menu

Elton John - Caribou (1974)

mijn stem
3,30 (61)
61 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: DJM

  1. The Bitch Is Back (3:45)
  2. Pinky (3:55)
  3. Grimsby (3:47)
  4. Dixie Lily (2:55)
  5. Solar Prestige a Gammon (2:53)
  6. You're So Static (4:53)
  7. I've Seen the Saucers (4:48)
  8. Stinker (5:20)
  9. Don't Let the Sun Go Down on Me (5:37)
  10. Ticking (7:49)
  11. Pinball Wizard * (5:09)
  12. Sick City * (5:24)
  13. Cold Highway * (3:25)
  14. Step into Christmas * (4:32)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 45:42 (1:04:12)
zoeken in:
avatar van musicboy
3,5
Dit album kwam te vroeg na 'Goodbye Yellow Brick Road'. Voor het eerst wordt duidelijk dat kwantiteit in het nadeel van kwaliteit speelt. Het klinkt allemaal wel goed, maar de voorgangers zijn beter.

Pieter Paal
'Stinker' is ook wel een goed nummer.

avatar van Poeha
3,0
Pieter Paal schreef:
'Stinker' is ook wel een goed nummer.

Dat heb ik juist met "Pinky".
Kan me wel bekoren.

avatar van steven
4,0
wat een belachelijk laag gemiddelde . Ik zit het net te luisteren op lp , ben begonnen met kant b , en die is helemaal goed , don't let the sun , is 1 van zn beste nummers , stinker is ook prima , en de afsluiter is prima. de eerste 2 nummers van kant A zijn ook uitstekend.

dit is dan niet zo goed als yellow brick en madman , maar nog steeds behoorlijk goed.

een gemiddelde van 2.88 , belachelijk.

denk dat mensen gestemd hebben op hoe de hoes er uit ziet...........

avatar van steven
4,0
de enige echte stinker hierop is solar prestige, kut nummer

avatar van Madjack71
3,5
De hoes spreekt al niet echt aan...Elton met zijn tigerfleece en borsthaar....jippie, ws. ter compensatie van zijn terugwijkende haargrens. Daarnaast is het een beetje zoeken naar klassiekers. Don't let the sun go down on me spreekt voor zich en klinkt nog altijd tijdloos. The Bitch is Back wil ook nog wel lekker rocken. Daarnaast zijn Pinky, Grimsby en Dixie Lily ook nog wel aardig, maar weten niet echt te overtuigen. Na Lily zakt de plaat wat weg in middelmatigheid tot aan Stinker. Afsluiter Ticking pakt het geheel wat op. Vooral het pianospel is een sterke troef in de muziek van Elton John.
Aardige plaat, maar geen hoogvlieger in mans oeuvre.

3,0
Als ik alle reguliere albums in chronologische volgorde beluister, dan is dit het eerste album dat ik wat minder vindt dan zijn betere voorgangers.
Voor de helft zijn hier nog wel aardige nummers aanwezig met als grote uitschieters Don't Let the Sun Go Down on Me en The Bitch Is Back. Sun heeft de tand des tijds beter doorstaan dan Bitch, met dat typische, glibberige 70's glamrock intro.

3,0
Als ik alle reguliere albums in chronologische volgorde beluister, dan is dit het eerste album dat ik wat minder vind dan zijn betere voorgangers.
Voor de helft zijn hier nog wel aardige nummers aanwezig met als grote uitschieters Don't Let the Sun Go Down on Me en The Bitch Is Back. Sun heeft de tand des tijds beter doorstaan dan Bitch, met dat typische, glibberige 70's glamrock intro.

avatar van jorro
Geen stem van mij voor dit album. Het lukt me niet om het album volledig te beluisteren omdat in mijn beleving de ene saaie song op de andere volgt. Niets voor mij dit.
Het album staat nog wel in de Oor jaarlijst 1974 (46e). Volgens mij is dat al te veel eer.

avatar van Gert1980
4,0
Ik liet dit album lang links liggen, deels vanwege de verschrikkelijke hoes en deels vanwege wat anderen over het album zeiden. Dit laatste bleek echter totaal onterecht. Deze plaat bevat naast het mooie Don't Let The Sun Go Down On Me nog genoeg mooie nummers, ik noem een Pinky, Ticking en I've Seen The Saucers. Maar ook de rest van het album is het beluisteren meer dan waard.

avatar van kaztor
4,0
Een album met een wat vreemde sfeer en een hele fletse productie.
De narcotica laat zich, getuige de hoes en inhoud, hier duidelijk manifesteren. Het materiaal waaiert alle kanten uit, maar er zitten zeker krenten in de pap, zoals het wonderschone Don’t Let The Sun Go Down On Me, het felle The Bitch Is Back en het donkere relaas van Ticking.
De andere nummers luisteren heel prettig weg, maar zijn iets vrijblijvender van aard en bij vlagen simpelweg bizar (I’ve Seen The Saucers, Solar Prestige…).
4 sterren!

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Ik heb Caribou altijd beschouwd als een soort overgangsplaat, alsof John besefte dat hij tussen de twee meesterwerken Goodbye yellow brick road en Captain Fantastic even wat gas moest terugnemen, een tussendoortje om even wat stoom mee af te blazen en wat rondslingerende composities op te lozen. Hij had dat natuurlijk ook kunnen doen in de vorm van een verzameling B-kantjes en outtakes, of een plaat met geliefde covers uit je jeugd zoals Bowie, Lennon en The Band die rond die tijd ook maakten, maar in plaats daarvan schreef hij gewoon even een nieuwe plaat bij elkaar, en hoewel je mij niet gaat horen beweren dat dit album het niveau van zijn voorganger of zijn opvolger aantikt vind ik Caribou eigenlijk vooral het bewijs dat John gedurende het eerste decennium van zijn carrière zodanig geïnspireerd was dat zelfs zijn tussendoortjes nog een geweldig hoog niveau haalden.
        Sterker nog, de twee singles die hier bij de favorieten ook stijf bovenaan staan vind ik eigenlijk de minste nummers van de plaat (The bitch is back klinkt geforceerd-rockend, en Don't let the sun go down on me duurt er uuuuren over om aan te komen bij een refrein dat vervolgens ook nog eens dreigt te worden overstemd door een veel te overdadig gearrangeerd en in woordloos drama zwelgend Beach Boys-achtig koor). De rest van het album daarentegen getuigt voor mij van een grenzeloos spelplezier, een enorme inventiviteit, een groot vermogen om in de meest verschillende stijlen toch perfecte popnummers te smeden, en vooral (zoals bij John gebruikelijk) een fabelachtig reservoir aan pakkende melodieën.
        Pinky is een lieve en zeer tedere liefdesbetuiging, Grimsby een aandoenlijke ode aan een klein en zeer Engels kustplaatsje (lekkere fuzzgitaar van Davey Johnstone), Dixie Lily tegelijkertijd een fraaie pastiche en een prima serieus te nemen stukje Americana (met opnieuw geweldig snarenwerk van Johnstone), Solar prestige a gammon een grappige zonnige "Italiaanse" popsong die schreeuwt om een cover van Dean Martin (met dank aan de xylofoon van Ray Cooper, de veelzijdige percussionist die op dit album officieel tot Johns begeleidingsband is toegetreden), You're so static is alles dat The bitch is back had moeten zijn (en hier klinkt de gitaar nu bijna als een orgel), op het paranoïde I've seen the saucers krijgt Cooper zóveel geluidjes uit zijn verschillende percussie-instrumenten dat ik had durven zwéren dat er een synthesizer of een theremin bij zit, van Stinker druipt het vuil bijna af (met dank aan de manier waarop Bernie Taupin de woorden van zijn tekst mede om hun grofstoffelijke klank lijkt te hebben gekozen: "Seeds and weeds and muddy meals / Crawling around the earth", "Burnin' vermin stink"), en Ticking heeft niet alleen een benauwende tekst die elk jaar profetischer lijkt te worden maar ook een prachtige melodie die paradoxaal genoeg door het karige arrangement juist extra diepte krijgt. Nee, voor mij heeft Caribou echt veel te veel kwaliteiten (en hoogtepunten) om als tussendoortje of "mindere plaat" te kunnen worden afgedaan. Gewoon een volwaardige, kwalitatief hoogwaardige en bovendien extreem gevarieerde plaat in Johns discografie. (4 weken nummer 1 in de Amerikaanse albumlijsten, en dát met zo'n fabuleus lelijke hoes.)
        Nog iets grappigs: in het boekje bij de CD-remaster uit 1995 vertelt John Tobler dat Elton John zó genoeg had van al die mensen die zijn nummers op zoveel manieren probeerden te ontleden dat hij Bernie Taupin tenslotte opdroeg "[to] go write any old meaningless rubbish. So he wrote Solar prestige a gammon, but little did I know, the swine, five fishes were mentioned in it, so then we had all those other religious maniacs saying 'But there are five fishes'." In een boekje met interviews uit 1974 noemt John echter een heel andere aanleiding: "The Beatles did a medley with a nonsense Italian thing [Sun King] on Abbey Road, so Bernie wrote a song with different words that just meant nothing, which obviously we're going to be a prime target for."

avatar van Twinpeaks
4,0
Ook ik heb Caribou hoger zitten dan menigeen. Dat komt door de ongedwongenheid van de plaat. Uitermate verzorgde composities en een open transparante productie. John zingt weer als een engeltje en zijn begeleiders kleuren op een uitermate strakke manier de songs in. Speciale vermelding voor Ticking. 4 sterren wederom.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:47 uur

geplaatst: vandaag om 10:47 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.