Beth Hart & Joe Bonamassa - Don't Explain (2011)

I'll Tkae Care of You [radio Edit] * (3:18) ?? Take?

Wat mij betreft de cd van het jaar, geweldige combinatie. Dit album ademt blues!

Hij begint minder te worden. Beetje traag allemaal. En Bonamassa is blues zoals hij er uit ziet; hij weet precies hoe het moet, maar hij weet bij mij de juiste snaar niet te raken.

Een heerljke combinatie, die rauwe stem van Beth en die snerpende gitaar van Joe.
Ja, van mij mag er snel een opvolger komen.
I'll take care of you (wel graag de lange versie) is fantastisch

Mee eens Bommel, die radioversies moesten verboden worden!

In mijn hoofd had ik het bericht voor dit album al helemaal af, maar blijkbaar was ik 'm vergeten te plaatsen.

Ik ben van beiden geen fan, maar ik vond de combinatie op zich opmerkelijk, waardoor dit album mijn aandacht trok. Ik vind dit een aangename plaat, maar het voegt in wezen niets toe aan de bluestraditie. Het is eigenlijk geschikte muziek om 's middags op een zomerfestival even lui achterover te hangen in het gras.

Ik vind Joe Bonamassa een beetje te gelikt, maar hier als sideman (want dat is hij hier eigenlijk) kan ik hem goed waarderen. Je hoeft hem natuurlijk niet uit te leggen hoe een gitaar werkt. Ook Beth Hart vind ik hier beter uit de verf komen (ma is een behoorlijke liefhebber, dus ik heb wel een aardig beeld van Hart). Haar stem past heel redelijk bij de blues.

Soms mag het iets meer rammelen en iets meer opvlammen, en er zijn genoeg soortgelijke alternatieven die van hogere kwaliteit zijn, maar zo op de achtergrond vind ik het dik in orde.

man man man, wat een plaat.
dat Joe gitaar kan spelen wisten we al, en dat Beth kan zingen is ook al bekend.
maar dat ze samen zo'n album zouden kunnen maken, dat moest nog maar blijken.
maar met het geweldige gitaarwerk van Joe, en de prachtige zang van Beth is dit een van de beste platen van dit jaar geworden.

een heerlijk blues album wel te verstaan, het is redelijk in lijn met het solo werk van Joe ietwat rustiger mischien, maar toch hoor je duidelijk dat het Joe is.
over Beth kan ik eigenlijk weinig zeggen, ben niet erg bekent met haar werk.
wat ik wel weet is dat ze een fantastische stem heeft voor dit soort muziek.
en zoals al eerder gezegd vallen die rauwe stem en de blues gitaar perfect samen.
het is dan ook maar te hopen dat ze hier een vervolg op gaan maken.

er zitten hier ook weer rustige nummer op evenals de nodige rockers, wat natuurlijk voor de nodige afwisseling zorgt.
ook dit is een album waar je volledig in word opgezogen.
ik kan eigenlijk gewoon geen minputen bedenken, elke nummer, elke minuut die je luisterd is genieten.
ik ga hier dan ook een dikke 5* voor geven.

Ik moet zeggen, ik had m vandaag weer opstaan in de auto, en het klonk toch wel erg fijn! Wie weet komt hier toch nog een hoge score uitrollen. Doorzetten wordt bij mij in deze dus beloond.

Fantastische plaat. Bluesrocksoul van de bovenste plank. Duidelijk geval van de som is veel meer dan de afzonderlijke delen. Beth blert heftig, Joe blaat vurig terug en dan krijg je een wereldplaat. Niks fantasieloos na-apen maar de muziek tot op het bot beleven en dat op een cd knallen. Een hele dikke 4.5+

Beth Hart? Buiten wat posters welke ik de afgelopen jaren in het Eindhovense langs de weg zag staan tot voor kort een grote onbekende. En Joe Bonamassa? Eigenlijk hetzelfde verhaal
Tot een vriendin op FB me een week of tdrie geleden met hun versie I'd rather go blind.op het spoor van Don't Explain zette..
Wat een wereld plaat. Ik ben verkocht!

Prima bluesrock waarin Hart beter tot haar recht komt als op haar soloplaten. De combinatie pakt m.i. wel redelijk goed uit, maar schittert nergens echt voluit. Leuk om zo eens te horen, maar wegblazen doet het mij niet.

Wat een heerlijk plaatje is dit. De stem van Beth is steengoed en de nummers zijn zeer afwisselend. Zo ben je aan het rocken op For my friends en meteen daarna bevindt zit je in een rokerig barretje waar een zangeres op het podiumpje de laatste songs voor de avond inzet (b.v. Don't explain en het schitterende I'd rather go blind).

Way to go en wat mij betreft voor herhaling vatbaar!

5.0 alleen al voor het nummer I'd rather go blind. Dat nummer zou een 10 op een schaal van 5 van mij krijgen .

Zekers en ik doe er nu ook het laatste beetje sterren bij. Geweldig album en door de afwisseling in songs, verveelt het mij geen moment.

Op "Don't Explain" doen Beth Hart en Joe Bonamassa de soul en blues herleven. De plaat bevat uitsluitend covers, maar dat is op geen enkel punt een gemis ten opzichte van zelfgeschreven nummers.

Beth Hart is samen met o.a. Susan Tedeschi een van mijn favoriete zangeressen. Haar stem is warm, diep en bevat die mooie vibrato. Soms zingt ze zachtjes, dan weer hard, grommend, huilend, opgewekt, verdrietig. Bijna alle emoties komen voorbij en haar stem zegt werkelijk alles. Zelfs als ze in een niet verstaanbare taal zou zingen, zou de emotie in haar stem nog voor zich spreken.

En dan Joe Bonamassa, een moderne blues- en gitaarheld. Hij zorgt bijna eigenhandig voor een herleving van de blues, hij geeft er een eigentijdse invulling aan en houdt daarbij tegelijkertijd de relatie met de traditionele blues in leven. Op "Don't Explain" kiest Bonamassa er bewust voor om niet de directe hoofdrol op te eisen. Die ruimte laat hij aan Beth Hart. Maar zijn gitaarspel is over de gehele plaat ronduit fantastisch. Iets anders dan dat we van hem gewend zijn. De gierende gitaarsolo's en rockende riffs hebben plaatsgemaakt voor ingetogen, warm, donker, smaakvol, emotioneel en intens spel. Zijn gitaarpartijen zijn vooral sfeerbepalend en geheel in dienst van het liedje. Natuurlijk komt er zo nu en dan een gitaarsolo voorbij (die overigens stuk voor stuk kippenvel bezorgen), maar alleen omdat het past op dat moment, en niet om te laten horen hoe goed Bonamassa wel niet is. Want dat is bekend, hij hoeft zich niet te bewijzen. Bonamassa laat Hart schitteren en zijn gitaarspel vult dat perfect aan.

Dan de nummers: op "Don't Explain" komen composities voorbij van o.a. Ray Charles ("Sinner's Prayer"), Bill Withers ("For My Friends"), Billy Holiday (titelnummer van de plaat), Delainey & Bonnie ("Well, Well") en Aretha Franklin ("Ain't No Way"). Maar de hoogtepunten zijn wat mij betreft het nummer "Chocolate Jesus" van Tom Waits, "Your Heart is as Black as Night" van Melody Gardot, "I'll Take Care of You" van blueslegende Bobby Bland, maar de absolute prijsnummers zijn de beide nummers van Etta James, het grote voorbeeld van Beth Hart. Dit is het ultieme eerbetoon aan de grote Etta James. Enerzijds het funkende en groovende "Something's Got a Hold on Me" en anderzijds het bloedstollend mooie "I'd Rather Go Blind".

Beth Hart en Joe Bonamassa hebben met "Don't Explain" wat mij betreft een van de beste platen van 2011 afgeleverd. Er gaan al geruchten over een volgende samenwerking, en van mij mogen ze, want Hart en Bonamassa laten op "Don't Explain" echte synergie horen. Lof en hulde!

na het tikje tegenvallende My California een geweldige samenwerking en een paar kippenvel uithalen zoals je graag van Beth wil horen.

Ik verhoog met een hele. Deze plaat heeft me helemaal in zijn greep, snel een vervolg aub!

Ja en het krijgt een vervolg en wel in Carre 29 en 30 Juni 2013 tickets zijn binnen er wordt ook een dvd opname gemaakt en de cd komt er ook aan.

Ik ben er ook bij in Carre. Goede vooruitzichten!

Album sinds enige weken ondekt, via wat nummers op Arrow. Ik heb hierop album maar besteld en ondertussen diverse malen beluisterd. Geweldig album. Ondertussen is het 2de album van duo binnenkort te koop. Zal gauw volgen in ijn verzameling, als dit van zelfde niveau is.

Zette hem net weer eens op en eigenlijk is dit een behoorlijk saai album. Zeer voorspelbaar. Bonamassa's solo's zijn als altijd best wel lekker, maar ze maken van Beth Hart niet opeens een topartiest. Die blijft gewoon een niet veel meer dan gemiddelde zangeres.

Zeer sterk album dit! Heerlijk!

Verrassend sterke plaat De stjjl is een soort latenightblues. Het spel van Joe is mooi ondersteunend maar vult ook lekker op. Lekkere heldere productie ook.

halfje er af, De verveling slaat iets te snel toe

Beth Hart en joe Bonamassa........wat een geweldige combinatie. Stem en gitaarspel vullen elkaar heel goed aan en de covers zijn smaakvol bewerkt. Favoriet is I'd rather go blind, maar het is een prachtig afwisselend album.

ik heb dit album net pas ontdekt en man man...wat een fenomenale plaat

Dan maak ik even reclame voor black coffee; hun nieuwste plaat en nog beter.

Gisteren voor het eerst geluisterd en het niveau is inderdaad weer erg hoog! Weer persoonlijk nog niet of ik black coffee beter van dan don't explain, maar daar heb ik de plaat ook nog niet vaak genoeg voor gedraaid. Het is iniedergeval weer genieten!

Wat een geweldig album is dit zeg. De combinatie Hart en Bonnamassa is perfect. Met als absoluut hoogtepunt Chicken Shack's cover I'd rather go blind. Voor mij 4,5* waard.

Ik was wel een beetje te enthousiast destijds, maar het blijft voor mij wel een van de betere albums van het vorige decennium.

Pas later ontdekte ik dat de live versie van I'd Rather Go Blind nog veel beter is: Beth & Joe - I'd Rather Go Blind - Live in Amsterdam - YouTube