Soms loop ik wat achter de feiten aan. Zo keek ik vorige week in het nieuwkomerlijstje op last.fm en zag dat Youth Lagoon daar heel hoog stond, nog boven de overal verguisde Rebecca Black, maar nog veel wonderlijker, boven Noel Gallagher's High Flying Birds, door mij zo bewierookt. Als het zo hoog staat moet het bijna wel goed zijn, al is Rebecca Black hier de pijnlijke uitzondering die de regel bevestigd.
De eerste luisterbeurt van The Year of Hibernation van Youth Lagoon was helaas niet al te best. Het was veel te dromerig en te vaag zo op het eerste gehoor. Maar iedereen die mij een beetje beter kent weet dat ik niet voor een gat te vangen ben, en dat alleen de écht slechte albums niet meer dan één luisterbeurt verdienen. Nu had ik een perfecte mogelijkheid om dit album eens even goed te testen afgelopen week. Een deadline voor een onderzoek over de Friese adel.
12 uren bibliotheek, 12 bakjes koffie en 12 keer dit album sleepten me erdoorheen en binnen de kortste keren had ik de uitzichtsloosheid doorbroken en stond er zomaar een onderzoek op papier. Deze muziek heeft iets, ondanks het trage karakter, dat motiveert. Iets dat je meesleept. Nummers als Afternoon, Daydream en de single Montana hebben een mysterieuze invloed en zorgen voor een heerlijke en relaxte sfeer. Deze CD sleept je mee en laat je maar moeilijk los.
Het ging zo lekker, daar in de bibliotheek, het zorgde voor zo'n heerlijke werksfeer, ik hoorde tikkende hakken van loslopende studentes, waar ik me mateloos aan erger, niet meer. Het werk schoot op, de concentratie bleef, iets wat natuurlijk ook aan de koffie kan liggen, maar hiermee heeft het album me ook niet meer losgelaten. Het zweverige en dromerige van deze plaat heb ik af en toe nodig. Misschien moet ik over een tijdje, net als bij Noel Gallagher, mijn dagelijkse portie Youth Lagoon hebben. Wat een album.
klik