Deep Purple - Bananas (2003)

House of Pain is voor mijn oren geen goede inkomer, net al zijn ze een feestje aan het bouwen.
Sun Goes Down is een stuk beter. Haunted klinkt net als Walk On meer als een solo nummer van Gillan gespeeld door de muzikanten van Deep Purple. Maakt niet uit; het zijn wel degelijke nummers. Op Razzle Dazzle zijn ze weer aan het feestje bouwen, niet mijn favoriet maar het valt wel te verdragen. Never a Word klinkt als een solo nummer van Steve Morse met zang maar is wederom een degelijk nummer. Bananas zelf is wel een sterk nummer en van de overige songs valt alleen Doing It Tonight wat tegen. Contact Lost is overigens een sfeervolle instrumentale afsluiter. Leuk album, beetje onderschat van mijn kant. In eerste instantie werd het net als The Battle Rages On wel goed ontvangen, waarna het spoedig ook weer verguisd werd. Rapture of the Deep vond ik net iets beter; binnenkort maar weer eens draaien, en Abandon blijft voor mij het enige matige album.

Omdat vrijdag het nieuwe album van deze heren op mijn deurmat gaat vallen heb ik vandaag Bananas weer even uit de kast gehaald om het allemaal weer wat frisser in het geheugen te krijgen.
Morgen is Rapture of The Deep aan de beurt, beide albums toch al een paar jaartjes niet meer geluisterd.

Bananas is toch wel een erg lekker albumpje eigenlijk en zoals ik jaren geleden ook al zei is deze Deep Purple plaat een waardige toevoeging.

House of Pain is een aardig openings-nummer, heb er niet super veel mee maar het nummer luistert zeker lekker weg.
Het zelfde vind ik gelden voor Sun Goes Down, niet een nummer waar ik gelijk vlinders van in mijn buik krijg maar toch is het prettig in het gehoor.

Haunted vind ik een beetje een misser, het moet emotioneel gebracht worden maar voelt toch wel wat geforceerd aan en het klinkt voor mij ook meer als een opvul nummer.
Razzle Dazzle & Silver Tongue knallen daar wel lekker achteraan, weer wat meer pit en behoren voor mij toch wel bij de betere nummers van dit album.

Walk On is net als Haunted een ballad maar dit keer wel geslaagd, de lyrics zijn catchy en de blues achtige stem van Gillan komt heerlijk tot zijn recht.
Picture of Innocence is weer al zo lekker nummer die voor mij samen met Razzle Dazzle en in iets mindere mate Silver Tongue tot de betere nummers van het album behoren, gewoon no bullshit rock.

I Got Your Number heeft lekkere gitaar stukken maar de lyrics en het refrein laten een beetje te wensen over, gelukkig wordt hierna gelijk weer de emotionele tour ingezet met Never a Word die zowel vrolijk als somber kan worden ervaren.
Aangekomen bij het titelnummer die me weer wat minder deed en dit keer vond ik de lyrics leuker dan de gitaarstukken die me soms een beetje 1tonig in het gehoor lagen.

Doing It Tonight is voor meerdere hier zoals ik in recensies heb gelezen een misplaatst nummer op het album, voor mij persoonlijk weer helemaal niet. Het is niet het beste nummer van het album maar ook zeker geen filler in mijn oren.
Contact Lost is wat het is, het lijkt bijna een 2de versie van Never a Word.

Kortom: Bananas heeft dan misschien niet alleen maar hoogstaande nummers maar op Haunted na ook geen grote missers.
Beste nummers voor mij waren:
Razzle Dazzle, Picture of Innocence en het toch wel vrolijke en tegelijkertijd sombere Never a Word.

4 sterren is misschien een beetje teveel van het goede, maar een 3,5 is op zijn plaats.

"Bananas (2003)" heeft inmiddels 7 jaar ongedraaid op de plank gelegen . Om met de woorden van onze kersverse Koningin Maxima te spreken: "dat was een beetje dom!!". Ik heb "Bananas (2003)" zojuist maar weer eens in de cd speler gestopt en eigenlijk is het toch wel een lekker Deep Purple album. "House of Pain", "Razzle Dazzle" en "I got your number" zijn echte Deep Purple knallers. Enne... "Walk on" is natuurlijk een prachtige Purple ballad. Ik ben blij dat ik "Bananas (2003)" nooit op een 30 april vrijmarkt heb verpatst . Ik zet die 4**** toch maar weer terug.

Bananas is de plaat waarop Deep Purple volgens mij definitief een andere koers gaat varen. Vanaf dan is het vooral rockmuziek. Het was even wennen en daardoor heeft deze plaat ook lange tijd alleen maar in de kast gestaan. Maar het is eigenlijk best een goede cd. Het is echter zoals bij Black Sabbath, je mag niet terugkijken naar het verleden of andere platen en je moet ze elk apart bekijken.

En daarvoor maakte Deep Purple reggae of zo?

Ik snap het ook niet helemaal.

Ik denk dat hij bedoelt dat DP hiervoor meer de hardrockkant opging. Vanaf hier de classicrockkant.


Dat is wat ik er uit begrijp tenminste

Toch wel een vergeten pareltje in de latere Deep Purple periode

Lekker album maar.....die achtergrondzangeressen verknallen het nummer haunted. Die meiden verzieken wel meer nummers in de muziekwereld. Zie Pink Floyd als groot voorbeeld. Maar goed dat is mijn bescheiden mening. Er zal ongetwijfeld door andere weer anders over gedacht worden.

Maar zoals al eerder gezegd...het is een lekker Deep Purple album.

Moeilijk album. Niet omdat het allemaal zo ingewikkeld is maar er staat toch aardig wat middelmaat op en niet qua uitvoering, maar een compositie als Walk On had toch door iedere andere bluesrock band op plaat gezet kunnen worden? Waar ben je dan naar op zoek bij Deep Purple? Nou, een onverwacht sterke hook, solo of uitspatting. Die staan er ook wel op (oa Picture of Innocence) maar is het voldoende om de hele plaat vaak te draaien? Daar ben ik nog niet uit. Moeilijk album dus.

Silver Tongue, I Got Your Number en Never a Word deden het goed vanavond, sommige andere nummers wat minder. Mark VIII heeft hier een gevarieerd album afgeleverd, waar altijd wel wat te beleven en ontdekken valt, en komt opgewekt over. Een frisse start van een nieuw begin. Bananas wordt alleen niet zo hoog gewaardeerd. Heb toch even wat paarse liefde bij Infinite weggehaald, waar de nieuwigheid wel af is, en aan deze eersteling met Don Airey in de gelederen gegeven.

Verrassend dat deze plaat op MM de laagst gewaardeerde is. Goed, ik weet nog dat destijds de titel en de hoes niet met enthousiasme werden ontvangen, en je zult frustratiestemmen krijgen van liefhebbers van een bepaalde gitarist die uit de bezetting verdween. Bananas is geen uitschieter in het oeuvre, een degelijke plaat, met voor mij Picture of Innocense als uitschieter.

Negen jaar geleden brandde ik een cd'tje voor in de auto met hierop de beste nummers van het Deep Purple met Steve Morse. Laatst kwam ik enkele cd's van ze tegen in een nieuwe zaak in Gorinchem met tweedehands spul en ja, dat laat je dan niet staan...

Ook ik herinner me het gemopper over de hoes en titel van Bananas, die ook mij verbaasde. Maar het gaat om de muziek en met Morse en Don Airey in de gelederen is definitief sprake van een ietwat andere stijl, al weet ik niet goed hoe ik het verschil met vroeger kan uitleggen. Het zit 'm denk ik in de melodische kwaliteiten wat betreft liedjes schrijven van Morse. Soms moet ik terugdenken aan de twee albums die laatstgenoemde met Kansas maakte, Power (1986) en In the Spirit of Things (1988).

Op Bananas klinkt diezelfde stijl in mijn oren het duidelijkst in semiballade Haunted (het enige nummer met achtergrondzangeres dat Purple ooit opnam, maar hóe pakkend doet Beth Hart dat!), het stuwende Silver Tongue, het solodeel van Picture of Innocense, het slot van I Got Your Number, het ingetogen juweel Never a Word, het solodeel van Bananas met een ouderwets lekker duel tussen gitaar en toetsen en vanzelfsprekend in het afsluitende Contact Lost, een instrumentaal nummer van Morse over de crash van de Columbia. Met een melodie die binnenkomt.

Ja, ik heb dus wel iets met het Deep Purple van Steve Morse, want de andere nummers doen me meestal minder. Niet alle melodieën en ideeën zijn even pakkend, al klinkt het met de karakteristieke stem van Ian Gillan wel helemaal als Deep Purple. Ian Paice bleef een heerlijke drummer en Roger Glover de immer betrouwbare basman. Een ruime 7 voor het geheel.