bovendien fantastisch. Lucifer weigert te buigen voor Adam, een mens. God ziet dit als verraad, en wil hem weg uit de hemel. De song zwelt op en op en op, tot Lucifer besluit met “Take up arms! Amorphous ghost! For this is the eve of our disgrace!”. Prachtig, tot tranen toe bewegend pianospel sluit het nummer af.

‘Armoury Choir’ representeert de Engelen die trouw blijven aan God. Gabriel. Michael. Zij doen hun best om stroop om de mond van God te smeren, en blijven hem trouw tot het eind, niet zozeer uit liefde en overtuiging voor God, eerder uit haat voor Lucifer. ‘The Metatron’ is een kort, ambient-achtig tussenstukje. Metatron was ook één van de meest loyale Engelen, maar scheen geen eigen meningen te hebben. Wat God dacht, dat dacht hij. Wat God goed achtte, dat achtte ook hij goed, en wat God kwaad achtte, dat achtte ook hij kwaad. Een schaap, een loze geest, die uiteindelijk de genadestoot uitdeelde aan Lucifer. Dit is zijn beschuldiging:

“O Day Star, Son of Dawn!
Laid the nations low!
You said in your heart:
“I will ascend to heaven;
I will raise my throne
Above the stars of God;
I will ascend
To the tops of the clouds;
I will make myself
Like the most high””

‘Prelapsus’ is het pleidooi van Lucifer. Schreeuwend begint hij aan zijn betoog; en wordt het stilaan duidelijk dat hij er niet meer op hoopt om in de hemel te mogen blijven, maar probeert hij zoveel mogelijk strijdmakkers te werven; Engelen die het ook niet eens zijn met God, en hem willen volgen in zijn afdaling, om zich voor te bereiden op een allesvernietigende slag. Een bijzonder heftige en intense song, enorm geladen ook; Lucifer weet dat hij zal vallen, en daarom laat hij al zijn gevoelens de loop.

‘Lapsus’ is het sluitstuk van deze eerste akte. Lucifer wordt verstoten, samen met de Engelen die bij hem aansloten. Een song die alle haartjes op m’n armen doet rechtstaan; de zang is enorm intens (het zal ook te maken hebben met het feit dat de zanger dit zelf allemaal heeft geschreven), de gitaren spelen epischer riffs als tevoren, de spanning tussen “the false God” en zijn volgelingen en “the innocent Lucifer” en zijn rebellen is te snijden, bijna te voelen. Bovendien zeggen de laatste vier minuten van het nummer meer dan duizend loze woorden; hierin zie ik ook wel een aanklacht tegen het rechtssysteem, dat soms erg oneerlijk is, corrupt en bevooroordeeld. Maar dat zal mijn verbeelding dan wel weer zijn.

Deze eerste akte roept niet alleen verbazing op, maar ook torenhoge verwachtingen wat betreft deel 2, deel 3 en deel 4. Iets in mij zegt dat het wel goed zal komen, en gezien het verhaal en wat nog komen moet, staat ons nog één en ander te wachten. Ik heb gelezen dat de release van het volgende deel gepland staat ergens in de zomer van 2012, en dat Light Bearer ook nog van plan is om enkele onafhankelijke EP’s uit te brengen. Hier vind je trouwens de lyrics van het album, plus een tekstje bij elk nummer, dat het verhaal wat prozaïscher vertelt. Ontzettend handig, en ik heb me er ook wel op gebaseerd.

4,5 sterren

avatar van kobe bryant fan
4,0
Light Bearer - Lapsus

Nadat ik deze als tip kreeg van AOVV was ik na de eerste luisterbeurt al verkocht, en zette ik hem op 4* maar al snel belandde deze op een 4,5*. Wel vind ik het erg moeilijk om uit te leggen wat er nou net zo goed aan is. Is het de gitzwarte sfeer, de verbluffende screams of het fantastische gitaarwerk? Waarschijnlijk al die dingen en wie weet wat ik hier nog allemaal ga ontdekken.

De opener: Beyond The Infinite is al een mooi voorproefje van wat ons staat te wachten, een erg donker sfeertje, complexe drumpartijen en sterk gitaargeweld.
Primum Movens start volledig anders dan dat je had verwacht na de opener, gladde gitaarriffs en een ontspannende drumpartij. Het is een compositie die je het ene moment haast de tranen in de ogen doet krijgen en het andere moment wil je gewoon meebrullen met de fantastische screams.
Ook het concept van deze plaat is erg goed en als dit nog maar het eerste deel is ben ik erg benieuwd naar de delen die nog moeten volgen.

Vooral met de lange tracks weten ze te tonen hoe goed ze wel zijn, de composities hebben duidelijk een kop en staart. En ze weten waar ze naar toe willen gaan, wat soms niet altijd het geval is bij lange tracks. Kortom een van de beste platen uit 2011, de riffs zijn verschrikkelijk goed, de comosities vervelen geen moment en de screams zijn zo verslavend. 4,5*

avatar van niels94
4,0
In het topic ‘De metalen twijfels van AOVV’ gaat de desbetreffende user op zoek gaat naar het juiste metal album om in zijn top 10 te zetten. Ik heb het tot mijn missie gemaakt de shortlist in zijn geheel door te nemen. Deze keer Lapsushet debuut van een relatief nieuwe band: Light Bearer.

Het zijn dit soort ontdekkingen waar ik hoopte toen ik aan deze ‘missie’ begon. Dat zegt het eigenlijk al: ik ben lichtelijk weggeblazen. Ik was haast enthousiast rondjes door te kamer gaan springen. Misschien heb ik dat nog gedaan ook. Want wat een bak heerlijkheid is dit zeg!

Het begint mij steeds meer op te vallen hoe hoogstaand het gitaarspel bij veel metalbands is. Het lijkt wel of zelfs de meest onbenullige en onbekende metalband, hiermee niet doelend op Light Bearer overigens, een goede tot geweldige gitarist in huis heeft (ietwat overdreven, maar you get the picture). Het zal de stijl wel zijn, dat het mij zo goed bevalt. Ook op dit album wordt bijna achteloos de ene na de andere heerlijke gitaarriff of –melodie tevoorschijn getoverd alsof het niets is. Deze zijn meeslepend, sfeerverhogend en/of gewoon bloedjemooi. Maar goed, zoals gezegd is het gitaarwerk bij veel metalbands dik in orde. Hoe zit het met de rest?

Een klacht die ik namelijk vaak heb is dat de drummer bijna alleen maar in hetzelfde eentonige tempo door blijft roffelen, zo ook bij Slaughtersun (Crown of the Triarchy) van Dawn, het vorige album uit AOVV’s shortlist dat ik besproken heb. Op dit album is daar echter geen spoor van te bekennen. Integendeel, ik heb zelden zo’n indrukwekkende drummer gehoord. Hij kan rake klappen uitdelen die het geheel vooruit stuwen als het nodig is, maar ook rustig en ingetogen drumwerk afleveren. Een schitterend voorbeeld van zijn vakmanschap is als hij op het titelnummer vanaf ongeveer 14:10 zo’n heel zacht roffeltje inzet tijdens een rustig en melancholisch stuk. Kippenvel, puur door de drummer. Briljant gewoon.

Tijdens het desbetreffende melancholische stuk is een viool te horen, die wel vaker een rol speelt op dit album en er perfect bijpast. Er zitten dan ook duidelijk postrock elementen in de muziek. Hierdoor is de muziek episch, meeslepend en zit het boordenvol sfeer (wat voor mij altijd een belangrijk element is bij metal). Ook het gebruik van instrumenten als de piano dragen sterk bij aan deze sfeer. Daarnaast geeft het deze band een eigen gezicht.

Is er dan niets dat deze band fout doet? Weinig, want ook de vocalen zijn van hoog niveau. De zanger/schreeuwer heeft een heerlijke strot die ook perfect bij het donkere geheel past. Hij kent, zoals elk bandlid, zijn plek en doet precies wat goed is voor het geheel: hij is niet te vaak aanwezig, maar als hij dat is, is hij van toegevoegde waarde, en hoe. Alleen als ik echt ga mierenneuken kan ik een klacht(je) vinden: de cleane vocalen (jawel, daar zijn ze weer) vind ik minder. Kennelijk hou ik daar doorgaans gewoon niet zo van bij dit soort metal. Ze zijn echter wel van redelijk niveau en dusdanig weinig te horen (een luttele drie keer en dan ook nog eens kort) dat het effect daarvan op de beoordeling te verwaarlozen is. Daar komt bij dat de cleane zang op Prelapsus eigenlijk wel behoorlijk gaaf is, zeker als ze schreeuwen en zingen tegelijk.

Wat overblijft is dus dat gevoel van: ik heb weer iets moois ontdekt! Ik ben dan ook erg benieuwd naar wat deze band in de toekomst nog gaat doen. Voor nu ga ik me hier in de toekomst ook zeker nog mee vermaken. De 4* staan er, maar mocht ik dat cijfer ooit veranderen dan is de kans groot het om een verhoging gaat.

Mag dit album in AOVV’s top 10?
Ik denk dat je het antwoord hierop al wel bedacht hebt. Na Neurosis (en misschien Negurã Bunget, maar dat zou weinig schelen) vind ik dit het sterkste album uit je shortlist tot nu toe. Het plaatje klopt gewoon helemaal. Zou zeker niet misstaan dus!

Gast
geplaatst: vandaag om 18:34 uur

geplaatst: vandaag om 18:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.