James Taylor - Sweet Baby James (1970)

Tja, die prachtige liedjes, die mooie stem, de fraaie teksten. Fire and rain is een van mijn favoriete nummers aller tijden. 4*

Noem me een ouwe lul, maar van tijd tot tijd kan ik dit melancholieke, misschien zelfs wel sentimentele plaatje ook erg waarderen. Taylor's stem is inderdaad prachtig, die vertedert direct. Het is vooral de eenvoud en ingetogenheid die me erg aanspreekt.

James Taylor is wat mij betreft singer/songwriter no. 1.
Die stem, zijn gitaarspel en teksten: adembenemend.

Fire And Rain is zo mooi, zo mooi!

Echt hele mooie muziek.
Mooie akoestische gitaarspel , mooie stem , en heerlijke ontspannende muziek voor na een drukke , stressvolle dag .
''Country Road '' en ''Fire and rain'' zijn echt het vermelden waard !
Maar de rest is ook gewoon top.
4*

Dat titelnummer, 'Suite for G', 'Blossom'... het ene prachtige nummer na het andere, schitterende CD. Echt om mee uit te rusten, het is niet hard, maar er zit wel toch vaak pit in (bijvoorbeeld als de blazers invallen bij 'Steamroller'). De stem van James is prachtig! Heel goede singersongwriter. 4,5*

Klassieker van formaat in zijn genre. Begint al meteen met een topper ; Sweet Baby James.
Fire and Rain prachtig. Sunny Skies : ook van dattum.

Mijn favoriet is het bluesachtige Steamroller. Een dijk van een nummer!

Wàt zag James er goed uit : MET HAAR toen nog!

Prachtplaat dit!

4.5 ****1/2

maar ook zonder haar maakt James nog stets goede muziek.

Absoluut!

Prachtige singer/songwriter, pas laat "ontdekt".
Heerlijk relaxt.

Opnieuw een geweldige aankoop van een top-songwriter waar ik al veel eerder iets van had moeten aanschaffen. Doet niet onder voor bijv. Jackson Browne's "For Everyman". Uitstekend gespeeld en prachtig gezongen nummers, met als uitschieters 'Suite For 20 G' en natuurlijk 'Fire And Rain'. Eén van de (vele) hoogtepunten van dat prachtige muziekjaar.

Hmm hoe is dit eigenlijk?
Ik ken de man alleen van zijn duet met mark Knopfler op STP.

Dit is echt een prachtig album. Moest in het begin erg wennen aan zijn vrij monotone stem, maar des te meer je dit draait, des te verslavender werkt zijn stem. Nummers als Sweet Baby James en vooral Fire and Rain zijn echt juweeltjes, prachtige teksten vooral.

Deze plaat mag nog veel ontdekt gaan worden. Hear hear

Wat een prachtig album! Heb alles van James Taylor, maar deze blijft favoriet. Zojuist de SHM-versie aangeschaft. Ge-remastered en op Super High Material geperst.

Inderdaad een prachtig album.
Dit weekend aangeschafd op LP.
Ik kende de muziek van James Taylor nog niet, maar binnenkort wordt er meer van hem aangeschaft.
Kan iemand me nog een ander goed album van hem aanraden?

Ik vind Hourglass en zijn Live album erg goed. Ook voor de kennismaking een prima start!

Ik zag dat ik in 2009 al gestemd had, maar dat was me blijkbaar even ontgaan.

Ik denk dat ik van die 3,5* een kleine 4* maak. Ondanks de status van deze plaat vind ik het geen meesterwerk, maar de hoogtepunten zijn wel van dusdanige klasse dat ene 3,5* wat karig lijkt.

Toch weer een beetje hetzelfde verhaal over spanning zoals ik bij de opvolger al zei, hoewel er wel schitterende nummers als 'Fire and Rain' en 'Blossom' op dit album staan.

'Oh Susanna' is echter compleet nutteloos en als Eric Clapton met een cliché bluesdeuntje als 'Steamroller' komt denk ik al laat maar zitten, laat staan als Taylor dat doet. 'Oh Baby, Don't You Loose Your Lip on Me' idem dito. Doe dat thuis maar op de veranda.

Al met al heeft Taylor nèt niet de kwaliteiten, eigenzinnigheid en veelzijdigheid van de grootste singer-songwriters.

Mud Slide Slim and the blue horizon, de opvolger hiervan uit 1971, ligt min of meer in het verlengde, en heeft mijns inziens ook min of meer hetzelfde niveau. Voor (talloze) latere platen zullen echte kenners moeten adviseren.

De best klinkende versie is onderweg: geremastered van de originele mastertapes door Steve Hoffman voor het Audio Fidelity label. Lees hier meer over het masteringproces.

Leuke anekdote over het nummer Suite for 20 G. James Taylor zou $ 20.000,- ontvangen zodra het album gereed zou zijn. Hij miste nog een song en heeft toen een aantal incomplete tracks samengevoegd tot dit nummer. Vandaar de titel Suite for 20 G (20 G = $ 20.000,-).

Staat op het origineel een studioversie van Steamroller, want bij mij staat een live versie erop.

Ja, het originele album bevat gewoon een studioversie van een kleine drie minuten; de live-versie van vijf minuten stond daarna op Greatest hits (1976) en The best of James Taylor (2003). Ergerlijk dat ze zoiets doen, is mij ook overkomen met Homeward bound op Sounds of silence van Simon & Garfunkel, ben ik nog altijd kwaad over.

Dit album en de opvolger heb ik vroeger grijs gedraaid....maar ik kan nu beide absoluut niet meer aanhoren. Kapotgeluisterd? Te tijdgebonden? Of om redenen zoals hierboven aangegeven? Ik hou het gewoon niet vol tot het eind. Songs en stem vind ik te weinig doorleefd om me bij de kladden te grijpen.

Hoe goed de man misschien ook kan zingen, ik vind het niet echt interessant. De melodietjes zijn suikerzoet en de echte emotie is er uit geproduceerd. Kortom ontzettend saai.
27 in de 100 Gretest Albums of 1970 en 38 in de Best Ever Albums 1970.
Helaas laat ik het bij 2,5*

Zeven kleine meesterwerkjes op het snijpunt van singer-songwriter en country, en ik kan me van alle zeven voorstellen dat (en waarom) James Taylor ze vijftig jaar later nog steeds speelt (hoewel ik niet weet of hij dat ook daadwerkelijk dóét). Daarnaast vier "andere" nummers: Oh Susannah hoorde ik op dit album voor het eerst zodat Taylors uitvoering voor mij (dus) nog altijd de definitieve versie is, Oh baby don't you loose your lip on me is flauw maar al voorbij voordat ik me begin te ergeren, Suite for 20G mag dan wel bestaan uit een paar losse aan elkaar geplakte fragmenten maar omdat die fragmenten elk apart zo sterk zijn is het nummer als geheel toch ook leuk, en alleen Steamroller blues vind ik echt een misser.
        Maar het gaat mij persoonlijk toch om de zeven nummers die de ruggegraat van dit album uitmaken, en daarbij valt me op hoe fris en pakkend ze ook een halve eeuw en vele vele luisterbeurten later nog klinken, met prachtige melodieën, helder gitaarspel, ingetogen arrangementen, Carole Kings piano die licht in de schemer brengt, en bovenal Taylors warme en rustgevende stem. Teveel JT achter elkaar is zó rustgevend dat ik er weer onrustig van word, maar deze plaat en z'n opvolger zijn wat mij betreft onbeperkt houdbaar.
        Nog een eigenaardigheid van dit album: er zijn maar weinig platen waarbij ik zo duidelijk de groene weiden van het Amerikaanse platteland voor me zie – het getemde platteland weliswaar, want voor het echte pionieren is deze muziek te beschaafd, maar ik zie Taylor hierbij heel duidelijk met zijn (natuurlijk akoestische) gitaar voor de deur van zijn klassieke hutje op de hei zitten, uitkijkend over het uitgestrekte groen naar de verre namiddag-luchten. Die beelden zijn mij ongetwijfeld on onbewust niveau aangereikt door de verschillende nummers, titels en regels over reizen, ruimtelijkheid en natuur op dit album, alsmede door de zo duidelijk met countrymuziek geassocieerde steelgitaar, en wellicht ook door de "buitenfoto" op de hoes, maar hoe dan ook ken ik weinig muziek die zó duidelijk het tegenovergestelde van grotestads is.