Bill Callahan - Apocalypse (2011)

Toch wel één van de platen van 2011 voor mij. Alleen jammer dat ik zijn plaat niet direct gekocht heb

Unk? Ben een grote Low-fan maar ze vielen toch wel zwaar tegen op Autumn Falls, slaagden er nergens in om de warmere, organische sound van hun laatste album (waar de set wel erg op leunde) in een live setting te vertalen.
En Pinback ook al hoger aanslaan, nou da's gewoon slechte wil.

Vreemd trouwens de relatief lage rating van dit nochtans critically behoorlijk acclaimed album, zal wel iets met het minder toegankelijke karakter ervan te maken hebben zeker - vooral nadat er met "eagle" waarschijnlijk een pak fans zijn bijgekomen die niet echt vertrouwd zijn met Callahans bevreemdendere eerdere werk. Is b.v. tekenend dat het meest rechtoe rechtane nummer Drover hier het hoogst wordt aangeslaan terwijl net dat nummer na een aantal draaibeurten een beetje begint te vervelen. Vind persoonlijk dat dit album toch wat meer diepgang vertoont dan zijn (voor alle duidelijkheid ook uitstekende) voorganger en dus toch net iets langer kan boeien. Zou mensen die na één luisterbeurt "mwah" denken aanraden om niet direct op te geven, want dat dacht ik toen ook.

Gek is dat toch...na het opnieuw beluisteren van Somethimes I Wish We Were An Eagle en Apocalypse vond ik de eerste gaan vervelen en deze ineens veel beter...de tijd doet soms zijn werk!

Wat een knappe bespreking!

In een grootse speurtocht langs 'vergeten of te vroeg veroordeelden' van mijn muziekcollectie ben ik nu terecht gekomen bij Apocalypse. Ik ben zo'n Callahan fan die er pas sinds Eagle bij is gekomen en dus was Apocalypse een vrij koude kermis voor mij. Nu pas valt me op wat een geweldige sfeer deze man kan neerzetten met songs die op het eerste gehoor vrij kaal klinken. Dat is eigenlijk het geval van Drover tot aan Universal Applicant. Het heeft ook zeker met persoonlijke groei te maken dat ik dit nu wél kan waarderen. Ik zoek toch steeds weer nieuwe grenzen op. Universal Applicant heeft eenzelfde subiliteit die bijvoorbeeld What's Wrong van Grizzly Bear heeft. Dat was al net zo'n aangename verassing. De muziek op Apocalypse houdt een tred vast waardoor je er als het ware doorheen boemelt. Soms een beetje in slaap dut, maar niet uit verveling hoor! De fluit is een erg fijne toevoeging ook. Callahan heeft daarnaast het voordeel van zijn stem. Heerlijke bariton en zijn nonchalante manier van zingen bevalt me erg goed. Ik ga nu toch mijn stem uitbrengen op deze plaat (een verdiende 4*) en ook maar eens de opvolger beluisteren.

Prachtige, maar ook iets vervreemdende plaat van Bill Callahan. Hij gebruikt net wat andere arrangementen en instrumentatie om van een standaard singer/songwriter plaat te kunnen spreken. Geeft een heel eigen sfeer en gevoel. Ik vind het mooi en aanleiding om eens wat dieper in 's mans oeuvre te duiken.

Absoluut geweldig

8 Jaar na dato staat dit album nog fier overeind: een klassieker inmiddels.

Hij laat je mijmeren, die Callahan, dat is zo tof aan hem. Hij bezingt de apocalyps haast huiselijk. One Fine Morning vind ik dan ook één van zijn allermooiste nummers.

En dan te bedenken dat ik de helft van zijn oeuvre niet ken!

Reikhalzend uitkijkend naar de aankoop van zijn laatste Reality (maar dan in edreekegmo volgorde) dit sublieme album uit 2011 nog maar eens opgezet. Subliem blijkt een understatement.