menu

Youth Lagoon - The Year of Hibernation (2011)

mijn stem
3,81 (163)
163 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Fat Possum

  1. Posters (3:52)
  2. Cannons (3:45)
  3. Afternoon (4:10)
  4. 17 (3:56)
  5. July (4:47)
  6. Daydream (5:20)
  7. Montana (4:35)
  8. The Hunt (4:26)
  9. Bobby * (3:23)
  10. Ghost to Me * (4:04)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 34:51 (42:18)
zoeken in:
3,0
Mooi album met aardige teksten en dromerige melodieen afgewisseld met rock/pop invloeden. Voor mij persoonlijk iets te dromerig, maar al met al is het wel een vernieuwende geluid.

4,5
Soms loop ik wat achter de feiten aan. Zo keek ik vorige week in het nieuwkomerlijstje op last.fm en zag dat Youth Lagoon daar heel hoog stond, nog boven de overal verguisde Rebecca Black, maar nog veel wonderlijker, boven Noel Gallagher's High Flying Birds, door mij zo bewierookt. Als het zo hoog staat moet het bijna wel goed zijn, al is Rebecca Black hier de pijnlijke uitzondering die de regel bevestigd.

De eerste luisterbeurt van The Year of Hibernation van Youth Lagoon was helaas niet al te best. Het was veel te dromerig en te vaag zo op het eerste gehoor. Maar iedereen die mij een beetje beter kent weet dat ik niet voor een gat te vangen ben, en dat alleen de écht slechte albums niet meer dan één luisterbeurt verdienen. Nu had ik een perfecte mogelijkheid om dit album eens even goed te testen afgelopen week. Een deadline voor een onderzoek over de Friese adel.

12 uren bibliotheek, 12 bakjes koffie en 12 keer dit album sleepten me erdoorheen en binnen de kortste keren had ik de uitzichtsloosheid doorbroken en stond er zomaar een onderzoek op papier. Deze muziek heeft iets, ondanks het trage karakter, dat motiveert. Iets dat je meesleept. Nummers als Afternoon, Daydream en de single Montana hebben een mysterieuze invloed en zorgen voor een heerlijke en relaxte sfeer. Deze CD sleept je mee en laat je maar moeilijk los.

Het ging zo lekker, daar in de bibliotheek, het zorgde voor zo'n heerlijke werksfeer, ik hoorde tikkende hakken van loslopende studentes, waar ik me mateloos aan erger, niet meer. Het werk schoot op, de concentratie bleef, iets wat natuurlijk ook aan de koffie kan liggen, maar hiermee heeft het album me ook niet meer losgelaten. Het zweverige en dromerige van deze plaat heb ik af en toe nodig. Misschien moet ik over een tijdje, net als bij Noel Gallagher, mijn dagelijkse portie Youth Lagoon hebben. Wat een album.

klik

avatar van AOVV
3,0
Vorig jaar ben ik dit helemaal misgelopen. 'The Year of Hibernation' heeft nochtans een flink aantal stemmen. Op zich dus vreemd, maar toch ook weer niet; ik ben er een beetje van afgestapt om alles te gaan beluisteren dat hier populair is, en meer m'n eigen weg gaan uitstippelen. Maar deze werd me dus getipt in het Super-Tip-Topper-topic, en rouwig ben ik er zeker niet om.

Het is een degelijke plaat, met enkele uitschieters. Die zal ik meteen bij naam noemen: 'Afternoon' en '17'. Intrinsiek is '17' het mooiste nummer op de plaat, al heeft 'Afternoon' meer allure. Het is meer radiogericht. Met dat heerlijk aanstekelijk gefluit. En '17' is een mooi, lieflijk popliedje, dromerig op de juiste manier.

Voor het overige staan op deze plaat nog zes nummers, die wat minder opvallen. Dat komt door het dromerige karakter, dat soms een beetje te ver wordt doorgedreven, waardoor het wat saaitjes wordt. Voorspelbaar. De climax van 'Montana' bijvoorbeeld is op zich wel mooi, maar je voelt 'm gewoon aankomen. En dan is de magie weg, natuurlijk.

Tekstueel vind ik het ook geen topper, men probeert binnen dat kader van de dromerigheid te blijven, en er zitten nauwelijks snedige kantjes aan. Uitzondering is '17', dat een nostalgische toon heeft, met onder de oppervlakte een vleugje terneergeslagen heimwee. "When I was seventeen; my mother said to me; don't stop imagining; the day that you do is the day that you die". Een levensles.

Ook 'July' heeft best een mooie tekst (met een verwijzing naar de nationale feestdag daar in de States), maar dat vind ik op muzikaal vlak dan ook weer naar saaiheid neigen. En zo is het dus voor de meeste nummers het geval. Ik begrijp wel wat het opzet is van dream pop, maar er mocht best wat meer pit in zitten. Het is allemaal wat te braaf.

Zoals hierboven al eens gezegd is, Beach House meets the xx, alleen wat minder geslaagd dan beide bands. Perfume Genius hoor ik er toch niet echt in, dat is veel intenser naar mijn mening. 'The Year of Hibernation' bevat goeie liedjes, en Youth Lagoon heeft best potentieel. Dat laten ze alvast merken met 'Afternoon' en '17'.

3 sterren

avatar van Co Jackso
4,5
Wat een prachtig album van de jonge Trevor Powers. Zelden heb ik een album zo vaak gedraaid als dit debuutalbum. De veel geroemde dromerige sfeer is inderdaad prachtig, maar ook de opbouw van de nummers verdient lof. Vooral bij nummers als July, Montana en Afternoon is dit heel knap gedaan. Andere nummers kenmerken zich vooral door een sterk refrein. Seventeen is hier een uitstekend voorbeeld van.

Verder snapt Powers goed dat hij dit album niet te lang moet rekken. Doordat het album slechts bestaat uit een achttal relatief korte nummers, verslapt het album niet. Ik ben in ieder geval zeer benieuwd naar het toekomstige werk van dit talent, en zal ondertussen met veel plezier dit album met grote regelmaat blijven draaien.

avatar van Vinck
5,0
In het kader van een albumclubje met vrienden schreef ik volgende recensie

Deze plaat komt het best tot zijn recht in deze lenteperiode waar er elke dag nog getwijfeld wordt tussen blauwe lucht of druilerigheid, tussen warme geuren die uit het gebladerte opstijgen of frisse regen die een grijze hemel parfumeert met aroma’s die de diepste mijmeringen in ons doen ontspruiten.
Het album was mij niet geheel onbekend, zoals ik reeds schreef bij de aankondiging/presentatie: ergens in 2015 was ik op zoek naar nieuwe films om te bekijken en begon ik mijn nieuwe methode te hanteren om films te selecteren voor mijn watchlist. Die methode bestond eruit om films te kiezen op basis van hun soundtrack: indien ik een aantal nummers op de soundtrack zag staan die een bepaalde sfeer opriepen, of de muziek in de film werd door critici geprezen, dan ging ik die film onthouden om te bekijken. Volgens mij was dit ook het geval met de film ‘The Kings Of Summer’. Bovendien is dit ook nog eens een coming-of-age-film, een genre dat mij sowieso erg aanspreekt, dus het leek al niet meer fout te kunnen gaan. De film gaat over -u raadt het misschien al- jongens die de grens van volwassenheid naderen en bijna vaarwel moeten zeggen aan de onschuld die onze kindertijd typeert. De hoofdpersoon Joe woont bij zijn alleenstaande vader en wil rebelleren om de (naar zijn mening) kwalijke invloed van ouders, school, etc…te ontvluchten. Samen met zijn vriend Patrick en een weirdo genaamd Biaggio bouwt hij een huis in het midden van een bos, met het plan om daar uiteindelijk te gaan wonen, afgesloten van de bemoeizieke buitenwereld. In de film werd, naast muziek van o.a. MGMT, ook het liedje ‘17’ van Youth Lagoon gebruikt. Ik hoef jullie niet te vertellen dat dit een perfecte keuze was, volledig in lijn met de sfeer van de film. ‘17’ kwam meteen in mijn lijstjes terecht en zal ik altijd blijven associëren met die film en met een periode waarin ik zelf terugverlangde naar de simpele en schijnbaar gelukkigere vroege jeugd.

Trevor Powers heeft met ‘The Year Of Hibernation’ een intiem en toch grandioos kunstwerk afgeleverd dat eigenlijk tekort gedaan wordt door er woorden tegenaan te gooien, maar ik ga toch mijn best doen.
‘Posters’ is een schitterende opener en levert tevens ook de blauwdruk voor de rest van het album. De liedjes klinken bijna allemaal alsoof ze in een slaapkamer zijn opgenomen: Powers werd aanvankelijk tot het zogenaamde ‘bedroom production’ genre gerekend maar niets is minder waar. Deze muziek werd wel degelijk opgenomen in een professionele studio (ook al werden er wel verschillende kamers gebruikt voor bvb. het natuurlijke galm-effect). Het laagje lo-fi nummers dat over de liedjes gegoten is geeft een onweerstaanbare charme: omdat je de lyrics ook vaak niet kan verstaan, wil je de nummers keer op keer herbeluisteren om ze te ontcijferen en om nog meer schoonheid in het nummer te ontwaren. Het is moeilijk in woorden te vatten, maar over heel het album lijkt een soort filter te liggen waardoor de muziek soms even ver weg klinkt als onze kindertijd van ons af ligt, en tegelijk zo dichtbij. Zowel stilistisch als inhoudelijk worden de thema’s van nostalgie, jeugd en angst/onzekerheid dus aangekaart.

‘Posters’ bloeit vanuit enkele toetsen op het keyboard en de dromerige stem van Trevor open tot een magnifiek lied waar al meteen een gevoel van zuivering/euforie opgeroepen wordt, met tegelijk het gevoel dat we op onze hoede moeten zijn: deze volwassen wereld herbergt zoveel gevaren.

“Started getting older
I took it on myself
To find out why
I'm the way that I am
But I can’t find a conclusion”

Vele mensen, bijna iedereen, leggen deze zoektocht voor zichzelf af. Sommigen vinden enkele antwoorden maar de meerderheid blijft een heel leven lang naar strohalmen grijpen om te kunnen vatten waarom we de dingen doen die we doen, waarom we voelen wat we voelen en vooral waarom het soms zo moeilijk lijkt om het geluk vast te kunnen houden. Prachtig.

En dan nog deze:

“You make real friends quickly
But not me...”

Spreekt voor zichzelf denk ik. Trevor stelt zich vanaf het begin meteen enorm kwetsbaar op voor zijn publiek. Ik geloof meteen dat het maken van het album een ongelooflijk emotioneel project moet geweest zijn dat uiteindelijk wel therapeutisch gewerkt heeft.

‘Cannons’ bouwt verder op de funderingen die door ‘Posters’ gelegd zijn, zowel qua vorm (bijna nergens wordt een traditionele strofe-refrein structuur gevolgd) als in de lyrics:

“Rolling up the windows of my '96 Buick
So the rain can't get inside of it
I have more dreams than you have posters of your favorite teams”

Het is wederom een schitterend nostalgisch lentenummer waarin de galm van de gitaar en de effecten op de piano/keyboard leiden tot een zalige roes, allemaal onder leiding van Powers’ eigenaardige en typerende stem.

‘Afternoon’ begint met een hook die zo krachtig is dat Brian Wilson en Paul McCartney er volgens mij jaloers op moeten zijn. Het is niet verwonderlijk dat dit nummer relatief veel airplay gekregen heeft op de radio en ook één van de populairste nummers van het album is. Het moment dat de beat en de gitaren erin komen is één van mijn favoriete momenten op het album. Geweldig genieten dit.

Vlak daarna krijg ik dan nog eens ‘17’ voor de kiezen, alsof het allemaal nog niet mooi genoeg was. Ik kan zonder overdrijven zeggen dat dit lied nu in mijn top 1000 aller tijden staat en er nooit meer uit zal verdwijnen. De gevoelens die het bij me oproept kan ik niet in woorden omzetten zonder als een gek te klinken dus zal ik dat ook niet proberen, maar volgens mij is nog nooit iemand zo dicht gekomen bij het vertalen van een heel specifiek beeld/gevoel naar muziek als Youth Lagoon hier presteert.

“Oh, when I was seventeen
My mother said to me
‘Don't stop imagining. The day that you do is the day that you die’
Now I pull a one-ton carriage
Instead of the horses, grazing along
I was having fun
We were all having fun”

Existentiële overpeinzingen op de nationale feestdag van de V.S., daarover gaat ‘July’: meer bepaald over het feit dat we liefde soms moeten loslaten om te leren wat het betekent om lief te hebben. Powerful stuff in een krachtig nummer. Het duurde even vooraleer het kwartje viel bij dit lied, maar eens het nummer zijn schoonheid blootgaf was ik weer helemaal verkocht.

“If I had never let go, then only God knows where I would be now
I made a bridge between us then I slowly burned it
Five years ago, in my backyard, I sang love away
Little did I know that real love had not quite yet found me”

Net op het juiste moment breek ‘Daydream’ heel even het patroon van dromerige, mid-tempo mijmeringen om eens een frisse wind te laten blazen doorheen het album. Het lied klonk op het eerste zicht wat atypisch, maar blijkt zeker ook in het kader van het album te passen. Persoonlijk had ik het niet erg gevonden om heel de plaat lang kleine lo-fi kunstwerkjes te horen, maar ik kan me voorstellen dat ‘Daydream’ voor een aantal luisteraars een welkome afwisseling biedt.

Een tweede absolute favoriet die ik leerde kennen door dit album meermaals te draaien is het liedje ‘Montana’, waarvan de videoclip trouwens een absolute aanrader is. Meestal geven clips niet echt een meerwaarde, maar bij dit nummer is dat zeker wel het geval.

“A door is always open if it isn't closed
And a plant is said to be dead if it doesn't grow

I'll grow
I will grow”

Bij de tweede of derde luisterbeurt gingen alle haren op mijn lichaam recht overeind staan rond 1:30 van ‘Montana’. Vanaf dat moment wordt er opgebouwd naar een emotionele climax en tegen de tijd dat de laatste noten weerklonken, blonken er behoorlijk wat manly tears in mijn ooghoeken. Het was een tijdje geleden dat ik de kracht van muziek nog zo uitgesproken gevoeld heb. Vandaar ook de hoge score die ik de plaat heb toebedeeld.

‘The Hunt’ is een waardige afsluiter van dit fabelachtige album. Heel toepasselijk eindigt de plaat (officieel dan toch) met een nummer dat dromerig klinkt, maar zowel licht als diepe duisternis in zich draagt:
“I will swear to you now that I'm not what they say
I have a sickness in my head that won't go away
And by the time the bugs eat their way out of my skull
Will you still say 'I love you'? Will you still want my soul?”

Ik ben enorm blij voor Trevor Powers dat hij deze plaat heeft kunnen maken en zo een deel van zijn demonen heeft kunnen bezweren, al dan niet tijdelijk. Hij heeft er zoveel mensen plezier mee geschonken: als je reddit en enkele muzieksites erop naleest wordt snel duidelijk dat deze plaat een cult following heeft en zeer geliefd is bij een bepaalde groep muziekliefhebbers.

Ook de bonusnummers zijn hier van hoge kwaliteit, en dat zegt op zich ook al veel!

‘The Year Of Hibernation’ zal omwille van belachelijke redenen misschien nooit uitgroeien tot een grote klassieker van het decennium zoals ‘The Suburbs’ of ‘Lost In The Dream’, maar de emotionele kracht die erachter zit valt niet te ontkennen. Voor mij is het alvast een persoonlijke klassieker geworden. De meeste liedjes op deze plaat beginnen klein, schuchter, ineengedoken in een hoekje van de slaapkamer…maar in elk nummer brandt een verlangen om te ontdekken en op avontuur te gaan…eerst een stapje buiten de slaapkamer, vervolgens de wijde wereld in…en als het kan ook nog even terug in de tijd, naar een tijd waarin we klein waren. Klein, onwetend, gelukkig en omringd door mensen die het beste met ons voor hadden. Een tijd waarin er van schaduwen nog geen sprake was.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:05 uur

geplaatst: vandaag om 10:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.