Veertig jaar geleden trad gitarist Steve Hackett samen met drummer Phil Collins toe tot een
worstelend lokaal collectief dat onder de naam Genesis al twee veelbelovende elpees had
opgenomen. Acht toonaangevende elpees later, net voordat de band zich als grote hitmachine
zal ontpoppen, kiest Hackett voor een solocarrière. Zijn nieuwe album heet Beyond the
Shrouded Horizon. Het is een bijzonder hoorspel geworden, een reis van het Britse Loch
Lomond naar Egypte en vanuit daar verder de ruimte in. De inspiratie voor sommige
melodieën haalde de gitarist uit zijn dromen.
Naast andere, door branie en testosteron gedreven snarengeselaars, kwam Steve Hackett altijd
al over als een verlegen, romantische dromer. Zittend op een kruk speelde hij als jonge gitarist
zijn met klassieke invloeden overspoelde partijen met liefst met zijn ogen dicht. Klassiek,intrigerende, beeldende en vaak filmmuziek, Oosterse akkoorden en Britse folk vormen ook nu nog de ingrediënten waarmee intrigerende, vaak ingetogen nummers worden gevlochten.
Hackett zingt meestal zelf, ook al is hij geen topper achter de microfoon. Hij zoekt zijn heil in
zachte baspartijen en meerstemmig opgenomen, folky passages. Zoals in opener Loch
Lomond , waarbij hij de luisteraar langs scherpe gitaarmuren en door schuimende orgels de
haven uitloodst, naar kalmer water met veel ruimte voor sireneachtige wijzen en
breeduitwaaierende ritmes. Soms, in de vele instrumentale passages, klinkt zijn gitaar eerder
als een cello of een viool.
Zangeres Amanda Lehman zingt het esoterisch rockende Waking to Life. Catwalk biedt
wereldse bluesrock, terwijl het lange Turn this Island Earth (11:51 minuten) verbluffend
vingervlugge metalpassages kent. Beyond the Shrouded Horizon is een cd vol afwisseling,
maar de ontspannen, ruimtelijke momenten overheersen. Gelukkig maar, want Hackett is op
zijn best wanneer hij de drukte achter zich laat. Zoals bij Looking for fantasie, waarvan de
melodie werd voorgezongen door Jimi Hendrix, toen die een gratis concert gaf in een droom.