Black Country Communion - 2 (2011)

Na het al prima debuut van supergroep Black Country Communion verschijnt al snel "2". Op deze plaat hebben Glenn Hughes, Joe Bonamassa, Derek Sherinian en Jason Bonham hun geluid verder uitgediept. "2" klinkt daardoor over het geheel genomen wat evenwichtiger en consistenter dan de voorganger. Het is niet zo dat ik "2" beter vind dan hun eerste plaat (of andersom), maar het is anders en toch gelijk heel vertrouwd. Het lijkt alsof de band een duidelijkere keuze heeft gemaakt voor een solide classic rock geluid. Waar Bonamassa op de eerste plaat nog laveerde tussen de blues en de rock, laat hij met name hier een stevig rock geluid horen. Soms gaat het gas iets terug en hoor je zijn bluesroots, maar het geheel ademt een rock sfeer uit. Ook is de rol van toetsenist Derek Sherinian is groter geworden. Zijn smaakvolle toetsenwerk is prominenter aanwezig en zorgt voor een voller geluid. De stem van Glenn Hughes is herkenbaar uit duizenden en hij levert ook op "2" weer een vocaal huzarenstukje af. Zijn stuwende bas is samen met het power drumwerk van Jason Bonham het perfecte tegengas voor het gitaarwerk van Joe Bonamassa. Black Country Communion laat horen dat ze geen eendagsvlieg zijn, en het is wat mij betreft nu al een van de beste rockbands van het nieuwe millennium.

Glenn Hughes schrijft dat ze er gelijk in wilden knallen op hun 2e album en daarom zijn begonnen met the Outsider. Dat is dan erg goed gelukt, zeker omdat ze tijdens het opnemen het refrein nog wat hebben opgekrikt. Als dan het ook sterke Man in the Middle volgt is het erin knallen meer dan gelukt.
Side A van de (classic rock) LP blijft prima doorgaan met de fraaie wat langer uitgesponnen nummers The Battle For Hadrian's Wall (ben ik trouwens geweest: was mooi daar!) en het fraaie Save Me (met de mooie strijkers).

Op Smokestack Woman hoor je goed hoe sterk Hughes zingt en Jason Bonham drumt. De stijl van zijn vader, maar misschien zelfs nog wat ritmischer...? Ook hoor je de erg fijne gitaar van Bonamassa mooi tijdens de solo. Eerder op het album hoorden we de toetsen in allerlei vormen, waarbij vooral het orgeltje mij bevalt. Hè, daar is 'ie weer op Faithless. Speciale vermelding nog voor slotsong Cold: wow, wat mooi. Alles wat goed is aan de band komt hierop samen.

Kortom: wat een dijk van een album heeft deze supergroep gemaakt. Wat leuk dat jong en oud zo geweldig samenwerken en dat er nu nog zulke sterke hardrock wordt gemaakt.