Wayne Shorter - "Speak No Evil" (1966)

Prachtig album, magnifieke bezetting. Luisterd wat mij betreft onder alle omstandigheden goed weg.

Bezetting is deels een aantal van de jonge honden waarmee Miles Davis zijn kwintet vormde. Wayne Shorter drukte in die tijd ook een stempel op de nummers die dat kwintet speelde. Zijn nummers hebben vaak iets eigengereids en liggen niet altijd even makkelijk in het gehoor, je moet er dus wel wat voor doen. Maar op dit album staan mooie stukken en Shorter zelf, Herbie Hancock spelen goed en mooi. Voor mij geeft Freddie Hubbard dit album iets extra's.

Zijn Weather Report maatje Joe Zawinul is gisteren overleden.

Jammer, RIP, ik heb dit album in bezit, maar nog niet geluistert, zijn meesterwerk naar het schijnt Binnenkort eens werk van maken.

Mijn favoriete 'Blue Note' van het moment,

Wát een machtige plaat is me dit toch, de line-up is al indrukwekkend, het spel nog indrukwekkender. Ik zit nog maar aan een tweede luisterbeurt maar ben werkelijk overdonderd door dit album, Wayne en Herbie zijn werkelijk een magnifiek duo, de 3 anderen spelen mooi mee, misschien een minpunt aan dit album dat de drummer (Elvin Jones) en de bassist (Ron Carter) wat minder op de voorgrond komen maar ze spelen hier gewoon gezellig mee en zorgen bij momenten voor erg fijne momenten.

In tegenstelling tot Coltrane heeft Wayne naar mijn mening een redelijk scherpe sound qua Tenor Saxofoon, (ze speelden allebei tesamen), Freddie doet mooi mee qua blaaswerk maar het valt niet te ontekken dat Wayne 'de man' van het album is, (maar logisch aangezien hij alle composities schreef). De Elvin/Herbie-momenten zijn bij momenten qua samenspel ook schitterend (eigenlijk wel altijd), de begin/eind-deuntjes van dit album zijn stuk voor stuk werkelijk mooi en een genot voor het oor.

De eerste keer vielen de eerste 3 tracks hier wat tegen, maar achteraf gezien zijn dat ook goede nummers, Speak No Evil en Wild Flower zijn echt wondermooi, Infant Eyes is lekker romantisch en rechtlijnig qua sound (Part IV Psalm-achtig). Witch Hunt is trouwens een erg dikke opener, Fee-Fi-Fo-Fum heeft ook ies van Infant Eyes vind ik alleen klein beetje minder goed uitgewerkt, Dance Cadaverous is een classic van formaat.

Dit album kocht ik tijdje geleden in de Wayne Shorter Great Sessions Box (Blue Note verzamel) samen met JuJu en Adam's Apple, ik besloot om JuJu als eerste plaat te nemen om kennis te maken met deze man, dat album verbaasde me erg positief (4,5*, wel als enige maar enfin), dit album klinkt nog beter zoals verwacht. Wayne komt keer op keer met een indrukwekkende solo (vind ik), Freddie opent altijd mooi mee in de deuntjes en zijn solo's getuigen ook van vakmanschap, Herbie stelt nooit teleur en samen met Elvin hier werkelijk meesterlijk qua achtergrondwerk (alhoewel Herbie's solo's ook erg fraai zijn), alleen Ron Carter hoor je misschien wat minder, maar een zonde vind ik dat echter niet.

*****

Éen van de beste (zoniet dé beste) Jazz plaat die ik ken. Elk nummer klinkt lekker, hier kan ik echt van genieten.

4*

Het is voor mij vooral Hancock die opvalt, daarna Shorter. Die twee maken het album een beetje voor mij, jammer dat van een topbezetting als deze, het er "slechts" twee zijn. De overig spelers doen het heus niet onaardig, maar net zoals Eazyfan al zei, ze mochten wel wat meer op de voorgrond komen.

Welk album zou ik vanavond nog eens opleggen? Ow ja, juist! Deze van Wayne - Idee dat me binnen schoot deze avond en gelukkig maar.

Het was alweer een tijdje geleden dat ik deze topper geluisterd heb, en natuurlijk is het een zonde om klassiekers als dit uit het geheugen te laten ontglippen met de tijd, nee albums als dit, verfris ik met alle plezier van tijd tot tijd op. Sinds de eerste keer dat ik dit album luisterde is al een half jaar Jazz aan me voorbij gegaan, en toch voel ik me niet wijzer in het genre, wat ik wel voel is een duidelijk verschil in de soort Jazz die ik toen luisterde op dat moment met wat ik nu de laatste periode steeds meer luister, vroeger waren het meer albums als dit die wat makkelijker in het gehoor liggen, nu is het steeds meer Free/Avant/Andere, na een lange periode doet zoiets als dit terughoren wel deugd, vooral als het van zó'n kwaliteit is.Dit is rustig, makkelijk, mooi, gecomponeerd/gestructureerd, subtiel, warm, toegankelijk, typisch zo'n album dat je geeft aan een beginner, maar toch verre van beginnermuziek. Wat meer spanning erin zou gemogen hebben natuurlijk, ik kan me voorstellen dat meer doorgewinterde jazzluisteraars hierbij in slaap vallen of niet zozeer onder de indruk van zullen zijn. Nu mij pakt het wel Maar ik ben dan ook verre van het kennende type, ik geniet er gewoon érg veel van.

Wayne zijn stukken steken eigenlijk schitterend in elkaar, zowel op componeer- als solovlak, af en toe kan de man misschien een steekje laten, maar wat dondert dat? Het maakt er de muziek in zijn geval alleen maar menselijker op en hieruit vloeit voort dat het alleen maar intiemer en persoonlijker voorkomt, is Jazz dan niet persoonlijke muziek? Maken kleine foutjes als dit het er juist niet fijner op? Een topman op de saxofoon, zijn lange solo in Infant Eyes is keer op keer gewoon prachtig, duidelijk een bewijs dat deze man er wat van kan en niet moet onder doen voor grootheden die zich toentertijd met Avant Garde bezig hielden. Herbie Hancock - hoe meer ik van de man hoor, hoe meer zin ik heb om gewoon direct zijn toppers te gaan luisteren, misschien toch maar eens ophouden met uitstellen . Die man kan nog een tikken op niveau, hier wordt dat duidelijk nog eens dik onderstreept:: mooi solo’s keer op keer, ook op de achtergrond doet de man zijn werk erg goed door op het juiste moment subtiel uit de hoek te komen. Freddie, hoe verder ik hem tegenkom in Jazz, hoe magnifieker ik hem vind, als zijman zowat mijn favoriete trompettist, hier kan hij de “deuntjes” mooi ondersteunen en meespelen, het is vooral eens leuk om deze man eens wat ingetogener en dieper te horen spelen, vooral zijn solo in Speak No Evil vind ik echt goed: een van de weinige momenten in Jazz die me kippenvel bezorgen (damn! Wat een opening!), zijn stukken die wel korter zijn dan die van de 2 hoofdmannen zijn minstens ‘erg fraai’ te noemen, hij doet alles behalve onder voor hen wat je misschien zou verwachten. Wel hoort ook hij duidelijk tot de triobezetting die hier wat meer opvult in plaats van naar voor komt.

De mysterieuze spookachtige sfeer dat dit album met zich meedraagt vind ik erg uniek, je merkt het al direct aan de cover en albumtitel, het zou zo als filmmuziek kunnen dienen voor een of andere Aziatische thriller (zo’n film die je wel eens op MTV tegen kwam op een laat uurtje).

According to Shorter (as quoted in Don Heckman's liner notes), in writing the material for this album he was "thinking of misty landscapes with wild flowers and strange, dimly-seen shapes — the kind of place where folklore and legends are born. And I was thinking of witch burnings too." Fairy tales were also an inspiration: the bluesy "Fee-Fi-Fo-Fum" is titled after the trademark exclamation of the giant in Jack and the Beanstalk.

Verklaart al veel, niet? - Ik vind het iets moois hebben.

Dardan, je stukken worden beter en beter.

Geinspireerd door Eazy heb ik dit album ook weer eens geluisterd. Ik kwam er tevens achter dat ik dit album dubbel heb...Vorig jaar was ik nogal enthousiast met de aanschaf van Blue Note jazz en zodoende 2x aangeschaft.

Qua waardering zit ik (nog steeds) tussen 4/4,5. Ook ik vind de ritmesectie iets te braaf. Nu ben ik er van overtuigd dat dat ook de bedoeling is geweest. Hancock, Carter en Jones vormen een kalme stabiele ondergrond waarop Hubbard en Shorter "loos" mogen gaan. Deze gegevens maken dit een rustig en toegankelijk album dat door uitstekende composities (en track volgorde) kwaliteit van spelen (m.n. Shorter en Hancock) en de prettige balans van het geheel met recht een klassieker genoemd mag worden.

Wat mis ik dan? Uitdaging in de vorm van iets ongrijpbaars...Na 5 luisterbeurten (ofzo) wil ik nog iets nieuws horen, uitgedaagd worden....daarmee heb ik het dus niet over dit album maar over mijn smaak/wensen

Een erg goed album waar kwalitatief gezien echt weinig op aan te merken is. 4/4,5

ik heb dus exact hetzelfde met dit album.

@ eazyfan; ze gooiden me dit album vandaag in Fnac Gent naar mijn kop voor ocharme € 4.99 dus meenemen maar dacht ik.
Dit wordt vanavond muziek om mee in bed te nemen.
Ik kom er wel op terug, ook met mijn beoordeling, daar kan je van op aan.

Tof dat je mijn tip niet vergeten bent, enjoy!

Dit is jazz zoals ik die graag hoor. Meesterlijk jazz. Ik ben te weinig kenner van jazz om hier veel zinvols over te zeggen, dus moet ik me beperken tot gewoon zeggen dat ik dit heel graag hoor.
****

Opgewaardeerd naar de maximale score 5/5.
Die Rudy van Gelder serie is echt van topklasse.

Inmiddels een stuk minder

als je even meldt waarom dan wordt zo'n bericht een stuk boeiender..

Vooral omdat ik er nu echt aandachtig naar heb geluisterd. En het boeide meteen een stuk minder. Toen ik die 4* gaf, heb ik alleen geluisterd tijdens het schilderen en concentreerde ik me dus minder op de muziek, toen vond ik het gewoon fijn klinken en genoot ik ervan. Nu heb ik me echt gefocust op de muziek en het niet als achtergrond muziek gebruikt en dan merk ik dat dit genre toch niet helemaal voor mij is weggelegd. Als achtergrond muziek prima, maar genieten van alleen de muziek voor de muziek (als je begrijpt wat ik bedoel ) zit er niet in. Zoals ik bijv. wel doe bij A Love Supreme en Cannonball Adderley - Somethin' Else. Al heb ik de laatst genoemde ook al weer een hele tijd niet geluisterd.

Slecht vind ik dit zeker niet, maar ik zet deze gewoon niet graag op, vandaar dat ik het nu 3* geef.

Probeer maar eens een bodem te leggen zoals Jones dit doet op dit album. Hij zweeft tussen de twee solisten en zorgt ervoor dat deze hun rol uberhaupt kunnen vervullen.

*****

Heerlijk om naar te luisteren. Na JuJu nogmaals een album van Wayne Shorter in huis gehaald en het is mij goed bevallen. Deze man heeft een geluid die mij aanspreekt en bij mij ook het gevoel oproept, dat wat ik zo mooi vind in Round Midnight (van de film), waar het merendeel van deze heren ook hun bijdrage hebben geleverd aan de soundtrack.
Het mooie vind ik er ook aan, dat hoewel Wayne de composities heeft geschreven, de identiteit van de andere heren prima naar voren komt. M.n Herbie Hancock laat zijn kwaliteiten horen. De klanken die vloeit uit zijn handen, zijn een streling voor het oor en dan weer een verwarring, maar nooit saai. De combinatie Freddie Hubbard met Wayne werkt prima uit. Wel ben ik het met eazyfan eens dat Ron Carter en Elvin Jones daar in verhouding wat minder uit de verf komen. Niet qua sound, maar wat de voorgrond betreft.
Maar wat staan er weer een aantal prachtige composities op. Het begint al met Witch Hunt, waardoor ik er al meteen eens goed voor ga zitten en eigenlijk laat het me daarna al niet meer los. Nee, het sleept me soms zelfs nog wat verder mee. Bijv. bij Speak no Evil, met dat pakkende thema, of zelfs wegdromen met Infant Eyes, waar ik soms gewoon inwendige kippenvel krijg van zijn tenor-sax en die prachtige subtiele begeleiding van Herbie Hancock, wat een veelzijdige pianist is dat toch.
Ik heb er van genoten en ga er nog veel van genieten.

Wat een contrast ook, om Wayne Shorter te horen spelen op deze CD en op Bitches Brew (Miles Davis), of Freddie Hubbard op deze en op Free jazz (Ornette Coleman).

Op zich vind ik dit vrij matig, het ligt prettig in het gehoor, ja, maar het weet mijn aandacht niet vast te houden. Toch nog 3,5*.

De drummer van dienst, Elvin Jones, is niet meer onder ons, maar ik mocht hem op North Sea Jazz Festival nog bezig zien en horen, yeah!

Heb er toch maar even een halfje bij gedaan, ik ben er gister weer eens voor gaan zitten, meer liggen eigenlijk en ik heb zeker genoten .

Helaas heb ik deze niet op LP (misschien kom ik hem nog eens tegen), dus ik doe het maar met Spotify.

Het prachtige aan Spotify is dat deze plaat aldaar in 1999 is uitgekomen, maar dat komt dan waarschijnlijk door de 1998-remastering van/door Rudy van Gelder.

Ik heb een zwak voor Wayne Shorter, omdat ik gewoon ook gek ben op Weather Report, maar dit is nog uit zijn bop-tijd. Dit schijnt één van zijn beste platen te zijn, en dat hoor ik ook. Mooie composities, strak en spannend spel door Shorter en Hubbard (ook een favoriet van mij), en dat nog eens aangevuld met Herbie Hancock, Ron Carter en Elvin Jones. Een echt goede line-up, waarvan de muzikanten echt erg goed en tevens elkaar veel ruimte geven.

Ik snap niet dat deze plaat op Musicmeter zo laat scoort, terwijl deze bijna wereldwijd gezien wordt als een erg essentiele jazzplaat. Misschien dat ik mijn eindscore nog verhoog, maar ik blijf even op de 4,5*

Voor een jazz plaat scoort deze niet zo slecht hoor Mssr. Renard. Zeker niet met 89 stemmen.

Toch een 8-. Is inderdaad wel okay. Maar ik verwachtte iets boven de 4*. Maar soit.

Stem verhoogd naar een 5*. Om de doodsimpele reden dat de composities stuk voor stuk ijzersterk zijn, de spanning tussen de solisten voelbaar is en het samenspel en spelenthousiasme van de plaat af spat.

Ik ben een enorm liefhebber van McCoy Tyner maar Hancock op deze plaat laat horen is gewoonweg subliem. Ik weet niet veel van Wayne Shorter, maar naar ik meen is dit één van de weinige (of misschien de enige) plaat met Hancock?

De combinatie Shorter/Hubbard is ook fenomenaal. Het nummer Fee-Fi-Fo-Fum bewijst dat wel.

Ze hebben in ieder geval een duo album, ook wat bij Miles en ook op bv Man Child.

Het nummer Witch Hunt was mijn kennismaking met jazz en fusion in het algemeen en met Wayne Shorter in het bijzonder. Het nummer kwam op de setlist van een obscuur bandje destijds (lang geleden) waarin ik de saxofonist was.
Toen ik deze LP hoorde en kort daarna het werk van John Coltrane, etc. kende ik als muzikant meteen mijn plek, namelijk ergens onderin, wetende dat dit soort grootheden onvoorstelbaar goed spelen, een prachtig diep en krachtig sax geluid produceren, en daarnaast groots componeren.

Een absolute klassieker. Wat mij betreft in de top 5 beste jazz albums. Freddie Hubbard's trompetspel hoort bij het mooiste, dat de man ooit gemaakt heeft. Zelfs de hoes is van een uitzonderlijke schoonheid.

R.I.P. Wayne Shorter. 89 jaar oud, een aanzienlijke leeftijd voor een jazz musicus uit de gouden periode.