Belle and Sebastian - Push Barman to Open Old Wounds (2005)

dit is mijn eerste belle & sebastian album en het bevalt me eigenlijk veel beter dan gedacht. altijd wel eens wat vlagen opgevangen van deze band, maar dat stimuleerde mij nooit tot meer. hetzelfde heb ik gehad bij eels, waarbij blinking lights and other revelations tegenwoordig tot een van mijn favoriete platen is gaan horen.
Ook bij dit album ben ik eigenlijk een beetje overdonderd dat ik hier nooit eerder naar ben gaan luisteren. the state i am in bijvoorbeeld is zon nummer die ik gewoon wil blijven luisteren. heerlijk.

maar dan heb je ook meteen een schitterende collectie songs te pakken; de eerste reeks EP's van de band, die hier verzameld staan meten zich moeiteloos met hun albums

beste mijnheer maus: ik zou zelfs zeggen, de beste songs van b&s staan niet op hun reguliere albums, wel op de talloze ep's die ze in hun jeepster-periode op de wereld hebben losgeladen:

voorbeelden? le pastie de la bourgeoisie, marx and engels, this is just a modern rocksong, string bean jean, photo jenny, im waking up to us, the gate....

echt elke song op deze compilatie is een pareltje uit de b&s catalogus

vandaar: voor b&s beginners: koop eerst deze geweldige compilatie van hun ep's alvorens aan de echte albums te beginnen. want, it doesn't get any better than this...

geweldige titel trouwens, deze push barman to open old wounds

tevens verkrijgbaar op mooie 3lp met driedubbele klaphoes

Enkele hoogtepunten (Legal Man, Lazy Line Painter Joe, Take Your Carriage Clock and Shove It bijv.), maar ook een hoop minder interessante liedjes. Het is uiteindelijk ook een compilatie natuurlijk
Ik heb de Legal Man EP en de Jonathan David EP, allebei zeer aan te raden, ik kon deze compilatie niet in de winkel vinden dus deze stem is slechts gebaseerd op enkele luisterbeurten via de computer.
Ik vond het muzikaal soms wat te lichtjes, te makkelijk, maar B&S is waarschijnlijk ook niet een band die het van muzikale hoogstandjes of goede zangers moet hebben, tekstueel zat het heel goed in elkaar

@clor: dan stel ik voor dat je nog eens heel goed luistert. lazy line painter jane, dog on wheels, this is just a modern rock song, en 3... 6... 9... seconds of light (of... de eerste cd en het begin van cd 2 van deze dubbelaar) worden algemeen aanzien als het beste dat b&s ooit heeft gemaakt.

legal man en jonathan david zijn de net minste EP's. i'm waking up to us is dan weer wel grote klasse.

Van mijn blog afgehaald:

Belle And Sebastian, de semi-teurige Schotse folk pop groep. Nee, ik ben niet een gigantische grote fan. Toch kon ik Tigermilk bijzonder goed waderen ook al draai ik hem amper. Het klinkt allemaal wat te knullig, ook al hou ik daar soms van, wilde het niet echt tussen mij en de band vlotte. Met mate afspelen anders wordt ik snel geirriteerd door die stem. Maar goed, Push Barman To Open Old Wounds stondt al een flinke tijd op mijn PC voordat ik er maar eens aan ging wagen. 1,4 uur Belle And Sebastian is moeilijk als je al moeite hebt met een 40 minuten plaat. Maar gisteren had ik bijzonder zin in dat knullige bandje dus ik heb hem maar opgezet met een flinke pot thee en botterhamen aan mij zij.

Push Barman To Open Old Wounds zijn alle Ep's die Belle in 10 jaar uitbracht voor het Jeepster label voordat ze bij Universal tekende. Van de charmante wat kale eerste EP tot een stuk vollere liedjes als The Loneliness Of The Middle Distance Runner. Nadat alle Ep's out of print waren geworden bundele Jeepster alles samen op 2 cd's.

Als je de band nog niet kent zeg ik als kleine liefhebber beging met Tigermilk. Niet met dit monsterproject(ook al duurt het 'maar' 104 minuten), maar ook omdat het vooral soms lichtelijk eentonig wordt. Vooral op de tweede disc die duidelijk minder is dan de eerste, het is ook moeilijk om tegen mijn Belle favorieten, hoe weining ik ze eigenlijk luister, kan opbotsen. Het relaxte (retro 60's folkpop achtige) geluid van de band gaat van minimaal opgezet geluid en band opzet tot de swingende popsongs waar ze hoge ogen scoorde.

Toch blijft de band een typische love it or hate it geval, het wat knullige geluid en uistraling van de band schiet bij sommige mensen flink in het verkeerde keelgat. Er zit een randje kitsh op dat zeker op de tweede CD soms veels te groot wordt en de songs een stuk minder maakt. En ik zet denk toch na twee keer deze plaat geluisterd te hebben op een dag(een keer half oplettend onder wat tekenwerk) toch liever de EP's los op. Al die Ep's achterelkaar lijken ze toch wat van hun kracht te verliezen maar daartegen heb je wel alles in een keer op je PC/CD/LP en bij aankoop kost het ook veel minder.

Die eerste disc verslaat Tigermilk op alle fronten. Het barst bijna uit zijn voegen van charmante maar ook briljante pop folk liedjes die allemaal iets anders hebben. Het nog steeds onverwoestbare A Century Of Elvis zonder die hoge stem van de hoofdzanger blijkt ook op deze plaat een klein meesterwerkje. Ook misschien alleen door de afwissling van stemgeluid maar toch. Een ander klein meestwerkje is het ultiem charmante Put The Book Back On The Shelf, dat tekstueel net wat verder gaat dan de meest toch al niet onaardig geschreven liedjes. En natuurlijk Lazy Line Painter Jane, die de wat rauwere kant van de band laat horen en met een geweldige (gast)zangeres. Jammer staan er net wat te weining momentjes op het album om mij echt tot de aandacht te houden.

Disc 2 is een heel ander verhaal, de band was al een stuk bekender geworden en het geluid ging steeds meer van de folk weg en meer richting pop. Toch staat het pareltje Slow Graffit er nog op doen de rest van mijn nummers me amper iets. Het klinkt gewoon allemaal teveel als hetzelfde en zelf nog knulliger. Nee, leuk als achtergrond muziek maar meer niet.

Ja, toch heb ik hem vandaag twee keer gedraait maar ik denk voor de laaste twee keer voor een lange tijd. De losse Ep's van disc 1 komen denk nog wel best vaak voorbij(want die zijn bijzonder geweldig in mijn ogen), maar de 2de disc doet gewoon een nagenoeg perfecte eerste deel de das om. Als ze los hadden gereleased stondt hier nu een 8.7(zeer dikke 4) in plaats van een kleine 7.2(net een 3,5). Maar goed, het is zo. Ik ga lekker weer Lazy Line Painter Jane luisteren.

Geen spellingcorrectie op je blog?

Nog niet, wordt aan gewerkt

De b-kanten van Belle and Sebastian zijn misschien nog wel beter dan de liedjes van de reguliere albums. Ik kan wel alle hoogtepunten gaan opnoemen, maar dat zijn er simpelweg te veel. Hier en daar een misser, maar dat wordt echt ruimschoots goedgemaakt door fantastische pareltjes als The Gate of A Century Of Fakers. Om maar even te zwijgen over een iets 'bekender' nummer als Lazy Line Painter Jane. Het is niet echt een geheel (natuurlijk niet, het zijn tig EP'tjes achter elkaar gezet), maar ik moet zeggen dat het toch behoorlijk fijn wegluistert. Je hoort de evolutie van de band (vergelijk Dogs On Wheels maar eens met de nummers van de laatste EP!) heel erg goed. Een favoriete EP kiezen zou sowieso onmogelijk zijn, dus ik ben erg blij met Push Barman. Echt op elke EP staan wel toppers. Marx & Engels, String Bean Jean, Slow Graffiti, This Is Just A Modern Rock Song, Belle and Sebastian... Hé verdorie, ga ik toch nog mijn favoriete nummers opsommen. Eigenlijk verdient dit 5*, maar dat vind ik toch nog nét te veel met wat enkele mindere nummers hier en daar.

Jammer trouwens, dat ze het briljante Poupée De Cire, Poupée De Son van Serge Gainsbourg nooit hebben opgenomen als studio-versie!

Belle and Sebastian heeft toch geen b-kanten? Tot aan 2000 heb ze alleen maar EP's en geen singles uitgebracht. Daarna heb ik het niet meer zo gevolgd.


Nooit geweten dat Serge dat nummer heeft geschreven. Ik heb nog wel ergens een bootleg van het concert in Paradiso, waar ze dit nummer deden. Ze hebben trouwens wel meer leuke covers gedaan, o.a. nog Here Comes the Sun van The Beatles.

Ja, dat bedoel ik dus, had het er verkeerd neergezet! Dat de nummers van de EP's meestal beter nog beter zijn dan die van de reguliere platen. En klopt inderdaad, zo ook I'm Waiting For The Man en The Boys Are Back in Town op The BBC Sessions!

En Serge Gainsbourg had dat nummer geschreven voor France Gall, die er het songfestival in 1965 mee won.

Stiekem vind ik dit misschien wel het beste dat ze ooit uitgebracht hebben. Vrijwel ieder nummer is goed en blijft ook goed, zelfs na tig keer luisteren.

Normaal heb ik altijd een beetje een moeite met dubbelaars, maar zelfs dat is hier niet het geval. Puik!

5*

Werkelijk een heerlijke verzamelaar. Een slagroomtaart voor de ziel.

Mooie verzamelaar! Ik bedacht mij dat voor de degenen die voor het eerst wat van B&S gaan draaien, dat dit een mooi begin is. Mocht je dit leuk vinden, ga je de andere platen vast ook goed vinden (behalve dan het laatste album. Dat is dan weer niet aan mij besteedt).......al wordt het wel productietechnischer steeds wat strakker en commerciëler maar mist het soms de glas van de eerste albums.

Deze verzameling EP'tjes van Belle & Sebastian klinkt nog altijd even fris, charmant en lief als destijds.

Vreemd, er is niets meer gepost sinds die hierboven van mijzelf. En dat is gek, want dit album verdient toch echt meer.

Ik hoorde Belle & Sebastian pas bij het uitkomen van (hun derde album) The Boy with the Arab Strap. Ik vond het geweldig en datzelfde vond ik ook van de twee voorgangers: Tigermilk en If You're Feeling Sinister. Die laatste heeft zelfs een tijdje in mijn persoonlijke top 10 gestaan.

Opvolger Fold Your Hands Child, You Walk Like a Peasant vond ik destijds al een stuk minder, en datzelfde gold eigenlijk voor alle albums sindsdien. Niet echt slecht, maar allemaal al eens gedaan en dan een heel stuk beter.

Maar in de loop der jaren bleken de eerste drie albums ook niet slijtvast. Prima albums, die ik echt nog wel eens opzet. Maar zo goed als destijds vind ik ze toch echt niet meer.

Maar gek genoeg blijkt dat niet op te gaan voor deze Push Barman to Open Old Wounds. Het is een verzameling van hun EP's uit de periode 1997-2005. Die hebben de tand des tijds wat mij betreft beter doorstaan. Lekker om te draaien in de auto.

Ik denk dat ik deze het meeste draai van hun platen.