Black Country Communion - 2 (2011)

Toch sterk blues georiënteerd.

Zoals vrijwel alle hardrock. De folk-invloeden zijn net zo, misschien wel duidelijker aanwezig (The battle for Hadrian's wall), maar om hier dat genre nou toe te voegen?

'Album toegevoegd door Dexter', lees ik. Maar die aanvulling 'blues' als genre komt niet van jou?

Noodzakelijk is dat hier ook niet. Ik denk dat de aanwezigheid van gitarist Joe Bonamassa er misschien aanleiding van is dat BCC al snel te veel in die hoek geduwd wordt.

Onverwachts beter dan de 1e, heerlijke plaat.

En ze horen de cd's te zijn, met mooie verpakking en reliefbedrukking, ja helemaal goed. Hughes en Bonamassa in topvorm en Sheridan precies goed opvullen en natuurlijk Bonham met zijn vaders stijl.

Album toegevoegd voordat het album uit was. Het werd dan ook verkocht als een rockalbum met bluesinvloeden, inderdaad door de aanwezigheid van Bonamassa.

Gewoon een correctie doorsturen dan hè.

Hun vorige staat hier trouwens ook onder 'rock' heb ik gezien.

Cold is verreweg de beste track. Schitterende afsluiting van een heel mooi album!

Muziek dat zo vers uit een brok steen is gehakt. Met de gierende gitaren van Bonamassa en een strak ritmesectie is er genoeg om van te genieten. De zang verhoud zich ongeveer tussen Chris Cornell en een Gary Moore...niet altijd even overtuigend. Muzikaal gezien zijn er weer de LedZep invloeden tot de ouwe Aerosmith. Yep, hier kan ik wel van genieten.

whoa, man in the middle isontzettend gegroeid! Heerlijke groove, wordt misschien nog wel 1 van mijn favorieten!
Wat mij daarnaast opvalt, is dat dit niet zon album is waar je echte uitschieters hebt. Dit is echt een album om in zn geheel te beluisteren.

Klink zo op het eerste gehoor een stuk beter dan het debuut!

doordat de eerste wat tegenviel had ik deze niet meteen hoog op mn verlanglijstje staan. Dat is dus niet terecht geweest want dit is echt een Klasseplaat met een hoofdletter K derhalve.

draai al de hele week haast niets anders meer.

Berichten verplaatst naar Black Country Communion

word ik van dit album. Zo vaak gaat mijn oude hard-rock niet meer kloppen tegenwoordig, maar met dit album ben ik erg in m'n nopjes.

Ik meen eens zoiets opgevangen te hebben dat 'Save Me' een onafgemaakt Zeppelin nummer is. Kan iemand dat ontkrachten of bevestigen?

Dat klopt. Bonham, Page en Jones zijn een paar jaar geleden bij elkaar gaan zitten om wat nummers te schrijven voor een nieuw led zeppelin album. De riff van Save Me is bedacht door Jimmy Page. Het album is er echter nooit gekomen, volgens mij omdat Plant er niet mee instemde, maar ik kan er ook naast zitten. Bonham heeft de riff meegenomen naar BCC, en ze hebben het nummer afgemaakt.

Dit is wat ik er over heb gelezen;)

Behoorlijk interessante info zeg! Ik hoor het Plant al zingen inderdaad . Verder is dit weer een heerlijk album voor de gitaarliefhebbers onder ons. Enig kritiekpuntje is misschien dat het gedateerd overkomt, maar dat is wellicht te verklaren doordat ik even een maandje met andere muziekstijlen heb liggen worstelen. Bijna alle partijen heb ik verloren dus ik ben blij dat ik weer bij mijn favoriete genre ben aanbeland; gecontroleerde herrie, met subtiliteiten die je elke luisterbeurt weer weten te verassen. In laatste Mojo stond ook een stukje over Glenn Hughes en we mogen van geluk spreken dat deze man de jaren 70 heeft overleefd (itt vele helden) want naast het feit dat hij een puike bassist is heeft hij een gouden strot. Ik zou maar wat graag over de schouders van zijn K.N.O arts meekijken om dit eens in het echt te zin.

Het enige slachtoffer van deze plaat is misschien de vrouw in het leven van Joe Bonamassa; mijn god wat is die kerel productief. Het lijkt wel of hij weet dat hij de 40 niet gaat halen, maar toch een oeuvre wil neerzetten van een bejaarde bleusman. Mocht hij nu (en laten we de goden niet verzoeken) moeten stoppen met spelen dan staat hij hoe dan ook al bij het rijtje hele hele grote namen (onder clapton, maar nu al in de categorie Winter wat mij betreft). En voor zover ik weet is hij nu alweer aan het rommelen (in ieder geval muziekaal) met Beth Hart en dat wordt hopelijk ook een fijne plaat want die vrouw heeft misschien wel een platina strot.

Zo genoeg onzin; ik ben fan PUNT!

Gedateerd? Natuurlijk, het is immers ook british classic rock geschoeid materiaal. Dat is de bedoeling ook.

Veel heb ik dit album nog niet beluisterd, maar klopt het nu dat Joe Bonamassa niet zingt op dit album of sla ik de bal nu helemaal mis?

Nee, Bonamassa zingt op The Battle for Hadrian's Wall.en An Ordinary Son.

Aardige plaat, originaliteit is ver te zoeken.
Man in the Middle is prima "gejat" van Alice Cooper bijvoorbeeld, ik zal van de week even kijken welke dit ook al weer was.

Maar het gitaarspel, gecombineerd met keyboard en dan zo'n dreigende baslijn er onder maakt dit toch wel een genot voor het oor. Al vind ik de zang soms wat tegen vallen.

Glenn Hughes heeft een stem die echt herkenbaar is. Hij laat zich altijd door topmuzikanten omringen. Ook deze plaat is wederom een meesterwerk!

Uitstekende plaat waarvan ik wonderlijk genoeg het meest geniet van de meer semi ballad achtige nummers als Cold, Save Me en het prachtige The Battle for Hadrian`s Wall. Om te zien en horen hoe goed deze band live wel niet is verwijs ik naar de net uitgekomen dvd.

Als Little Secret geen Blues is, dan weet ik het niet meer. En je hoort regelmatig wat invloeden terug. Ik zou kortom geen bezwaar hebben tegen de categorie blues naast rock.

Ik zou zelfs op dat nummer niet het label blues hangen. Wel blues-rock.

Bij Led Zeppelin en Deep Purple staat hier ook gewoon rock. Wat bluesinvloeden maken het nog geen blues. Ik denk dat die vermelding hier niet nodig is, omdat ook de specifiëring hard-rock niet mogelijk is.

Blues-rock is inderdaad DE omschrijving.

Op wiki staat hard rock, blues-rock.

Dat omschrijft het nog wat beter.



Iemand de dvd (Live over Europe) trouwens al gezien? Ook zeer de moeite. Dit album staat er bijna helemaal op, maar van hun eerste ook meerdere nummers.

Plus een nr van Joe Bonamassa; Ballad of John Henry een cover van Deep Purple 'Burn' allemaal geweldig uitgevoerd, Prima Blu ray/DVD

Na het al prima debuut van supergroep Black Country Communion verschijnt al snel "2". Op deze plaat hebben Glenn Hughes, Joe Bonamassa, Derek Sherinian en Jason Bonham hun geluid verder uitgediept. "2" klinkt daardoor over het geheel genomen wat evenwichtiger en consistenter dan de voorganger. Het is niet zo dat ik "2" beter vind dan hun eerste plaat (of andersom), maar het is anders en toch gelijk heel vertrouwd. Het lijkt alsof de band een duidelijkere keuze heeft gemaakt voor een solide classic rock geluid. Waar Bonamassa op de eerste plaat nog laveerde tussen de blues en de rock, laat hij met name hier een stevig rock geluid horen. Soms gaat het gas iets terug en hoor je zijn bluesroots, maar het geheel ademt een rock sfeer uit. Ook is de rol van toetsenist Derek Sherinian is groter geworden. Zijn smaakvolle toetsenwerk is prominenter aanwezig en zorgt voor een voller geluid. De stem van Glenn Hughes is herkenbaar uit duizenden en hij levert ook op "2" weer een vocaal huzarenstukje af. Zijn stuwende bas is samen met het power drumwerk van Jason Bonham het perfecte tegengas voor het gitaarwerk van Joe Bonamassa. Black Country Communion laat horen dat ze geen eendagsvlieg zijn, en het is wat mij betreft nu al een van de beste rockbands van het nieuwe millennium.

Glenn Hughes schrijft dat ze er gelijk in wilden knallen op hun 2e album en daarom zijn begonnen met the Outsider. Dat is dan erg goed gelukt, zeker omdat ze tijdens het opnemen het refrein nog wat hebben opgekrikt. Als dan het ook sterke Man in the Middle volgt is het erin knallen meer dan gelukt.
Side A van de (classic rock) LP blijft prima doorgaan met de fraaie wat langer uitgesponnen nummers The Battle For Hadrian's Wall (ben ik trouwens geweest: was mooi daar!) en het fraaie Save Me (met de mooie strijkers).

Op Smokestack Woman hoor je goed hoe sterk Hughes zingt en Jason Bonham drumt. De stijl van zijn vader, maar misschien zelfs nog wat ritmischer...? Ook hoor je de erg fijne gitaar van Bonamassa mooi tijdens de solo. Eerder op het album hoorden we de toetsen in allerlei vormen, waarbij vooral het orgeltje mij bevalt. Hè, daar is 'ie weer op Faithless. Speciale vermelding nog voor slotsong Cold: wow, wat mooi. Alles wat goed is aan de band komt hierop samen.

Kortom: wat een dijk van een album heeft deze supergroep gemaakt. Wat leuk dat jong en oud zo geweldig samenwerken en dat er nu nog zulke sterke hardrock wordt gemaakt.

Zo mogelijk nog beter dan het debuut.

Puntiger, hoekiger, harder.

Minder jams, meer hardrock. Lekker hoor die Bonham.