Daar ben ik het toch niet helemaal mee eens. Natuurlijk blijven het songwriters-minatuurtjes met zijn subtiele, uit duizenden herkenbare gitaarspel als bindende factor, maar productioneel en instrumentaal zit er toch wel enige verschuiving in. Zo komt op sommige latere albums die vervelende ritmebox - die op vroegere platen al te horen is - wat nadrukkelijker naar voren, is de productie soms een stuk cleaner en beluister ik iets meer nummers met caribische invloeden.
Maar dat zijn relatieve details die aan de 'succesformule' van 's mans muziek niets afdoen. Al vind ik niet ieder album van na Grasshopper even geslaagd. Wat dat betreft maakte hij zijn beste werk toch wel in de jaren zeventig.
Deze is minder bekend dan Naturally of Troubadour, maar doet daar mijns inziens nauwelijks voor onder. Wel vind ik het altijd jammer dat veel van die nummers zo snel worden weggedraaid en dus zo kort duren. Daar had net iets meer in gezeten, denk ik dan vaak. Maar ja, het is ook wel kenmerkend voor de unieke aanpak van J.J. Cale: effectieve songwriting en gitaarwerk op de vierkante millimeter.