Bill Callahan - Apocalypse (2011)

Ook mijn probleem: na verloop van tijd verslapt mijn aandacht.

Dat is eigenlijk wel jammer, want de nummers die ik wel goed vind zijn ook wel heel erg goed. Als hij dat niveau een heel album vol zou kunnen houden dan was het een topalbum.

Mooi, subtiel en goed opgenomen album waar instrumenten zo minimaal gebruikt worden dat iedere noot daarvan op dat moment een functie krijgt. Subtiel. Dat vind ik knap, het houdt de spanning erin, geeft rust en afwisseling en ik krijg de mogelijkheid de instrumenten apart te beluisteren in het mooie diepe geluidsbeeld. Het album heeft een degelijke geluidskwaliteit, bij track 6 bijvoorbeeld, bij Free, fluit Bill een stukje met de muziek mee en is het alsof hij bij mij in de huiskamer staat. Prachtig. Zijn stem doet over heel het album hetzelfde en doet me een beetje denken aan die van Johnny Cash. Cash heeft/had ook zo'n fijne duidelijke stem die zonder veel moeite door de voorzijde van je speakers rolt. Bill heeft dat geluk, zijn stem leent zich uitstekend voor dit genre. Ik denk aan Kristofferson, Nelson, een bergachtig landschap met daarvoor een stinkend moeras, een oprecht en integer maatschappij kritisch randje. Alle nummers hebben vind ik iets heel moois meegekregen, hierdoor kan ik van alle genieten en heb ik totaal geen moeite en geeft het me voldoening het album tot het kalme eind te beluisteren.

Dit album blijft de gehele speelduur mij wel op de een of andere wijze geboeid houden. Het lijkt allemaal losjes en nonchalant gemaakt, maar telkens weet het mij wel bij het nummer te betrekken. Neem een nummer als America, wat vervormt begint met het herhalen van America! om daarna met You are so grant en Go Golden, heel subtiel een ironie aan de dag te leggen. De voordracht en gitaarriedeltje erbij maken het geheel af. Daarnaast bevat het een stuk tekst, dat voor mij zo waar is als een koe... Well everyone's allowed a past they don't care to mention. Voor mij misschien wel het beste nummer van de plaat en eentje die zich kan meten met de beste van Lou Reeds New York.
Want meer als Sometimes i wish... heeft dit album daar aardig wat raakvlakken mee. Dat komt ook door de elektriek die er meer is ingestopt en de wijze van het brengen van een tekst.
Zijn donkere timbre geeft het geheel een extra elan en maakt het voor mij echt een artiest die ik graag eens live zou willen zien. Apocalypse en Sometimes i wish... zijn i.i.g. geen identieke tweelingen, maar staan geheel op zichzelf.
Yep, ik mag deze man zijn muziek wel.

De nummers beginnen me stilaan meer en meer te betoveren; enkel 'Universal Applicant' krijgt me nog niet helemaal mee. Voor het overige is dit een zeer sterke plaat, die 'Sometimes I Wish We Were An Eagle' misschien toch nog vrij dicht gaat benaderen. Die opener is werkelijk geweldig, 'America' is heerlijk cynisch, en.. Ach, ik spaar alles wel op tot ik besluit om eens een uitgebreide mening over dit album kan formuleren, dan kan ik weer een sterretje aanvinken. Ik vink graag sterretjes aan.

En nu de rest van Smog gaan beluisteren

Ja, dat zit er dik in.

user masimo heeft me enkele dagen geleden een YouTube-link gestuurd van 'I Break Horses'. Geweldig nummer!

Maar voorlopig ben ik nog wel eventjes zoet met deze plaat en zijn voorganger. Bill Callahan is niet de enige artiest die ik goed vind, natuurlijk.

Haha, mij ook

Smog vind ik ietsje anders, wat rauwer durk ik eigenlijk wel te zeggen, Red Apple Falls en A River Ain't To Much To Love heb ik tot nu toe beluisterd en die zijn geweldig

Krèk de stem van Kurt Wagner (Lambshop)

Klopt! Jullie beide een linkje gestuurd (meer mensen ook weer niet hoor) Maarja, geef toe: wat is er nou beter dan Smog promoten? Daar mag ik toch best een van Callahan's mooiste nummers voor gebruiken?

Misschien moet ik deze ook maar 'ns beluisteren, maar ik wil eerst al het oudere werk van de man kennen. Dus zit er niets anders op dan alles van Callahan te beluisteren. Maar 'n straf zal dat vast niet zijn!

Dan kunnen jullie deze playlist ook wel even draaien


Uit het bijzonder fraaie ( ) Six Songs topic

Vreemd, vind dit net één van zijn consistentste platen al ontbreekt er misschien een makkelijk wegluisterende kraker zoals Eid ma clack shaw dat was op zijn vorige plaat. Doe er toch een halfje bij, is voorlopig mijn meest beluisterde album van 2011.

Uiteraard weer een mooie plaat van de heer Callahan. America! begint me steeds beter te bevallen

Best een mooie plaat ja, alleen voor mij over de gehele lijn iets minder dan zijn voorganger.
Drover en Universal Applicant vind ik het mooist, maar America is toch gewoon een draak?

ik vind eigenlijk juist America fantastisch. maar goed.

Ik begrijp de haat aan America ook niet zo goed eigenlijk! Ik vind het een prima nummer met een vrij komische inslag en verre van misplaatst op dit album.

America is een van mijn favorieten van dit album, juist dat ietwat buitenissige past er wel bij, zoals een There are no diamonds in the mine, bij Leonard Cohen op diens Songs of Love and Hate iets extra's met zich meebracht.

Nee, ik vind 'America' ook bijzonder geslaagd. Net als praktisch het hele album trouwens, met 'Drover' op kop. Die afsluiter is ook magnifiek, en 'Free's' klinkt gewoon zo gezellig dat je blij wordt.

Deze plaat blijft per luisterbeurt stijgen in mijn achting. Mocht ik nu een cijfer geven, zou het toch al een 4* zijn, maar daar ga ik nog even mee wachten. Nog wat meer beluisteren, en dan eens uitvoerig beschrijven wat ik er van vind, denk ik. Toch wel één van de betere platen van 2011 naar mijn mening!

In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik vandaag dit album besproken, beluister het hier.

Ik vind dit een wisselvallige plaat.

De eerste 3 nummers vind (heel) goed.
Dan zijn Universal en Riding redelijke nummers.
Free's sla ik liever over.
En One Fine Morning is weer ruim voldoende.

Zonder het album ooit beluisterd te hebben ben ik laatst naar zijn concert geweest in de Duif. Was een prachtig optreden, deels door de sfeer die het spelen in een kerk met zich mee bracht, maar met name door de geweldige muziek. Ik heb zijn vorige album zeer hoog in het vaandel staan, met een top-10 notering als resultaat, en hij weet me met Apocalypse wederom bovengemiddeld te bekoren. Heb het sinds dat ene optreden zeer regelmatig op staan, en het is duidelijk een groeier. Slechts America is een plaat waar ik het nog niet helemaal mee weet. Maar de rest is stuk voor stuk.. Prachtig!

4,5*

Toch een halfje erbij, kant B is om bij weg te dromen zo mooi.

Van Bill Callahan hoorde ik voor het eerst muziek in 2009. Zijn toen uitgekomen plaat ‘Sometimes I Wish We Were An Eagle’ heb ik destijds enkele keren beluisterd, maar daarna eigenlijk niet meer. Recentelijk heb ik deze plaat dan herontdekt, en ondertussen ook aangekocht op CD, want laten we wel wezen; het is een pareltje.

Ik was dan ook benieuwd naar het dit jaar te verschijnen ‘Apocalypse’, de moeilijke opvolger. Nou ja, moeilijk? Voor een man die al eventjes actief is in de muziekwereld (hij heeft nu drie platen uitgebracht onder zijn eigen naam, daarvoor werkte hij onder het mooie pseudoniem “Smog”), zou dat geen probleem mogen zijn. Toch is ‘Apocalypse’ niet helemaal wat je ervan zou verwachten, en dat bedoel ik niet eens in negatieve zin; Callahan doet gewoon wat ie wil, hij is een vrij eigenzinnige artiest. De voorganger is één van de mooiste platen van 2009, vol met fantastische liedjes (probeer ‘Too Many Birds’, ‘Eid Ma Clack Shaw’ en ‘Faith/Void’ maar eens uit, mensen), en bovendien ook nog eens een coherentie om U tegen te zeggen. Wat hij op ‘Apocalypse’ heeft gedaan, kan je bestempelen als iets heel anders, maar in een bepaald opzicht is het dan ook weer een logische opvolger.

‘Apocalypse’ kent zijn hoogtepunten in het begin en aan het eind. ‘Drover’ is een geniaal nummer, ik heb dit jaar nog geen betere opener gehoord. De herkenbare stem van Callahan komt meteen binnenvliegen. De drums zwellen aan wanneer dat nodig is, een frivole viool weerklinkt op de achtergrond. Callahan doet het geluid van een cimbaal na. Het refrein komt aanzetten, en je hoort dat dit groots is. In zijn betrekkelijke eenvoud. Callahan is de veedrijver in dit verhaal, en dat is niet altijd even gemakkelijk. “One thing about this wild, wild country; it takes a strong, strong; it breaks a strong, strong mind”.

‘Baby’s Breath’ is vooral tekstueel interessant, want muzikaal vind ik het toch een pak minder dan de opener. Callahan is een prima tekstschrijver, die op een treffende manier beeldspraak gebruikt. Het nummer verandert meermaals van tempo, maar slaagt er desondanks niet echt in om me te begeesteren. Dan slaagt ‘America!’ daar wel in, al is het maar omwille van het afwijkende karakter van de song. Een vuige gitaar, een naar de wereldmacht Amerika snerende Callahan, en dan plots een speels riedeltje. De gitaar mag ook eens gieren, wat niet veel gebeurt op deze veelal ingetogen plaat. Een leger countryzangers wordt aangehaald, en andere messcherpe zinnen als “Well everyone’s allowed a past they don’t care to mention” en “And it can get tense around the Bible Belt” geven aan dat Callahan zijn land niet op elk vlak steunt, wat nog een understatement is. Naar mijn mening is zijn kritiek raak, en geeft het een goeie beschrijving van een arrogante, naar macht snakkende supermacht, met een verleden van intolerantie en haat.

‘Universal Applicant’ is geheel anders qua sound; een fluitje, een bas en een rustige gitaar leiden Callahan in, die kalm begint te zingen. De drums klinken een beetje jazzy, net als het subtiel op de achtergrond aangeslagen pianootje. Het nummer brengt de nodige rust na een nummer als ‘America!’, maar is toch wat saai. Ludiek moment: nadat Callahan het heeft gehad over “a flare gun in my hand; I point it straight and point it high; to the universe it applies”, doet hij een poging om dat geluid te imiteren. Bill Callahan is van geen grapje vervaard, wat aangeeft dat de man goed kan relativeren; jawel, de wereld loopt op z’n eind, maar laten we toch ook nog eens wat lachen.

Met ‘Riding For The Feeling’ begint een wel erg straf tweede deel van de plaat. Mooi stukje akoestische gitaar, gecombineerd met piano om Callahan’s stem bij te staan, waarna de elektrische gitaar invalt (zij het met een zeer spaarzame bijdrage). “Riding for the feeling, is the fastest way to reach the shore; on water or land” zingt Callahan, wat ik een erg mooie en rake zin vind. Dit nummer staat eigenlijk bol van de mooie lines, lees ‘m er maar eens op na, fantastisch! Wat dacht je van “With intensity, the drop evaporates by law; in conclusion, leaving is easy; when you’ve got some place you need to be”? Op het einde mag de elektrische gitaar nog even wat prominenter op de voorgrond treden, maar al bij al is dit een heerlijk rustig nummer, dat je 6 minuten beklemt en ook na tig luisterbeurten niet loslaat.

Daarop volgt het korte ‘Free’s’, dat ik stiekem het leukste nummer op de plaat vind. Let wel: niet het beste. Het klinkt heerlijk luchtig, met Callahan die, zoals een user al wist op te merken, gewoon in je huiskamer lijkt te staan fluiten. Het pianoloopje dat meermaals gebruikt wordt, gecombineerd met de jazzy drums zorgt voor een sfeertje dat je 3 minuten in vrolijkheid op z’n Callahans onderdompelt. De tekst kan bestempeld worden als een soort filosofie over vrijheid. Erg interessante tekst, waar je een geheel eigen interpretatie van kan geven.

En dan, de monumentale afsluiter ‘One Fine Morning’. Alles komt bij elkaar, dit is het punt waar Callahan naar toe heeft zitten schrijven. Het draait allemaal om zijn persoonlijke Apocalyps. Piano en akoestische gitaar vormen een magisch duo, Callahan zingt alsmaar stiller, alsof hij langzaam wegvalt. Apocalyps.. “No more drovering”; het openingsnummer is verleden tijd. Het is tijd om te ondergaan. Om te lijden, in waardigheid. Niet alleen: “When the earth turns cold; and the earth turns black; will I feel you riding on my back?”. Het is niet van willen, het is van moeten: “I am a part of the road; the hardest part”. En zo kan je enorm veel uit die tekst halen, wat mij betreft genoeg wil zeggen over het talent dat Callahan heeft. Hij spreekt je niet als menigte aan, maar hij spreekt je aan als individu. Je leest zijn teksten, je hoort zijn muziek, en je voelt het. Voor even ga je geloven dat dit speciaal voor jou gemaakt is, omdat je jezelf er zo in terug vindt. Dat is de kracht van Callahan.

In mistige tonen loopt de afsluiter naar z’n einde, alles wordt stil, ikzelf ben het al een tijdje. Een plaat die, ondanks de overeenkomsten in bepaalde nummers qua stijl, vele gezichten heeft. Die gezichten laten zich nooit tegelijkertijd zien, maar doen een beroep op je geduld als luisteraar. Geef je over aan de muziek, aan Callahan, en ervaar de pracht van dit album.

4 sterren

Bevalt goed tot nu toe, kant 1 staat op, klinkt in ieder geval heel mooi op vinyl. Kan eindelijk weer 's vinyl luisteren, mijn element was niet goed.
Madjack: mochjt je Bill nog niet gezien hebben, hij staat oa met Low en Other Lives op Le Guess Who in Utreg op de vrijdag (25 nov).

Ik ben hem net aan het beluisteren. Klinkt net als zijn voorganger zeer straf. Ik heb hem eigenlijk pas gisteren ontdekt toen ie samen met Pinback en Low optrad. Sterke performance, zeker van America!

Jammer dat het zo'n kort optreden was, vond hem eigenlijk sterker dan hoofdact Low - de noisy onderstroom in de meeste nummers op deze plaat werkt erg goed in een live setting.
Vind dit ondertussen trouwens sterker dan zijn (toegankelijkere) voorganger, wat mij betreft zijn beste werk sinds Knock Knock.

Tijd om deze van 4,0 naar 4,5 op te waarderen. Grote kanshebber voor plaat van het jaar dus. Misschien moet je een geduldig luisteraar zijn om dit goed op waarde te kunnen schatten maar als je dat geduld kan opbrengen dan valt er heel veel moois te ontdekken. En dat terwijl ik het zelf in het begin ook maar een ietwat gezapig plaatje vond. Gelukkig viel rond augustus/september alsnog het kwartje en sindsdien groeit hij nog bij elke luisterbeurt. Op Leguesswho? ook zeer overtuigend! Geweldig optreden was dat

Na iets van een twintigtal luisterbeurten en hem ook nog eens live te mogen aanschouwen ben ik niet zeker over mijn uiteindelijke waardering betreffende deze plaat.

Bij mij had deze plaat de typische 'eee das leuk' in het begin en dan 'hmm toch niet zo leuk als ik dacht' ziekte. Er was een tijd dat ik hem 4 wou geven. Nu ik de plaat nog eens opzet, boeit het me allemaal niet zo hard meer. Zijn albums van Smog lijken duurzamer te zijn... Apocalypse wordt soms vrij saai en 'America' begint me een beetje de keel uit de hangen. Waarschijnlijk een beetje een overflow van dit album, een jaar laten liggen dus. Dan zal ik mijn stem herzien.

Ik heb hem ook samen met Pinback en Low gezien op Autumn Falls en ik vond die laatste bands beter.
Ik laat hem zakken tot 3.